Heart of the wolf...Is you

        “เชิญครับ คุณผู้หญิงและคุณผู้ชาย” พนักงานโรงแรมยืนต้อนรับ เขาเดินมาโค้งทำความเคารพให้เล็กน้อยก่อนที่จะหยิบกระเป๋าสารพัดขนาดของเราแล้วเดินนำไปยังห้องพักของโรงแรม

        “ลูกแน่ใจหรอ ว่าจะพักที่นี่พ่อว่ามันน่าขนลุกยังไงก็ไม่รู้”  พ่อฉันพูดพลางกวาดสายตามองไปรอบๆหน้า

       “ค่ะพ่อ ^^ ที่นี่มันใกล้ป่าดีค่ะ ดูล่มลื่นดีหนูไม่ค่อยชอบในเมืองเท่าไหร่”

       “งั้นก็ตามใจ”

   เราย้ายมาพักที่เมืองเล็กๆแต่ป่าใหญ่แห่งนี้เพราะเป็นทางผ่านของเมืองปารีส แน่นอนว่าจุดหมายในการทริปครั้งนี้คือปารีสค่ะ! ^^ ฉันกับพ่อตกลงกันว่าจะพักอยู่ที่เมืองนี้ เที่ยวให้สนุก แล้วจะเดินทางต่อ

       “พ่อค่ะ พรุ่งนี้หนูขอเข้าเดินป่าได้ม๊า นะๆๆ” ฉันดึงยางมัดผมออกแล้วพุ้งเข้าไปกอดเอวพ่อทันที อู๊ยยย ฉันฝันมาตั้งนานแล้วว่าจะเข้าไปเดินป่าเล่นกะเขาบ้างอ่ะ >.,<

        “แต่ป่าแถวนี้ เราไม่รู้ทางนะเนเวียร์เกิดมีหมีจับลูกคนสวยของพ่อไปขึ้นมาจะทำยังไงหละT_T”

        “น่า นะค่ะๆ เดี๋ยวจ้างคนแถวนี้ก็ได้หนิค่ะ มาทั้งทีน่าจะให้หนูลั่นลามั้งนะ >.,<”

         “อ่าๆ ก็ได้ๆ แต่มีข้อแม้ว่าต้องมีคนประกบตลอดนะ”

        “เย้! หนูรักพ่อที่สุดเลย” ฉันเดินออกมาจากห้องพักดี๊ด๊าเหมือนเด็กๆ ก่อนที่จะลงยังห้องโถง แล้วพบกันสายตาผู้ชายอายุประมาณยี่สิบกว่าที่มองมาทางฉันอย่างไม่ลดละสายตา แต่ฉันก็พยายามจะไม่สนใจสายตาพวกนั้น

       “นี่คุณค่ะ คือว่า..” ฉันเรียกพนักงานคนนึงที่กำลังเปลี่ยนผ้าปูโต๊ะอยู่ อุ๊ย! หน้าหวานจัง ผู้ชายหรอเนี้ยะ

       “ผมโทมัสครับ มีอะไรให้รับใช้หรอครับ ^^”

       “เอ่อ...คือว่า คุณพอจะรู้จักคนที่จะพาฉันเข้าป่าได้มั๊ยค่ะ?”

       “เข้าป่า?...”

       “คือว่า แบบ.. เที่ยว หนะค่ะ เดินป่าเล่นอะไรทำนองนี้ ^^;”

        “เข้าหนะเข้าได้ไม่มีปัญหาครับ ปัญหามันอยู่ที่คุณเอง....”

       “อะไรหรอค่ะคุณโทมัส?”

        “อะ อ๋อ คือ...ปัญหามันอยู่ที่ว่าคุณจะรังเกียจไหมถ้าผมจะเป็นคนพาคุณทริปเองหนะครับ^^;”

         “ได้หรอค่ะ งั้นก็ดีเลยค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ”

        “คร๊าบๆ ไม่มีปัญหา...นี่เป็นบริการจากทางเราอยู่แล้ว ^^” ว๊าว คนที่นี่ใจดีจังเลยแหะ อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆจัง >.,<

   เมื่อหญิงสาวผมแดงเดินไกลออกไปจากห้องโถง...เธอไม่รู้ตัวเลยว่า คนทั้งห้องกำลังหัวเราะให้กับความงี่เง่าไร้เดียงสาของเธออยู่ เสียงหัวเราะพวกนั้นราวกับเสียงเห่าหอนชวนขนลุก

        “เฮ่ๆ...อยู่ดีๆเหยื่อก็วิ่งเข้าปากเลยนะ...ฮ่าๆๆ”

        “แกอย่าคิดจะเอามนุษย์ที่มีกลิ่นหอมๆอย่างเธอไปหุบคนเดียวหละ”

        “ระดับอย่างพวกเรามันต้องลงแขกเว้ย ฮ่าๆๆๆ”

   เคร้ง! แก้วกาแฟที่กำลังยกขึ้นจิบจรดปากชายที่กำลังหัวเราะร่าอย่างได้ใจ อยู่ๆก็แตกระเอียดคามือจนบาดปาดเลือดซิบ

        “เฮ๊ย!! ไอ้เวร! แกทำอะไรวะเนี้ยะ!! อยากตายรึไงวะ” ชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ลุกหือขึ้นมาด้วยความโมโหหมายจะบีบคอเนียนๆที่ไม่เหมาะแก่ความเป็นชายนั้นให้เละคามือเสีย แต่ก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่น่ากลัวบางอย่างทะลักออกมาจากชายพนักงานที่มีสีหน้ายิ้มแย้ม ไม่ใช่แค่ชายฉกรรจ์เท่านั้นที่รู้สึกได้ทุกคนในห้องนี้รู้สึกได้ทันที

        “ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรต่ำๆอย่างพวกคุณหรอกนะครับกรุณาให้เกียรติสุภาพสตรีหน่อยสิ ยังไงซะถ้าคุณลูกค้าไม่พอใจอะไรก็เชิญเช็คเอาท์ออกจากโรงแรมของเราได้เลย ^^ “ เมื่อจบประโยคทุกคนในห้องโถงต่างหวาดกลัวและถอยหลัง
กันทีละก้าวสองก้าวอย่างหวั่นๆ แต่ชายฉกรรจ์ร่างใหญ่นี่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม เขาจะต้องไม่เสียงฟอร์มวิ่งหนีไอ้หน้าหวานนี่แน่!