lesson of angel 365วันเดิมพันหัวใจยัยจอมป่วน

 

 

 

 

Lesson nine

 

ชายผู้มีดวงตาสีน้ำเงิน

 

                วันนี้ฉันเดินทางมารร.กับนายริวตะด้วยรถคันหรู ฉันน่ะชอบนะที่จะได้ออกมาเจออะไรใหม่ๆ แต่เบื่อก็ต้องที่ต้องนั่งเรียนที่แหละ  มันเป็นอะไรที่ฉันเบื่อจริงๆไม่ติงนังนัง(?) =______________=;

 

                “เดินให้มันเร็วไหน่อยได้มั้ยยัยลิงกัง = =;”

นายริวตะหันมาด่าฉันที่กำลังเดินมองนู่นนี่ของตัวอาคาร รร.และนักเรียนอยู่

 

                “อะไรของนายเนี่ย ฉันก็เดินปกตินายดิเดินเร็วไปไหน - -“ ขาฉันมันสั้นกว่านายไงเลยเดินช้าเข้าใจบ้างมั้ยยะ

                “เหอะๆๆ” สั้นๆแต่ไม่ได้ใจความจริงๆ ดูท่านายนี่คงเป็นคนขี้รำคาญพอดูเลยไง – 3 -

 

                “อรุณสวัสดิ์ครับคุณยู” คิมูระวิ่งเข้ามาทักทายฉันด้วยรอยยิ้ม

 

                “อรุณสวัสดิ์คิมูระ นายนี่สดใสตลอดเวลาเลยนะ ^^” ฉันทักตอบ

 

                “555555 ผมไม่อยากเครียดมากไงครับ สวัสดีริวตะ” คิมูระหันไปทักนายริวตะที่อยู่ข้างๆฉัน

 

                “สวัสดี -_____-“ หน้านายไม่เคยจะรับแขกเลยไง หัดยิ้มแบบมนุษย์ธรรมดาบ้างได้มั้ยเนี่ย ?

 

                “อรุณสวัสดิ์ค่ะริวตะคุง อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ยู ^^”

 

สาวเสียงหวานหน้าคุ้นๆเดินเข้ามาทักฉันและนายริวตะ อ๋อ จำได้แล้วเธอคือคนที่หักอกนายริวตะที่สวยสาธรณะนั่นนี่นา บังเอิญจริง เธอเรียนที่นี่ด้วยเหรอเนี่ย 55555555

 

                “อรุณสวัสดิ์ค่า ^O^” ฉันตอบแต่นายริวตะนี่เงียบไปเลยแฮะ หุหุ สมน้ำหน้า

 

                “นี่มิกะ น้องสาวของผมเองครับคุณยู”

 

คิมูระแนะนำมิกะน้องสาวให้กับฉัน มิกะโค้งให้ฉันตามมารยาท ฉันเลยโค้งตอบแบบเขินๆ เธอนี่น่ารักจริงๆเลยไง ฉันล่ะปลื้ม ^////^

 

                “รีบไปกันยัยลิง” นายริวตะพูดจบก็รีบลากฉันไปที่ห้องทันที อะไรวะเนี่ยนายรีบเรียนขนาดนั้นเลยไง นี่มันยังไม่แปดโมงยังไม่เคารพธงชาติเลย (ได้ข่าวว่าญี่ปุ่นไม่มีเคารพธงชาติ) -__________-;

 

                “คาบแรกวิชาพละอาจารย์บอกให้ลงไปเปลี่ยนชุดพละแล้วไปรอที่โรงยิม ^O^”

 

เสียงของเพื่อนคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา ทุกคนในห้องต่างแยกย้ายกันไปเปลี่ยนชุดในห้องเปลี่ยนเสื้อ เอิ่ม มันกางเกงสั้นไปมั้ยเนี่ย ? อย่างกับใส่กางเกงในเลยไง -/////- คนญี่ปุ่นนิยมอะไรสั้นๆเนอะ 5555555555555

 

                “คุณยูใส่ชุดวอร์มแล้วน่ารักมากเลยค่ะ >////<” เอาอีกแล้วยัยสามสาวสิบแปดหลอดมาอีกแล้วค่ะ (ยัยฮานาโกะ  ไอยากะ และนาโอมินั่นเอง - -;

 

                “พวกเธอนี่ก็ชมเกินไปนะ 5555555555555”

 

                “ไม่หรอกค่ะเรื่องจริงเลย สมแล้วที่เป็นลูกบุญธรรมของท่านผอ.นาซูโอมิ - / / -“ เหมือนจะดูดีนะเนี่ย ฟังดูแปลกๆถ้าฉันไม่ใช่ลูกบุญธรรมของคุณน้าพวกเธอจะมาชมฉันแบบนี้มั้ยยะ = =;

 

                “กรี๊ดดดดดดดด ว้ายยยยยยย เท่จังเลยย >/////<” เสียงสาวๆในห้องที่มึงดูอะไรสักอย่างกำลังเอะอะโวยวายกันใหญ่

 

                “เขามุงอะไรน่ะ ?” ฉันเดินเข้าไปดูใกล้ๆ เห็นนายริวตะ คิมูระ และใครอีกคนไม่รู้ผู้ชายตัวสูงๆรูปร่างดีมาดแมนเชียวกำลังเล่นบาสกันอยู่

 

                “ใครกันน่ะอีกคน” ฉันถามยังนาโอมิที่กรี๊ดอยู่ข้างๆ

 

                “อ๋ออ นั่นนายฮานาดะน่ะค่ะ ถึงนายนั่นจะรวยไม่ติดอันดับหนึ่งในสิบของห้องเราแต่เพราะกีฬาดีเลยทำให้ดูดีขึ้นมาหน่อยน่ะค่า >/////<”  เหอะๆๆ รร.นี่ดูคนที่ฐานะจริงๆด้วยไง - -;;

 

                “ฉันอยากเล่นบาสจัง” เห็นพวกนี้เล่นแล้วอยากเล่นบ้างไง ไม่ได้เล่นมานานแล้วอยากยืดเส้นบ้าง55555555555 ไปขอเล่นด้วยดีกว่า ><

 

                “นี่ๆ ฉันขอเล่นด้วยยยยยย ^O^” ฉันเดินเข้าไปหาสามคนนั้นท่ามกลางความมึนงงของทุกคนในโรงยิม

 

มันน่าแปลกตรงไหน ? ก็คนมันอยากเล่นนี่นา –o-;

                “คุณยูจะเล่นด้วยเหรอครับ?” คิมูระหันมาถาม

 

                “อื่อใช่ไง อยากเล่นด้วยน่ะไม่ได้เล่นมานานแล้ว >O<”

 

                “เตี้ยๆแบบเธอจะเล่นได้ไงนี่ ?” นายฮานาดะอะไรนี่แหละถ้ามฉันพร้อมยิ้มกวนๆ

 

                “ถึงจะตัวเล็กแต่ไวเป็นกรดล่ะ อยากลองมั้ยล่ะ” ฉันยักคิ้วท้านายนั่น

 

                “โอเคได้ถ้าเธอแย่งลูกจากฉันแล้วโยนลงแป้นนั่นได้ภายใน15นาที ฉันจะยอมรับเธอและให้เธอเข้าวงด้วย”

 

                “ไม่มีปัญหาสบายมาก 5555555555”

เอ่อ แต่ว่านายนี่โครตจะสูงเลยไง สงสัยจะยากแล้วนะนี่เรา = =; เอาว่ะยังไงก็ต้องทำให้ได้ไง ดันไปรับคำท้าอีกแล้วนี่ T T

 

                นายน่ะเดาะบาสเล่นวกไปมาหลับซ้ายขวาทำเอาฉันแทบตามไม่ทันได้แต่วิ่งตามติดๆ เหมือนจะได้แต่ไม่ได้แฮะ นายนี่เก่งใช่เล่นแต่ใครจะยอมล่ะ เวลามีไม่มากงั้นต้องใช้ท่าไม้ตาย

 

                ฉันวิ่งเต็มที่แล้วสไลค์ตัวไปข้างหน้าหมอนั่นก่อนที่จะปัดบาสออกจากมือหมอนั่นออกอย่างเร็วแล้ว แล้วรีบคว้ามาเดาะลูกกลมสองสามครั้งแล้วโยนซู๊ดลงห่วงพอดีเป๊ะ เสียงปรบมือของทุกคนในนั้นดังขึ้น วู้ววว ฝีมือฉันยังไม่ตกจริงๆ > w <

 

                “เธอนี่ใช่ย่อย เจ๋งจริงๆสนใจมาเข้าชมรมบาสมั้ยล่ะ?” ฮานาดะถามฉัน

 

                “ขอคิดดูก่อนไงช่วงนี้ฉันไม่ค่อยว่างหรอกนะ” คึคึ ต้องฟอร์มเยะไว้ก่อนดิ อยากมาดูถูกฉันเอง

 

                “555555เธอนี่น่าสนใจจริงๆ ริวตะนายชวนยัยนี่มาเข้าชมรมดิวะ”

 

                “ทำไมต้องเป็นฉันวะนี่ -________-“ นายริวตะถามแบบรำคาญ

 

                “เอ้าก็นายถือเป็นญาติยัยนี่ไง เชื่อไรนะยู ? ยูอิจังได้ป่ะ ? กร๊ากกกกก” เหออ เรียกซะน่ารักเลยชื่อฉัน ยูอิ อุ๊ยตายยยย >////<

 

                “ถ้ายัยนี่อยากเข้าก็คงเข้าเองล่ะ” โหยยไม่คิดจะง้อหน่อยไงเนี่ย นายนี่มันหยิ่งได้ถ้วยจริงๆนายริวตะจอมขี้เต๊ะ =[]=

 

                “เอาเป็นว่าฉันเข้าไง =w=” นายริวตะอยู่ก็ดีเลยจะได้อยู่คอยทำหน้าที่ได้สะดวกหน่อย

 

                “เยี่ยมมาก ไปเล่นกันอีกสักรอบกันยัยเตี้ย” ฮานาดะเข้ามากอดคอฉันแล้วไปเล่นบาสกันอีกครั้ง 5555555 ได้เพื่อนมาอีกคนและ

 

                หมดเวลาของวิชาพละทุกคนแยกย้ายกันไปเปลี่ยนชุดนร.แล้วเข้าไปเรียนตามปกติ ฉันว่าวิชาพละเนี่ยเป็นอะที่ชอบที่สุดแล้วไง วิชาอื่นล่ะนั่งหลับตลอด ฮี่ๆๆๆๆ ^ w ^ 555555555555

 

                ถึงเวลาที่ต้องกลับบ้านเสียที รอเวลานี้มาตลอดไง 5555555555 ว่าแต่นายริวตะหายไปไหนอีกเนี่ย นายนี่เผลอไม่ได้ชอบหายต้องให้ฉันหาตลอด ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาคนที่ซวยมันคือฉันนะยะ =[]=!!

 

                ฉันหยิบกระเป๋าออกเดินหานายนั่นทั่วรร. ไปไหนหว่าห้องสมุดไงกันนี่ลองเดินไปดูดีกว่า

 

ภายในห้องสมุดที่กว้างเต็มไปด้วยชั้นวางหนังสือและหนังสือที่เรียงรายเต็มไปหมด คลังหนังสือชัดๆใหญ่กว่าหอสมุดประชาชนมั้ยเนี่ย -_______-;

 

                ฉันเดินหาทุกซอกทุกมุมในห้องสมุดก็ไม่พบแม้แต่เงาของนายนั้น

 

                “หายไปไหนวะเนี่ย หรือจะกลับไปแล้ว - - แต่ไม่น่าจะใช่นี่นาถ้ากลับแล้วคนขับรถต้องมารอสิเออ หรือว่า..” มีความคิดนึงฉุดฉันให้นึกขึ้นทำให้ฉันรีบวิ่งออจจากห้องสมุดอย่างเร็ว

 

                ถ้านายนั่นเป็นอะไรฉันซวยแน่เลยไงเนี่ยยย อย่าเป็นไรเลยไงนะ ฉันยังไม่อยากโดนไล่ออก ยังหาที่อยู่ไม่ได้เลยยย T____T;

 

                ขณะที่ฉันกำลังวิ่งนั้น สายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นแปลงดอกไม้สวยที่เรียงรายเต็มสนามหญ้า โห *O* ดอกไม้อะไรสวยจังแถมที่นี่ก็เงียบดีด้วย ทำไมตั้งแต่อยู่มาเพิ่งมาเห็นที่นี่ (ได้ข่าวว่าเพิ่งมาอยู่ได้ไม่กี่วันนี่เออ - -)

 

                ฉันค่อยๆเดินเข้าไปในแปลงดอกไม้นั่น เหมือนหลุดมาอยู่อีกที่เลย อยู่ที่นี่แล้วสบายใจไงไม่รู้อ่ะ ชอบจัง

 

                “นายริวตะฉันขอไม่หานายสักห้านาทีนะ ฮ่าๆๆ” พอจบฉันเอนตัวทั่งใต้ต้นไม้ใหญ่เอนพินต้นไม้นั้นแล้วเปลือกตาลงเบาๆ สัมผัสถึงสายลมเย็นอ่อนๆที่พัดเข้ามากระทบร่างฉัน กลิ่นของดอกไม้ในแปลงและเสียงของนกที่ร้องทำให้รู้สึกดีจริงๆ

 

                “เธอเป็นใครกัน?” เสียงของใครสักคนดังขึ้นทำให้ฉันลืมตาตื่นทันที คนที่ฉันเห็นอยู่ตรงหน้าคือชายคนที่มีดวงตาสีน้ำเงินเข้มคนนั้นนี่เอง

 

                “ฉันชื่อนาซูโอมิ ยูแล้วนายคือ?”ถามไม่ทันจบนายนั่นก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน เว้ยยย เข้ามาทำไมเนี่ย !! O_O

 

                “ไม่ใช่ฉันหมายถึงเธอเป็นใครทำไมฉันสัมผัสพลังวิญญาณเธอไม่ได้ ฉันไม่ได้กลิ่นออร่าในตัวเธอ” หนุ่มคนนั้นถามฉันและเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันอีก

 

                “นะ นายพูดเรื่องอะไรฉันไม่เข้าใจ ไอ้บ้าจะทำเรเนี่ย ปึ่ง..!!” ฉันผลักนายนั่นออกแล้ววิ่งออกมาที่ตรงนั่นทันที จะบ้าตายนายนั่นพูดอะไรกันฉันจำไม่ได้หรอกแต่ฉันเริ่มกลัวผู้ชายคนนี้จริงๆเลยไงเนี่ย

 

 

 

 

โปรดติดตามตอนต่อไป

 

โทษนะคะที่มาอัพช้า พอดีความขก.มันเยอะด้วย และก็ใกล้เปิดเทอม์แล้ว 555