สูตรักพิชิตใจยัยน่ารัก

ธามไทที่รู้เรื่องทั้งหมดก็รีบมาคอนโดทันที//พี่หวายพี่ฟางล่ะ(ถามด้วยสีหน้าร้อนลน)
หวาย//ไอฟางนอนหลับไปแล้วและแกก็ไม่ต้องไปปลุกมันนะ(ธามไทรีบเดินเข้าห้องทันที)
ธามไท//มันเกิดอะไรขึ้น(หันมาหาหวายที่ยืนอยู่)
หวาย//ก็แฟนป๊อบมันมาอาละวาดยัยฟางนะสิดีนะว่าพี่ปริ๊นพี่ชายยัยนั้นล๊อกตัวไว้ได้นะไม่งั้นยัยฟางโดนยิงแน่
ธามไท//ฮะถึงขั้นจะยิงกันเลยหรอ(พูดออกมาด้วยความตกใจ)
หวาย//นี้เบาๆหน่อยได้ไหมฮะ เดียวยัยฟางก็ตื่นหรอก
ธามไท//แล้วทำไมยัยแม่มดนั้นถึงจะยิงพี่ฟาง
หวาย//คือไอฟางมันตกลงจะคบกับป๊อบแล้วนะสิแล้วป๊อบดันไปขอเลิกกับไซน์ๆไม่ยอมก้เลยบุกมาเอาเรื่องถึงที่นี้เข้าใจยัง
ธามไท(พยักหน้าแต่ภายในใจแอบเจ็บปวดเล็กน้อย)งั้นผมไปที่ห้องก่อนนะ(เดินออกไปอย่างซึม)
ภายในบ้านของดีไซน์ จานอาหารว่างที่วางอยู่บนโต๊ะ ถูกดีไซน์ปัดตกแตกเกลื่อนเต็มพื้น !!! เสียงดีไซน์ดังสวนขึ้นอย่างอารมณ์เสีย       
“ฉันบอกว่าไม่กิน ไม่กิน เอามาวางขวางสายตาฉันทำไม เอาออกไป เดี๋ยวนี้เลย เอาออกไป”      
 ดีไซน์หันไปคว้าตะกร้าผลไม้ที่วางอยู่ข้าง ๆ ปาออกไปนอกห้องนั่งเล่น ตะกร้าร่วงลงที่พื้น ผลไม้เกลื่อนกระจาย       ปริ๊นตกใจรีบวิ่งเข้ามาเห็นข้าวของเกลื่อนกลาดอยู่เต็มพื้น คนใช้นั่งตัวสั่นด้วยความกลัว       “ไซน์...ใจเย็นๆนะใจเย็น ๆ”       “รีบๆ เก็บออกไปก่อน” ปริ๊นบอกกับคนรับใช้       คนใช้รีบก้มเก็บงุดๆ “ค่ะๆ”       ทันทีที่คนรับใช้เก็บของเสร็จก็รีบวิ่งออกไปจากห้องทันที       ปริ๊นรีบเข้ามาปลอบดีไซน์       “ไซน์..พี่เป็นคนให้เด็กเอาของว่างมาให้ไซน์เอง ไซน์ไม่ได้กินอะไรมาเป็นวันๆแล้วนะ กินสักหน่อยเถอะ”       “ไม่กินค่ะ ไซน์ไม่อยากกิน มันกินไม่ลง กินลงไปก็อยากจะอ้วก”       ปริ๊นยืนอยู่ที่เดิม กอดอก มองน้องสาวด้วยความสงสารแต่เพราะดีไซน์มีนิสัยแบบนี้เป็นใครๆก็ทนไม่ไหวเหมือนกัน       “แต่ถ้าไม่กินอะไรเลย ร่างกายไซน์จะไม่ไหวนะ” ปริ๊นเสียงเครียดทันที              ดีไซน์หันขวับมาหาพี่ชายตัวเองทันที       “ไซน์จะเป็นยังไงก็เรื่องของไซน์ ไซน์ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เรื่องเดียวที่ไซน์อยากรู้ .. ทำไมป๊อบทำแบบนี้ ทำไมป๊อบทิ้งไซน์ไป .. ทำไมไปเอานังนั่น ทำไม..ทำมาย” พูดแล้วน้ำตาของดีไซน์ก็ไหลพรากออกมาอีก
ปริ๊น ขึ้นเสียง //ก็ถ้าไซน์ขืนเป็นคนแบบนี้อยู่อย่าหวังเลยว่าป๊อบจะกลับมา(พร้อมกับเดินหันหลังออกไปปล่อยให้ดีไซน์ยืนอาละวาดอยู่คนเดียว)
ดีไซน์ กรี๊ดลั่นบ้าน//นังฟางอย่าหวังเลยว่าแกจะมีความสุข