Cutie.s Burn ขอโทษทีนี่ผู้หญิงของผม

5

(7:10 A.M)

วันนี้เป็นวันเปิดเทอม =_=

   สุดท้ายแม่ก็ยัดฉันเข้าไปอยู่โรงเรียนมัธยมปลายซองดัมจนได้ถึงแม้จะต้องฝ่าด่านอรหันต์ของบรรดาอาจารย์และ ผ.อนานโขกว่าจะเข้ามาเรียนได้ นี่ต้องขอบคุณอำนาจของเงินและความสวยของแม่ด้วยสินะ =_=;;

“มิสุ ไปตามไดฟุลงมาหน่อยเร็ว น้องคนนี้ชักจะเหลวไหลเข้าไปทุกทีแล้ว”

“ค่ะแม่ -_-”

   ฉันวางถาดใส่แก้วลงบนโต๊ะก่อนจะวิ่งขึ้นไปบนชั้นสองส่วนแม่ก็หันกลับไปทำ ข้าวเช้าต่อ ปกติถ้าเป็นวันที่แม่ต้องบินไปบริษัทใหญ่ที่ นิวยอรก์(แม่ฉันเป็นดีไซน์เนอร์ = =) แม่จะจ้างแม่บ้านมาดูแลบ้านและทำอาหารให้แต่ถ้าแม่อยู่บ้านแม่ก็จะทำอาหารให้ฉันกับไดฟุทานเสมอ ^-^

ก๊อกๆๆ

“ไดฟุแต่งตัวเสร็จยัง =_=”

“เสร็จแล้ว ~ แท่นแท๊น~~”

   ยัยน้องสาวตัวแสบโผล่ออกจากห้องในชุดนักเรียนมัธยมปลายธรรมดาๆ แต่ดันมีที่คาดผมรูปโบว์สีชมพูกากเพชรวิบวับสะท้านทรวงอยู่ บนหัวน่ะสิ =_=;; สาบานได้เลยว่าถ้าเป็นฉันจะไม่มีวันสวมมันแล้วเดินออกจากบ้านเด็ดขาด -_-

“ไปเอามันออกเลยนะ”

“อะไรกันออนนี่ ที่คาดผมอันนี้เค้าเพิ่งถอยออกมาจากร้านเลยนะ TOT”

“แล้วทำไมต้องใส่ไปโรงเรียนพร้อมกับฉันด้วยวะ T^T”

“เจ๊พูดวะไม่สุภาพอ่ะ”

“กรี๊ดๆ TOT”

(@ Bus)

   ฉันคิดผิดจริงๆที่มาโรงเรียนพร้อมยัยดันบี TOT หลังจากที่พยายามกระชากที่คาดผมสีชมพูอุบาวธ์ออกจากหัวยัยนั่นอยู่นานแต่ดัน ไม่ไม่สำเร็จไม่รู้ว่าชาติที่แล้วมันเกิดเป็นลิงรึไงฟะหลบโคตรไวเลยอ่ะ Y_Y สุดท้ายฉันต้องนั่งรถบัสมาโรงเรียนกับยัยผีสีชมพูสยองน่าสะอิดสะเอียนเป็น ที่สุด ~_~

“ออนนี่เป็นไรไปอ่ะ =_=’”

“ฉันไม่รู้จักแก -_-”

“ออนนี่ทำร้ายจิตใจเค้ามากเลยนะ T^T”

“ที่คาดผมแกทำร้ายจิตใจฉันมากกว่าเหอะะ Y_Y”

“ออนนี่เป็นนางแบบจริงๆรึปล่าวนะทำไมชอบทำตัวเชยๆไม่ค่อยตามแฟชั่นเลยอ่ะ -*-”

“เฮ้ย TOT”

   ฉันรีบตะครุบปากยัยดันบีทันที ยัยนั่นหลุดคำว่า ‘นางแบบ’ ออกมาเต็มๆเลยถึงฉันจะเป็นนางแบบจริงๆก็เหอะแต่ฉันก็ไม่อยาก ป่าวประกาศให้ใครรู้หรอกนะ = =

“ว้าว~ เพิ่งรู้ว่ามัธยมปลายซองนัมนอกจากมีออลซังแล้วยังมีนางแบบอีกด้วย”

ฉันหันขวับไปตรงต้นเสียงทันที

O_O!

“มอร์นิ่ง ผมมินซึงกียินดีที่ได้รู้จัก :’) ”

   กะ กรี๊ดดดด บอกฉันทีสิว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป รถบัสคันนี้กำลังถ่ายทำรายการอะไรอยู่ทำไมถึงมีคนหล่อขั้นเทพขึ้นมาอยู่บน นี้ได้ >O<

   เขาเป็นคนรึปล่าวนะทำไมถึงได้หล่อแบบนี้ ผมของเขาเป็นสีแพลทตินั่มบลอนด์ดูนุ่มน่าสัมผัสเป็นที่สุด -..- ผิวขาวจั๊วะตามสไตล์คนเกาหลีแต่ที่โดนเด่นที่สุดน่าจะเป็นความสูงนี่แหละดูเหมือนว่าเขาจะสูงพอกับอีตาฮยอกกิเลยนะ

เฮ้ย แล้วทำไมฉันต้องคิดถึงหมอนั่นด้วยนะ TOT

“นายคือคาริสม่าซึงกี O_O”

“รู้จักผมด้วยเหรอ ~”

“แน่สิใครจะไม่รู้จักนายบ้างล่ะ >_<”

ฉันนี่แหละที่ไม่รู้จัก =_=

“ฉันก็รู้จักเธอนะ ยูนดันบีใช่มั้ย ^^?”

“ใช่ๆ นายรู้จักฉันด้วยอ่ะ ~!”

“ย้ายมานั่งคุยตรงนี้ก็ได้เลยนะ -_-”

“=_=;;” < ซึงกี

“= =;;” < ดันบี

   นี่ฉันเผลอปากพล่อยไปอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย TOT ซึงกีถึงกับเงียบแล้วก็ยิ้มแหยๆให้ ยัยดันบีทำท่าปาดเหงื่อส่วนฉันอยากจะร้องไห้ แง้งงง TOT

“เอ่อ ฉันหมายความว่านายมานั่งเบาะข้างฉันก็ได้นะจะได้คุยถนัดๆไง ^^;”

แถได้โล่จริงๆฉัน =_=

“อ่อ ได้สิฉันว่าจะขอมานั่งอยู่พอดี >_<”

   ซึงกีลุกจากเบาะของเขามานั่งข้างๆฉัน เราสามคุยกันเรื่อยๆทำให้ฉันรู้ว่าซึงกีเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียน (ไม่แปลกเลยท่าดูจากหน้า) แถมยังร้องเพลงเก่งอีกด้วย *-* พอถึงโรงเรียนยันดันบีต้องไปทำกิจกรรมที่ชมรมกับเพื่อนซึงกีเลยอาสาพาฉันมาส่งที่ห้องเรียนดีเลยจะได้มีเวลาคุย(อ่อย)ด้วยกันนานนนนนนนนนนนนนนนนนนๆ -..-

“นี่แหละห้องเธอ ^-^”

“ขอบใจนายมากนะไม่งั้นฉันคงหลงตายเลย =_=;”

“ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้เอง จริงสิ ตอนเย็นเธอว่างมั้ยแถวนี้มีร้านไอศกรีมอร่อยด้วยนะ~”

“วะ...”

“ซึงกี แกมาทำไรแถวนี้ห้องเราอยู่อีกตึกนึงเลยนะเว้ย”

จิ๊!~ ใครมาบังอาจขัดจังหวะเดี๋ยวแม่เตะก้านคอเลยหนิ แต่ว่าโทนเสียงแอบเล็กๆแบบนี้มันดูคุ้นๆนะ =_=

“พาเพื่อนใหม่มาส่ง แล้วแกมาทำไรวะฮยอกกิ =_=”

อะไรนะฮยอกกิ =()=!

ขวับ!

   ฉันรีบหันหลังกลับไปดูทันทีหวังว่าจะไม่ใช่ในปารค์ฮยอกกินะ คนที่ซึงกีเรียกอาจจะเป็นคิมฮยอกกิหรือฮวังฮยอกกิก็ได้คนชื่อแบบนี้มีเป็นร้อย ฮ่าๆๆ

แต่พระเจ้าคงจะเกลียดฉันมากสินะ ...

“อะ อ้าว เจอกันอีกแล้วนะ ^-^”

ไอ้คนที่ยิ้มใสๆแบบไร้มลพิษได้มีแค่คนเดียวทำนั้น อ๊ากกกกกกกกกกก T()T