Cutie.s Burn ขอโทษทีนี่ผู้หญิงของผม

5
 
(7:10 A.M)
 
วันนี้เป็นวันเปิดเทอม =_=
   สุดท้ายแม่ก็ยัดฉันเข้าไปอยู่โรงเรียนมัธยมปลายซองดัมจนได้ถึงแม้จะต้องฝ่าด่านอรหันต์ของบรรดาอาจารย์และ ผ.อนานโขกว่าจะเข้ามาเรียนได้ นี่ต้องขอบคุณอำนาจของเงินและความสวยของแม่ด้วยสินะ =_=;;
“มิสุ ไปตามไดฟุลงมาหน่อยเร็ว น้องคนนี้ชักจะเหลวไหลเข้าไปทุกทีแล้ว”
“ค่ะแม่ -_-”
   ฉันวางถาดใส่แก้วลงบนโต๊ะก่อนจะวิ่งขึ้นไปบนชั้นสองส่วนแม่ก็หันกลับไปทำ ข้าวเช้าต่อ ปกติถ้าเป็นวันที่แม่ต้องบินไปบริษัทใหญ่ที่ นิวยอรก์(แม่ฉันเป็นดีไซน์เนอร์ = =) แม่จะจ้างแม่บ้านมาดูแลบ้านและทำอาหารให้แต่ถ้าแม่อยู่บ้านแม่ก็จะทำอาหารให้ฉันกับไดฟุทานเสมอ ^-^
ก๊อกๆๆ
“ไดฟุแต่งตัวเสร็จยัง =_=”
“เสร็จแล้ว ~ แท่นแท๊น~~”
   ยัยน้องสาวตัวแสบโผล่ออกจากห้องในชุดนักเรียนมัธยมปลายธรรมดาๆ แต่ดันมีที่คาดผมรูปโบว์สีชมพูกากเพชรวิบวับสะท้านทรวงอยู่ บนหัวน่ะสิ =_=;; สาบานได้เลยว่าถ้าเป็นฉันจะไม่มีวันสวมมันแล้วเดินออกจากบ้านเด็ดขาด -_-
“ไปเอามันออกเลยนะ”
“อะไรกันออนนี่ ที่คาดผมอันนี้เค้าเพิ่งถอยออกมาจากร้านเลยนะ TOT”
“แล้วทำไมต้องใส่ไปโรงเรียนพร้อมกับฉันด้วยวะ T^T”
“เจ๊พูดวะไม่สุภาพอ่ะ”
“กรี๊ดๆ TOT”
 
(@ Bus)
   ฉันคิดผิดจริงๆที่มาโรงเรียนพร้อมยัยดันบี TOT หลังจากที่พยายามกระชากที่คาดผมสีชมพูอุบาวธ์ออกจากหัวยัยนั่นอยู่นานแต่ดัน ไม่ไม่สำเร็จไม่รู้ว่าชาติที่แล้วมันเกิดเป็นลิงรึไงฟะหลบโคตรไวเลยอ่ะ Y_Y สุดท้ายฉันต้องนั่งรถบัสมาโรงเรียนกับยัยผีสีชมพูสยองน่าสะอิดสะเอียนเป็น ที่สุด ~_~
“ออนนี่เป็นไรไปอ่ะ =_=’”
“ฉันไม่รู้จักแก -_-”
“ออนนี่ทำร้ายจิตใจเค้ามากเลยนะ T^T”
“ที่คาดผมแกทำร้ายจิตใจฉันมากกว่าเหอะะ Y_Y”
“ออนนี่เป็นนางแบบจริงๆรึปล่าวนะทำไมชอบทำตัวเชยๆไม่ค่อยตามแฟชั่นเลยอ่ะ -*-”
“เฮ้ย TOT”
   ฉันรีบตะครุบปากยัยดันบีทันที ยัยนั่นหลุดคำว่า ‘นางแบบ’ ออกมาเต็มๆเลยถึงฉันจะเป็นนางแบบจริงๆก็เหอะแต่ฉันก็ไม่อยาก ป่าวประกาศให้ใครรู้หรอกนะ = =
“ว้าว~ เพิ่งรู้ว่ามัธยมปลายซองนัมนอกจากมีออลซังแล้วยังมีนางแบบอีกด้วย”
ฉันหันขวับไปตรงต้นเสียงทันที
O_O!
“มอร์นิ่ง ผมมินซึงกียินดีที่ได้รู้จัก :’) ”
   กะ กรี๊ดดดด บอกฉันทีสิว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป รถบัสคันนี้กำลังถ่ายทำรายการอะไรอยู่ทำไมถึงมีคนหล่อขั้นเทพขึ้นมาอยู่บน นี้ได้ >O<
   เขาเป็นคนรึปล่าวนะทำไมถึงได้หล่อแบบนี้ ผมของเขาเป็นสีแพลทตินั่มบลอนด์ดูนุ่มน่าสัมผัสเป็นที่สุด -..- ผิวขาวจั๊วะตามสไตล์คนเกาหลีแต่ที่โดนเด่นที่สุดน่าจะเป็นความสูงนี่แหละดูเหมือนว่าเขาจะสูงพอกับอีตาฮยอกกิเลยนะ
เฮ้ย แล้วทำไมฉันต้องคิดถึงหมอนั่นด้วยนะ TOT
“นายคือคาริสม่าซึงกี O_O”
“รู้จักผมด้วยเหรอ ~”
“แน่สิใครจะไม่รู้จักนายบ้างล่ะ >_<”
ฉันนี่แหละที่ไม่รู้จัก =_=
“ฉันก็รู้จักเธอนะ ยูนดันบีใช่มั้ย ^^?”
“ใช่ๆ นายรู้จักฉันด้วยอ่ะ ~!”
“ย้ายมานั่งคุยตรงนี้ก็ได้เลยนะ -_-”
“=_=;;” < ซึงกี
“= =;;” < ดันบี
   นี่ฉันเผลอปากพล่อยไปอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย TOT ซึงกีถึงกับเงียบแล้วก็ยิ้มแหยๆให้ ยัยดันบีทำท่าปาดเหงื่อส่วนฉันอยากจะร้องไห้ แง้งงง TOT
“เอ่อ ฉันหมายความว่านายมานั่งเบาะข้างฉันก็ได้นะจะได้คุยถนัดๆไง ^^;”
แถได้โล่จริงๆฉัน =_=
“อ่อ ได้สิฉันว่าจะขอมานั่งอยู่พอดี >_<”
   ซึงกีลุกจากเบาะของเขามานั่งข้างๆฉัน เราสามคุยกันเรื่อยๆทำให้ฉันรู้ว่าซึงกีเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียน (ไม่แปลกเลยท่าดูจากหน้า) แถมยังร้องเพลงเก่งอีกด้วย *-* พอถึงโรงเรียนยันดันบีต้องไปทำกิจกรรมที่ชมรมกับเพื่อนซึงกีเลยอาสาพาฉันมาส่งที่ห้องเรียนดีเลยจะได้มีเวลาคุย(อ่อย)ด้วยกันนานนนนนนนนนนนนนนนนนนๆ -..-
“นี่แหละห้องเธอ ^-^”
“ขอบใจนายมากนะไม่งั้นฉันคงหลงตายเลย =_=;”
“ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้เอง จริงสิ ตอนเย็นเธอว่างมั้ยแถวนี้มีร้านไอศกรีมอร่อยด้วยนะ~”
“วะ...”
“ซึงกี แกมาทำไรแถวนี้ห้องเราอยู่อีกตึกนึงเลยนะเว้ย”
จิ๊!~ ใครมาบังอาจขัดจังหวะเดี๋ยวแม่เตะก้านคอเลยหนิ แต่ว่าโทนเสียงแอบเล็กๆแบบนี้มันดูคุ้นๆนะ =_=
“พาเพื่อนใหม่มาส่ง แล้วแกมาทำไรวะฮยอกกิ =_=”
อะไรนะฮยอกกิ =()=!
ขวับ!
   ฉันรีบหันหลังกลับไปดูทันทีหวังว่าจะไม่ใช่ในปารค์ฮยอกกินะ คนที่ซึงกีเรียกอาจจะเป็นคิมฮยอกกิหรือฮวังฮยอกกิก็ได้คนชื่อแบบนี้มีเป็นร้อย ฮ่าๆๆ
แต่พระเจ้าคงจะเกลียดฉันมากสินะ ...
“อะ อ้าว เจอกันอีกแล้วนะ ^-^”
ไอ้คนที่ยิ้มใสๆแบบไร้มลพิษได้มีแค่คนเดียวทำนั้น อ๊ากกกกกกกกกกก T()T