Cutie.s Burn ขอโทษทีนี่ผู้หญิงของผม

 6

 

 

    พระเจ้า ถ้าท่านเป็นคนฉันคงเหวี่ยงท่านออกนอกโลกไปแล้ว =_=^^ โรงเรียนมัธยมปลายเอกชนหรูๆในโซลมีเป็นสิบแต่ทำไมฉันถึงได้ มาจ๊ะเอ๋กับหมอนี่ได้นะ -_-

“^-^”

“เอ่อ... - -;;”

   อย่าเอายิ้มใสๆแบบนั้นมาหลอกล่อฉันนะโว้ยย ฉันแพ้รอยยิ้มกับแก้มป่องๆของนายที่สุดเลยอ่ะเห็นแล้วน่าขย่ำ T...,T

“ว่าไงไอ้ฮยอกกิ แกถ่อมาตึกสามทำไมวะหรือว่าเซ่อจนเดินหลงตึก -_-”

ท่าทางซึงกีจะเลี้ยงหมาไว้ในปากมากพอดูเลยนะ =_=

“^-^++ ป่าว ฉันแค่มาตามหาคนน่ะ”

“ใครวะ = =”

สายตาของนายฮยอกกิมองมาที่ฉันเต็มๆเลย อย่าบอกนะว่ามาหาฉันอ่ะ =()=

“ฉันมาหาคิงน่ะมันบอกให้หิ้วเอกสารจากห้องพักครูมาให้หน่อย ^O^”

   ค่อยยังชั่วที่หมอนี่ไม่ได้บอกว่ามาหาฉัน -o-;; แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอกเพราะฉันเพิ่งมาเหยีบที่นี่ได้ไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ =_= แต่คิงมันคือตัวอะไรน่ะ -*-

“เออๆ ดีเหมือนกันจะได้มีเพื่อนเดินกลับด้วย *O* ดูรามิ~ เย็นนี้เดี๋ยวฉันมารับไปกินไอติมนะ ^O^”

“เอ่อ...-o-;;;”

   ยังไม่ทันที่จะตอบอะไรกลับไปซึงกีก็เกี่ยวคอนายฮยอกกิเดินออกไปแล้วแถมหมอนั่นยังยักคิ้วกวนประสาทเป็นการส่งท้ายฉันอีกด้วย =_=+++

“นี่เธอ ทำไมยังไม่เข้าห้องเรียนอีก”

   มิสแก่ๆใส่แว่นท่าทางบ้าเฮี้ยบเอ่ยเท่าที่สังเกตดูเหมือนมิสจะยืนมองฉันนาน แล้วด้วยสิ =_=;; ฉันได้แต่ยิ้มแหยๆแล้วเดินตามเธอ เข้าไปในห้อง เรียนทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้องทุกคนก็หันมามองฉันเป็นตาเดียวพร้อมกับเสียง ซุบซิบที่ ดังกระหึ่มทั่วห้อง -o-;;

“ว่าที่สุดฮอตคนใหม่แน่เลยวะ O_O”

“ไม่นะเว้ย เมื่อกี้ฉันไอ้ฮยอกกิขยิบตาให้ยัยนี่ด้วย”

“ฉันว่ายัยนี่ต้องได้เป็นดัชเชสแน่เลยอ่ะ !~”

“ไม่นะฮยอกกิของช้านนน TOT”

แซ่ดๆๆๆๆๆ

เอ่อ สุดฮอต?ดัชเชส? คืออะไรแล้วมันเกี่ยวข้องอะไรกับนายฮยอกกิที่ฉันแสนจะเกลียดชังล่ะ =_=

“ทุกคนเงียบได้แล้ว เด็กใหม่แนะนำตัวสิ”

มิสหันหน้ามาทางฉันก็จะทำท่าให้ฉันแนะนำตัวกับเพื่อนๆ

“สวัสดีค่ะ ยูนดูรามิ มาจากประเทศไทย ฝากตัวด้วยค่ะ”

ฉันพูดแนะนำตัวและโค้งอย่างสวยงาม

“เอาละคุณยูนเธอนั่งข้างๆกับคุณลีละกัน”

   มิสชี้ไปที่แถวเกือบหลังสุดของห้องมีโต๊ะว่างอยู่โต๊ะนึงข้างฉันมี เทวดานั่งอยู่ =()=;; เอ๊ะ หรือว่านางฟ้า -_-;; ดูจากออร่าที่เปล่งประกายรอบตัวกับผมหยักศกสีน้ำตาลอ่อนทำให้เขาเหมือนกับ เทวดาองค์น้อยๆเลยล่ะฉันเดินไปที่โต๊ะตัวนั้นโดยมีสายตาทิ่มแทงจากเพื่อน ร่วมห้องที่เป็นผู้หญิงส่งมาเป็นระยะๆ -_-;

ตุ๊บ !

“เอ่อ ^^;”

   ฉันส่งรอยยิ้มแห้งๆ ไปให้ เขาหันกลับมาพร้อมกับคลี่ยิ้มบางๆ เล่นเอาฉันถึงกับต้องหรี่ตาเพราะประกายความเจิดจ้าจากรอยยิ้มของเขา ผู้ชายอะไรยิ้มสวยเป็นบ้าหน้าตาก็น่ารักยังกับผู้หญิงแถมตัวยังบางอีกต่าง หาก เป็นเกย์หรือเปล่านะ =*=

“หวัดดีฮะ ผมลียูลซึงยินดีที่ได้รู้จัก ^-^”

“จ้ะ ฉันดูรามิไนซ์ทูมีทยูเวรี่มัช ^^;”

ไม่ต้องพึ่งหมอลักษณ์ฉันฟันเองก็ได้พูดฮะ เฮอะแบบนี้เกย์ชัวร์ เสียดายอ่ะทรัพยากรผู้ชายยิ่งมีน้อยอยู่ด้วย T.T

“ชื่อแปลกดีนะดูรามิ”

ยูลซึงพูดพร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อยเหมือนพยายามกลั้นหัวเราะชื่อที่แปลกพิสดารของฉัน -_-;

“ฮะๆ ก็มีคนบอกเยอะเหมือนกัน”

“เธอยังไม่มีเพื่อนใช่ม้า ไปกินข้าวกับเพื่อนผมก่อนมั้ยล่ะ ^O^”

“เอ่อ จะดีเหรอ -_-;”

สภาพจิตใจฉันยังไม่พร้อมเจอเก้งกวางหน้าตาดีหรอกนะ T.T

“ดีสิๆ พวกนั้นต้องอิจฉาแน่ที่ผมมีเพื่อนสวยๆแบบเธอ ^-^”

“อืม ฉันก็อยากกจะเจอเพื่อนนายเหมือนกัน :’D ”

หวังว่ากลุ่มของยูลซึงจะมีผู้หญิงนะ เฮ้อ -_- ~

 

(Brake lanuch)

   ในที่สุดฉันก็โดนยูลซึงลากมาที่แคนทีนจนได้ -_-; แต่ทำไมพวกผู้หญิงถึงมองฉันแปลกๆนะชาติที่แล้วฉันไปแย่งผ้าอนามัย พวกเธอมาใช้รึไงยะ -_-

   แคนทีนของมัธยมปลายซองดัมใหญ่พอๆกับเซนต์โอลิแวนเนอร์มีพวกอาหารเกาหลีง่ายๆอย่าง
แนงมยอน (บะหมี่เย็น) หรือชาจังมยอน(บะหมี่ เส้นดำ) จนไปถึงพวกฟาสต์ฟูดส์แตกต่างกันตรงที่นี่ไม่มีร้านขายกระเพราไข่ดาวเผ็ดๆให้ ฉันกินน่ะสิ TT; อยู่ดีๆก็เกิดอาการ คิดถึงอาหารไทยกะทันหันอ่ะ แง้~

“เธอไปซื้อข้าวมาก่อนเลยก็ได้เดี๋ยวฉันเฝ้าโต๊ะให้”

“ขอบใจนะเดี๋ยวฉันจะรีบมา ^-^”

   ยูลซึงยิ้มรับแล้วหยิบสมุดคณิตศาสตร์ขึ้นมาทำต่อ ฉันบอกรึยังว่ายูลซึงไม่ได้มีดีแค่หน้าตาและรอยยิ้ม(?)เท่านั้นนะหลังจากที่ ได้นักเรียนห้องเดียวกันสามชั่วโมงฉันรู้สึกว่าเขาเทพวิชาคณิตศาสตร์มาก (ตอนTest ทั้งห้องได้แค่แปดยูลซึงได้ยี่สิบเต็ม) ดีที่ฉันมีเพื่อนฉลาดๆแบบเขาจะได้ให้ช่วยทำการบ้านให้หน่อย -.,-

   ฉันเลือกซื้อคิมบับกับสลัดผักเป็นอาหารมื้อกลางวันเบาๆ ขณะที่ประคองถาดมาที่โต๊ะฉันเห็นผู้ชายกลุ่มนึงเดินมาหายูลซึงดูจากสีผมหนึ่งในนั้นน่าจะเป็นซึงกีแสดงว่ายูลซึงก็เป็นผู้ชายแท้ๆน่ะสิ =_= ตายละ ฉันเข้าใจผิดนึกว่าเขาเป็นเกย์มาตั้งนาน

“ไหนๆ เพื่อนใหม่สุดฮอตของแก อยากเห็นแล้วเว้ย >_<”

“ฉันไม่น่าพาดูรามิมานั่งกับพวกแกเลย =_=”

“แกคิดจะกั๊กไว้กินคนเดียวเหรอหะ !”

“เอ่อ ^^;;”

   ทันทีที่ฉันส่งเสียออกไปพวกเขาก็หันมาพร้อมยังกับนัดกันมา  ซึงกียิ้มกว้างแล้วบอกว่า ‘คิดแล้วเชียวว่าต้องเป็นเธอแน่ๆ !~’ พลางเลื่อนเก้าอี้ให้ฉันนั่งกับผู้ชายผมดำใส่แว่นที่กำลังอ่านหนังสือ ‘ฝึกตรรกะระดับ 3’ ฉันเคยมีหนังสือแบบนี้นะแต่เป็นแค่เลเวลแรก พออ่านได้ไปสองสามหน้าฉันก็บอกลามันไปตลอดกาล =_=;

“ดูรามินี่ฮวังชินอา ประธานนักเรียนและสมองของพวกเรา >_<”

   ผู้ชายผมดำเงยหน้าขึ้นนิดนึงเมื่อได้ยินชื่อตัวเองทำให้ฉันได้เห็นหน้าเขาชัดๆก่อนจะก้มลงไปอ่านหนังสือตรรกะของตัว เองต่อโดยไม่ได้สนใจใครอีกเลย =_=; ซึงกีกับยูลซึงชวนฉันคุยเรื่องทั่วไปในโรงเรียนสักพังก่อนแล้วคุยกันต่อ เรื่องเกมส์ที่อยู่นอกเหนือความสนใจของฉัน ฉันคีบคิมบับเข้าปากพลางคิดว่าพระเจ้าคงอยากให้ฉันลืมบรัสเซลส์มากถึงกับส่ง ผู้ชายหล่อระดับเทพสี่คนให้มาป้วนเปี้ยนในชีวิตฉัน -_-

ครืด ~

   ฉันเงยหน้าจากจานคิมบับเมื่อได้ยินเสียงเก้าอี้เลื่อนข้างๆตัว โอ้ ฉันว่าแล้วเชียวว่ากลุ่มนี้มันมีสี่คนนี่หว่า คนสุดท้ายที่มาและนั่งข้างฉันคือฮยอกกินั่นเอง =_=เขายิ้มให้ฉันก่อนจะนั่งลงข้างๆ ฉันรีบเขยิบถอยออกห่างทันทีทำให้ชินอาเงยหน้าขึ้นมามองอย่างสงสัย

“เธอเป็นอะไร -_-”

“ป...ป่าว ไม่มีอะไร =_=;”

   ชินอาขมวดคิ้วก่อนจะเลื่อสายตาไปมองฮยออกกิที่กินชีสแฮมเบอร์เกอร์ด้วยสายตาสงสัยแล้วเขาก็ก้มลงอ่านหนังสือต่อ

   ฉันรีบกินข้าวของตัวเองให้หมดเร็วๆเพื่อที่จะได้ลุกไปจากโต๊ะเร็วๆถึงแม้ว่า หมอนี่จะไม่ได้ดูอันตรายเหมือนตอนแรกแต่ฉันก็ยังอยากไปให้พ้นๆจากเขาอยู่ดี

“บ้าเอ๊ย ! ลืมไปได้ไงวะ”

   ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงสบถของชินอาทำให้ซึงกีกับยูลซึงที่กำลังคุยกันอย่างกระหนุงกระหนิง(?)ชะงักไปด้วย

“เป็นอะไรไปอ่ะชินอา =_= ” ยูลซึงถาม

“ผลเลือดเป็นบวกเหรอวะ” อันนี้ของซึงกี

“ตลกมากแก -_- วันนี้ฉันต้องไปรับนักเรียนแลกเปลี่ยนตอนเที่ยงนี่มันเลยมาครึ่งชั่วโมงแล้วโว้ยยยยย”

“ใจเย็นๆสิวะ เดี๋ยวฉันออกไปเป็นเพื่อนขี้เกียจเรียนต่อแล้ว -_-”

ซึงกี นายคิดจะโดดเรียนตอนกลางวันแสกๆเลยเนี่ยนะ =()=

“แกไปป่ะยูลซึง”

“ไปสิ ระดับฉันไม่เรียนก็ได้เต็มอยู่แล้ว ^-^”

“= =+ เออๆ ดูรามิขอโทษนะที่ทิ้งเธอไว้กลางคันตอนเย็นรออยู่หน้าโรงเรียนนะเดี๋ยวผมมารับไปกินไอติมกัน ^3^”

“อือ ^^;”

“เฮ้ยอยอกกกิ >_< แกมีบัตรฟรีวีไอพีกินไม่อั้นหนิ”

“ฉันไม่ไป”

“อะไรนะ !? ม่ายยยยยยยยยยยยยย ฉันไม่ได้เอาตังค์มา ไปเถอะนะพลีสๆๆT()T”

“ไอบ้าแกมากอดขาฉันทำไม =_= วันนี้ฉันต้องไปคุยเรื่องบทละครกับพวกชมรมการแสดงวะ เสียใจด้วย -.-”

“งืดๆๆๆ TOT”

   ฉันจะขำดีมั้ยเนี่ย ตอนนี้ซึงกีกำลังกอดขานายฮยอกกิพร้อมกับทำท่าออดอ้อนเล่นเอาสาวๆในแคนทีนแถบ จะเป็นลมตายกับท่าอ้อนน่ารักๆแบบนั้น คนหน้าตาดีทำอะไรก็ดูดีไปหมดล่ะเนาะ -..-;

“เออๆๆ เดี๋ยวตามไปวันนี้วันศุกร์หนิอยู่ดึกได้”

ซึงกีเด้งตัวขึ้นมาทันทีก่อนจะยิ้มร่าเดินออกนอกแคนทีนไปไม่วายที่จะตะโกนกลับมาว่า

“จะรอแกนะเว้ยฮยอกกกกกกกิ เดี๋ยวตอนเย็นผมมารับนะครับดูรามิ >O<!”

จะว่าไปซึงกีน่าจะเครซี่บอยมากกว่าจะเป็นคาริสม่านะเนี่ย =_=;

“หมอนั่นนะ ตอนอยู่ในโรงเรียนก็เป็นแบบนี้พออกข้างนอกก็เป็นอีกแบบนึง”

ชินอาพูดทิ้งท้ายถ่อนจะเดินออกไป

“ผมไปก่อนนะดูรามิ อะ นี่สมุดคณิตเพื่อไม่เข้าใจ^^”

“ขอบคุณมากนะยูลซึงนายไม่รู้หรอกว่าฉันเกลียดคณิตมากแค่ไหน T^T”

   ยูลซึงหัวเราะเบาๆก่อนจะหิ้วเป้เดินตามสองคนนั้นออกไป ทิ้งไว้แค่ฉันกับนายฮยอกกิและอาหารสองจานที่ยังกินไม่หมด -_-;

“รังเกียจฉันมากเหรอ...”

“หือ”

   ฉันหันไปทางนายฮยอกกิเขากำลังนั่งเขี่ยจานเล่นอย่างใจลอยเมื่อเห็นว่าฉันมองอยู่เขาก็คว้าถาดขึ้นมาแล้วเดินออกจากโต๊ะไป

   ฉันส่ายหัวก่อนจะหยิบถาดของตัวเองไปเก็บแล้วเดินออกมานอกแคนทีน เหลือเวลาอีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงคาบบ่ายฉันไม่อยากเข้าไปนั่งในห้องเรียนก่อนซะด้วยสิแล้วจะไปไหนดีนะ หรือจะไปสวนที่อยู่หลังโรงเรียนดีหว่า

   สุดท้ายฉันเดินกลับเข้าไปในแคนทีนเพื่อนซื้อน้ำกับขนมสองสามอย่างเมื่อนึก ได้ว่าตอนคาบบ่ายไม่มีเรียนเพราะวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก -..-  ฉันเลยตั้งใจว่าจะไปหาที่เงียบๆฟังเพลงสบายๆก่อนกลับบ้านดีกว่า

How Can Someone Make Me So Sad But Still I Only Want Them To Stay ~

‘ดันบี’

“ฮัลโหล”

(ออนนี่ ! ไปนั่งกินข้าวกับพวก Holic.Bเหรอ !!)

ฉันรีบยื่นหูให้ออกจากโทรศัพท์ทันยัยดันบีมีโทรโข่งยัดคอรึไงนะ =_=

“ใครคือHolic.Bอ่ะ ฉันไม่รู้จักพวกค้ายาเหรอ ?”

(ตอนนี้เค้าอยากตีออนนี่จริงๆเล้ยยย =_=^^ ก็พวกของซึงกีอ่ะ พวกHolic.B !)

“อ้อ พวกสี่หล่อเหนือคนนี่เองอย่าบอกนะว่าฉันจะโดนประทุษร้ายหมายชีวิตจะแฟนคลับของพวกนั้นน่ะมันจะน้ำเน่าไปมั้ยชีวิตฉัน = =”

(ใช่ ออนนี่อยู่ไหนอ่ะเดี๋ยวเค้าไปหา…)

“ยุ่งยากน่าดันบี ฉันไม่เป็นไรหรอก =*=”

(เอาน่า  เพื่อไว้ก่อนเค้าเป็นห่วงจริงนะ !!)

ฉันยิ้มบางๆออกมา ถึงแม้ว่าดันบีจะทำตัวเหมือนเด็กและดูติ๊งต๊องแต่ยังไงยัยนั่นก็เป็นห่วงฉันที่หนึ่งเลยละ

(ฉันอยู่ …)

ตุ๊ด ~ ตุ๊ด ~

   อ้าว สงสัยแบตมือถือยัยดันบีจะหมดแหะ -_- ฉันเก็บมือถือลงกระเป๋าอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินไปที่สวนหลังโรงเรียนหวังว่า คงจะมีที่สักที่ให้ฉันนอนนะ