The mission plan. ปฏิบัติการร้ายเปลี่ยนหัวใจนายแบดบอย
Um_brella
2) เริ่มงาน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
เริ่มงาน
7:00 am
เช้าวันเสาร์ที่แสนสบสบายบนที่นอนแสนนุ่ม นี่มันสวรรค์ของแกชัดๆเลยต้นหอม ขอนอนให้เต็มที่หน่อยนะจ๊ะที่นอนจ๋า
“กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆ”
มีเสียงบางอย่างดังขึ้นขัดขวางความสุขในการนอนของฉัน
“กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆ”
ไอ้เสียงนรกนั่นมันยังคงดังไม่หยุด = =’
ฉันจึงหลับหูหลับตางมหาที่มาของเสียงที่ทำลายความสงบในเช้าวันเสาร์ของฉัน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไอ้เสียงนี่มันต้องเป็นเสียงนาฬิกาปลุกแน่ๆ
“โอ๊ย!! ไอ้นาฬิกาบ้าจะดังทำไมเนี่ย”
ในที่สุดฉันก็สามารถคว้าเจ้านาฬิกาปลุกที่หัวเตียงมาปิดได้สำเร็จ เพราะฉันจะไม่ยอมให้มันมาขัดขวางความสุขฉันเด็ดขาด แต่เอ๊ะ...นี่มันวันเสาร์ฉันไม่ได้ตั้งนาฬิกาปลุกไว้นี่ แล้วนี่มันเสียงอะไรกันนะ
“กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆ”
เมื่อจัดการกับเจ้านาฬิกาปลุก (ซึ่งจริงๆ แล้วไม่ได้ดัง) เรียบร้อยแล้ว แต่ไอ้เสียงบ้านั่นยังไม่หยุดดังฉันจึงต้องหาที่มาของเสียงนั่นต่อไป
ในที่สุดฉันก็พบที่มาของเสียงประหลาดที่รบกวนโสตประสาทของฉัน เสียงมันดังมาจากในกระเป๋าสะพายของฉันเอง แหะๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเสียงนั่นมันคือ.. โทรศัพท์มือถือรุ่นโบราณของฉันเอง ว่าแต่ใครโทรมาแต่เช้าวะ
“ฮัลโหลสวัสดีค่ะต้นหอมพูด ให้เวลาห้านาทีมีอะไรกรุณารีบพูดด้วยนะค่ะ คนจะนอน”
ฉันพูดใส่โทรศัพท์อย่างหัวเสียเพราะคิดว่าเป็นยัยเลมอนที่โทรมาชวนไปเที่ยวอย่างทุกที
(อ่ะ..เอ่อ หนูต้นหอมจ๊ะนี่ฉันเองนะ - -+)
O.O!!
เสียงปลายสายท่าทางอึกอักเหมือนจะตกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่ฉันพูดไปเมื่อตะกี้ แต่ว่าตอนนี้ฉันกลับเป็นคนที่ตกใจยิ่งกว่า ทำไมนะเหรอ? ก็นี่มันเสียงนายจ้างคนใหม่ของฉันนะสิ อ้ายยยย เมื่อกี้ฉันพูดอะไรไปมั่งเนี่ย
“อ๋อค่ะ คุณมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”
ฉันรีบเปลี่ยนเสียงพูดแล้วใส่เกียร์สตรอเบอแหลทันที ต้องชิงพูดตัดบทก่อนเพราะดูท่าทางเขาจะยังอึ้งอยู่
(คือว่าวันนี้หนูต้นหอมว่างมั้ยจ๊ะ ฉันอยากให้หนูเริ่มงานวันนี้เลยนะจ่ะ)
เสียงปลายสายเริ่มกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ซึ่งคิดว่าแกคงจะเริ่มตั้งสติได้
“ได้สิคะ ว่าแต่จะให้หนูไปกี่โมง”
(เร็วที่สุดจ่ะ อืม...ก่อนเก้าโมงเช้าก็ดีนะจ๊ะ เดี๋ยวลูกชายฉันจะหนีออกไปข้างนอกซะก่อน)
“ห๊า!! กี่โมงนะคะ”
O.O! เก้าโมงเช้าเหรอ อ๊ากกก ฉันยังไม่ได้เตรียมตัวเลย แถมตอนนี้ยังนั่งบูดอยู่บนที่นอนอีกต่างหาก
(เก้าโมงเช้าจ๊ะ หนูต้นหอมมีปัญหาอะไรหรือเปล่าจ๊ะ)
“อ๋อ ..เอ่อเปล่าค่ะ ไม่มีปัญหาอะไรเลยค่ะ”
มีสิมีคะ แต่จะบอกไปได้ไงเล่าว่านู่นก็ไม่พร้อมนี่ก็ไม่พร้อม เดี่ยวเขาก็ได้มองว่าไม่มีความรับผิดชอบกันพอดีนะสิ
(งั้นตกลงตามนี้นะ เก้าโมงหนูมาที่บ้านฉันนะจ๊ะ ฉันจะรอ)
“ค่ะ...สวัสดีค่ะ”
“ตู้ด ตู้ด ตู้ด”
เสียงปลายสายตัดไปอย่างรวดเร็วเมื่อพูดธุระเสร็จ มีแต่ฉันนี่แหละที่ยังทั้งอึ้งทั้งงงอยู่ อะไรกันทำไมเขาไม่บอกฉันล่วงหน้าเลยล่ะว่าวันนี้จะให้เริ่มงาน จู่ๆ ก็โทรมาแบบนี้แล้วฉันจะทำยังไง T^T โอ๊ย !! แล้วฉันก็ดันรับปากเขาไปแล้วด้วยสิ ตอนนี้ฉันยังแทบไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลยเสื้อผ้าที่ดูดีก็ไม่มี แล้วแบบนี้จะไปได้ยังไงล่ะ
ฉันนั่งคิดนอนคิดกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงราวๆ ห้านาที แล้วความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวพร้อมกับใบหน้าของเพื่อนรักก็กระแทกเข้ามาชนสมองน้อยๆ ของฉัน ฮ่าๆๆ ใช่แล้วเลมอนไง ฉันลืมไปซะสนิทเลยว่ายัยนั่นแต่งตัวเก่งจะตายคงพอจะช่วยฉันได้บ้างล่ะน่า
และเมื่อคิดได้แล้วก็ต้องจัดการ..
“ฮัลโหล เลมอนแกตื่นยังอ่ะ ฉันมีเรื่องจะให้ช่วยหน่อย”
(อะไรคนจะนอน โทมาทำไมแต่เช้าเนี่ย)
เสียงเลมอนในโทรศัพท์งัวเงียตอบกลับมาเชียว สงสัยจะยังไม่ตื่น โถๆ ฉันก็ไม่ได้อยากรบกวนแกนะเลมอน แต่มันจำเป็นจริงๆ
“ช่วยฉันหน่อยนะเลมอน”
(ช่วยอะไรของแก -__-‘)
“เออๆ เดี๋ยวเล่าให้ฟังนะเลมอน อีกสิบห้านาทีเจอกันที่บ้านแกนะ หวัดดี”
(เฮ้ยๆ! ไอ้ต้นหอมเดี๋ยวก่อน...)
เสียงยัยเลมอนร้องขัดขึ้นดังออกมาจากในโทรศัพท์ แต่ขอโทษทีนะฉันไม่มีเวลาฟังหรือเล่าอะไรแล้วตอนนี้ เดี๋ยวเจอแล้วค่อยว่ากันนะจ๊ะเลมอนจ๋า -..-
สิบห้านาทีผ่านไป…
ตอนนี้ฉันมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าบ้านของยัยเลมอนเรียบร้อยแล้ว ดีนะที่บ้านยัยนี่อยู่ซอยใกล้ๆ กับซอยอพาร์ทเม้นที่ฉันอยู่ ใช้เวลาเดินไม่นานเลยถึง
“ติ้ง ต๋อง”
มาถึงปุ๊บฉันก็จัดแจงรัวออดไปในทันที ที่ไม่เกรงใจเพราะตอนนี้บ้านเลมอนไม่มีใครอยู่ เลมอนอยู่กับแม่แค่สองคนและตอนนี้แม่ของเธอก็กำลังไปทัวร์ยุโรปกับว่าที่สามีใหม่อยู่
ฉันยืนรออยู่ไม่นานประตูบ้านก็ถูกเปิดออกใบพร้อมหน้ามุ่ยๆ และหัวยุ่งๆ ของเจ้าของบ้าน บ่งบอกให้รู้เลยว่าตอนนี้เลมอนกำลังอารมณ์บูดกับการนอนไม่พอ และถ้าฉันทำตัวไม่ดีมีหวังได้โดนยัยนี่กระโดดงับหัวแต่เช้าแน่ คิดได้ดังนั้นฉันเลยเดินตามเลมอนเข้าบ้านไปอย่างเงียบๆ
“อะไรของแกแต่เช้าวะต้นหอม”
พอประตูห้องของเลมอนปิดลง ยัยนั่นก็หันมาแยกเขี้ยวใส่ฉันทันที T^T
“แฮะๆ ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันก็แค่อยากจะมายืมเสื้อผ้าแกใส่ไปเริ่มงานวันนี้น่ะ”
ฉันตอบไปพร้อมทำหน้าตาวิงวอนให้น่าสงสารสุดๆ ก่อนจะโดนเชือด โธ่! เลมอนเพื่อนรัก จะไม่สงสารเพื่อนคนนี้สักหน่อยให้มันรู้ไป
“งานอะไรของแกอีกล่ะต้นหอม”
ยัยเลมอนหยุดเดินหันมามองหน้าฉันที่กำลังส่งสายตาอันวิงวอนให้แบบต่อเนื่อง และเพิ่มเลเวลความน่าสงสารจากเมื่อกี้อีกเป็น 10 เท่า
“แกจำที่ฉันเคยเล่าไม่ได้เหรอ ที่มีคนมาจ้างฉันไปดัดนิสัยนายอาฟเตอร์อะไรนั่นด้วยการเป็นคู่หมั้นเขาไง”
“นี่แกมาปลุกฉันแต่เช้าเพราะเรื่องนี้นะเหรอ”
เลมอนดูหงุดหงิดมากกว่าเดิมอีกอ่ะเหมือนองค์จะลงเลย แง๊..อย่าดุเค้าสิ
“โธ่ ก็ฉันเตรียมตัวไม่ทันนี่ แล้วฉันก็มีแต่เสื้อผ้าธรรมดาด้วย แกบอกเองนะว่าเขาทั้งหล่อทั้งรวยไม่ใช่เหรอไง ฉันก็ต้องทำตัวให้ดูดีหน่อยสิ”
ฉันตอบพร้อมทำสายตาวิงวอนอีกครั้งพร้อมเพิ่มน้ำเสียงออดอ้อนขอความเห็นใจไปด้วย ไม่ช่วยก็มันรู้ไป
“เออๆก็ได้”
เย้ ^O^ ในที่สุดยายเลมอนก็ยอมใจอ่อน
“แต่มีข้อแม้นะ”
“ข้อแม้อะไร”
“ถ้าแกไปเป็นคู่หมั้นอาฟเตอร์แล้วแกต้องพาฉันไปเจอเค้าด้วยนะ ฉันอยากเห็นหน้าเขาว่าจะหล่อสักแค่ไหนอ่ะ”
ยัยเลมอนพูดพร้อมใบหน้าที่เคลิมเคลิ้ม(อีกแล้ว) ว่าแล้วเชียวว่าต้องเป็นแบบนี้ -.,- เฮ้อ...นี่แกจะบ้าผู้ชายไปไหนเนี่ย
“อืมได้สิ”
“แล้วก็อีกอย่าง”
อะไรอีกล่ะ ??
“แกเลิกทำหน้าทำตาแบบนั้นใส่ฉันสักที เห็นแล้วคลื่นไส้แต่เช้าเลย ฉันจะอ้วก”
แว้กก!! ไอ้เพื่อนบ้ามันบอกว่าเห็นหน้าฉันแล้วจะอ้วกอ่ะ อยากจะงับหัวมันจริงๆ นี่ถ้าไม่เห็นแก่ที่มันจะช่วยฉันนะ จะกระโดดฟรีคิกมันสักรอบ
แต่ในเมื่อทำอย่างที่คิดไมได้ ฉันเลยได้แต่พยักหน้ารับหงึกๆ วันนี้ยอมไปก่อนคราวหน้าค่อยจัดการ
“โอเคงั้นก็ตกลง”
แล้วเลมอนก็ตอบตกลงแบบง่ายๆ เหตุผลนะเหรอ? ก็เพราะนายอาฟเตอร์ไงล่ะ ขอย้ำว่าเพราะนายอาฟเตอร์ไม่ใช่ฉันเพราะฉัน ฉันชักจะสงสัยแล้วสิ นี่ตกลงเลมอนมันเป็นเพื่อนฉันรึเปล่าเนี่ย
เลมอนจับฉันแต่งตัวใส่นู่น เสริมนี่ เติมนั่น เสื้อผ้าของยายนี่มีแต่สวยๆ ทั้งนั้น ไหนจะเครื่องสำอางอีก เยอะจนตาลาย ถ้าให้ฉันแต่งเองคงกลายเป็นงิ้วไปแน่ๆ อะไรก็ไม่รู้ใช้ไม่เห็นเป็นเลย –‘’-
และแล้วในที่สุดฉันก็แต่งตัวเสร็จ(ด้วยฝีมือยัยเลมอน)ในชุดเดรสสีครีม มีระบายที่ชายเล็กน้อยพร้อมรองเท้าคัชชูคู่น่ารัก ดูดีและถูกกับกาลเทศะเป็นที่สุด
“นี่เลมอนฉันดูโอเครึยัง”
ฉันยืนหมุนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ แล้วถามยัยเลมอนที่ตอนนี้กำลังนั่งทำหน้าบานมองฉันอยู่
“อืมแกน่ารักมากเลย ไม่นึกว่าเลยนะเนี่ยว่าจับแต่งตัวแล้วจะดูดีขนาดนี้ แสดงว่าฝีมือฉันนี่ไม่เลวเลย”
=[]= เลมอนพูดงี้หมายความว่าไงเนี่ย แสดงว่าปกติฉันดูไม่ดีเหรอยะ!
“อืม.. ว่าแต่นี่มันกี่โมงแล้วเลมอน”
มาแต่งตัวตั้งนานละ แถมไม่ได้ใส่นาฬิกามาอีก ไม่รู้เลยว่าสายรึยัง
“อ๋อ ก็แปดโมงสี่สิบห้านาทีน่ะแก”
เลมอนตอบพลางชี้ไปที่นาฬิกาแขวนผนังที่ฉันไม่เคยสังเกตว่ามีแต่ก็ช่างเถอะ ก็ตอนนี้มัน...มันสายแล้วนะสิ!!!
“ห๊า!!..งั้นฉันก็สายแล้วน่ะสิ โอ๊ยๆๆ ไปก่อนนะเลมอน เดี๋ยวฉันเอาชุดมาคืนวันหลังนะ”
ฉันรีบวิ่งบ้านของเลมอนไป โดยที่มียัยเลมอนตะโกนตามหลังด้วยความเป็นห่วงมาว่า
“นี่...อย่าลืมพาฉันไปเจออาฟเตอร์นะ”
ขอบใจ!! แกเป็นห่วงฉันจริงๆ ซึ้งจนน้ำตาไหลเลยเพื่อน
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
