Broken Heart Of Me ยัยหน้าใสขโมยหัวใจนายชุบเปอร์สตา

 
ฉันกลับมาถึงพร้อมกับเข้าของอยู่ครบ แม้มันจะเสียหายไปนิดหน่อยก็ตาม ไอ้พิชวิ่งแจ้นมาเอาเข้าของไปเก็บในครัว ส่วนฉันก็เดินทำหน้าตาเอือมๆ ไปนั่งที่โชฟา
 
Rrrrrr Rrrrrr
ฉันสะดุ้งเฮือก เมื่อเสียงมือถือดังทำไมต้องตกใจทุกทีนะเราเนี่ย ฉันหยิบมันขึ้นมาดูก็เห็นเบอร์ที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ เบอร์นี้อีกแล้วเหรอ โทรมาอะไรนักหนา นี่ไม่ใช่เบอร์ญาติแกนะ -_-+
ติ๊ด !
แล้วฉันก็กดตัดสายอย่างไม่ลังเล
Rrrrrr Rrrrrr
ติ๊ด !
Rrrrrr Rrrrrr
ติ๊ด !
Rrrrrr Rrrrrr
ติ๊ด !
โอ๊ย !!ฉันรู้สึกหมดความอดทนกับเจ้าของเบอร์นี้แล้วนะ -_-^
Rrrrrr Rrrrrr
“ฮัลโหล!!!” 
 
ฉันกดรับสาย ก่อนจะตะคอกใส่ปลายสายอย่างไม่สบอารมณ์
[เธอรับแล้ว >O<] 
 
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างร่าเริง เสียงหมอนี่คุ้นหูยังไงก็ไม่รู้แฮะ -_-?
“นั่นใคร”
[ไม่บอก รอเฉลยวันพรุ่งนี้ ฉันจะไปเธอที่บ้าน โอเค๊ ?]
“เดี๋ยว...เดี๋ยว!!!”
[ตรู๊ด...ตรู๊ด...]
กล้าวางสายใส่ฉันเลยเหรอเนี่ย หมอนี่มันเป็นใครมาจากนรกขุมไหน อย่าให้รู้นะ แม่จะตามไปกระทืบถึงบ้านเลยคอยดู -_-++

วันต่อมา
 วันนี้ฉันมีเรียนที่มหาลัยช่วงบ่าย ถ้าสงสัยว่าฉันไม่กลัวหรือไงที่จะต้องไปมหาลัยทั้งๆ ที่เป็นข่าวดังครึกโครมจากอาชีพที่ฉันทำอยู่ ขอตอบว่าไม่เลย ที่นั่นฉันเส้นใหญ่น่ะ หึหึ (หัวเราะเลว)
“เจ๊ครับ”
“อะไร”
“ผมเจ๊ยาวแล้วนะครับ”
“ทำไมล่ะพิช ผมพี่ยาวก็ดีแล้วนี่ -_-” 
 
อย่างน้อยมันก็ช่วยปิดบังใบหน้าฉันได้บ้าง ระหว่างที่ขโมยของน่ะนะ (อันที่จริง ปิดกับไม่ปิดก็ไม่มีผล เพราะเขารู้จักเธอไปทั่วประเทศแล้ว - -)
“แต่มันไม่เหมาะกับหน้าอย่างเจ๊เลยอ่ะครับ -O-”
“-_-+”
 
ชิ้ง ไอ้น้องบ้า ฉันทำผมสั้นมาตลอด ไว้ผมยาวนิดหน่อยก็ไม่ได้
“ขอโทษครับ (. . )” 
 
ดูเหมือนไอ้พิชจะรู้ว่าฉันกำลังโกรธ วิ่งไปหลบหลังฉากโดยว่อง ฉันทิ้งตัวลงบนโซฟา ก่อนจะเปิดโทรทัศน์ดูแก้เซ็ง วันนี้ก็ไม่มีอะไรให้ดูอีกตามเคย น่าเบื่อจริงๆ
ปิ๊นนนนนน ปิ๊นนนนนน
ฉันขมวดคิ้วอย่างแปลกใจนิดหน่อย ใครมาบีบแตรหน้าบ้านตั้งแต่เช้าเนี่ย ? ฉันเดินออกไปดูหน้าบ้าน ก่อนจะเห็นผู้ชายร่างสูงนั่งอยู่บนรถมอไซค์สุดหรู ผมสีน้ำตาลอ่อนๆ ผิวขาวผิดมนุษย์มนาอย่างเห็นได้ชัด อวัยวะบนใบหน้าถูกจัดไว้ในระดับโคตรดูดี ริมฝีปากสีชมพูฉีกยิ้มเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่ ฉันเคยเห็นอีตานี่ที่ไหนนะ -*-
“สวัสดีลูกแกะ”
“ฉันชื่อลูกแก้ว !!-_-^”
เอ๊ะ ? อ๊ะ ? หมอนี่ ? ลูกแกะ ? ผมสีน้ำตาล ? ผิวขาว ?
“ฉันมารับเธอแล้ว >O<”
“ไอ้เคนตะ!!!” 
 
ฉันโพล่งชื่อผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าขึ้นมาเสียงดังหลังจากสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า อย่าบอกนะว่าหมอนี่เป็นคนที่โทรมาเมื่อวาน !!?
“ใช่แล้ว เธอจำฉันได้ด้วยนี่ >_<”
“จำได้สิ ก็แกเป็นเพื่อนสนิทของฉันตั้งแต่สมัยไดโนเสาร์ยังไม่สูญพันธ์นี่หว่า!!!” 
 
ก็ว่าทำไมเสียงในสายมันถึงคุ้นๆ!!!
“นานไป -O-' ขึ้นมาสิ ^O^” 
 
เคนตะพูดก่อนจะตบเบาะรถมอเตอร์ไซค์คันหรู
“ก็แค่เปรียบเทียบ แล้วแกจะพาฉันไปไหน”
“ขึ้นมาเถอะน่า เดี๋ยวเธอก็รู้เอง”
 
ไอ้เคนตะพูดพลางขยิบตาให้ฉันหนึ่งครั้ง เป็นอีกครั้งที่ฉันสังเกต หมอนี่หล่อตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย -O-;
“อะ...เออ -_-///” 
 
ฉันติดอาง ด้วยใบหน้าร้อนผ่าวนิดหน่อย ก่อนจะเดินไปที่มอเตอร์ไซค์ ไม่ได้เจอหมอนี่นาน ไม่คิดเลยว่ามันจะหล่อขนาดนี้ -_-/// ไอ้เคนตะโยนหมวกกันน็อคสีดำให้ฉัน ฉันตกใจเล็กน้อยก่อนจะรับมันไว้อย่างแม่นยำ ไม่ให้ตั้งตัวกันเลยเหรอยังไงไอ้นี่ -*-
“ไปแล้วนะ จับฉันไว้แน่นๆ ล่ะ >O<” 
 
ว่าแล้วไอ้เคนตะก็บิดคันเร่งเสียงดัง
“แกจะไม่พาฉันไปตายใช่มั้ย -_-;”
“ตายก็ตายด้วยกันนั่นแหละ >O<!!!” 
 
ไอ้เคนตะพูดก่อนจะบิดไปข้างหน้าด้วยความเร็วไม่ต่ำกว่าร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง เดี๋ยวปาดดดเลย
“ตายแน่!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“กรี๊ดดดดด=0= แกจะรีบไปหาวิมารหรือไงวะ ”
 
“ฮ่าๆๆ เกาะแน่นๆนะน้อง ^0^”
สวนสนุกQ
ฉันมองดูสถานที่ข้างหน้าด้วยจิตใจห่อเหี่ยวนิดหน่อย ไอ้เคนตะ!!!
“ไปเล่นกันเถอะ >O<”
 
ผัวะ !!!
 
ฉันจัดการโขกกะบาร ไอ้เคนตะที่หนึง แม้ โตจนเป็นงัวเป็นควายได้อยู่แล้ว แต่กลับชอบทำไรเด็กๆตลอด
 
“มันเจ็บนะ!!!”
“ไร้สาระ แกพาฉันมาที่นี่ทำไมวะ!!!” 
 ฉันพูดก่อนจะขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด -*- 
“ฉันก็อยากให้เธอรีเล็กซ์บ้าง ชอบทำหน้าเหมือนปวดขี้อยู่ได้ -*-!!!”
“แล้วมันผิดหรือไงที่ฉันจะทำหน้าแบบนี้ -_-”
 “ผิด เพราะมันไม่น่ารักเลย เธอต้องยิ้มนะ ยิ้มมมมมม ^O^” 
 
ไอ้เคนตะจับแก้มทั้งสองข้างของฉันไว้ก่อนจะดึงมันออก ฉันปัดมือไอ้เคนตะออกอย่างรำคาญ ก่อนจะเดินไปนั่งที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ ทำบ้าอะไรไม่รู้ แก้มฉันยวยหมดแล้วเนี่ย !!!
“แกจะไปเล่นก็ไปสิ ฉันจะนั่งอยู่ตรงนี้แหละ”
 
 ฉันก่าวพลางปรายตามองไอ้เคนตะหน่อยๆ
“ไม่เอาน่าแก้ว มันก็ไม่สนุกสิ TT^TT”
“ทำอย่างกับฉันไปเล่นแล้วมันจะสนุกอย่างนั้น”
“ก็ได้ๆ ไม่เล่นก็ไม่เล่น เธอทำหน้าบูดพลอยทำให้ฉันอารมณ์บูดไปด้วยเลย -_-^” 
 
ไอ้เคนตะท์พูดก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ฉัน
“ขอโทษนะเว้ยแก เจอกันทั้งที แต่ฉันไม่ชอบอ่ะ”
 
ฉันยิ้มที่มุมปากนิดๆ และเอาหัวพิงกับม้านั่ง
“ช่างเถอะ...แล้วจะเอาอะไรกินมั้ย เดี๋ยวจะไปซื้อให้”
“เอากาแฟแก้วหนึ่ง เย็นๆนะ”
“โอเค เงินล่ะ -.-”
“อะไร !!แกบอกว่าจะซื้อให้ไม่ใช่รึไง”
“ใช่ฉันบอกจะซื้อให้ แต่เงินเธอออกน่ะ -w-”
 “-_-^” 
 
ฉันมองหน้าไอ้เคนตะ อย่างเอือมระอา ไอ้นี่ขี้งกใช่เล่น จากนั้นฉันก็จำใจยื่นแบงค์ร้อยให้มันใบหนึ่ง ไอ้กเคนตะรับเงินไปก่อนจะเดินไปซื้อน้ำ เหงื่อตรงขมับฉันเริ่มไหลออกมาทีละนิด ทำไมอากาศมันร้อนแบบนี้เนี่ย -_- ฉันจัดการรวบผมขึ้นสูง ก่อนจะขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ อะไรหนืดๆ ติดที่มือฉันเนี่ย
ฉันปล่อยผมที่กำลังจะมัดสักครู่ลง ก่อนจะเอามือมาดู หมากฝรั่ง...
…
…
…
(ช็อค)

สองชั่วโมงผ่านไป
ฉันเดินหน้าบูดออกมาจากร้านตัดผม ใครกันที่มันเอาหมากฝรั่งมาติดที่ม้านั่ง ผมที่ฉันอุตส่าห์ไว้ยาวมาสองสามปี เพื่ออะไรกัน เพื่ออะรายยยยยยยยยยย!!!! -__________________-^^^
“โชคร้ายจังเลยนะเธอเนี่ย ^^” 
 
ไอ้เคนตะพูดก่อนจะทำหน้ายิ้มๆ ยิ้มไรมีไรให้ยิ้มหนักหรอ เดี๋ยวเถอะ !!
 
“หึ-_-^”
ปรี๊ดดดดด ปรี๊ดดดดด
เสียงนกหวีดเป่าขึ้น ฉันหันหลังกลับไปก่อนจะเห็นตำรวจพุงย้อยนายหนึ่งวิ่งมา แล้วชี้มาที่ฉัน ใครอีกล่ะที่หาเรื่องให้-_-!!! ฉันมองหน้าตำรวจคนนั้นด้วยใบหน้านิ่งๆ พอดีเลย กำลังอยากหาที่ระบายอารมณ์
จังหวะที่ตำรวจคนนั้นกำลังจะเข้ามาถึงตัว ฉันจัดการใช้กระบวนท่า (?) ที่ใช้กับอีตาหน้าหล่อนั่นกับตำรวจคนนั้นทันที สองนิ้วจิ้มไปลูกตาอย่างแม่นยำ ก่อนจะเดินเฉื่อยๆ มาที่รถมอเตอร์ไซค์ของไอ้เคนตะ แล้วยืนดูผลงานของตัวเอง เหอะ จะบ้าตาย - -
“โอ้ย..โอ้ย”
 
ลุงนั่นร้องคร่างไม่เลิก
“ไม่สงสารลุงเขาหรือไง =_=;;”
“ไม่”
“ฉันชักกลัวเธอแล้วล่ะลูกแก้ว TOT” 
 
ไอ้เคนตะพูดก่อนจะทำสีหน้าหวาดนิดๆ
“แกเป็นเพื่อนฉัน แกจะกลัวทำไม”
“แหมขนาดเป็นเพื่อน ยังโบกกบาลเอาซะมึน =_=;” 
 
ไอ้เคนตะ พึมพำเบาๆ จนแทบจะไม่ได้งิน ไรของมันว่ะ
“อะไรนะ”
“เปล่า...แค่พูดว่า เธอนี่เป็นคนรักเพื่อนเนอะ ^^;”
“อืม”
 
แต่ดูหน้าคร่าตาเหมือนเมื่อกี้อีตานี่ไม่ได้พูดแบบนี้ยังไงก็ไม่รู้ -_-
แปะ แปะ แปะ
เสียงปรบมือสามครั้งเน้นๆ ทำให้ฉันหันหลังขวับไปทันที แต่ก็ต้องแปลกใจอย่างประหลาดๆ อ๊ะ...อีตาหน้าหล่อนี่อีกแล้ว -_-
“เธอนี่เก่งนะ”
 
เขาพูดก่อนจะตีหน้านิ่งเหมือนที่ฉันทำ
“รู้แล้วก็ไปไกลๆ สิ พ่อคนหน่อม”
 
ใครบอกว่าฉันจะยอม -_-
“เธอ!!!” 
 
ปรี๊ดเลยล่ะสิ หึหึ
“ใครน่ะแก้ว”
 
ไอ้เคนตะพูดพร้อมกับจะจ้องไปที่อีตาหน้าหล่อเขม็ง
“ไม่รู้เหมือนกันสิ อยู่ดีๆ อีตานี่ก็เข้ามาหาเรื่อง บอกว่าจะจับฉันส่งตำรวจ ขำใช่มั้ยล่ะ”
“ไม่ขำ”
“-_-+” ชิ้ง
“วะฮ่าฮ่า ทำไมมันขำอย่างนี้น้อออ TOT;;”
“เสแสร้งชะมัด เคนตะ-_-”
“TTOTT;;;”
 
“ดูเหมือนฉันจะปล่อยให้พวกนายคุยกันมานานมากแล้ว ถึงตาฉันบ้างล่ะ”
 
 อีตาหน้าหล่อพูด พลางยิ้มเย้ยอย่างชั่วร้าย ก่อนจะดีดนิ้วหนึ่งเป๊าะ ชายร่างกำยำก็กรูเข้ามาจับตัวเคนตะกับฉันไว้อย่างไม่ทันตั้งตัว มือทั้งสองข้างของฉันถูกเชือกมัดไขว้ข้างหลัง เช่นเดียวกับไอ้เคนตะ
อ๊ากกก ไอ้พวกบ้า ทำไมร่างใหญ่แรงเยอะ อย่างนี้ฟ่ะ ตอนเด็กๆแม่ของพวกแกเอาไรให้กิ๊น !!!
“นายจะทำอะไร ปล่อยเคนตะซะ -_-”
“โคตรแมนอ่ะลูกแก้ว ทำไมฉันไม่แมนอย่างเธอบ้างTTOTT”
“ฉันเป็นผู้หญิงนะ โอเค๊ ?”
“เออ...เออ...โคตรวูเมนเลย >O<”
“ต้องขำมั้ย !-_-”
“คร๊าบบ ฮ่าๆๆๆ T^T”
 “หัวเราะกันซะให้พอ เพราะต่อจากนี้เธอจะได้ไปร้องไห้ในคุก”
 
อีตาหน้าหล่อพูดก่อนจะปรายตามองมาที่ฉัน ใบหน้านิ่งๆ กับนัยน์ตาสีดำนั่นคิดว่าจะทำให้ฉันกลัวได้หรือยังไง  ? ไม่มีทาง
“นายก็ฝันว่าฉันอยู่ในคุกซะให้พอ เพราะต่อจากนี้...”
“... !!”
“นายต่างหากที่ต้องเป็นคนสูญเสีย...” 
 
ฉันว่า ด้วยใบหน้าที่จริงจัง พลางยิ้มหยันให้อีตาหน้าหล่อเจ็บใจเล่น ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าน้ำหน้าอย่างอีตานี่ จะทำให้ฉันไปร้องไห้ในคุกได้จริงๆ งั้นหรือ :) คิดผิดคิดใหม่ได้นะ ไอ้ผีหญีปุ่นเอ๊ย !!  
 
 เม้นโหวตกันเยอะๆนะ บายยย ^^