IDOLS : All Star Battle SNSD Editon

IDOLS : All Star Battle

     ความเดิมตอนที่แล้ว : ยุนอาได้รู้จักกับชายชื่อ อีทึก และได้รู้เรื่องราวเกี่ยวกับศึกการแย่งชิงตำแหน่งราชินีแห่งโลกใหม่ที่มีตนเข้าไปเอี่ยวด้วย ทำให้ยุนอาอยากรู้ว่าเรื่องราวตอนที่เธอเกิดเป็นยังไงกันแน่ และในอีกที่หนึ่ง ก็มีสาวน้อยคนหนึ่งที่ดูท่าทางร้ายใช่เล่น!

Chapter 3 "Top Secret"

     "ตอนที่ลูกเกิด เป็นช่วงเวลาที่พ่อกับแม่ไม่เคยลืมเลย มันเป็นสิ่งที่มาพร้อมกันทั้งความยินดีและความน่าใจหาย" พ่อของยุนอาพูดขึ้น
 

    "หนูพร้อมรับฟังค่ะ วันนี้หนูเจออะไรพิลึกมาเยอะแล้วล่ะ" ยุนอานั่งลงที่โซฟา

     "ตอนนั้นเป็นปี 1990 เป็นคืนที่แปลกทีเดียวเพราะเป็นกลางคืนแท้ๆ แต่ท้องฟ้ากลับมีเส้นแสงสีขาวสว่างจ้าปรากฏขึ้นมา พ่อคิดว่ามันสวยดีก็เท่านั้น จนกระทั่งเวลาผ่านไปจนกระทั่งแม่ของลูกคลอดลูกออกมาแล้ว กลางดึกคืนถัดมาก็มีบางอย่างมาหาพ่อกับแม่"

     "วิญญาณ เป็นร่างจิตของราชินีคนก่อน เป็นรูปร่างของหญิงสาวที่ดูสง่างามและแฝงไปด้วยอำนาจที่เกินจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้...เธอบอกกับพ่อและแม่ว่าลูกจะเกิดมาเพื่อแย่งชิงตำแหน่งราชินีของโลกใหม่ และเธอคนนั้นยังบอกว่าต้องให้ลูกรู้เรื่องนี้ทันทีเมื่อลูกโตขึ้นอีกด้วย"

     "แต่พ่อกับแม่ก็เลือกที่จะไม่บอกหนู...เนี่ยนะ?" ยุนอาถามขึ้น

     "แม่กลัวว่าเราจะเสียลูกไปซักวัน!" แม่พูดขึ้น "ลูกเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของเรานะ ถึงพ่อเขาจะบอกว่าไม่เป็นไรก็เถอะ แต่แม่ก็รู้สึกว่า มันจะต้องมีเรื่องไม่ดี"

     "แม่เขาเป็นห่วงลูกน่ะ พ่อเองก็เหมือนกัน แต่ยังไงซะเราก็รู้ว่าวันนี้จะต้องมาถึงไม่ช้าก็เร็ว มานี่มาลูก..." พ่อของเธอเรียกให้เข้าไปกอดเป็นกำลังใจ "เรื่องแบบนี้มันพิลึกก็จริง แต่ลูกก็ต้องน้อมรับชะตากรรมที่จะเกิดขึ้น ไม่ว่าจะยังไงนะ แม่กวางน้อยของพ่อ"
 

    "ขอบคุณค่ะ" ยุนอาตอบ "แต่ที่หนูกังวลมีอย่างเดียวคือ ต่อไปหนูจะเจอเรื่องพิลึกอะไรอีก นอกจากฮอนบะ....ยักษ์...ตัวเบ้อเริ่มแต่ทึ่มซะไม่มี"

     "นี่ก็สี่ทุ่มแล้ว ไปนอนเถอะลูกพรุ่งนี้ลูกมีเรียนนะ" แม่รีบไล่

     "ค่าาา" ยุนอากลับมาสดใสเหมือนเดิม และขึ้นไปข้างบน

     แต่พอจะหลับจริงๆกลับหลับไม่ลง คิดแต่เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ตลอด นอนบิดไปบิดมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว

     เช้าวันต่อมา ยุนอาเดินออกมาจากบ้านและเห็นตำรวจกำลังลากชายสองคนที่ดูท่าทางก็รู้แล้วว่าเมามา

     "คุณตำรวจครับ! ผมพูดจริงๆนะ มีเด็กสาวคนหนึ่งที่สถานีรถไฟ หน้าตาสวยน่ารักสุดๆแต่แรงเยอะอย่างกับช้างเลย! เชื่อผมนะครับ! คุณตำรวจ" ชายสองคนนั้นโวยวายขึ้นมา ยุนอารู้สึกตะหงิดตะหงิดใจนิดหน่อย แต่ก็เลิกสนใจและเดินออกไป

     ยุนอารีบเดินทางไปเร็วกว่าปกติเพราะกลัวจะไม่ได้เรียนเหมือนเมื่อวาน โดยการนั่งแท็กซี่

     "ไปมหาลัยดงกุกค่ะ" ยุนอารีบบอกโชเฟอร์

     "ครับผม"

     ยุนอาเป็นคนขี้สงสัยเป็นทุนเดิม เลยมองดูป้ายชื่อที่หน้ารถ...เป็นโชเฟอร์ชื่อ "คิมยองอุน"
     "เมื่อวานแถวนี้โกลาหลมากเลยนะครับ รถติดกันเป็นแพเลย ตอนนี้พื้นที่ๆแผ่นดินไหวกลายเป็นพื้นที่ปิดไปแล้ว"

     ยุนอาฟังไปงั้นๆ เพราะมันเป็นเรื่องเธอโดยตรง ซึ่งก็ไม่น่าจำเท่าไหร่

     "ผมว่าผมเชื่อนะ เรื่อง ราชินีโลกใหม่ ที่ยัยแก่ท่าทางบ้าๆตรงนั้นพูดน่ะ" โชเฟอร์พูดขึ้นมา

     "5555 เชื่อด้วยเหรอคะ เรื่องแบบนั้นน่ะ ฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่ะ" ยุนอาสะดุ้งนิดๆ แต่ก็ทำท่าทีเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร (ทำแบบซอฮยอน)
 

    "ผมเชื่อนะ มันเป็นตำนานเก่าแก่ของเกาหลีนี่" โชเฟอร์ตอบ "บางทีผมอาจจะได้เจอราชินีคนนั้นที่ไหนซักแห่งก็ได้ ในเมื่อผมขับแท็กซี่นี่นะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า"

     "ก็...ขอให้สมหวังนะคะ" ยุนอาตอบไป จนกระทั่งมาถึงที่หมายพอดี

     "สามพันสองร้อนวอนครับ" โชเฟอร์บอกค่าโดยสาร ยุนอารีบจ่ายรีบลงทันที (กลัวมีคำถามตามมาอีก)

_________________________________________________________

     ในชั่วโมงเรียน ยุนอาก็ทำตัวตามปกติ พยายามจะไม่คิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา แต่ยังไงอาจารย์ก็เอาเหตุการ์ณที่เกิดขึ้นเมื่อวานมายกตัวอย่าง ทำให้ยุนอาเซ็งมาก
 

    หลังจากหมดชั่วโมงเรียนไป ยุนอาไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ และบ่นกับตัวเอง "ชีวิตเรา...เปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ในวันเดียวได้ยังไงกันเนี่ย"

     แต่พอเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำ ก็ลองใช้เมเดอเรียนดูอีกที เธอพึ่งจะสังเกตว่ามันสว่างกว่าที่เธอคิด จนดึงเข้าไปแทบไม่ทัน
 

    ยุนอาออกมาจากห้องน้ำ และเดินชนกับใครบางคน "โอ๊ะ! ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ เดี๋ยวฉันช่วยเก็บนะคะ"

     "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันพึ่งมาจากแทกู เดินชนคนอื่นมาสามครั้งแล้ว" ผู้หญิงคนนั้นพูดตอบ

     "เอ๊ะเดี๋ยว! คุณพึ่งมาเรียนที่นี่เหรอ?" ยุนอา "งั้นดีเลย ฉันจะได้พาทัวร์มหาลัย ฉันชอบเรื่องนี้อยู่แล้ว ฉันอิมยุนอา"
 

    "เอ่อ...คิมแทยอน" ทั้งสองจับมือกัน "ดีจังเลย ได้เจอคนนิสัยดีแล้ว"

     ทั้งสองเดินคุยกันไปเรื่อยๆ อย่างกับคนรู้จักกันมานาน

     "แล้วคุณอายุเท่าไหร่คะเนี่ย?" ยุนอาถาม

     "ยี่สิบสามแล้วล่ะ" แทยอนตอบ

     "เอ๋!? งั้นคุณก็เป็นพี่ฉันน่ะสิ พี่แทยอน ฉันอายุยี่สิบสอง"

     "ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ เป็นรุ่นน้องเหรอเนี่ย งั้นยินดีที่รู้จักนะ"

     "ทำไมถึงย้ายมาเรียนที่นี่ล่ะ ฉันได้ยินว่าแทกูก็มีมหาลัยดีๆนี่นา"
 

    "มันก็ใช่ล่ะนะ แต่ฉันอยากหางานทำด้วยตัวเอง พ่อกับแม่จะได้ภูมิใจว่าลูกสาวคนนี้ก็ทำได้"

     ยุนอาชะงัก "โอ้...รู้สึกเขินจังแฮะ ป่านนี้ฉันยังอยู่บ้านพ่อแม่อยู่เลย"
 

    "ฮ่ะฮ่ะ ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยนะ" แทยอนหัวเราะ "ฉันสิที่แปลกที่ออกจากบ้านมาแบบนี้ ฉันรู้ตัวดีน่า..." และยุนอาก็ยิ้ม
 

    "เฮ้อ เราสองคนพึ่งเจอกันได้ 15 นาทีเอง แต่คุยกันเหมือนรู้จักกันมานานอย่างงั้นแหละ นี่มันเรียกว่า 'ชะตากรรม' สินะ"
 

    พอได้ยินคำว่าชะตากรรม รอยยิ้มของยุนอาค่อยๆเฟดไปทันที

     "ชะตากรรม...คำนี้เดี๋ยวนี้เจอบ่อยจังแฮะ แล้วเป้าหมายของพี่ล่ะคะ ตั้งเป้าหมายเอาไว้รึเปล่า?"

     "เอ่อ..." แทยอนคิดนิดนึง "มันเป็น...ความลับสุดยอด น่ะ"

     "เอ๋ ความลับสุดยอดเหรอ?" ยุนอาสงสัย "ยังไงล่ะ?"

     ตอนนั้นเองก็มีสายโทรศัพท์เข้ามาที่เครื่องยุนอา "เอ่อ..ขอโทษนะ" ยุนอาขอตัววิ่งไปคุยโทรศัพท์ "ฮัลโหล?"

     [ พี่ยุนอาคะ นี่ซอฮยอนนะคะ ]

     "มีอะไรเหรอ?"

     [ พี่อีทึกอยากเจอตัวค่ะ เพราะได้ยินว่าพี่ยุนอาเลิกเรียนเร็ว ]

     "หา!? นี่..เขาเป็นคนแบบไหนกันเนี่ย" ยุนอาเซ็งสุดๆ "เดี๋ยวฉันไปนะ"

     "เอ่อ ขอตัวก่อนนะคะพี่" ยุนอาโบกมือลาแทยอน

_________________________________________________________

     ต่อมาอีทึกที่มาอยู่ที่สวนสาธารณะก่อนแล้ว ตอนนี้เป็นตอนสี่โมงเย็นซึ่งเป็นช่วงที่แถวๆนี้ไม่มีคนเดินผ่านเลย ซึ่งเป็นที่ที่นัดยุนอาเอาไว้ และกำลังดูแลปท็อปอยู่

     "มาแล้วค่า" ยุนอาทักทาย "ไงคะอีทึก มีอะไรให้ฉันแปลกใจอีกเหรอวันนี้?"
 

    "โฮ่! เจอหน้าก็แขวะเลยนะอิมยุนอา" อีทึกตอบ "รออยู่ตรงนี้แหละ ซอฮยอนไม่อยู่นะ ฉันไม่มีเบอร์มือถือของเธอ ฉันเลยวานให้ซอฮยอนโทรตามให้"

     "เรื่องนั้นฉันรู้ แต่เรื่องที่คุณเรียกฉันมานี่หล่ะ" ยุนอาเข้าไปดูแลปท็อปด้วย "ทำอะไรอยู่น่ะ?"

     "ก็หาตำแหน่งฮอนบะจากแลปท็อปไง ถึงนี่จะเป็นตำนานของสมัยโกโชซอนแต่นี่ปี 2012 แล้วผู้ดูแลว่าที่ควีนก็ต้องตามยุคตามสมัยกันบ้างสิ"
 

    "มะ..หมายความว่า มีฮอนบะอยู่ที่นี่เหรอ?"
 

    "เพราะมีนี่ไงฉันถึงได้เรียกเธอมาที่นี่ โชคดีที่มาทันพอดี" อีทึกอธิบาย "ให้เธอจัดการมันโดยเฉพาะ"
 

    "อะ..เอ๋!? แล้วทำไมคุณไม่จัดการมันเองล่ะ!?" ยุนอาโวย

     "เธอจะได้ฝึกฝนเมเดอเรียนอนุภาคของเธอให้คล่องขึ้นไง นี่ฉันเป็นห่วงนะ กลัวเธอจะตายไปก่อนตอนสู้กับว่าที่ควีนคนอื่น"

     "ขอบใจนะยะ เชอะ!" ยุนอาเดินไปตั้งท่าที่กลางสวนสาธารณะและปลดปล่อยเมเดอเรียนออกมาโชดช่วง

     "โอ้ เท่ห์ดีนี่ อย่างกะเซลเลอร์มูน"

     "ช่างฉันน่า" ยุนอาพูด "แล้วมันอยู่ไหนล่ะ?"

     "จะรู้ตอนนี้เลยเหรอ?"

     "บอกเลย ฉันพร้อมแล้ว"

     "อยู่ใต้เท้าเธอน่ะ..." อีทึกตอบ
    

     ทันใดนั้นก็มีบางอย่างผุดขึ้นมาจากพื้นอย่างรวดเร็ว จนเกือบจะโดนตัวเธออยู่แล้ว ดีที่สามารถหลบพ้นได้ "อ๊าาาา! นี่ อีทึก ทำไมไม่บอกล่ะ! ฉันเป็นผู้หญิงนะยะ!"

     "ที่ที่เธอยืนอยู่น่ะมันหลุดจากพิกัดไปหลายเซน ถ้าเธอยืนตรงพิกัดฉันคงไม่แกล้งเธอหรอก" อีทึกอธิบาย

     "นี่สรุปว่าแกล้งกันใช่มั๊ยเนี่ย!?" ยุนอาตอบ และฮอนบะตัวนั้นก็มาหยุดอยู่ข้างหน้าเธอ มันมีลักษณะเหมือนกิ้งก่าแต่ตัวใหญ่เท่ามนุษย์ และดูท่าว่าจะเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา

     "เตรียมตัวนะอิมยุนอา ตั้งใจฟังฉันให้ดี" อีทึกพูด "ปกติฮอนบะชนิดนี้จะถูกส่งมาเป็นฝูง แต่นี่มาตัวเดียวแสดงว่าจอมมารยังปราณีเธอมากเลยนะเนี่ย ระวังนะ มันชอบเข้ามาอย่างรวดเร็วมากจนตามองไม่ทัน"
 

    "เจ้าตัวนี้นี่ตัวเล็กกว่ายักษ์เมื่อวานมากเลยนะ" ยุนอาวิจาร์ณรูปร่างฮอนบะ ทันใดนั้นมันก็พุ่งเข้ามาหาทันที ยุนอายิงเมเดอเรียนออกไปเป็นเส้นตรง และเปลี่ยนมันให้เป็นแร่ธาตุจำพวกเหล็ก และเปลี่ยนร่างเป็นโซ่จับขามันเอาไว้

     "เข้าใจเล่นดี แต่อย่าประมาทเชียว!" อีทึกเตือน ยังไม่ทันขาดคำเจ้าฮอนบะก็เคลื่อนตัวออกไปจนยุนอาที่จับมันอยู่โดนดึงไปด้วย

     "อ๊าาาาา ปล่อยน๊าาาาา!" ยุนอาตะโกน "เอ๊ะ! ไม่ใช่สิ เราสิต้องปล่อยมัน เอาล่ะ!" และตอนนั้นเองยุนอาก็ปลดปล่อยพลังเวทย์ลงไปที่เท้าและเกาะเอาไว้ "ได้แล้วววว"

     "อิมยุนอา เธอเรียนรู้ได้เร็วทีเดียว" อีทึกพูดกับตัวเอง "ทั้งๆที่ไม่ได้เตรียมตัวเพื่อจะต่อสู้แบบคนอื่นด้วยซ้ำไป เด็กคนนี้ต้องมีอะไรพิเศษแน่ๆ..."

     แต่โชคไม่ดีที่เจ้าฮอนบะตัวนี้ฉลาดกว่าที่เธอคิด มันใช้เล็บของมันที่คมและมีสถานะเป็นเหล็กที่แข้งแรงกว่ามากฟันพลังเวทย์ของยุนอาจนขาดออก จนยุนอาล้มลงไป

     "ซวยแล้วสิ! ยุนอา!!!" อีทึกกำลังจะวิ่งเข้าไปช่วย เพราะเห็นยุนอากำลังจะเสียท่าให้ฮอนบะ

    "นี่มันเป็นความฝันใช่มั๊ยเนี่ย!!!!" ยุนอาร้องออกมา ทันใดนั้นฮอนบะที่กำลังจะกระซวกเข้ามาอยู่แล้วมันก็กระเด็นออกไปทันที!!!!    

     ยุนอากับอีทึกหยุดดูว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่นานนักก็มีผู้หญิงคนหนึ่งโฝวิ่งเข้ามาและชกเข้าไปที่ฮอนบะซ้ำอีกป๊าบหนึ่ง เธอใส่ชุดเดรสกระโปรงสั้นมีซับเข่าสีม่วง ทำให้ยุนอาคุ้นๆตา
   

     "เอ๊ะ เธอคนนี้นี่...." พอควันฝุ่นจางลงไป ก็ปรากฏ เธอคนนั้นคือ แทยอน รุ่นพี่จากแทกูที่เธอคุยด้วยเมื่อตอนนั้น!
    

     "พะ...พี่แทยอนนี่นา" ยุนอาทัก ตัวแทยอน (ที่ยืนทำเท่ห์อยู่) ก็ตกใจที่เห็นหน้ายุนอาเช่นกัน
    

     "อ๊ะ! เธอ อิมยุนอานี่นา!" แทยอนทำท่าทางตกใจสุดๆ "หรือว่าเธอเป็น..."
    

     "เนี่ยเหรอ ความลับสุดยอด ของพี่น่ะ?"

(โปรดติดตามตอนต่อไป)