Heart of the wolf...Is you

        “มะ...ไม่นะ ไม่!!”  หญิงสาวร่างบางนอนฝันร้ายพลางกรีดร้อง ปรอยผมสีน้ำตาลแดงของเธอนั้นยุ่งไปหมด เท้าอันนุ่มเนียนเหยียดไปมาจนผ้าห่มที่เคยห่อหุ้มล่วงลงไปที่พื้นด้านล่าง

        “ไม่...หยุดนะ” แสงจันทร์ที่ส่องผ่านช่องม่านลงมาดูอบอุ่น แต่มันทำให้หญิงสาวยิ่งดิ้นทุรนทุราย แปลกที่แสงบางๆนั้นทำให้เธอรู้สึกร้อนเป็นไฟราวกับไฟครอบ ปวดไปทั่วร่างราวกับกระดูกจะหักเป็นเสี่ยงๆ ร่างกายของเธอเริ่มเกร็งขึ้นเรื่อยๆ...มันทรมาร... เธอกรีดร้องดังลั่นจนเสียหลงอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวนั้นทำให้ มีคนได้ยินเสียงดังลงมาถึงข้างล่างของตัวบ้าน ชายกลางวัยรีบคว้าโครมไฟวิ่งขึ้นมาบนบ้านตามเสียงนั้นทันที

        “เป็นอะไรลูก! เนเวียร์!! ฟังพ่อสิ”  เขาเขย่าร่างที่ดิ้นทุรนทุรายนั้น แต่มันไม่ทำให้เธอตื่นจากฝันเลย

        “ไม่นะ...ฉันกลัวแล้ว...ไม่!”  หญิงสาวยังคงกรีดร้องไม่หยุด เขามองไปยังช่องม่านที่แสงจันทร์ส่องผ่านทันทีก่อนที่จะรูดปิดมันเข้าหากันด้วยความใจหายชายวัยกลางคนกอดหญิงสาวร่างบางไว้แน่นเมื่อเห็นว่า ร่างบางนั้นกรีดร้องขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่เข้าปิดม่านแล้ว

          “ชู๊ว์...ไม่ต้องกลัวๆ พ่ออยู่นี่แล้วไง...”  ด้วยท่าทางที่เหมือนอ้อนเด็กน้อยและเสียงอันอ่อนโอยทำให้หญิงสาวเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา

          “พ่อค่ะ!” เมื่อได้สติเธอไม่รอช้าที่จะใช้อ้อมแขนเล็กๆของเธอโอบกอดชายที่รักข้างหน้าไว้

          “ลูกทำให้พ่อใจหายมาหลายคืนแล้วนะเนเวียร์...”

          “หนูขอโทษค่ะ หนูฝันร้ายอีกแล้ว....”

          “ชู๊ว์ๆ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว นอนซะนะ พ่อจะรออยู่นี่จนกว่าลูกจะหลับ...ฝันดี”  เขาพูดพลางส่งยิ้มเล็กๆให้เธอ

          “ค่ะ” หญิงสาวยิ้มรับก่อนจะเอนตัวลงหลับใหลอีกครั้ง...

..........................................

       บ่อยเหลือเกินที่ลูกฝันร้ายเรื่องเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา....คงไม่ใช่โรคกลัวแสงจันทร์อย่างแน่นอน  หรือเพราะว่าถึงเวลาที่สวรรค์ต้องการเธอกลับแล้วงั้นหรอ?....ไม่....เขาไม่มีทางยอมยกเธอคืนไปเด็ดขาด เธอคือลูกสาวของพ่อ เนเวียร์...พ่อจะไม่ยอมให้เธอจากพ่อไปเด็ดขาด...พ่อสัญญาจะลูก....พ่อสัญญา.....    

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา...

      “ว๊าว...พ่อดูนี่สิ หิมะตกหละค่ะ” หลังจากที่เดินหอบกระเป๋าสัมภาระลงจากเครื่องบิน ฉันวางประเป๋าหนังใบยักษ์ลงบนพรหมสีขาวที่เต็มไปด้วยหิมะ ก่อนที่จะชูมือขึ้นสูง ว๊าว...เหมือนจะโอบกอดโลกได้ทั่วทั้งใบเลย เกร็ดหิมะเล็กๆล่วงหล่นลงบนมือและใบหน้า...ฉันไม่ได้เห็นหิมะแบบนี้มากี่ปีแล้วนะ รู้สึกคุ้นเคยจริงๆ

       “เดี๋ยวปอดบวมนะ กลับเข้ามาด้านในได้แล้วเนเวียร์!” พ่อตะโกนมาทำให้ฉันรีบวิ่งกลับไปตามเสียงเรียก...

        “เอ๊ะ! เดี๋ยวนะค่ะ หนูลืมกระเป๋า” เมื่อวิ่งกลับมาถึงจุดที่กระเป๋าน่าจะอยู่ที่เดิม...มันกลับห่างออกไป ฉันจำได้ว่างว่างไว้ข้างๆนี่นี่หน่า...ยังมีรอยกระเป๋าบนหิมะอยู่เลย ... ”ระ รอยเท้า?...” ฉันกลับเห็นรอยเท้ายักษ์ที่ไม่ใช่ของมนุษย์ น่าจะเป็นสุนัขของคนแถวๆนี่...แต่ขนาดของมันเหลือเชื่อจริงๆ...ขนาดของมันใหญ่เกือบๆฝ่ามือของมนุษย์ ไม่สิ! พอๆกันเลยด้วยซ้ำหมี...อย่างงั้นหรอ? ตรงข้ามสนามบินเป็นป่า งั้นไม่น่าแปลกที่จะมีตัวอะไรวิ่งผ่านมาแถวนี้..

       “เนเวียร์! เสร็จรึยังลูก!!”

        “คร๊า!ๆ” ช่างมันเถอะ...รีบเอากระเป๋าแล้วออกไปจากที่นี่ก็เท่านั้น
................................................................................................................
เนื้อความแต่ละบทอาจสั้นไปหน่อยแต่เราจะพยายามอัฟหลายๆบทค่ะ เยอะๆเลย >.,<