สูตรักพิชิตใจยัยน่ารัก

 ดีไซน์กดออดจนเหนื่อย
       “นังฟาง...นังหน้าด้าน...แกไม่ยอมออกมาใช่มั้ย ได้...”
       ดีไซน์ล้วงมือลงไปในกระเป๋าถือ และหยิบปืนพกออกมา
       “ถ้าแกไม่ยอมเปิดประตูให้ฉัน ฉันจะยิงประตูห้องแกให้กระจุยไปเลย

ปริ๊น //ปืน 

และถ้าฉันเจอแก...ลูกกระสุนที่เหลือมันจะเป็นของแก...นังฟาง”
       ดีไซน์ควักปืนออกมาแบบเมาๆ แล้วพยายามจะเล็งไปที่ประตู ดีไซน์มือสั่นเทา พยายามจะเล็งยิง แต่มือไม่นิ่ง ดีไซน์พยายามเพ่ง และเหนี่ยวไกปืน
       ทันใดนั้น...ประตูก็เปิดออก ดีไซน์ตกใจ เงยหน้าขึ้น เห็นพี่ชายพุ่งเข้ามา
       ปริ๊นเข้าประกบอย่างรู้จังหวะ ยื่นมือเข้าเข้าจับปืนและหันออกห่างจากตัว ก่อนจะเข้ามารวบตัวน้องสาวจากทางด้านหลัง หวายโผล่หน้าออกมาจากหลังประตู ทั้งลุ้น ทั้งเป็นห่วงปริ๊นโดยไม่รู้ตัว ปริ๊นหันมาเห็นรีบสั่ง
       “หวายปิดประตู” หวายรีบหลบหลังประตู และเปิดแค่แง้มๆ ไว้
       ดไซน์ดิ้นไปมา
       “ปล่อยนะ..ไซน์บอกให้ปล่อย” ดีไซน์โวยวาย
       ปริ๊นไม่ฟังเสียง พยายามกระชากปืนออกมาจากมือดีไซน์ได้สำเร็จ ปริ๊นรีบเก็บใส่กระเป๋าหลังทันที
       ไซน์...พอได้แล้ว...ใจเย็นๆ มีอะไรค่อยๆ จาพูดกัน”
       ดีไซน์สะบัดตัวหลุดจากพี่ชาย

       “ปล่อยนะ ใจเย็นแล้วโดนแย่งแฟนไปต่อหน้าต่อตา จะเย็นไปทำไม นังฟางมันอยู่ไหน ไปเรียกมันออกมาเคลียร์กับไซน์เดี๋ยวนี้เลย นังฟาง นังหน้าด้าน ออกมาเดี๋ยวนี้นะ นังฟาง”
       ดีไซน์กำลังจะพุ่งเข้าไปในห้อง ปริ๊นเข้ามาห้ามไว้
       “ไซน์...ฟางไม่อยู่อยู่แต่เพื่อนของฟางเค้าชื่อหวาย”
       “ไม่เชื่อ ไซน์รู้ว่าห้องนี้เป็นห้องของมันเพราะเพื่อนของไซน์เค้าพักอยู่ที่นี้เพื่อนไซน์ยังพูดอยู่เลยว่าเห็นป๊อบมาหามัน มันต้องอยู่ ที่มันไม่ยอมออกมาเพราะมันเอาป๊อบมาซ่อนไว้ใช่มั้ย คงจะกำลังกกกันอยู่ใช่มั้ยหะ”
       น้ำตาดีไซน์กำลังจะไหล ทั้งโกรธ ทั้งแค้น ทั้งเสียใจ ปริ๊นมองน้องสาวตัวเองอย่างเห็นใจ
       “ทั้งป๊อบ ทั้งฟางไม่ได้อยู่ที่นี่ ฟางคงออกไปเก็บของที่บ้านและคงแวะไปที่ร้านอาหาร”
       “ไซน์เพิ่งมาจากร้านมัน ไม่เห็นแม้แต่เงาหัว”
       “คงจะคลาดกัน”
       “พี่ปริ๊นพยายามจะปิดบัง เพื่อช่วยมันใช่มั้ย พี่ปริ๊นอยู่ฝั่งไหนกันแน่”
       ดีไซน์ถามพี่ชายด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
       
       หวายยืนแอบอยู่หลังประตูที่ไม่ได้ถูกปิด เสียงดีไซน์คุยกับปริ๊นดังเข้ามา หวายยืนฟังด้วย
       ความเห็นใจ และระมัดระวัง
       //พี่ไม่ได้อยู่ฝั่งไหนทั้งนั้น ทำไมถึงถามแบบนี้”
       ดีไซน์ยังระบายความในใจออกมาด้วยความเสียใจ
       “เพราะไซน์ไม่เหลือใครแล้ว ไซน์เหมือนตัวคนเดียวถอยมาจนหลังชิดกำแพง ไซน์ต้องลุกขึ้นสู้ ป๊อบทำกับไซน์เกินไป ทำเหมือนไซน์ไม่ใช่คน นึกอยากจะเลิกก็เลิก อยากจะทิ้งก็ทิ้ง เค้าเห็นไซน์เป็นอะไร ทำไม..ทำไม ทำแบบนี้”
       ปริ๊นเห็นแล้วก็สงสาร..ดีไซน์ร้องไห้โหออกมา ปริ๊นค่อยๆ ดึงน้องเข้ามากอดปลอบใจด้วยความเป็น
      ห่วง ดีไซน์ยิ่งร้องไห้หนัก
       “ป๊อบใจร้าย ป๊อบนอกใจไซน์..ป๊อบหักหลัง ทรยศ”
       “ไซน์ ถ้าร้องแล้วมันสบายใจ ก็ร้องออกมา”
       ดีไซน์สยิ่งร้องไห้หนักขึ้นและกอดพี่ชายไว้แน่นราวกับเป็นที่พึ่งสุดท้ายด้วยทั้งเมา ทั้งเสียใจ
       
       หวายค่อยๆแง้มประตูแล้วแอบดูสถานการณ์หน้าห้อง เห็นดีไซน์กอดกับพี่ชายอยู่ หวายค่อยๆ ปิดประตูลง  ดีไซน์ยังคงฟูมฟายต่อ
       “ไซน์ดีกับป๊อบทุกอย่างทำไมเค้าตอบแทนด้วยการทำร้ายไซน์ เค้าทำแบบนี้ ไซน์จะมองหน้าใครได้ไซน์ไม่อยากเป็นคนเดียวที่ต้องเสียใจ ไม่ มันต้องไม่เป็นแบบนี้”
       ดีไซน์ฟูมฟายใหญ่โต จนปริ๊นต้องคลายกอด แล้วจับไหล่หันมาพูด พยายามดึงสติกลับมา
       “ไซน์..พี่ว่าไซน์กลับบ้านดีกว่า...กลับไปพักผ่อน ตอนนี้ไซน์ทั้งเมา ทั้งเหนื่อยถ้าร้องไห้มากไปกว่านี้ ไม่ดีแน่ กลับบ้านนะ เดี๋ยวพี่ขับรถให้เอง”
       ดีไซน์ปาดน้ำตาไม่ตอบและไม่ได้ปฎิเสธ ดีไซน์ปาดน้ำตาไป ร้องไห้ไป ปริ๊นมองเน้องสาวแล้วก็ถอนใจเบาๆ ก่อนจะหันไปมองที่ประตูห้องฟาง เหมือนจะบอกกับหวายว่าเดี๋ยวมา หลังประตูหวายยืนนิ่งยังไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองอยู่ดี
       
       ปริ๊นเปิดประตูรถด้านคนนั่งให้ ดีไซร์เดินเข้าไปนั่งในรถ อาการยังเบลอๆ มึนๆ ปริ๊นเปิดประตูด้านคนนั่ง หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาสะบัดและเช็ดลายมือตัวเองที่ปืนพก ก่อนจะวางเสียบไว้ที่ช่องหนึ่งด้านเบาะหลังที่ค่อนข้างปลอดภัย ระหว่างที่ดีไซน์นั่งซึมอยู่ ปริ๊นขับรถไปอย่างระหว่างระวัง และใช้ช่องว่างนั้นส่งข้อความ
       
       หวายหยิบโทรศัพท์มาอ่านข้อความ ด้านหลังเห็นฟางเดินออกมาด้วยใบหน้าหน้าซึมๆ
       “ฟาง”
       “แกคิดว่า มันเป็นความผิดของฉันหรือเปล่า” ฟางเสียงเครียดนิ่งทว่าแฝงไว้ด้วยความรู้สึกผิด หวายอึ้งไป..ไม่รู้จะตอบฟางอย่างไร