เรื่อง เเผนการรักพิชิตใจเธอ
moo_noiy
8)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“นายทำกับฉันมากเกินไปแล้วน่ะ”
“แค่นี้มันไม่มากไปหรอกน่ะ แบบนี้ซิถึงจะเรียกว่ามาก แคว่ก!!”
“ปล่อยน่ะ อย่าทำแบนี้เลย ฉันขอร้อง” ฉันขอร้องเขาไม่ให้ทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ เมื่อกี้นายชางมินได้ฉีกเสื้อฉันจนขาดลุ่ยไปหมดจนเหลือแต่ ชุดชั้นในที่ปกปิดส่วนสำคัญเอาไว้ นายมันเลวที่สุด แหมกระทั่งริมฝีปากของฉันนายยังเอาไปคองซะฉันหายใจไม่ทันเลย ฮือ ฮือ จู่ๆน้ำตาของฉันมันก็ใหลออกมาไม่หยุด จึงทำให้นายชางมินชะงักไปพักหนึ่ง เขาเงยหน้าขึ้นมาจ้องฉันด้วยสายตาที่สับสน ฉันจึงมีโอกาสหานใจอีกครั้ง “ทำใมถึงทำแบบนี้ ฮึก ฮือ” ฉันร้องไห้ออกมาจนไม่เป็นภาษา ทำใมนายถึงทำร้ายจิตใจฉันอย่างนี้
“ต้นหอมฉันขอโทษ”
“ ฮึก ฮึก ฮือ” ฉันไม่พูดอะไรได้แต่นอนร้องไห้อยู่อย่านั้น ตอนนี้หัวสมองฉันว่างเปล่าไม่มีอะไรอยู่ในหัวสมองเลย เขาก็ยังคงค่อมตัวฉันไว้โดยที่ฉันอยู่ข้างล่างส่วนเขาก็อยู่ข้างบน ฉันไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรแต่ตอนนี้เขากำลังจ้องหน้าฉันอยู่ แต่ฉันก็ยังคงร้องไห้ไม่หยุด
“ ต้นหอมฉันขอโทษ ฉันแค่อยากจะเก็บเธอไว้เพียงคนเดียว ฉันไม่!ยอมให้ไอ้หน้าไหนมันได้ตัวเธอไปหรอก ถึงแหมคนคนนั้นจะเป็นแฟนเธอ ฉันก็จะแย่งเธอมาให้ได้
“มันเป็นคำพูดของคนเห็นแก่ตัวชัดๆ” หลังจากที่ฉันตั้งสติอยู่สักพัก มันก็เป็นคำพูดแรกที่ฉันเอ่ยออกมา “ถึงแม้ฉันจะยังไม่มีใครฉันก็ไม่มีวันเลือกนายแน่!”ฉันพูดใส่หน้าเขาด้วยอารมณ์โกรธตอนนี้ฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว ไม่อายแม้ตอนนี้เสื้อฉันจะโดนฉีกขาดเผยให้เห็นเนินอกขาวๆของฉัน ด้วยฝีมือของคนที่ค่อมล่างฉันอยู่
“ต้นหอม!” เขาตะคอกใส่หน้าฉันด้วยอารมณ์โกรธ โกรธหรอฉันก็โกรธเหมือนกัน
“ทำไม นายจะทำอะไรฉัน”
“เธอมีฉันอยู่ในหัวใจบ้างมั้ย”
“ตอบได้เลยว่า ไม่!”
“ทำไม”
“นายถามตัวเองดีกว่ามั้ง ระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้หรอก” ใช่มันเป็นไปไม่ได้เพราะนายมีครูแยจินอยู่แล้วงัย
“ก็ฉันถามเธออยู่นี้ งัยว่าทำไม” ชิ คิดว่าฉันไม่รู้น่ะซิ
“ฉันบอกให้ก้ได้ ฉันรู้เรื่องนายกับครูแยจินแล้ว”
“แล้วงัย” แน่ะยังจะทำหน้าเฉยอีกไม่ตกใจบ้างหรืองัย หน้าด้านจริงๆ
“งั้นฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว ลุกออกไปได้แล้ว มันอึดอัด”
“....” เอ๊ะ! ยังเฉยอีกแล้วนายจ้องอะไรอ่ะหรือว่า
“นายจะจ้องหน้าอกฉันอีกนานมั้ย” ฉันรีบเอามือปิดเนินอกของฉันทันที ฉันจ้องเขาตาเขม็ง “นิ”
“โอเค..โอเค” พอฉันจะตำหนิเขาอีกครั้งเขาก็รีบร้องบอกพร้อมกับลุกออกจากตัวฉันไปนั่งที่ปลายเตียงทันที เมื่อตัวฉันเป็นอิสระแล้วก็รีบกระโดลงจากเตียงรีบวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำทันที ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นนายนั่นเดินไปสูบบุ่หรี่ที่หน้าระเบียงห้อง
“นายสูบบุ่หรี่ด้วยหรอ” ฉันถามเข้าพรางทำท่าอุดจมูกไปด้วย
“ ใช่ ก็คนมันกำลังเครียดนิ” ข้ออ้างชัดๆ น้ำหน้าอย่างนายหรือจะเครียด
“จ๊อก จอ๊ก” *{}* อึ้ยไอ้ทอ้ง บ้าดันมาร้องตอนนี้ได้งัย น่าขายหน้าจริงๆT///T
“ฮึ..หิวข้าวแล้วล่ะซิ”
“....”ยังจะมาเยอะเย้ยฉันอีกก็เพราะนายนั่นแหละถ้าไม่ทำอะไรบ้าๆป่านนี้ฉันได้กินข้าวไปแล้ว
“ ฉันสั่งข้าวต้มามให้น่ะแต่มันคงจะเย็นแล้วล่ะเดี๋ยวฉันไปสั่งให้ใหม่”
“ไม่ต้องหรอกฉันกินได้” ขืนไปสั่งใหม่ท้องฉันได้ร้องเป็นเพลงแน่
“งั้นมาเดียวฉันป้อน” นายชางมินพูดเสร็จก็จูงมือฉันไปนั่งปลายเตียงแล้วเดินไปหยิบถ้วยข้าวต้มที่วางไว้บนโต๊ะข้างเตียงมาเตรียมจะป้อนให้กับฉัน
“เฮ้ย ฉันกินเองได้น่ะไม่ต้องมาปิอนหรอก” ฉันรีบผลักมือเขาออกที่กำลังถือช้อนที่มีข้าวต้มอยู่ออกไป นี่คิว่าฉันเป็นง่อยหรืองัย ทำแบบนี่ก็เขินแย่ซิ
“ตามใจ”
“ย่ะ” ฉันรีคว้าถ้วยข้าวต้มจากมือเข้าแล้วตักใส่ปากทันที ก็คนมันหิวนี่นา ไม่สนงั่ม
^)(^อาหย่อยเย็นๆแบบนี้แหละดีจะได้ไม่ต้องเป่า
“แล้วเธอจะคบกับไอ้หมอนั่นอีกนานแค่ไหน” อาหย่อย
“ หืม อะไรหรอ” นายนิถามอะไรคนกำลังกินอยู่ (ตะกละ)
“ฉันถามว่าจะคบกับแฟนเธอไปถึงเมื่อไหร่” อ๋อ ถามถึงแฟนกำมะลอของฉันนี่เอง
“ก็จนกว่าเราจะตายจากกันน่ะ” อึ้งเลยล่ะซิ ฮิ ฮิยังนี้ต้องเสริม “เรารักกันม๊ากมาก” ฉันพูดไปยิ้มไปยั่วนายนั่นเล่น
“เลิกกับมันซะ”
“ทำไมฉันต้องเลิกด้วย” ใช่ทำไมฉันต้องเลิกด้วย ทีนายยังไม่เลิกกับครูแยจินเลย
“ ฉันสั่ง!” นายกล้าดียังงัยมาสั่งฉาน~
“ ถ้าจะให้ฉันเลิกกับแฟน นายก็ต้องเลิกกับครูแยจินด้วย” ฮ่า ฮ่า นายยังกล้าสั่งฉันอยู่อีกมั้ย
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
