Broken Heart Of Me ยัยหน้าใสขโมยหัวใจนายชุบเปอร์สตา

 

 

 

“ ไอ้พิชชี่ !! ”

 

ฉันตะโกนเรียกน้องชายซะลั่นบ้าน หายหัวไปไหนน่า ไอ้น้องบ้า

 

 “อะไรครับเจ๊ O_O!?” 

 

ไอ้พิชวิ่งกระหืดกระหอบออกมาจากห้องครัวอย่างหน้าตาตื่น

“วันนี้ทำอะไรกินอ่ะ -_-”

“เจ๊จะถามผมทำไมครับ ในเมื่อเจ๊กินทุกอย่าง =_=”

 “อย่ามากวน อ่ะ...เอาไปเก็บ”

 

ฉันโยนสร้อยเพชรมูลค่าหลายสิบล้านนั่นให้ไอ้พิชอย่างไม่เสียดาย ไอ้พิชรับมันไว้อย่างแม่นยำ ฉันเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาสีฟ้าตัวโปรด ก่อนจะเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ พบว่ามีสร้อยคออีกเส้น ฉันขมวดคิ้วอย่างแปลกใจก่อนจะล้วงมันออกมาจากกระเป๋า มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย ? ฉันจำได้ว่าฉันไม่ได้เอาเจ้านี่มาด้วยนะ -_-

หรือจะเป็นตอนที่...ฉันเผลอถีบอีตาหน้าหล่อนั่นแล้วเผลอฉุดสร้อยเส้นนี้มากันนะ มีความน่าจะเป็น -_-

 “เฮ้ยเจ๊ครับ ! เส้นนี้สวยอ่ะ ขอผมได้มั้ย”

 

ไอ้พิชชี่วิ่งเข้ามานั่งข้างๆ ฉันก่อนจะกระชากสร้อยที่ฉันถือเอาไปดู เสียมารยาทจริง น้องใครวะ -___-^

“ไม่ -_-”

“โหไรวะ...เจ๊ใจร้ายอ่ะ -3-”

“ไม่คือไม่ ฉันจะเก็บไว้เอง”

“โห ! ขี้โกงอ่ะ”

 

ไอ้พิชพูดพร้อมจะชักสีหน้าไม่พอใจ ขี้โกงบ้าขี้โกงบออะไร นี่มันสร้อยที่ฉันไปขโมยมานะ -_-

“เอาสร้อยเพชรนั่นไปเก็บได้แล้ว”

 “ผมไม่เข้าใจนะว่าเจ๊จะขโมยมาทำไม ขโมยมาก็เก็บไว้ในตู้ จนของที่ขโมยมามันจะเต็มอยู่แล้ว ทำอะไรก็ไม่ทำ แล้วจะขโมยมาทำไมวะครับ”

“เรื่องของฉันน่า -_-^” 

 

ฉันบอกไอ้น้องบ้า ก่อนจะสวมสร้อยคอเงินที่คอ ซึ่งไปฉุดมาตอนไหนไม่รู้

“งอนเจ๊แล้วนะครับ ! T^T”

“ง้อ -_-”

 “หายก็ได้ครับ ! เดี๋ยวจะหาว่าเล่นตัว T^T” 

 

ไอ้พิชพูดว่าหายงอน แต่หน้าก็ยังบูดบึ้งเหมือนเดิม อะไรก็ไม่รู้ของมัน -_-;

“เอาไปเก็บเสร็จแล้วก็รีบๆ มาทำกับข้าวต่อล่ะ ฉันหิว”

“ทำไมไม่ทำเองบ้างวะครับ เจ๊ทำกับข้าวอร่อยกว่าผมอีกนะ”

“อย่าบ่น รำคาญ -_-”

“ไม่บ่นก็ได้ครับ TTOTT” 

 

พิชชี่รีบเดินฉับๆ เอาสร้อยคอไปเก็บก่อนจะลงมาทำกับข้าวต่อ

อ่อ... ฉันลืมแนะนำตัวไปสินะ สวัสดี ฉันชื่อลูกแก้ว อายุก็ประมาณเลกสอง - - มีน้องชายท้องแม่เดียวกันอยู่คนหนึ่งชื่อพิชชี่ มันไม่เต็มบาท -_-^ ฉันมีอาชีพขโมยของไปวันๆ แต่ก็ไม่ได้เอาไปทำอะไรอย่างที่ไอ้พิชว่านั่นแหละ ฉันมีความสุขที่ได้ขโมย ฉันก็เลยขโมย จบมั้ย -_-

“เจ๊วันนี้กินอาหารญี่ปุ่นนะครับ”

“อาหารญี่ปุ่น ?”

“ครับ ! บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปตรามาม่า !”

“ไอ้พิช!!”

“ครับผม^^ ?”

“กินตีนมั้ยค่ะ?”

“เจ๊โหดว่ะ ! ขอโทษครับๆ อ่ะ ...กินครับกิน”

 

พูดจบก็วางถ้วยที่มีมาม่าอยู่ข้างในลงบนโต๊ะ แล้วนั่งลงข้างๆ ฉัน ก่อนจะก้มลงกินมาม่า ฉันกดรีโมตเปิดดูโทรทัศน์ช่องข่าว ก่อนจะก้มลงกินมาม่าอย่างสำราญใจ (?) เช่นกัน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเสียงของใครบางคนเอะอะโวยวายในทีวี

 

[นังลูกแก้ว เอาสร้อยเพชรนั่นคืนมานะ !!!] เสียงของเศรษฐีเจ้าของสร้อยเพชรตะโกนเสียงดังลั่น ใบหน้าแดงด้วยความเกรี้ยวโกรธ แต่นั่นมันก็แค่ในโทรทัศน์ เขาคิดว่าจะทำให้ฉันกลัวได้อย่างนั่นเหรอ ? ตาแก่พุงย้วยเอ๊ย -_-

[ใจเย็นๆ นะครับท่าน]

[แกรู้รึเปล่าว่าสร้อยนั่นมันมีมูลค่าเท่าไหร่!!!]

 

0_0 ?

“เจ๊...”

“อะไร -_-”

“เจ๊ไม่สงสารตาลุงนี่เหรอครับ ?”

“ไม่...อาชีพขโมยก็คือขโมย -_-”

“โคตรเย็นชาเลยครับ =_=;;;”

“แล้วไง -_-” 

 

ฉันพูดก่อนจะกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ  ไม่แคร์ ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยเหรอเนี่ย -_-^ งั้นกลับไปดูข่าวเหมือนเดิมนั่นแหละ

[กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!]

“โอ้ย...หนวกหูครับเจ๊”

 

ไอ้พิชว่าก่อนที่จะละจากถ้วยมาม่าเอามือมาปิดหูแทน ข่าวบันเทิงงั้นเหรอ เหอะ...

[พี่โทโมะ!!!]

 

[ขอตัวก่อนนะคะทุกคน พิมกับพี่โมะต้องการความเป็นส่วนตัวนะ >_<!!!]

“เจ๊เปลี่ยนช่องเดี๋ยวนี้เลยนะ หนวกหูครับ หนวกหู!”

“ไม่ -_-”

“มีวันไหนที่เจ๊จะใจดีกับผมบ้างเนี่ย /(TTOTT)”

“สักวัน -_-”

“โคตรเย็นชา =_=;;;” 

 

ไอ้พิชบอกแล้วก็ทำหน้าเอือมๆ เย็นชาแล้วมันผิดตรงไหนย่ะ  -*-

 

ฉันสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อโทรศัพท์สั่น ฉันหยิบมือถือที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาดู ก่อนจะขมวดคิ้วขึ้นทันที เมื่อเบอร์ที่โทรมาเป็นเบอร์แปลก ไม่ค่อยคุ้นหูคุ้นตาเลยอ่ะ -_- ? ช่างเถอะ

 

ติ๊ด

 

 

ฉันกดตัดสายก่อนจะกดรีโมตปิดโทรทัศน์

 

“เอ้า ! ปิดทำไมอ่ะเจ๊ จะดูการ์ตูนต่อ”

“การ์ตูนอะไรแก”

“เคโรโระ -3-” 

 

ไอ้พิชพูดก่อนจะหันไปกดรีโมตเปิดโทรทัศน์ อายุเท่าไหร่แล้วดูเคโรโระ สู้โดเรมีของฉันก็ไม่ได้ -_- (หนักกว่าอีก =_=)

ฉันล้อเล่นน่ะ..อย่าบอกนะว่าเชื่อ ?

“ฉันจะขึ้นไปอาบน้ำนอนละ ดูเสร็จก็อย่าลืมปิดล่ะ”

“ไม่ลืมหรอกครับเจ๊ ~” 

 

บอกด้วยน้ำเสียงกวนๆ ก่อนจะหันไปดูการ์ตูนที่ฉายอย่างใจจดใจจ่อ ... เมื่อไหร่ไอ้พิชชี่มันจะโต -_-^

 

 

เช้าวันรุ่งขึ้น

เป๊งงงง เป๊งงงง

เสียงอะไรสักอย่างเคาะกันเสียงดังลั่นในบ้าน ฉันหรี่ตาขึ้นอย่างหงุดหงิดนิดๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนเตียงบิดขี้เกียจ ไรวะ - -

“อาหารในตู้เย็นหมดแล้วนะครับเจ๊”

“เออ...เดี๋ยวจะออกไปซื้อให้ แล้วแกถือตะหลิวกับกระทะมาทำไม -0-”

“เอามาเคาะปลุกเจ๊ ^O^”

ที่แท้มันนี่เองที่เป็นตัวกำเนิดเสียง ไอ้น้องเวร คิดได้ไง -_-^

“ขอเวลาแป๊บ...เดี๋ยวจะออกไปซื้อให้ แกนั่งเล่นคอมรอฉันไปก่อนก็แล้วกัน”

 “โอเค”

 

พอพูดจบไอ้น้องชายก็วิ่งแจ้นลงไปข้างล่างอย่างตื่นเต้น ไม่ใช่อะไรหรอก...มันจะเล่นคอมได้ต่อเมื่อได้อนุญาติจากฉันน่ะ ค่าไฟมันแพง ต้องเข้าใจ -_-

ฉันจัดการทำธุระส่วนตัวจนเสร็จสรรพ ก่อนจะแต่งตัวเตรียมออกไปซื้อวัตถุดิบจากข้างนอก ที่สำคัญคือลิสต์รายการของที่จะซื้อ เยอะเหมือนกันนะเนี่ย -_- ฉันคว้าจักรยานคันโปรดออกมาก่อนจะปั่นมันไปที่ร้านขายของชำของหมู่บ้านถัดไป

ฉันจอดจักรยานไว้หน้าร้านแล้วเดินเข้าไปทันที เลือกซื้อของตามลิสต์ที่จดไว้

“ไข่ไก่อยู่ตรงไหนเนี่ย”

 

ฉันพึมพำเบาๆก่อนจะเดินหาไข่ไก่ตามร้าน สุดท้ายก็เจอมัน แล้วหยิบมาสองโหล ฉันวางของทั้งหมดไว้ก่อนจะควักเงินออกมาจ่ายค่าของที่ซื้อ ใส่ของทั้งหมดไว้หน้าตะกร้ารถจักรยาน แล้วปั่นกลับบ้าน

ฉันปล่อยมือทั้งสองข้างที่จับแฮนด์รถจักรยานออกด้วยความเคยชินและปั่นมันไปข้างหน้าอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะหยิบสร้อยที่สวมไว้บนคอขึ้นมาดู เป็นสร้อยคอสีเงินที่มีจี้ตัวอักษรตัว T กับตัว P คล้องกันอยู่... สวยไม่ใช่เล่นเลย ว่างๆ เอาจี้พวกนี้ออกแล้วทำจี้ตัว K มาใส่ดีกว่ามั้ยนะ -_-

ปิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนน!!!

เสียงแตรรถบีบดังลั่น ฉันสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะจับแฮนด์รถจักรยานหักหลบได้อย่างฉิวเฉียด ถ้าของที่ซื้อมาทั้งหมดตกลงไปบนพื้นเสีย อ๊ากกกกกกก งี่เง่า จะทำยังไงหา!!! ฉันอยากเห็นหน้าคนขับรถคันนี้จริงๆ!!! อยากเห็นว่ามีลูกกะตารึเปล่า !!

ปึง!!!

เสียงประตูรถเปิดออกก่อนจะปิดลงเสียงดัง พร้อมร่างสูงที่ปรากฎขึ้น ใบหน้าขมวดคิ้วหน่อยๆ อย่างไม่พอใจ ทำหน้ายังกะฉันไปฆ่าใครตายอย่างไงอย่างงั้น

“นี่เธอขับรถจักรยานยังไง -_-^”

“แล้วนายจะบีบแตรดังทำไม -_-”

“ถ้าฉันไม่บีบแตรเธอก็ไม่หลบสิ”

“งั้นนายก็หลบเองสิ -_-”

“ไม่มีทาง -_-”

“งั้นเหรอ...แค่นี้ใช่มั้ย ? ฉันจะกลับบ้านละ”

 

ฉันตัดบทก่อนจะเตรียมตัวพร้อมปั่นจักรยาน เพราะไม่อยากมีเรื่องกับคนหล่อ (?)

“เดี๋ยว”

“อะไรอีกล่ะ”

“ขอดูสร้อยที่คอนั่นหน่อย”

 

อีตานี่พูด พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ตัวฉัน ระยะประชิด กรี๊ด!! จะบ้าตายความหล่อ ><

“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ ! นายจะดูทำไม”

 “เถอะน่า -_-” 

 

เขาบอกแต่ก็ยังคงจดๆจ้องๆที่คอของฉัน รู้สึกว่าจะหรี่ตาลงต่ำนะ มองอะไรของฉันอะเปล่าเนี่ย =_= แล้วเขาค่อยๆหยิบสร้อยที่สวมอยู่บนคอฉันไปดู

 

“นี่มันสร้อยคอของฉัน -_-”

 

ว่าแล้วเขาก็ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างงงๆ

“ของนายเหรอ -_-”

“ใช่ -_-”

“เสียใจนะ แต่ไม่คืน”

“หือ ? อย่าบอกนะ เธอคือยัยโจรนั่น -_-”

“ใช่ -^- ” 

 

(ยอมรับง่ายไปป่ะ - -)

 

“หึ ดี ฉันจะได้จบเธอส่งตำรวจ ”

 

“ฝันไปเถอะ ”

 

พอฉันพูดจบ ก็รีบใช่นิ้วมือของตัวเองจิ๊มตาอีตาผีหญี่ปุ่นนั้นอย่างว่วงไว

 

“โอ๊ย ยัยบ้า !! ”

 

เขาอุทานออกมาเสียงหลง และถอยตัวออกห่างจากตัวฉันนิดๆ

 

เหอะ จับฉันส่งตำหวจงั้นเหรอ ? มันไม่ง่ายไปมั่ง

 

เอาล่ะ กลับบ้านดีกว่าหิวข้าวจนจะกินช้างเข้าไปได้ทั่งตัวแล้วเนี่ย

 

“ไว้เจอกันใหม่นะ สดหล่อ จุ๊ฟ”

 

ฉันทำหน้ายั่วยวนกวนประสาท พร้อมกับส่งจูบลาให้หนึ่งที ก่อนจะปั่นรถจักรยานกลับบ้านอย่างสบายอารมณ์

“ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยตัวแสบ โอย!!!” 

 

หึ ยังเจ็บตาสิน่ะ พอหันไปอีกที ก็เห็นอี่ตานียกมือมาขยี้ตาอย่างเบื่อครั่ง

จะสงสารหรือว่าสะใจดีนะ ฮ่าๆๆๆ