รักวุ่นวายของยัยอ้วนกับนายสุดหล่อ

     ผมยืนมองน้องมันวิ่งออกไปผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมถึงต้องไปตวาดน้องมันแบบนั้นและที่ยิ่งไม่เข้าใจมากกว่าคือผมโกรธน้องมันเรื่องอะไร

"ว่าไงไอ้หล่อ ทำน้องวิวร้องไห้หรอ"

"อะไร วิว วิวร้องไห้หรอ"

"ก็เออสิ แกเป็นอะไรว่ะพาสพักนี้อารมณ์ขึ้นๆลงๆ"

"ฉัน ฉันก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร"

"ฉันว่าแกรู้แต่ใจแกมันยังไม่ยอมรับมากกว่า แกน่ะชอบผู้หญิงหวานๆแต่ก็ทันคน จริงใจ ไม่โกหก แล้วน้องวิวมันก็เป็นแบบนั้นถ้าจะมีข้อผิดพลาดก็คงเป็นที่รูปร่างน้องมันใช่ไหม แกชอบผู้หญิงบอบบางน่ารักแบบ"ดรีม"แต่แกอย่าลืมน่ะพาสคนเราจะอ้วนจะผอมจะสูง ก็ล้วนแล้วแต่อ่อนโยนและบอบบางกันได้ทั้งนั้น อย่าเอาความรู้สึกเดิมมาปิดกั้นความรู้สึกใหม่เพราะบางทีแกอาจจะพลาดสิ่งดีๆในชีวิตไปก็ได้" 

     หัลงจากทรายพูดจบมันก็เดินถือข้าวของจากไปทิ้งให้ผมยืนสับสนในใจอยู่เพียงคนเดียว ใช่ อย่างที่ทรายพูดมันก็ถูก ผมกำลังเอาทิฐิมาปิดกั้นหัวใจตัวเอง เพราะผมกำลังยึดติดกับความชอบและความรู้สึกเดิมๆ และก็ใช่คนคนนั้นคือดรีมหญิงสาวที่ทั้งบอบบางและแสนหวาน ผมรักเธอมากและเธอก็เคยรักผมมากเช่นกันทั้งๆที่พ่อแม่ของผมไม่ชอบเธอ แต่ผมก็ดื้อดึงเพราะตอนรักอะไรมาฉุดก็ไม่อยู่ ตอนนั้นผมกับดรีมเราเหมือนกำลังกุมมือกันวิ่งอย่างสุดฝีเท้า แต่วันหนึ่ง จู่ๆดรีมก็สะบัดมือผมทิ้งและหยุดวิ่งทำให้ผมที่กำลังวิ่งอยู่อย่างสุดฝีเท้าก็เลยสะดุดขาตัวเองล้มเอาดื้อๆ ตอนนั้นผมไม่เป็นผู้ไม่เป็นคน ผมเสียใจร้องไห้ฟูมฟายอ้อนวอนดรีมและทำทุกอย่างเพื่อให้ดรีมกลับมา แต่ทั้งหมดก็ล้มเหลว