Oh my love! โอตาคุแว่นสุดซี๊ด จะกรีดหัวใจหนุ่มสุดแซ่บ

...พักเที่ยง..
 ภายในห้องเรียนสี่เหลี่ยมของโรงเรียนชื่อดัง ได้มีเด็กสาว และ เด็กหนุ่ม ที่นั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน ทั้งสองคุยกันอย่างสนิทสนมท ทั้งที่เพิ่งเจอกันแท้ 
"ชอบเล่มนั้นขนาดนั้นเลยเหรอครับ? ^^"
"ชอบสิ! เจ้านี้ฉันตามหามันมาตั้งนานนะ แต่ ถึงจะหาได้ก็ไม่มีเงินซื้ออยู่ดีนั้นแหละ"
"ทำไมเหรอครับ?"
"ก็...คุณพ่อกับคุณแม่ฉันเสียไปแล้วน่ะ!"
"ครับ...ขอโทษที่ทำให้พูดอะไรที่ไม่ชอบนะครับ"
"ไม่เป็นไรหรอก! ฉันชินกับชีวิตที่ต้องอยู่คนเดียวแล้วล่ะ"
"ครับ...งั้น ผมให้คุณยืมไปอ่านแล้วกันนะครับ"
"โอ้ว้าว!! ขอบคุณมากเลยนะ บาซึกิ! นายเป็นคนญี่ปุ่นแท้ๆเลยเหรอ?"
"ผมเป็นลูกครึ่ง ไทยญี่ปุ่นหนะครับ..คุณแม่ของผมเป็นคนไทยถึงสอนภาษาไทยให้ผม และ วัฒนธรรมของประเทศไทยด้วยหนะครับ...จึงพอทราบในบางอย่าง แต่ ก็อาศัยอยู่ที่ญี่ปุ่นมาตลอดไม่เคยมาที่นี่เหมือนกันครับ! ^^"
"อืม....ถ้าว่างๆจะพาไปดูพื้นที่แล้วกันนะ"
"โอ้!...ข..ขอบคุณมากครับ! ^///^"
"อืมๆ...แล้วนายจะหน้าแดงทำ? - -"
"ก..ก็ ตอนอยู่ที่ญี่ปุ่นไม่ค่อยจะมีใครสนใจผมหนะครับ เลยไม่ค่อยชินกับผมที่เข้ามาช่วย"
"งั้นเหรอ..."
 บทสนทนาอันแสนดูสนิทสนมกลับมีคนมากมายที่รู้สึกคัดค้าน มิตรภาพของทั้งสอง เพราะ การที่เซนร์ คือ เด็กธรรมดา ช่างเป็นสิ่งการตัดสินใจที่งี่เง่าที่สุด นักเรียนหญิงมากมายในห้องเรียนที่กระซิบกระซาบกันวุ่นวาย โดยมีบุคคลคนหนุ่งจ้องมองอย่างไม่มีใครรู้ตัว
"ฉันว่า...ยัยเซนร์นั้นต้องปั่นสมองเรื่องของพวกเราด้วยแน่ๆเลยนะ"
"นั้นสิ ว่าทำไม...บาซึกิเด็กใหม่นั้นไม่ยอมเข้ามาคุยกับพวกเราเลย...ทั้งที่พวกเราออกจะดูดีกว่ายัยนั้นนะ"
"นั้นสิ...เห็นแล้วมันน่าหมั่นไส้จริงๆ"
 ภายใต้การพูดคุยของเหล่านักเรียนสาว ก็มีสายตาที่จับจ้องอย่างไม่วางสายตา จ้องเหมือนจะกินเนื้อพวกหล่อน พร้อมรอยยิ้มตรงมุมปาก...'ของเขา'
"ริษยาผู้อื่นไปเรื่อยเลยนะครับ..."
"ใครน่ะ!"
"หึๆๆๆ...ผมกลับมาแล้วนะครับ..เหล่านักเรียนที่น่าอร่อยของผม.."
"ก....กรี๊ด!!!!!!!"
 เสียงกรีดร้องของเหล่านักเรียนสาวดังขึ้นมา จนทำให้เหล่านักเรียนคนอื่นหันไปมองอย่างรวดเร็ว พวกหล่อนพากันวิ่งอย่างวุ่นวาย เพราะ ความตกใจและความกลัว และ เจ้าของเสียงก็หายไปในทันที เหลือแต่กลิ่นของกุหลาบป่าที่โชยเข้ามาเตะจมูกของเซนร์ ทำให้เธอเกิดความสงสัย เพราะ มันเป็นกลิ่นที่รู้สึกคุ้นเคยเสียจริงๆ
"กุหลาบป่า..."
 
...เลิกเรียนจ้า! =w=...
"กลับก่อนนะครับ เซนร์..^^"
"อืมๆ..เจอกันใหม่พรุ่งนี้.." 
 เธอโบกมือลาชายหนุ่มตรงหน้าของเธอแล้วเดินออกไปนอกโรงเรียรทันที ฝ่าเท้าที่หนักอึ้งค่อยๆเหยียบย่ำเดินไปเรื่อยๆ เพื่อทำงานพิเศษหาเลี้ยงชีพต่อไป ดวงตาที่บอกถึงความเหนื่อยล้าของวันนี้ ซึ่งสะสมเยอะขึ้นทุกวันๆ แต่ กลับไม่เคยแสดงออกให้ใครเห็น ถึงจะร่าเริงแค่ไหน เธอก็รู้สึกเหนื่อยมากขึ้น ลมหายใจที่เข้าออกอย่างไม่ค่อยเป็นจังหวะนัก เหงื่อที่ไหลออกมาไม่ยอมหยุด เธอรู้สึกได้ว่า...ยิ่งเดินยิ่งไกลมากขึ้นอีก
"เกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ย..." ห..หายใจไม่ค่อยออกเลย ฉันเป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย..
  ร่างบางเริ่มรู้สึกถึงความไม่ปกติของตัวเอง ร่างของเธอค่อยๆล้มลงอย่างรวดเร็ว โดยไร้ซึ่งความช่วยเหลือ เพราะ อาการแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นกับตัวเธอ ทำให้เธอหมดสติไปอย่างรวดเร็ว
ตึก! ตึก! ตึก! ตึก!...
"มานอนตรงนี้...จะไม่ดีนะครับ" 
 
 ณ บ้านสไตล์ญี่ปุ่น ร่มเงาจากต้นไม้ที่ช่วยบดบังแรงแดดที่ร้อนจากสุริยะ ลมเบาๆที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างของห้องสีเทาโทนมืดนิดหน่อย บนเตียงนอนเตียงใหญ่กลับมีร่างของหญิงสาวคนหนึ่งนอนหลับอยู่ ใบหน้าที่สวยงามเสมือนซากุระที่เพิ่งบาน สีหน้าแห่งความไร้เดียงสา เธอก็ยังคงหลับอยู่อย่างนั้น ลมเย็นๆที่พัดเข้ามาทำให้รู้สึกสบาย ผ้าที่วางอยู่บนหน้าผากของเธอแห้งสนิท
"ยังหลับอยู่เลยจ้ะ "
"งั้นเหรอ....งั้น..คุณยายช่วยดูแลเธอหน่อยแล้วกันนะครับ"
"จ้ะๆ..หนูก็ไปนั่งเล่นชมนกชมไม้ก่อนนะจ้ะ! ^^"
"ครับ..."
 หญิงชราค่อยๆเดินไปยังชั้นบนของบ้าน แล้วเดินไปยังห้องที่มีเด็กสาวหลับอยู่บนเตียงของใครบางคน สายตาที่อ่อนโยนของหญิงชรา และ รอยยิ้มของเธอ แล้วเธอจึงค่อยๆเดินเข้าไปวัดไข้ของเด็กสาว
"อาการดีขึ้นเยอะเลยนะจ้ะ...หลายยายนี่น่ารักจริงๆ ทั้งที่เย็นชาขนาดนั้น กลับดูแลคนอื่นเป็นเสียด้วย"
"ค..คุณ...ม..แม่ค่ะ..."
"หืม?...ละเมออีกแล้วนะจ้ะ..ขาดความอบอุ่นมาตลอดเลยเหรอเนี่ย.."
"คิดถึงทุกคนจัง..." เสียงละเมอของเด็กสาวค่อยๆหมดไป แต่ น้ำตาหยดน้อยๆกลับไหลออกมาแทน 
"โอ๋...แม่หนูน้อย..น่าสงสารจริงๆ" หญิงชราได้แต่จ้องมองเด็กสาวที่นอนหลับอยู่ พร้อมใช้มือของเธอลูบศีรษะของเด็กสาวเบาๆ
 อยู่ดีๆดวงตาของเด็กสาวก็ค่อยๆเปิดขึ้นอย่างช้าๆ ทำให้หญิงชราตกใจเล็กน้อย
"ตื่นแล้วเหรอจ้ะ?"
"ค..ค่ะ...ที่นี่ที่ไหนเหรอคะ?"
"พอดีคุณหนูไปเจอหนูนอนสลบอยู่...เลยพากลับมารักษาหนูก่อนหนะจ้ะ ^^"
"ค่ะ...ขอบคุณมากเลยนะค่ะ"