The mission plan. ปฏิบัติการร้ายเปลี่ยนหัวใจนายแบดบอย

 
 แรกพบไม่สบชะตา  
 

 
 
            9:15 am
            ฉันลงจากแท็กซี่มายืนกดกริ่งที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง แต่ฉันว่ามันควรถูกเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่า อะไรจะกว้างใหญ่ไพศาลขนาดนี้  ในใจก็เต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ว่าจะเจออะไรบ้าง  รู้สึกผิดเหมือนกันนะเนี่ยที่มาสาย แต่ว่าฉันมาสายแค่สิบห้านาทีเองนะ นายอาฟเตอร์อะไรนั่นคงไม่ว่าหรอกมั้ง ก็แค่นัดเจอกับคู่หมั้นนี่ คนกันเองจะตายไป
            “แอ๊ด...”
            เลียงประตูรั้วเปิดขึ้น  พร้อมใบหน้าที่ดูใจดีของคุณป้าที่มีอายุคนหนึ่งซึ่งฉันเดาเอาว่าน่าจะเป็นแม่บ้าน
            “คุณหนูต้นหอมใช่ไหมคะ คุณผู้หญิงกับคุณหนูรออยู่ด้านในค่ะ”
            “ค่ะ”
            ฉันตอบพร้อมเดินตามป้าแม่บ้านเข้าไปภายในบ้าน บ้านหลังนี้ใหญ่มากจริงๆ อยู่กันกี่คนเนี่ย
            “คุณหนูต้นหอมมาแล้วค่ะคุณผู้หญิง”
            เสียงป้าแม่บ้านบอกคุณผู้หญิงของแกที่นั่งอยู่ที่โซฟา  ซึ่งข้างๆ มีเด็กผู้ชายหน้าตาดี(มาก)อายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉันนั่งอยู่  เดาได้ไม่อยากเลยว่าเป็นใคร
            “สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะที่หนูมาสาย”
            ฉันกล่าวทักทายพร้อมเอ่ยคำขอโทษไปอย่างสุภาพ ตามมารยาทที่ควรจะเป็น
            “ไม่เป็นไรจ่ะ นั่งก่อนสิจ๊ะ”
                นายจ้างของฉันตอบกลับมาพร้อมกับยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ฉันชอบรอยยิ้มของคนบ้านนี้จริงๆ ท่าทางจะใจดีกันทั้งบ้าน ^#^
            “อาฟเตอร์นี่หนูต้นหอมคู่หมั้นของลูก”
            เสียงของผู้เป็นแม่บอกกับนายอาฟเตอร์ผู้เป็นลูกชาย  ตอนนี้นายนั่นกำลังมองมาทางฉันอยู่พอดี อ๋อย >///< เค้าหล่อจังเลยแฮะ ดีนะที่ฉันมีภูมิต้านทานผู้ชายหล่ออยู่บ้าง ไม่งั้นป่านนี้คงเขินจนละลายไปแล้ว แต่ว่านะ.. สายตาของเขาที่มองฉันกลับมันทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้
            “สวัสดีค่ะ”
            ฉันปั้นหน้ากล่าวทักทายไปพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสให้กับว่าที่คู่หมั้นกำมะลอสุดหล่อ
            “อืม”
            เขาตอบกลับมาพร้อมใบหน้าที่เฉยชา แถมสายตาและน้ำเสียงยังดุอีกต่างหาก ใจคอไม่คิดจะยิ้มบ้างรึไงนะ เห็นแล้วรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาเลยแฮะ
 “อาฟเตอร์คุยกับหหนูต้นหอมหน่อยสิลูก”
            ผู้เป็นแม่พูดกับลูกชายด้วยน้ำเสียงที่ดูดุขึ้นเล็กน้อย แต่สำหรับฉันมันก็ยังคงใจดีอยู่นั่นแหละ
            พอแม่ของเขาพูดจบ นายอาฟเตอร์เลยเงยหน้ามองฉันอีกครั้ง พร้อมกับพูดว่า..
            “หึ! เธอเนี่ยนะจะมาเป็นคู่หมั้นของฉัน แค่นัดครั้งแรกก็มาสายแล้ว มารยาทน่ะมีไหม ถึงได้ปล่อยให้คนอื่นนั่งรออยู่อย่างนี้”
            “...”
            อาฟเตอร์เงยหน้าขึ้นมาคุย เรียกว่าด่าฉันน่าจะดีกว่า แม่นายบอกให้นายคุยกับฉันไม่ใช่เหรอทำไมกลายเป็นฉันโดนนายด่าเนี่ย  แล้วนายนี่หมอนี่เป็นผู้ชายประเภทไหนกันทำไมถึงได้คอเราะร้ายขนาดนี้ ดูพูดแต่ละคำสิทำยังกะฉันไปเผาบ้านอย่างนั้นแหละ!
            “อาฟเตอร์”
แม่ของอีตาปากจัดเอ่ยขึ้นอย่างดุๆ เพื่อปรามอีตานั่น แต่เหมือนจะไม่ทันนะคะ เพราะมันหลังจากเขาด่าฉันไปแล้ว T^T
            “ฉันรู้ค่ะ ว่าฉันสายจนต้องให้คนอื่นมานั่งรอ ฉันขอโทษนะคะ”
            ฉันพยายามสงบสติอารมณ์และนับหนึ่งถึงสิบไว้ในใจ เย็นไว้ต้นหอมเย็นไว้
            “แค่ขอโทษงั้นเหรอ คงคิดว่าการนัดเจอคู่หมั้นมันไม่สำคัญสินะถึงได้ทำแบบนี้ คนอย่างเธอนะฉันไม่ยอมรับเป็นคู่หมั้นหรอกนะ”
            แงๆๆ หมอนั่นด่าฉันอีกแล้วอ่ะ T____T
            “อาฟเตอร์ ๆ หยุดนะ”
พูดจบนายอาฟเตอร์ก็ลุกเดินขึ้นบันไดชั้นสองไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกของแม่ตัวเองอีกเลย เขาปล่อยให้ฉันนั่งอึ้งอยู่กับคำพูดที่ถูกด่าเมื่อกี้อยู่อย่างนั้น
“เอ่อหนูต้นหอมจ๊ะ ฉันต้องขอโทษด้วยนะ ก็เพราะอาฟเตอร์เขาเป็นนิสัยแบบนี้ไงจ๊ะฉันก็เลยอยากให้หนูช่วย”
แม่ของอีตาอาฟเตอร์นั่นหันกลับพูดกับฉัน สายตาของท่านรู้สึกผิดสุดๆ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันเป็นเรื่องธรรมดา หนักกว่านี้หนูก็เจอมาแล้วแค่นี้สบายมาก คอยดูนะคะหนูจะต้องเปลี่ยนนิสัยแย่ๆ ของเขาให้ได้”
ฉันตอบไปเพื่อให้แม่ของนายอาฟเตอร์สบายใจแม้ว่าตอนนี้ในใจฉันจะรู้สึกว่ามันชักจะไม่ง่ายแบบงานอื่นแล้วละสิ ขนาดเจอกันวันแรกแถมอยู่ต่อหน้าแม่เขายังกล้าว่าฉันขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดเลยว่าลับหลังอีตานี่จะร้ายกาจขนาดไหน แต่ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะ ยังไงฉันก็ต้องจัดการกับอีตานี่ให้ได้ หนอย ! บังอาจมาว่าฉันว่าไม่มีมารยาทงั้นเหรอ ฉันเป็นคนที่จะมาอบรมมารยาทให้เขาแท้ๆ มาว่ากันแบบนี้ได้ยังไง