lesson of angel 365วันเดิมพันหัวใจยัยจอมป่วน

Lesoon seven

 

 

การปรับตัว (1)

                วันที่สอง

 

                เช้าวันนี้ดูเหมือนจะสดใสกว่าทุกวัน เพราะฉันได้ตื่นมารับอากาศที่บริสุทธิ์ภายในบ้านที่สวยหรูและบรรยากาศที่ร่มรื่นล่ะมั้ง ฮ้า มันก็เหมือนฝันเลยนะเนี่ย ได้นอนในห้องเย็นๆเตียงนุ่มๆแบบนี้ เหมือนตัวเองเป็นเจ้าหญิงเลยแฮะ

 

                ฉันยืดตัวบิดขี้เกียจ แล้วกลิ้งไปมานบที่นอนนุ่มของฉัน นี่เขาเรียกว่าเจอเรื่องร้ายๆก็จะเจอสิ่งดีๆตามมาใช่มั้ยเนี่ย ? 55555555555 > w <

 

                “ก๊อกก๊อก...” เสียงเคาะประตูหน้าห้องฉัน

                “อ่า.. เข้ามาได้เลยค่ะ” หลังจากที่ฉันขานตอบ ก็มีแม่บ้าน 3 คนเข้ามาในห้องฉันพร้อมเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายต่างๆ จัดตั้งเตรียมไว้เรียบร้อย

 

                “คุณหนูยูไปอาบน้ำแล้วแต่งตัวนะคะ เพราะคุณผู้หญิงสั่งไว้ว่า อีกประเดี๋ยวจะให้คุณหนูยูไปที่โรงเรียนค่ะ” เมดคนหนึ่งบอกฉัน

 

                “โรงเรียน ? ฉันเหรอคะ ?O_O” ฉันชี้มาที่ตัวเองแล้วถามอย่างมึนงง

                “ใช่แล้วค่ะ รีบๆเข้านะคะ ^^”

 

                “อื่อๆ โอเคจ๊ะ”พูดจบฉันก็เข้าห้องน้ำไปทำภารกิจส่วนตัว เขาให้ฉันใส่ชุดนักเรียนญี่ปุ่นด้วยอ่ะ น่ารักจังฟอร์มดูไฮโซเริ่ดสุดๆอ่ะ ชอบบบ - /////-

 

                “คุณหนูจะออกไปแบบนี้ไม่ได้ค่ะ ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยเลย” เมดคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

 

               “มานี่ค่ะๆ นั่งตรงนี้นะคะ” เธอจูงมือฉันให้มานั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วค่อยๆบรรจงทำผมให้ฉัน

เหอออๆๆ นี่ฉันแทบจะไม่ต้องทำอะไรเองเลยไง อยู่แบบนี้มันสบายไปมั้ยเนี่ย - . –

 

               “เสร็จแล้วค่ะ สวยจริงๆเลยคุณหนูยูเนี่ย^O^”

ตอนนี้ฉันดูเป็นผู้ดีมากเลย ดูพวกเขาเรียกฉันสิ โหยย ไม่ชินนะ อยู่บ้านแม่เรียกแต่อียูไง 555555555555 = =;

 

                “ไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณหนูหรอกค่ะ มันฟังไม่เข้าหูเลย แหะๆๆ ^^’”

                “ไม่ได้หรอกค่ะ คุณผู้หญิงสั่งมาค่ะ^ ^  ดิฉันว่าเราไปหาท่านกันดีกว่านะคะ ท่านกำลังรออยู่ที่สวนหน้าบ้าน”

 

พูดจบเมทสาวก็นำฉันพาไปยังสวนหน้าบ้านที่มีคุณน้าและคนรับใช้ชายหญิงอีกหลายคนกำลังยืนรออยู่

 

                “ว้าววๆ หนูยูเนี่ยน่ารักจังเลยนะจ๊ะ แงนิดแต่งหน่อยก็ขึ้นแล้ว โฮะๆๆ” แหม่ะ คุณน้าเนี่ยก็ชมเกินไปนะคะ หนูไม่ได้สวยมากหรอกค่ะ แค่รุ่นน้องของอั้ม อธิชาติเอง (ใช่เหรอนี่ย = 3 = 55555555555)

 

                “ไม่หรอกค่ะคุณน้า (.////.)” ฉันตอบเบาๆ

 

                “55555 เอาเถอะจ๊ะ เดี๋ยวฉันจะพาหนูไปที่โรงเรียนของฉันนะจ๊ะ ที่นั่นริวตะก็เรียนอยู่ หนูคงจะรุ่นเดียวกับริวตะสินะเนี่ย น้าจะให้หนูอยู่ห้องเดียวกับริวตะจะได้สะดวกในการดูแลเขานะจ๊ะ ^^”

 

                 “อ่า ค่ะ” ฉันต้องมาอยู่ห้องเดียวกับหมอนั่นด้วย ?แต่เอาเถอะให้ทำไงได้คงต้องยอมทนไปล่ะเออ - . –

                 “เอาล่ะจ๊ะขึ้นรถมาเลย” ฉันขึ้นไปบนรถคันหรูตามคำสั่งของคุณน้า

 

รถค่อยๆขับเคลื่อนตัวออกไป ประเทศญี่ปุ่นเนี่ยเป็นระเบียบดีเนอะ คนส่วนใหญ่เขาจะเดินกันรถเลยไม่ติด บ้านเมืองก็สะอาดดีแท้ - .. –

 

                รถขับไปเรื่อยๆจนถึงที่หมาย ฉันค่อยๆก้าวลงจากรถ มองดูโรงเรียนที่อยู่ตรงหน้า โหหห *O* หรูไปไหมนี่ ? กว้าใหญ่อะไรขนาดนี้ ฉันจะเป็นลมจริงๆเลยไง

 

                “นี่แหละจ๊ะคือโรงเรียนฮิคาริของหนู ต่อไปนี้หนูคือ นาซูโอมิ ยู ลูกบุญธรรมของน้า ไม่สิต้องรีบว่าแม่นะจ๊ะ เพราะจะได้ไม่มีใครสงสัยเรื่องที่หนูต้องมาปกป้องริวตะ เพื่อความปลอดภัยทั้งริวตะและหนูเอง ^ ^”

 

                “อ่าได้เลยค่ะ คุณแม่ ^////^”

แอบเขินนะเออมีแม่สวยใจดี 55555555555 แต่ยังไงแม่ของฉันถึงจะปากร้ายแต่เขาก็ยังเป็นที่หนึ่งอยู่ดีแหละ ก็แม่แท้ๆของฉันนี่นา

 

                “ไปกันเถอะจ๊ะ”

คุณน้า(ฉันไม่ชินขอเรียกแบบนี้ในใจแล้วกัน 555555) คุณน้าจูงมือฉันแล้วพาเดินเข้าไปในตัวโรงเรียนโดนมีเหล่าบอร์ดี้การ์ดของพวกคุณน้าสามคนตามหลังมาติดๆ

 

                โหหห *O* อย่างกับโรงเรียนของคนอังกฤษอ่ะ นี่แค่รร.มัธยมใช่มั้ยเนี่ย แล้วถ้ามหาลัยล่ะจะใหญ่ขนาดไหน อย่าว่าแต่โรงเรียนเลยเหอะที่หรู เด็กนักเรียนที่นี่ก็ดูดี เหมือนเป็นพวกลูกคุณหนูเลยอ่ะ

 

                “สวัสดีค่ะ/ครับท่านผอ.นาซูโอมิ”  ตลอดทางเดินเลยเถอะที่ฉันได้ยินคำนี้จากบรรดาครูและนักเรียน คุณน้าคงเป็นผอ.ที่นี่แน่ๆ สุดยอดอ่ะ

 

                “นี่ๆๆ ผู้หญิงที่เดินอยู่ข้างๆท่านผอ.น่ะ หรือว่าจะเป็นลูกบุญธรรมที่เป็นข่าวกัน” โว๊ะ ใครซุบซิบกัน น่าจะนินทาเบาๆหน่อยสิย่ะ ฉันได้ยินนะนี่ = 3 =

 

                “อืม ฉันว่าใช่แหละ หน้าตาดีเลยเนอะ สมแล้วที่ท่านผอ.รับมาเลี้ยงเองไว้” กรี๊ดดดดดดดด เธอชมฉันเหรอเนี่ย อุ๊ยตาย อยากจะกระโดดกอดเหลือเกิน น่ารักอ่ะ - ////-

 

                “ถึงแล้วจ๊ะ เราเข้าไปในห้องเรียนกับเถอะ” คุณน้ายิ้มให้ฉันก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปในห้องเรียนหรูที่มีนักเรียนหน้าตาดี แลดูเป็นคุณหนูอย่างมาก

 

                “สวัสดีจ๊ะทุกคน วันนี้จะมีนักเรียนเข้ามาใหม่นะจ๊ะ ยูเข้ามาเลย” คุณน้าเรียกฉันที่กำลังยืนอึ้งๆมึนๆอยู

                “อ่า คะ..ค่ะ” ฉันเดินเข้าไปอย่างเขินๆอายๆ -//////-

 

                “นี่คือ นาซูโอมิ ยู บุตรบุญธรรมของฉันเองนะจ๊ะ ยูทักทายเพื่อนๆหน่อยสิ ^^”

 

                “สะ..สวัสดีค่ะ ฉะ..ฉัน นาซูโอมิ ยู ฉันเกิดในประเทศไทยค่ะ (.///////.) “ เขินจริงๆเลยไง 555555 - ////-

 

                “แปะๆๆ” เสียงปรบมือดังทั่วห้อง เกิดมาเพิ่งมีคนปรบมือให้ขนาดนี้ไง เป็นคนรวยก็ดีเนอะ แค่ออกมาแนะนำตัวก็โดนยกย่องแล้ว 5555555555555 - . –

 

                “ฉันต้องฝากทุกคนในห้องดูแลยูจังด้วยนะจ๊ะ อืม.. ยูไปนั่งข้างหลังริวตะนะ” คุณน้าชี้ตรงที่ว่างข้างหลังสุดริมหน้าต่าง โอ้ววว ดีเลย นั่งหลังจะได้แอบหลับง่ายหน่อย โฮ๊ะๆๆ ^.^

 

                “ค่ะ -////-“ ฉันค่อยๆเดินไปนั่งที่โต๊ะตัวเองโดยมีสายตาของนักเรียนทั้งห้องจับตามอง มองอะไรกันมากๆวะเนี่ย ทำตัวไม่ถูกนะเว้ยย แต่ต้องสำรวมไว้ๆ - //////-

 

                “ยัยตัวยุ่ง -____-” เสียงแบบนี้ คำพูดแบบนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกยายตาบ้าริวตะแน่ค่ะ = 3 =;

 

                “ฉันก็ไม่อยากยุ่งกับนายหรอกนะ ถ้ามันไม่ใช่ หน้าที่ “

                ฉันแขวะหมอนั่นตอบเบาๆ ก่อนที่จะเดินไปนั่งข้างหลังหมอนั่น ทำตัวตามปกติ ฉันต้องรักษาภาพพจน์สินะ เหอะๆๆ อึดอัดหน้าดูเลยไง =___________=

 

                “งั้นทำคนเรียนได้เลยนะจ๊ะ คุณครูเชิญสอนได้ตามปกติเลยค่ะ”

คุณน้าพูดจบก็เดินออกจากห้องไป เริ่มการเรียนแบบปกติ แต่มันน่าจะไม่ปกติเท่าไหร่ ดูเหมือนมันจะยากอยู่นะสำหรับฉัน เพราะที่ผ่านมาฉันไม่ได้เข้าเรียนเลยไง โดดตลอดดดดดดดดด ไม่นะ ไม่น่าเลยถ้ารู้งี้จะกลับไปเรียนเยอะๆไงจะได้ไม่ต้องอายเขา T^T

 

 

                “ดิ่งดิ้งงง” เสียงออดหมดเวลาเรียน เสียงแปลกดีแฮะ - -“

 

                “ฮร๊า หมดเวลาสักที ฉันล่ะปวดหัว” ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆ จะบ้าตายจริงๆ เกิดมาไม่ใช่เด็กเรียนนี่ลำบากมากเลย - -“

 

                “สวัสดีค่ะคุณยู”หญิงสาวหน้าใสคนหนึ่งเดินเข้ามาทักฉัน

 

                “สวัสดีค่ะคุณยูจ๋า นี่ๆคุณยูมาจากประเทศไทยจริงเหรอคะ ?” แล้วอยู่ๆก็มีอีกคนเข้ามาหาฉันอีก

 

                “อื้ม ใช่ ฉันมาจากไทย” พอพูดจบเสียงโห่โวยวายก็ดังขึ้น ทุกคนเริ่มเข้ามาใกล้ฉันด้วยความสนใจ

 

                “ว้าวๆๆ ว่าแล้วเชียวเพราะตาคุณยูคมมากเลยอ่ะ สาวไทยเนี่ยสวยจังเนอะ” ชมงี้ก็เขินสิเธอก็ -///- 55555555555555

 

                “หญิงไทยสวยแบบนี้อยากจีบเลยว่ะ 5555555”กลุ่มเด็กผู้ชายพูดขึ้น เหอะๆๆ กวนตีน นี่ถ้าเป็นฉันแก่อนนะ แกไม่ได้หัวเราะแบบนี้หรอก =[]=

 

                “พวกนายอย่ามาเสียมารยาทกับคุณยูของฉันเชียว อย่าไปสนใจค่ะคุณยูพวกนี้มันพวกเกรดต่ำไม่เหมาะกับคุณยูหรอกนะคะ” 5555555 ฉันไม่ได้สูงส่งอะไรขนาดนั้นหรอกก - . –

 

                “พักเที่ยงแล้วลงไปทานข้าวกันนะคะคุณยู ฉันนาโอมิ”

                “ส่วนฉันไอยากะนะคะ ^^”

                “ฉันฮานาโกะ ไปกันเถอะค่ะคุณยูไปทานข้าวกันนะ”

 

ยัยพวกนี้ทำไมเกาะติดอย่างกับตังเมแบบนี้เนี่ย นี่ขนาดฉันไม่ใช่ผู้ชายนะถ้าฉันเป็นผู้ชายฉันไม่ตายเลยรึไง

 

                “เอ่อ.. คือว่า ฉันจะ จะไปกินกันริวตะน่ะ ^^” ข้ออ่างน่ะ ความจริงฉันรำคาญพวกหล่อนน่ะแหละ

                “O_O!!!” <<< สีหน้าของพวกนั้นเมื่อได้ยินที่ฉันพูด

 

                “คุณยูจะไปทานกับท่านริวตะหรอกเหรอคะเนี่ย โอเคค่ะเข้าใจเลย อิอิ -////-“ เห้ยๆเดี๋ยว ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไงวะเนี่ย - -

 

                “เราไม่ขัดขวางหรอกนะคะ คุณยูไปเถอะค่ะ ตอนนี้ท่านริวตะคงไปที่ห้องสมุดแล้ว” ขัดขวางบ้าอะไร อย่าบอกนะว่าพวกเธอคิดว่าฉันกับหมอนั่นคบกัน เหอะๆๆ

 

                “นี่ๆ ฉันกับริวตะเราไม่ได้..”

                “ไม่ต้องพูดก็ได้ค่ะ ถึงแม้เราจะเชียร์ให้ท่านริวตะกับคุณมิกะคบกันตลอด แต่ถ้าเป็นคุณยูที่เข้ามาแทนคุณมิกะเราก็ยอมนะคะ -///////-“ เอ้า เอาเข้าไป ไม่ฟังที่ฉันพูดเลย แต่ชั่งมันเถอะ ขี้เกียจพูดแล้ว ไปดีกว่าเริ่มรำคาญ

 

                “อื้ม งั้นฉันไปก่อนนะ”

ฉันรีบออกมาจากห้องทันที เห้ออ โล่งะมัดเลยเล่นเอามึนหัวเลยยัยพวกนั้น จะว่าไปฉันก็เสน่หฺแรงเหมือนกันนะเนี่ย 55555555555555 - .. –

 

                “ว่าแต่ห้องสมุดมันอยุ่ไหนหว่า ?”

เหอะๆๆ  มันกว้างเกินจะหาเจอไง ไม่กล้าถามใครด้วยเดี๋ยวเขาหาว่าบ้านนอกเสียฟอร์มหมด 5555555555555 จะว่าไปตั้งแต่ฉันมาอยู่ที่นี่ ก็หลงทางตลอดเลย เหอะๆ

 

                “บึก..!!  โอ๊ะ... !!!” ระหว่างที่ฉันกำลังพึมพำอยู่ ก็บังเอิญไปชนใครสักคนหนึ่งจะตัวฉันกระเด็นออกมาเล็กน้อย

 

                “ขะ.. ขอโทษค่ะฉันไม่ได้ได้ตั้งใจ”

ฉันรีบขอโทษทันที ผู้ชายคนนั้นก้มหน้านิ่งไปสักพักก่อนที่จะเสยผมสีบอร์น เข้มของเข้า แล้วจ้องมองมาที่ฉัน อ่า สีน้ำเงิน ใช่แล้วนัยน์ตาผู้ชายคนนี้เป็นสีน้ำเงิน เพิ่งเคยเห็นคนที่มีดวงตาแบบนี้ครั้งแรกเลยนะเนี่ย

 

                “เธอ ทำไมฉันถึงสัมผัสถึงพลังวิญญาณเธอไม่ได้ ?” เขามองฉันอย่างงงๆ แต่ฉันสิงงยิ่งกว่า พูดอะไรของนายเนี่ย = =;

 

                “เอ่อ.. ฉันขอตัวนะ” ฉันรีบวิ่งออกมาจากชายตาสีน้ำเงินคนนั้นทันที เหอะๆๆ แปลกคนจริงๆ พูดอะไรของนายเนี่ย แต่ชั่งเหอะ หานายริวตะให้เจอจะดีกว่าไง

 

                “ผู้หญิงคนนั้น..เธอเป็นใครกัน ?” หนุ่มดวงตาสีน้ำเงินยังคงจับจ้องหญิงสาวที่กำลังวิ่งออกไปอย่างไม่ละสายตา

 

 

 

 

โปรดติดตามตอนต่อไป

 

 

วันนี้มาอัพช้าสักหน่อยต้องขอโทษนะค้าา คึคึ