Heart of the wolf...Is you

“อะไรวะ! แกมันก็หมาเหมือนพวกกูนั้นแหละ!! อย่ามาทำเบ่งหน่อยเลย!! ฉันจะฉีกแกเป็นชิ้นๆโชว์เลยคอ-ย ดะ-...” ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ฝ่ามือที่ขาวเนียนแต่กลับมีเล็บงอกคมราวใบมีดก็ทะลุเจาะผ่านคอหนาๆของชายร่างใหญ่ในพริบตา

       “แหม่ๆ...อย่าเอาผมไปเทียบกับสุนัขชั้นต่ำอย่างพวกคุณสิครับ ^^”  ใบหน้าที่ยิ้มแย้มยังคงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆเขาหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวที่พับในปกเสื้อขึ้นมาเช็ดมือที่เต็มไปด้วยคราบเลือดอย่างสงบเสงี่ยม ด้วยความสูงร้อยเจ็ดสิบสี่จึงดูตัวเล็กในหมู่ผู้ชายด้วยกัน แต่นั้นก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคเลย...

        “นี่มันพวกชนชั้นสูง หนีเร็วพวกเรา เดี๋ยวได้ซวยกันหมดแน่” ชายคนหนึ่งพูดขึ้นก่อนที่จะใช้ไหล่กระแทกประตูด้วยท่าทีลุกลนแล้วกระโจนโผตัวเผยร่างจริงวิ่งออกไปข้างนอกทั้งที่อากาศยังหนาวเหน็บ สี่ขาใหญ่ยักษ์จำนวนหลายตัววิ่งตามออกไปทันทีอย่างไม่รอช้า

       “เฮ๊อ...แล้วหน้าที่เก็บกวาดก็เป็นหน้าที่ของฉันอีกแล้วสินะ” ชายผู้ที่ยืนเดียวดายในห้องโถงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะก้มลงเก็บเศษแก้วขึ้นมาอย่างไม่ทันระวังตัว  “โอ๊ย!!บ้าเอ๊ย เจ็บชิ-ป...” 

   เช้าวันต่อมา...หิมะหยุดตกบ้างแล้ว ฉันเดินไปตามทางเท้าของตัวเมือง อากาศดีจริงๆนะ แอบพ่อออกมาเดินเล่นนี่คุ้มนะเนี้ย >.,< เอ๊ะ? นั้นกรงอะไรหนะ...

       ‘อันตราย ห้ามเข้าใกล้’?... ฉันเดินไปที่กรงแล้วชะโงกดูว่าเขาขังอะไรไว้ข้างใน แล้วก็พบหญิงสาวคนนึงเธอใส่เสื้อคลุมสีแดงกำลังนั่งพูดอะไรบางอย่างอยู่...นั้น! หมาป่า...ในกรงมีหมาป่าสีดำสองตัวกำลังวิ่งเล่นกันในกรงนั้น ที่นี่ศูนย์อนุรักษ์

อย่างนั้นรึ?...ไม่น่าใช่ หมาป่าสองตัวนั้นเหมือนถูกขังมากกว่า ขนสีดำเข้มของมันดูขมิกขมอม 

       “เอ่อ...คุณค่ะ! ^^” ฉันตะโกนเรียกแล้วส่งยิ้มเป็นมิตรให้เธอ แต่เธอกลับลุกขึ้นแล้วเดินหนีฉันทันที  “ดะเดี๋ยวสิค่ะ ฉันแค่อยากรู้จักคุณ!”

       “อยากรู้จักฉัน?...เธอหนะหรอ?...”  หญิงสาวคนนั้นพูดก่อนที่จะหันกลับมาเล็กน้อย

       “ใช่ค่ะ ^^ มาที่นี่ครั้งแรกฉันไม่รู้จักใครเลย” ฉันพูดพลางถือวิสาสะเปิดตระตูกรง เอ๊ะ...แต่มันล็อคอยู่นี่หน่า แล้วเธอเข้าไปได้ยังไงกัน

       “อยากเข้ามาหรอ”

       “อื้ม”

       “แต่เธอต้องปีนนะ”

       “งะ งั้นไม่เป็นไรอ่ะ ฉันขอนั่งตรงนี้แล้วกัน” ไม่น่าใส่กระโปรงมาเลยฉัน ทำไมงี่เง่าอย่างนี่นะT^T...  ทันทีที่ฉันขยับให้ใกล้กรงมาขึ้น หมาป่าสีดำสองตัวที่แรกเดิมทีดูร่าเริ่งกลับดันมาขู่กรรโชกใส่ฉันแล้วตั้งท่าเหมือนจะพุ่งเข้าใส่ ...

       “ไมนัส มีนัส มานี่”  หญิงสาวผมบลอนต์เข้มพูดเรียบๆ หมาป่าสองตัวลดท่าทีดุร้ายลงทันที มันวิ่งเข้าใส่เธอแทนแต่ไม่ใช่จะทำร้ายมันกลับเลียใบหน้าและมือของเธอพลางกระดิกหางกระดิ๊กกระดี๊ ...ฉันพึ่งรู้ว่าการที่มีสุนัขตัวใหญ่ขนาดนี้ไม่เป็นมิตรแล้วยังดุร้ายกับเธอ มันน่ากลัวแบบนี้นี่เอง...ขนาดมีกรงขนาดใหญ่กั้นขวางฉันและสุนัขป่าอยู่ แต่ฉันกลับรู้สึกว่าถ้ามันจะทำร้ายฉันจริงๆกรงนี่ก็เอาพวกมันไม่อยู่หรอก

       “ดูท่าทางเธอสนิทกับพวกมันดีจังเลยนะ มาทุกวันเลยหรอ?...เอ่อ...คุณ?...”

       “นีน่า...นีน่า โรมานอฟ”

       “ฉัน เนเวียร์ เซ็วเบี้ยน นะ ยินดีที่ได้รู้จัก ^^”

       “เนเวียร์? ใช่ภาษาอิตาลีรึป่าว”

       “ใช่ค่ะ เนเวียร์เป็นภาษาอิตาลี แปลว่า..”

       “หิมะตก...แปลว่าหิมะตก”

       “ใช่ค่ะ พ่อฉันบอกว่าท่านได้รับฉันลงมาจากสวรรค์ครั้งแรกในวันที่ หิมะตก หนะค่ะ ^^...”

       “................”

      “อ๋อ! ขอโทษนะค่ะ ที่อยู่ๆก็มาดราม่าใส่ แหะๆ คงน่าเบื่อแย่” ฉันพูดพลางเกาหัวแกรกๆแก้อาย พึ่งรู้จักกันไม่กี่นาทีจะไปสาธยายเกี่ยวกับตัวเองให้เธอฟังซะยืดยาวทำไมเล้า เนเวียร์! เธอนี่งี่เง่าอีกแล้ว Y^Y

       “ไม่หรอก... ฉันก็ชอบนะ หิมะหนะ”  นีน่าพูดแล้วยิ้มให้ฉัน  “เดี๋ยวฉันต้องกลับแล้วหละ”

       “อะ อ่าวจะกลับแล้วหรอ แล้วพรุ่งนี้จะมาอีกไหมค่ะ ฉันอยากมานั่งคุยกับคุณอีก”

       “ได้สิ...พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่”