รักวุ่นวายของยัยอ้วนกับนายสุดหล่อ

          ตลอดทั้งวันที่ผมทำงานผมก็เห็นน้องมันวิ่งไปวิ่งมาช่วยบริการน้ำดื่มให้คนอื่นทั้งวันแต่ว่าน้องมันไม่ได้เฉียดเข้ามาใกล้ผมเลยสักนิดบางครั้งที่เราสองคนหันมาสบตากันพอดีน้องมันก็จะรีบหันหน้ากลับไปทันทีเหมือนไม่อยากมองหน้าผมนานๆอย่างนั้นแหละแต่ก็น่ะผมตวาดน้องมันไปแบบไร้เหตุผลขนาดนั้นเป็นใคร ใครก็ต้องโกรธเป็นธรรมดา ผมก็ยังงงๆตัวเองอยู่ว่าเป็นอะไรทำไมต้องตวาดน้องมันไปแบบนั้นนั่งคิดนอนคิดก็ยังไม่อยากจะยอมรับกับตัวเองว่าที่ผมทำไปนั่นเพราะลมเพชรหึงผมน่ะรักดรีมมากแม้ตอนนี้ถ้าดรีมกลับมาผมก็คงจะให้อภัยและพร้อมจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมผมเองไม่เคยคิดเลยว่าจะชอบใครได้อีกนอกจากดรีมแต่มันก็เกิดขึ้นแล้วกลับน้องวิวผมก็เลยยังทำใจยอมรับไม่ได้เาอาตรงๆรูปร่างน้องมันก็มีส่วนถึงแม้หน้าตาน้องมันจะน่ารักแต่ผมชอบผู้หญิงตัวเล็กๆบอบบางน่าถนุถนอมมากกว่าผู้หญิงอ้วนกลม

"พาสๆ"

"อะไร มีคนเอาไม้มาส่งจะมห้แกไปเคลียร์ค่าใช้จ่าย"

"อืม"

          มาเร็วเคลมไวซะจริงน่ะไอ้พ่อเลี้ยงอนันต์แค่ยังไม่ทันไรมันก็ขนไม้มาเต็มคันรถแล้วบอกว่าไม่มีไม้มันแค่ไม่อยากขายให้ผมมากผมกว่า

"สวัสดีครับพ่อเลี้ยง"

"สวัสดีครับ นี่..."

"แล้วน้องวิวหล่ะครับ" แม้มันไม่มีอ้อมค้อมจริงๆ

"น้องวิวไปช่วยคนอื่นเตรียมอาหารเที่ยงค่ะ"

"อ่อครับ นี่ไม้ทั้งหมดที่คุณสั่งไว้ครับ"

"ถ้างั้นพ่อเลี้ยงก็เคลียร์ค่าใช้จ่ายมาได้เลยครับ"

"ผมคิดแค่ครึ่งเดียวก็พอครับถือว่าช่วยๆกัน" เหอะ!อยากเอาหน้ากลับหญิงมากกว่ามั้ง

"ครับขอบคุณพ่อเลี้ยงมากๆเลยน่ะครับ"

"อืมแล้วมีอะไรให้ผมช่วยบ้างครับ"

"จะดีหรอครับ"

"ไม่เป็นไรครับช่วยกันจะได้เสร็จเร็วๆ"

"ถ้างั้นก็ดีเลยครับผมต้องการคนช่วยขุดหลุมฝังเสาพอดี"

"อ่อครับ ได้เลยครับ"

"เชิญครับ เฮ้ยปิงช่วยเอาจอบมห้พ่อเลี้ยงที"

"ได้"

"พาสใครว่ะ?"

"พ่อเลี้ยงอนันต์ เจ้าของโรงไม้"

"เขารู้จักน้องวิวด้วยหรอ"

"รู้จัก แถมดูเหมือนจากจะรู้จักแบบสนิทสุดๆเลยด้วย"

"เขามาจีบน้องวิวหรอ"

"คงงั้นมั้ง"

"เสียงแบบนี้หึงหล่ะสิ"

"เปล่าแค่ไม่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น"

"ให้มันเป็นแค่นั้นจริงๆเหอะ"

"กูไปแหละเบื่อคุยใครๆก็ชอบหาว่ากูชอบน้องมันไปซะหมด เพิ่งเคยคุยดันจริงๆแค่ไม่กี่วันจะไปชอบได้ไง"

"ความรักมันไม่ต้องใช้เวลาหรอก"

"แต่สำหรับกูไม่ใช่ มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบคนอ้วน"

"เออไอ้คนปากแข็งที่ชอบหรอกตัวเอง"

          แล้วมันก็เดินจากไปแบบทำหน้าไร้อารมณ์ใส่เหอะ!เบื่อพวกคนรู้ดี แล้วไม่นานน้องมันก็เดินถือถาดน้ำมาอีกถาดแล้วก็ตามคาดคุณพ่อเลี้ยงมันรีบปลี่ไปช่วยน้องมันยกถาดน้ำทันทีเอาหน้าสุดๆ

"วิว"

"คะค่ะ"

"พี่ขอคุยด้วยหน่อย"

"เออ..."

"น่ะแปบเดียวไม่นานหรอก"

"ก็ได้ค่ะ"

"คือ...เรื่องเมื่อเช้า พี่ขอโทษน่ะ พอดีพี่เครียดๆนิดหน่อย"

"ไม่เป็นไรค่ะ วิวเข้าใจ"

"วิวยังโกรธพี่อยู่อีกหรอ"

"วิวเข้าใจค่ะพี่ไม่ต้องอธิบาย ใครๆก็ไม่อยากอยู่ใกล้คนอ้วนกันทั้งนั้น พี่คงรู้สึกไม่ดีที่ใครๆก็ต่างคิดว่าพี่ชอบวิว วิวเข้าใจค่ะไม่เป็นไร"

"วิวไม่ใช่แบบนั้นน่ะ พี่แค่..."

"ไม่ต้องอธิบายหรอกค่ะถ้ามันพูดออกมายากขนาดนั้น"

"วิว พี่แค่ไม่อยากแก้ตัวที่พี่พูดไปพี่ก็แค่ยังไม่พร้อม"

"ต่อเรื่องอะไรหรอค่ะ"

"ทุกเรื่อง ถ้าพี่พร้อมพี่จะพูดทั้งหมดพี่สัญญา"

"วิวไม่ใช่ผู้หญิงโง่น่ะค่ะ ถึงแม้วิวจะดูอ่อนแอแต่วิวก็มองคนออกน่ะค่ะ"

"พี่..."

"พี่ชอบวิว วิวก็ดูออกน่ะค่ะแค่ไม่อยากเข้าข้างตัวเองก็แค่นั้น แต่นี้เป็นโอกาสเดียวที่วิวจะให้พี่ได้เพราะวิวไม่ชอบทำอะไรที่มันไม่เกิดประโยชน์ แค่พี่เลือกออกมาเลยว่าจะหยุดหรือจะก้าวไปต่อ"

"พี่..."

          ผมยังคงทำได้แค่ยืนมองน้องมันที่มองตรงมายังผมเท่านั้นผมไม่คิดเลยว่าน้องมันจะมีมุมแบบนี้ด้วยตรงซะผมแทบไปไม่เป็นแล้วทีนี้ผมจะทำไงดีล่ะจะก้าวหรือจะหยุดดี

"พี่คงยังไม่พร้อม"

"เดี๋ยววิว! พี่ พี่...พี่ขอโอกาสรู้จักวิวให้มากกว่านี้ได้มั้ย?"

"พี่พาสแน่หรอค่ะ"

"ค่ะ พี่แน่ใจ"

          แล้วผมก็เลือกก้าวต่อไป ผมคงต้องยอมรับความจริงของใจตัวเองจริงๆผมมองหน้าน้องมันผมก็รู้แล้วว่าถ้าผมไม่ยอมรับความจริงผมคงไม่มีโอกาสเข้าไปใกล้น้องมันอีกแน่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผู้หญิงน่ากล้วจริงๆ