เรื่อง เเผนการรักพิชิตใจเธอ

ตลาดเมียงดง
                     เฮ่อตลาดทีนี่คนเยอะจริงๆ เล่นเอาซะฉันหมดแรงเลย ตลอดฉันก็เดินดูของกับยัยอยู่นั้นแหละแต่ฉันเมื่อยมาก็เลยปลีกตัวมานั้งเก้าอี้ข้างต้นไม้ใหญ่ เอ..อีตาชางมินไปไหนน่ะเมื่อกี้ยังเห็นเดินไปเดินมาแถวนี้เลย พูดถึงอีตาชางมิน ฉันก็ว่าหน้าคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหนที่แท้ก็คนที่ยืนคุยกับครูแยจินหน้าโรงแรมนี่เอง เป็นแฟนกันจริงๆด้วย เห็นคุยกันซะสนิทเชียวเมื่อกี้ยังเห็นกอดกันด้วย บาดตาบาดใจจริงๆ แอ๊ะนี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย
                      “ขอนั่งด้วยคนได้มั้ย” แอ๊ะนายชางมินนี่เอง
                   “ก็นั่งซิฉันไม่ได้เป็นเจ้าของเก้าอี้ซะหน่อย” ตอนนี้เราสองคนพูดกันอย่างสนิทแต่เร็วไปมั้ยที่เราสนิทกัน พึ่งเจอกันไม่กี่ชั่วโมงเอง
                   “ งั้นนั่งน่ะ” แอ๊ะทำไมไม่นั่งอีกตัวล่ะมานั่งตัวเดียวกับฉันได้งัยกันเดี๋ยวครูแยจินก็มาเห็นหรอก
                      “นิตัวอื่นก็มีทำไมไม่ไปนั่งล่ะมานั่งเบียดอยู่ได้” ฉันพูดไปผลักอีตาชางมินไปแต่ผลักเท่าไหร่อีตานี่ก็ไม่ยอมขยับเลยอ่า -_--
              “นั่งแบบนี้ล่ะดีแล้วจะได้อุ่นๆ” ฉันไม่อยากอุ่นเลยน่ะแบบเนี่ยเสียวมากกว่าก็คนมันไม่เคยใกล้ผูชายขนาดนี้นิ เขินน่ะ *///*
                       “ขอร้องล่ะช่วยไปนั่งห่างๆได้มั้ย”*-* ฉันหันไปพูดกับอีตาชางมินด้วยท่าทางขอรอ้ง
              “รังเกียจฉันหรอ! ” เขาพูดใส่ฉันอย่างอารมณ์เสีย
                     “เปล่าน่ะแค่ไม่อยากให้ใครมาเห็นน่ะ” ฉันอธิบายให้อีตาชางมินฟังแต่ดูท่าทางแล้วเขาไม่ค่อยจะเข้าใจอะไรง่ายๆเลย -*-
                        “งั้นเธอก็จูบฉันก่อนซิ” ^*^
              “ *///*” บ้าหรอจู่ๆมาให้จูบ ง่ายไปมั้ย
              “ถ้าจูบแล้วฉันจะไปนั่งเก้าอี้ตัวอื่น” 
              “บ้า T///Tนายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย” แนะจ้องหน้ากันอยู่ได้ ฉันเขินน่ะ
              “งั้นฉันไปนั่งตัวอื่นก็ได้” ฉันพูดเสร็จก็รีบลุกออกมานั่งเก้าอี้อีกตัวที่ตั้งอยู่ตรงข้ามกัน แต่ทว่าขายังไม่ทันจะก้าวออกไปก็มีมือสอดมาจากด้านหลังคว้าเอวฉันไปกอดไว้และดึงตัวฉันลงไปนั่งตักของเขา
                        “ปล่อยน่ะชางมินนายทำแบบนี้ไม่ได้น่ะ” ฉันหันไปตวาดใส่หน้าเขาแต่ว่าเราสองคนกับสบตากันซะงั้น ฉันหลงเสน่ห์นายเข้าแล้วซินายชางมิน เราสบตากันไม่รู้นานเท่าไหร่แต่ที่รู้ฉันเห็นครูแยจินกับเพื่อนๆเดินมาทางนี้ด้วยล่ะ “ปล่อยได้แล้วครูแยจินมานู้นแล้ว”พอฉันเอ่ยถึงครูแยจินเท่านั้นแหละนายชางมินก็รีบปล่อยตัวฉันให้เป็นอิสระทันที หือที่เมื่อกี้ยังขอให้ฉันจูบอยู่เลย แกล้งดีซะมั้ยเนี่ย
                     “อ้าวสองคนมานั่งอยู่นี่เองต้นหอมได้ข่าวว่าเดินไม่ไหวหรอเห็นนิวเขาบอกน่ะ”
              “ ค่ะ” ฉันไม่กล้ามองหน้าครูแยจินเลยก็ดันไปคิดอะไรกับแฟนคราข้าน่ะซิ
                     “ ต้นหอมฉันซื้อของมาฝากเธอด้วยน่ะนี่งัย”ยัยนิวชูของมาฝากฉันจนเต็มมือ
                    “งั้นกลับกันเลยน่ะจ๊ะนักเรียนมาครบกันแล้วใช่มั้ย” ครูแยจินเริ่มเช็คชื่อนักเรียนก่อนจะขึ้นรถกลับโรงแรม
                      รถทางโรงแรมขับมารับพอดีเลยยัยนิวดึงมือฉันให้รีบขึ้นไปนั่งหลังรถที่มีเบอะยาวนั่งได้ประมาณสี่ห้าคนได้ส่วนมากเบอะหลังก็ไม่ค่อยมีคนนั่งหรอกแต่ฉันกับยัยนิวชอบนั่งเพราะมันสบายดีไม่รู้จะไปเบียดกันทำไมข้างหน้า  ส่วนนายชางมินกลับครูแยจินนั่งเบอะหน้าสุด เชอะ  (อิจฉาอ่ะดิ) บ้าใครจะไปอิจฉามีหน้าที่เขียนก็เขียนไปเลยไปไม่ต้องมาแซว  รถแล่นได้ไม่นานก็ถึงโรงแรมแล้ว
โรงแรมAirpark Hotel (inheon)
   “เฮ่อ...ง่วงนอนจัง” เสียงยัยนิวบ่นออกมาหลังจากลงจากรถแล้วเรามาถึงที่พักก็ปาไปสองทุ่มครึ่งแล้วเวลาที่นี่ไวกว่าบ้านเราสองชั่วโมง ที่ประเทศไทยก็ประมาณ หกโมงครึ่งเห็นจะได้
    “ต้นหอมฉันขึ้นห้องก่อนน่ะง่วงอ่ะ”
      “เดี๋ยวซินิว เฮ่อไม่รอกันบ้างเลยและฉันต้องเป้นคนถือของพวกนี้ขึ้นห้องเองซิเนี่ย”ฉันเดินไปบ่นไปกับการที่ต้องมาหิ้วของหนักๆขึ้นห้องเอง แต่แล้วก็มีคนมาดึงของออกจากมือฉันไป พอฉันหันไปดูก็พบเข้ากับ นายอีกแล้วหรอ ไม่ต้องบอกก้รู้ค่ะว่าเป็นใคร
                       “ตามมาทำไม” ฉันพูดหวนๆใส่นายชางมิน
                       “คนอุตส่าห์มาช่วยหิ้วขอบคงขอบคุณไม่มีอ่ะ” ชิผู้ชายอะไรขี้น้อยใจจริงๆ
                       “ถ้าอุตส่าห์ก็ไม่ต้องมาช่วยเอาของมาเลยฉันหิ้วไปเองได้”พอฉันจะเอามือไปหยิบนายชางมินกับเอตัวเบี่ยงหลบฉันซะนี่
                        “ เป็นอะไรไปอีกล่ะ ทำหน้างอมากๆเดี๋ยวแกไวน่ะ” ว่าฉันแก่หรอ ฮึ่ม..ฝากไว้ก่อนเถอะ
                       “ไปเดี๋ยวฉันไปส่งแต่เธอต้องไปเดินเล่นเป็นเพื่อนฉันก่อน”
              “ ไม่ไป” ฉันตอบแบบไม่ต้องใช้ความคิด
               “งั้นก็ตามมาเอาของเองแล้วกัน”
               “นายจะไปไหนน่ะเอาของฉันคืนมาน่ะ” ฉันรีบวิ่งตามนายชางมินไปก็นายนั่นดันถือของวิ่งออกไปนอกโรงแรมแล้วน่ะสิ
                         “หายไปไหนของนายน่ะ ว้าย !”  ช่วยด้วยมีคนลักพาตัวฉานน ToT
                        “ เงียบแล้วอยู่นิ่งๆ” ว้ายโจรพูดอะไรอ่ะไม่รู้เรื่องฉันเป้นคนไทยโว้ย โอ้ยเจ็บปากอ่ะก็โจรมันเล่นเอามือมาปิดปากฉันซะแน่นเลย นายชางมินช่วยฉันด้วยยย ฮือ ฮือ นายอยู่ไหน ไอ้บ้านี่มันลากฉันไปในมุมตึกแล้วน่ะ “ ฮือ ฮือ”นายอยู่ไหนอ่ะช่วยด้วยซิ       
                 “เงียบ บอกให้เงียบ เพี้ย!”
                  “โอ้ย ฮือ ฮือ” ไอ้บ้ามาตบหน้าฉันทำไมนายพูดอะไรฉันไม่รู้เรื่อง นายชางมินนายอยู่ไหน มาช่วยฉันไวไวซิ  “แคว่ก! กรี๊ด”
ปาร์ค ชางมิน
                              ยัยตุ๊กตาของผมไปไหนแล้วเนี่ยก็วิ่งตามผมมานี่นา แค่หลบไปรับโทรจากไอ้มาร์คแป๊บเดียวหายไปไหนแล้วหรือว่าจะหลง หาแถวๆนี้ดีกว่า ยัยตัวแสบเอ้ย ตลอดชีวิตของผมไม่เคยเทคแคร์ผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลย มียัยตุ๊กตาของผมคนเดียวแหละ  “ฮือ  ฮือ”  แอ๊ะเสียงผู้หญิงนี่หรือว่ายัยตุ๊กตาของผมจะแอบผมอยู่ชอบล่นซ้อนหาก็ไม่บอกอยู่ใกล้ๆนี่เอง “เงียบ บอกให้เงียบ เพี้ย!” แอ๊ะทำไมมีเสียงผู้ชายด้ยล่ะ “โอ้ย ฮือ ฮือ” ต้นหอมเสียงของต้นหอมนิ ผมรีบวิ่งไปตามเสียงของเธฮที่มาจากมุมตึกเก่าๆตรงนั้น ต้นหอมรอฉันก่อนน่ะฉันกำลังไปช่วยเธอ
                             “ต้นหอม”ผมวิ่งมาเจอต้นหอมที่ตอนนี้มีผู้ชายกำลังนั่งค่อมตัวเธออยู่เสื้อผ้าขาดลุ่ยเผยให้เห็นเนินอกขาวของเธอ “แกต่ายซะ” พอสิ้นเสียงผมก็วิ่งไปจับตัวมันโยนออกมาจากตัวต้นหอมให้ไกลที่สุด และผมก็จัดการกับมันอย่างสาสมทีมาทำกับยัยตุ๊กตาของผมจนบอบช้ำ ผมแตะไปทียอดหน้าของมันและตามด้วยกำปั้นของผมอีกหนึ่งที จนมันสลบคาเท้าผมไปเลย และผมก็วิ่งไปหาต้นหอมที่นอนนิ่งอยู่ ผมถอดเสื้อตัวนอกของผมคลุมร่างกายของเธอไว้
                              “ต้นหอมผมขอโทษ” ผมจับแก้มขาวๆของเธอที่ตอนนี้มีรอยฝามือของไอ้กระจอกนั่นตุ๊กตาของผมคงเจ็บมาก ผมกอดเธอแน่นไม่รู้ว่าน้ำตาของผมออกมาตั้งเมื่อไหรไม่รู้
                  “ชางมินนายมาช่วยฉันจริงๆด้วย” เธอพูดกับผมอย่างอ่อนล้าไร้ซึ่งเรี่ยวแรงผมรักเธอเข้าแล้วซิเธอเจ็บผมก็เจ็บไปด้วย
                         “ไม่เป็นไรน่ะผมอยู่นี่แล้ว” ผมกอดเธอแน่นขึ้นและดูเหมือนว่าเธอจะกอดตอบผมด้วยซิ
                              “ขอบใจน่ะ”
                         “ อื่ม ตอ่ให้ต้องตายฉันก็ช่วยเธออยู่แล้ว ตุ๊กตาของผม”                          “ ตุ๊กตางั้นหรอ ฮึ” เธอหัวเราะใส่ผมที่เผลอเรียกชื่อที่ผมตั้งเองให้เธอออกมา   
                  “กลับกันน่ะ”
                  “อื่ม” ผมชอ้นตัวเธอขึ้นมาอุ้มพาเธอไปส่งที่ห้อง เธอคัดค้านนิดหน่อยแต่ผมไม่ยอมปล่อยเธอลงไปแน่ๆจะส่งให้ถึงห้องเลย
                          “นี่อยู่ในลิฟต์แล้วยังจะอุ้มอีกหรอ” ฮึ ยัยตุ๊กตาของผมมีแรงแล้วซิน่ะยังนี่มันต้องแกล้งให้เข็ด
                              “ถ้าจะให้ปล่อยหอมแก้มผมก่อนซิ”
                 “ Y///Y” ดูซิเขินใหญ่เลย
                  “ ไม่กล้าหรอ ฮะเฮ้ย OoO”
                  “ตุบ..โอย้” ผมฝันไปหรือเปล่าเนี่ยยัยตุ๊กตาหอมแก้มผมจริงๆผมแค่แกล้งเฉยๆน่ะเนี่ย
                              “โอ้ย นายชางมิน!” เฮ้ยผมเผลอปล่อยตัวยัยนี่หล่นไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย
                 “ต้นหอมผมขอโทษ” ผมรีบพยุงตัวยัยตุ๊กตาขึ้นมาทันที
                       “โอ้ย ถ้ารู้ว่าหอมแก้มนายแล้วเจ็บตัวฉันไม่หอมดีกว่า ปล่อยเบาๆก็ได้ ดูซิก้นฉันพังไปหมดแล้ว
                              “พังจริงหรอไหนขอดูหน่อย” ^_^ผมพูดล้อเธอ
                  “บ้ายังจะมาพูดเล่นอีก ออกไปไกลๆเลยน่ะลิฟต์มันเปิดนานแล้วย่ะ”ก่อนที่ยัยตุ๊กตาของผมจะเดินออกไปผมก็กดปิดลิฟต์อีกครั้งหนึ่ง
                              “แอ๊ะ นายจะกดปิด อุ๊บ อื้อ”ไม่ทันที่ยัยตุ๊กตาจะพูดอะไรผมก็ปิดปากเธอด้วยปากของผมซะแล้ว   “อื้อ ผมเป็นคนแรกที่ได้จูบต้นหอมหรอ” ผมถามต้นหอมว่านี่คือจูบแรกหรอ “อื้อ” เธอพยักห้าตอบผมว่าใช่ ผมจึงประกบปากเธออีกครั้งอย่างนุ่มนวนดูท่าทางยัยตุ๊กตานี่จะจูบไม่ค่อยเก่งเอาซะเลยแต่มันก็รู้สึกดีไปอีกแบบหนึ่ง จูบบ่อยๆเดี๋ยวก็เป็นเอง และผมนี่แหละจะป็นคนสอนเธอเพียงคนเดียว