เรื่อง เเผนการรักพิชิตใจเธอ

        “....” อึ้งไปเลยดิ
                 “ ถ้านายยังไม่เลิกกับครูแยจิน ฉันก็ยังไม่เลิกกับแฟน” ไม่กล้าล่ะสิ น้ำหน้าอย่านายจะกล้า เหรอ~
                     “ได้เดี๋ยวฉันจะไปบอกเลิกกับนูน่าให้”
                    “ ฮะ เฮ้ย ได้ไงอ่า นายพูดว่าเลิกง่ายๆอย่านี่เลยหรอ” และถ้าครูแยจินรู้ว่าฉันเป็นคนทำให้เขาสองคนเลิกกันฉันจะเอาหน้าสวยๆของฉันไปไว้ที่ไหนล่ะ
                     “ฉันยอมเลิกกับนูน่าแล้วเธอก็ต้องไปบอกเลิกไอ้หมอนั่นซะ” ฉันจะบอกเลิกได้งัยก็นั่นมันเป็นแค่แฟนที่ไม่มีตัวตนเป็นคนที่ฉันติ่ต่างขึ้นมาเองทั้วนั้น งานเข้าแล้วตู
                     “กะก็ได้ เดี๋ยวฉัน กับไปถึงเมืองไทย  แล้วจะบอกเลิกให้”ฉันพูดติดๆขัดๆ แถไปจนได้
            “ ไม่ได้!โทรไปตอนนี้เลย แล้วกรุณาเปิดโฟนให้ฉันได้ยินด้วย” อ้าวซวยแล้วตูจะทำงัยดีล่ะคราวเนี่ย
                     “ไม่ได้หรอกตอนนี้เขากำลังเรียนอยู่รับโทรศัพท์ไม่ได้”
            “ แฟนโทรไปทั้งทีจะไม่รับได้งัย” นายยังจะเอาอะไรกับฉันอีกเนี่ยฉันล่ะปวดหัวกับความเอาแต่ใจของนายจริงๆเลย  “จะโทรมั้ย” อ้าย นายนั่นย่างสามขุมมาหาฉันแล้ว ฮือ สิ่งศักดิ์สิท์ช่วยลูกช้างด้วย  “ยัยตัวแสบเธอหนีฉันไม่พ้นแน่”
                    “ อย่าทำอะไรฉันเลยฉันยอมเล้ว” ฉันอ้อนวอนขอร้องเขาออกมา ตอนนี้เขาย่ากลัวมากเลย เขาจ้องหน้าฉันเขม็งเลย สายตาเขาตอนนี้คล้ายเหยี่วกำลังจะออกหาเหยื่อเลยอ่า น่ากลัว
                    “งั้นก็โทรไปบอกเลิกกับแฟนเธอได้แล้ว”
            “จะให้ฉันโทรไปหาใครล่ะ ในเมื่อ ฉันยังไม่มีแฟนเลย ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยมีแฟนเลย” หมดแล้วฉันสารภาพไปหมดแล้วสิ่งที่ฉันโกหกเขาไม่มีอีกแล้ว น่าขายหน้าจริงๆ
                     “จริงหรอสิ่งที่เธอพูดมาเมื่อกี้น่ะจริงหรอ”
            “....” หงึก หงึก ฉันไม่พูดอะไรได้แต่พยักหน้าอย่างเดียว Y///Y
            “ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เธอหรอกฉันหรอยัยตัวแสบ” ยังจะมาหัวเรอะอีก  แต่นายก็ยังเป็นแฟนกับครูแยจินจริงๆนิ  “คราวนี้เธอก็เป็นแฟนกับฉันได้แล้วซิ”
            “ ไม่ได้ นายยังเป็นแฟนกับครูแยจินอยู่เลย เราจะเป็นแฟนกันได้ยังงัย” ฉันลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับเขาตาต่อตาฟันต่อฟัน (เขาน่ะสิจะฟันเธอ)
                    “เดี๋ยวพอนูน่ามาถึงแล้วจะบอกให้”
  “ แล้วนายไม่กลัวครูแยจินเสียใจหรอ”
“ไม่หรอกนูน่าต้องเข้าใจความรักของเราสองคนแน่ๆ” ชิ! ฉันไม่คิดอย่างนั้นหรอก  ฉันกลัวครูแยจินจะฆ่าฉันต่างหากเล่า แค่คิดก็หยอง แล้ว
 “แต่ฉันไม่คิดอย่างนายน่ะสิ” หน้าฉันสลดลงไปทันที เมื่อถึงเหตุการณ์นั้นจริงๆ  ขอโทษน่ะครู หนูรักนายชางมินเข้าแล้ว
“แล้วเธอรักฉันหรือเปล่าล่ะ”  
“รักซิฉันรักนายถึงมันจะเป็นเวลาสั้นก็ตาม” แล้วนายจะคิดว่าฉันใจง่ายหรอเปล่า
“ ถ้ารักก็ไม่ต้องกลัวอะไร”
“แต่ฉัน อุ๊บ..” อ้าย ฉันกำลังจะบอกว่าไม่อยากให้ครูแยจินเสียใจ แต่นายนี่กลับมาจูบปิดปากฉันซะนี่ เล่นเอาซะฉันเคลิ้มไปเลย สามวันมานี่เราจูบกันกี่ครั้งแล้วน่า