lesson of angel 365วันเดิมพันหัวใจยัยจอมป่วน

Lesson eight
 
 

 
การปรับตัว (2)
 
 

 
                ชายหนุ่มตาสีน้ำเงินนั่น ใครกันนะ ? ‘ ทำไมฉันสัมผัสถึงวิญญาณเธอไม่ได้?’ สิ่งที่เขาพูดมันหมายถึงอะไรกัน ?
 
                ฉันครุ่นคิดถึงคำพูดที่ฉันได้ยินจากชายลึบลับคนหนึ่ง หรือเขาจะพอรู้อะไรเกี่ยวกับตัวฉัน ถ้าเขารู้แล้วเขารู้ได้ยังไงกัน มันหมายความว่าไงเนี่ย งงหมดแล้วอ่ะ T ^ T
 
                “เห้ ยัยลิงกัง มาทำอะไรตรงนี้ ?” เสียงของนายริวตะทำให้ฉันสะดุ้งออกจากความคิดนั้นทันที
 
                “ตกใจอะไร ? -__________-“ ริวตะถาม
 
                “ปะ ป่าว เออ ว่าแต่นายไปไหนมา ? ออกไปคนเดียวได้ไง ทำไมไม่บอกฉัน ? =3 =”
 
                “นี่เธอเป็นแม่ฉันหรือเป็นอะไรเนี่ย ทำไมฉันต้องรายงานเธอทุกเรื่องด้วย = =;”

                “ก็ฉันเป็นบอร์ดี้การ์ดนายไง นายไปไหนฉันต้องรู้ ฉันจะได้ป้องกันนายได้ นายนี่มันพูดไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ =[]=”
 
                “ไม่ต้องขนาดหรอก ฉันดูแลตัวเองได้ -___-“
                “นายนี่มันหัวดื้อจริงๆเลยไง =O=;”ฉันล่ะจะหมดความอดทนแล้วนะ นายมันไอ้คนหัวดื้อเอ๊ย !!
 
ในขณะที่ฉันกำลังยืนเถียงกับนายริวตะอยู่ สายตาฉันก็ไปเห็นบนระเบียงที่มีกระถางดอกไม้อยู่ แต่รู้สึกเหมือนกระถางนั้นมันกำลังจะหล่นลงมาน่ะสิ ใช่มันจะหล่นลงมาใส่หัวของนายริวตะ !!
 
                “ถอยไป !!!” ฉันผลักริวตะออกจากที่ตรงนั้น
                “เฮ้!!! ทำอะไรน่ะ !!?”

                “เพล้งงงง !!!!” เสียงของกระถางดอกไม้ตกลงกระแทกกับพื้นอย่างแรงหลังจากสิ้นเสียงคำถามของริวตะ
 
                “นาย นายเป็นอะไรมั้ย? ไม่โดนอะไรใช่มั้ยเนี่ย?” ฉันรีบสำรวจร่างกายนายนั่นทันที ถ้านายเป็นอะไรไปฉันก็ซวยน่ะสิ ไม่มีที่ให้อยู่ล่ะแย่เลยไง T ^ T
 
                “ฉันไม่เป็นไร” นายนั่นตอบอย่างอึ้งๆเล็กน้อยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตน
 
                “ฉันบอกนายแล้วไงว่าอย่าห่างจากฉัน ดูดินี่ถ้าฉันไม่อยู่นายคนโดนเล่นงานไปแล้วเนี่ย =[]= ”
                “มันก็แค่เรื่องบังเอิญ - -“ เข้าห้องเรียนเถอะ”
บังเอิญ ? นายคิดว่าลมมันจะพัดทำให้กระถางหนักๆตกลงมาได้รึไง ? เหอะๆๆๆ นายนี่มันโง่เรื่องไม่เป็นเรื่องจริงๆ
แต่ชั่งเถอะเรายังหาหลักฐานไม่ได้นี่นาพูดไปหมอนี่คงไม่เชื่อ – 3 –
 
                “เรียนอีกแล้วอ่อ T ^T “
                “ก็ใช่น่ะสิ - -“ พูดจบเขาก็เดินออกไปจากที่ตรงนี้
                “เห้ รอด้วยดิ –[ ]- “ฉันวิ่งตามไปติดๆ
นี่ฉันเป็นคนช่วยนายนะย่ะ คำขอบใจสักคำเนี่ยมีบ้างมั้ยย ?  ชิ ทำคุณบูชาโทษชัดๆเหอะ =___________=;;
 
 
                “บ้าชิบ พลาดจนได้” เสียงชายปริศนาดังขึ้นเบาๆ
                “เอาไว้คราวหน้าเถอะครับ คราวหน้าผมจะไม่พลาดแน่”
                “ชั่งเถอะ ผู้หญิงคนนั้น ชื่อยูสินะ น่าสนใจจริงๆ หึหึ” รอยยิ้มน่ากลัวเผยขึ้นบนใบหน้าของใครสักคนที่กำลังมองดูพวกเขาสองคนอยู่จากมุมใดมุมหนึ่งของระเบียง
 
 
 
16.35 pm

 
                เวลาอันแสนยาวนานและทรมานของฉันก็จบลงเสียที จะตายแล้วค่ะ เรียนอะไรเนี่ยทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ T^T ให้ตายเถอะ ฉันอยากจะกลับบ้านไปเอาหัวโขกหมอนนุ่มๆจริงๆ - .. – 555555555555
 
                “ยู เธอกลับบ้านไปก่อน” ริวตะหันมาบอกฉันที่นั่งอยู่ข้างหลังของเขา
 
                “เอ้า ทำไมล่ะ ?”
                “ฉันมีประชุมชมรม เธอกลับไปก่อนเพราะฉันอาจจะกลับดึก -_____-”
 
                “ไม่เป็นไรฉันรอได้ 55555555555” ไม่ดิต้องบอกว่าอาจจะรอได้มั้ง? - . -
            “ไม่ต้องรอ” โหยเล่นเน้นคำแบบนี้เลยเหรอยะ มันน่าจริงๆนายนี่เนี่ย
 
                “โอเคๆๆ ไม่รอก็ได้ ไม่ต้องมาร้องไห้แล้วกัน แบร่ๆ”
                “ยัยบ้า = =” ริวตะด่าฉันก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง ชิ ด่าคนอื่นแล้วยังมาเดินหนีอีก ไม่แน่จริงนี่หว่า
 
ดีล่ะเพื่อเป็นการลงโทษนายนั่นที่มาด่าฉันแล้วหนีไป ฉันก็จะรอนายนี่แหละ ให้มันรู้ไปเลยว่าใครจะแน่กว่ากัน 55555555555 = .. =
 
                “แล้วฉันจะทำอะไรดีเนี่ย นั่งรอเฉยๆมันน่าเบื่อออๆๆๆๆๆ >[]<” คนในห้องก็เริ่มหายไปจนเหลือฉันแค่คนเดียว เหอะๆ ในห้องนี่มันวังเวงจริงๆ ออกไปเดินเล่นดีกว่า
 
                ฉันเดินออกมาจากห้องไปที่สวนหน้าโรงเรียน มีต้นซากุระเต็มไปหมด สวยจริงๆเลยอ่ะ เหมือนอยู่ในหนังเลย ชอบจัง            *O*  อยากให้แม่กับพี่ไอมาเห็นจัง
 
                “ดูเหมือนเธอจะชอบต้องซากุระนะ”เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น ทำให้ฉันหันไปหาเจ้าของเสียงด้วยความตกใจทันที
 
                “ฮ่าๆ ไม่ต้องตกใจขนาดนั้น ผมไม่ทำอะไรเธอหรอก” หนุ่มหล่อหน้าตาดีผิวขาวคนหนึ่งหัวเราะนิดๆกับท่าทางตกใจของฉัน
 
                “ก็อยู่ๆนายก็โผล่มาแบบนี้ ใครไม่ตกใจก้บ้าแล้ว - . –“ เห็นแบบนี้ฉันเป็นคนขวัญอ่อนนะยะ 555555 - -‘
 
                “ฮ่าๆๆ ขอโทษครับคุณยู ผมผิดไปแล้ว” เขาก้มหัวขอโทษฉันนิดๆ
 
                “ไม่ต้องขอโทษก็ได้ๆ เรื่องแค่นี้เอง เอ้อ แล้วนายรู้จักฉันได้ไงเนี่ย ?”
 
                “ใครจะไม่รู้จักคุณหนูยูคนสวยของท่าผอ.บ้างล่ะครับ ฮ่าๆๆๆ^^” นี่ฉันดังถึงขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย ต๊ายตายย เขินจัง >///< 555555555555555
 
                “นายก็พูดเกินไป 555555555555555 แล้วนายชื่ออะไรอ่ะ ?”
 
                “อามาโมโตะ คิมูระครับผม^^”
 
                “คิมุระ โอเคฉันจะจำไว้เลยน๊า” 555555555 นายนี่ดูท่าทางเป็นคนดี น่าจะเป็นเพื่อนที่ดีกับเราได้แน่เลย ^O^
 
                “ฮ่าๆๆๆ ฉันอยู่ห้องเดียวกับเธอเลยนะ จำไม่ได้เหรอ ?” เอ้าซวยอยู่ห้องเดียวกันเหรอเนี่ย ไม่ได้ใส่ใจอะไรเลยไง 555555555
 
                “ความจริงฉันไม่ได้สนใจอะไรหนอก ฉันน่ะแอบหลับในห้องอ่ะ อย่าไปบอกใครนะ โดยเฉพาะครูเนี่ยห้ามเลยไง >< 555555”
 
                “โอเคคร๊าบบบ ไม่บอกหรอก 555555 ^^” เขายิ้มให้ฉันเล็กน้อย นายนี่ยิ้มน่ารักจริงๆ เคลิ้มเลยๆ -//- ก๊ากกก
                “ขอบใจจ้า แต่เอ ทำไมนายถึงไม่กลับอีกล่ะเนี่ย? นี่มันเย็นมากแล้วนะ –o-;”
                “ผมกลับช้าประจำครับ ชอบนั่งอยู่แถวนี้เวลาไม่มีใครมันสบายดี^^”
                “อื้มม มันก็จริงเลยเนอะ เย็นสบายมากอ่ะ สวยมากด้วย ฉันอยากให้แม่กับพี่มาเห็นจังเลย >O<”
                “หืม ? แม่กับพี่ ?”
                “อ๋อ หมายถึงคุณแม่รูนะ(แม่ของริวตะ)กับพี่ๆน่ะเออ 5555555555” ตายล่ะเกือบไปแล้วไง ความลับแตกจะซวยกันพอดี
 
                “ฮ่าๆๆ ครับ แล้วทำไมคุณยูถึงยังไม่กลับล่ะครับเนี่ย?”
                “ฉันรอนายริวตะน่ะ นายนั่นยิ่งเกิดเรื่องแปลกๆอยู่ให้กลับคนเดียวได้ไงกัน” ใช่ขืนนายนั่นเป็นอะไรคนที่ซวยคือฉันนี่แหละ – 3 –
 
                “ฮ่าๆๆ เรื่องแปลกๆเหรอครับ?” คิมูระถามฉันด้วยสีหน้าไม่น่าเชื่อในสิ่งที่ฉันพูด
                “ก็ใช่ไง นายคิดว่าฉันจะโกหกอ่อ? -0-;”
                “555555555 ไม่ใช่แบบนั้นครับผม แต่ผมไม่อยากเชื่อว่าอย่างริวตะจะมีคนมาทำร้าย”
 
                “ของแบบนี้น่ะมันเกิดขึ้นได้ทั้งนั้นแหละ =_____=” ใช่เรื่องที่คิดว่าไม่น่าจะเกิดขึ้นมันเกิดขึ้นได้หมดล่ะ ฉันเนี่ยเจอมากับตัวเองแล้วถึงได้รู้ 5555555555
 
                “55555555 เชื่อแล้วครับ^^” นายนี่น่ารักจริงๆ พูดอะไรก็เชื่อหมดเลยไง คึคึ
 
ระหว่างที่ฉันกำลังเพลินกับการสนทนาอยู่กับคิมูระ ฉันก็เห็นนายริวตะเดินออกมาจากตัวอาคารพอดี ดูเหมือนว่านายนั่นจะเห็นฉันด้วย เลยเดินตรงเข้ามาหาฉันกับคิมูระ
 
                “ยัยลิงกัง ทำไมยังไม่กลับ ? = =;” เสียงนี้คงไม่ต้องบอกก็คงรู้นะคะว่าเป็นใคร
 
                “ก็ฉันจะรอนายไง 55555555555555” ต้องแอ๊บแบ๋วทำเป็นคนดีสักหน่อย โฮะๆๆๆ
 
                “ใครบอกให้เธอรอฉันบอกให้เธอกลับไปตั้งนานแล้วนี่ยังเบื้อเอ๊ย = =” ชิ ปากนายเนี่ยมันร้ายยิ่งกว่าอะไรอีกนะเออ = 3 =
 
                “นายอย่าไปว่าคุณยูดิ” คิมูระพูดเสริมขึ้นมาทันที นายนี่น่ารักอีกแล้วอ้ะ -//- 5555555555
 
                “ - - กลับกันเถอะ” ริวตะไม่ตอบอะไรคิมูระ สั่งฉันให้กลับแล้วเดินไปที่รถ
 
                “นายนั่นมารยาทไม่ดีจริงๆเลย ฮึ๋ยยย = 3 = คิมูระฉันไปแล้วนะ ค่อยเจอกันนะ บ๊ายบายยย ^O^”
 
                “โอเคครับแล้วเจอกัน บาย^^” ฉันโบกมือให้คิมูระแล้ววิ่งไปขึ้นรถตามระเบียบ
 
                “หึ.. น่าสนุกดีจริงๆ” รอยยิ้มน่ากลัวเผยขึ้นอีกครั้ง
 
 
 
 
โปรติดตามตอนต่อไป
 
แอบมาอัพรอบดึกๆค่ะ 5555555555 > w <