IDOLS : All Star Battle SNSD Editon
LooKeyPeople
2) "Destiny"
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
IDOLS : All Star Battle
ความเดิมจากตอนที่แล้ว : สาวน้อยสุดแฮนดี้อิมยุนอา กับรุ่นน้องสุดน่ารักซอฮยอน ได้พบกับเหตุการณ์แผ่นดินไหวและอสูรกายตัวเท่าตึก! แต่หลังจากนั้นยุนอาก็มีพลังบางอย่างออกมาทำให้อสูรกายตนนั้นกระเด็นไปไกล ระหว่างนั้นเองก็มีชายคนหนึ่งขับรถมารับเธอขึ้นไป...
Chapter 2 "Destiny"
ในขณะที่เหตุการณ์ภายนอกยังมีแต่คนวิ่งหนีความโกลาหลกันอยู่ ทำให้ยุนอาสงสัยว่า ทำไมรถที่เธอนั่งอยู่นี่ถึงยังวิ่งได้อย่างเรียบๆอยู่ไม่มีการขรุขระเลย
"นี่คุณ...เอ่อ อีทึก" ยุนอาพูดขึ้น "ทำไมรถคันนี้ถึง..."
"ขับได้นิ่มขนาดนี้ใช่มั๊ยล่ะ" เขาแทรกขึ้นมา "มันเป็นเพราะเมเดอเรียนของฉันยังไงล่ะ"
เอ๋? เมเดอเรียนอะไรนะ พูดเป็นเล่นน่ะ!" เธอพยายามค้านความเป็นจริง
"เมเดอเรียน คือพลังเวทย์มนตร์ที่มีลักษณะพิเศษเฉพาะตัวตามบุคคล ฉันสามารถทำให้วัตถุโปร่งใสจนสามารถทะลุสิ่งต่างๆได้อย่างง่ายดาย ก็เหมือนกับที่เธอทำกับเจ้าฮอนบะตัวเมื่อกี้นั่นแหละ"
"ฮอน...อะไรนะ"
"ฮอนบะค่ะ" ซอฮยอนพูดขึ้นมา "เป็นอสูรกายที่มาจากโลกเก่า ฮอนบะตัวเมื่อกี้คงเป็นประเภทมนุษย์ยักษ์น่ะค่ะ"
"ดะ ดะ เดี๋ยวก่อน แล้วรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงเนี่ย? ฉันงงไปหมดแล้วนะ!?"
"โอเคอิมยุนอา" อีทึกตัดบท "ฉันจะเล่าให้ฟังตั้งแต่แรกเลยแล้วกัน"
ยุนอากับซอฮยอนตั้งใจฟัง
"ในสมัยโกโชซอน ซึ่งในตอนนี้ถูกเรียกว่าโลกเก่า ในยุคนั้นเต็มไปด้วยเวทย์มนตร์ อสูรกาย แบบที่พวกเธอเคยอ่านในนิทาน เพียงแต่สิ่งเหล่านี้อยู่ได้อย่างเป็นสุขเพราะมี ราชินี เข้ามาปกครอง อ๊ะ! ไม่ได้หมายถึงราชินีปกครองประเทศนะ แต่เป็นผู้ที่ปกครองทุกสรรพสิ่งในแผ่นดินเกาหลีในตอนนั้น....แต่หลังจากนั้น! ราชินีคนเก่าก็ต้องมาจากเราไปซะก่อน เธอเป็นหญิงสาวที่ไม่มีวันแก่เฒ่าก็จริง แต่ยังไงซะความตายก็ต้องมาหาจนได้"
"แล้ว...เป็นยังไงต่อล่ะ?"
"พอราชินีคนเก่าตายไป ความโกลาหลก็เกิดขึ้นทันที ทุกแผ่นดินผืนน้ำต่างก็กลายเป็นที่ที่ไม่ปลอดภัย จนผู้เฒ่าทั้งหลายต้องมาร่าง สัญญาสงบศึกด้วยพลังเวทย์เอาไว้ ซึ่งมันจะสะกดทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องกับชะตากรรมของราชินีเอาไว้ เสียงระเบิดตอนกลางดึกที่พวกเธอได้ยินก็คือการประกาศว่าสัญญาได้หมดลงไปแล้วไงล่ะ"
"แล้วตอนนี้...โลกจะเป็นยังไงล่ะ!? จะไม่คิดแก้ปัญหาบ้างเลยเหรอไง!?" ยุนอาพูดขึ้น
"ใจเย็นๆน่า โลกน่ะไม่เป็นอะไรหรอก พอพวกเขาเห็นว่าเธอใช้พลังเวทย์ได้แล้ว ก็คงจะหยุดทุกอย่างแล้วรับตัวเจ้าฮอนบะตนนั้นกลับไป"
"'เขา' ที่ว่าเนี่ย ใครกัน?"
"จอมมารสวรรค์ ผู้อยู่ตรงข้ามกับราชินีผู้แสนดีของเราไง" อีทึกอธิบาย "ตอนนี้ทั้งราชินีกับจอมมารสวรรค์มีเพียงแค่ร่างจิตเท่านั้น ไม่สามารถทำอะไรได้มากมาย แต่ก็มีอำนาจเพียงพอที่จะเรียกฮอนบะออกมาทำลายบ้านเมืองล่ะนะ"
ยุนอานิ่งคิดพักหนึ่ง ก่อนที่อีทึกจะพูดออกมาอีกครั้ง
"อิมยุนอา กับซอจูฮยอน (ซอฮยอน เธอคงรู้ดีแล้ว ไม่ต้องตั้งใจฟังมากก็ได้) พวกเธอเป็นเด็กที่เกิดมาโดยมีมนตร์วิเศษติดตัวมาโดยกำเนิด ซึ่งถูกเรียกว่าไอดอลส์"
"ไอดอลส์...อ๋อ ที่เจ้าฮอนบะนั่นพูดนี่เอง แล้วยังไงล่ะ" ยุนอาถามอีก
"พวกเธอคือหนึ่งในเด็กสาวที่จะต้องมาช่วงชิงตำแหน่ง ราชินีแห่งโลกใหม่ ในยุคนี้ไงล่ะ! โลกยุคใหม่กำลังจะเข้ามาแทนที่ ซึ่งต้องมีราชินีที่ยังมีชีวิตนำพสไปให้ถึงจุดสูงสุด ซึ่งพวกเธอต้องตัดสินกันเพื่อให้ได้ตำแหน่งราชินีเพียงหนึ่งคนเท่านั้น! ส่วนฉันมีหน้าที่เป็นแค่ผู้ดูแลเท่านั้น"
ยุนอาถึงกับอึ้งในคำตอบ
"เอ๋! ฉัน...กับยัยนี่เนี่ยนะ" ยุนอาพูดหันไปหาซอฮยอน ซอฮยอนก็รีบพยักหน้ายกใหญ่ "งั้น ซอฮยอน ท่าทีตื่นตกใจพวกนั้น มันคือแสดงเหรอไง เธอรู้เรื่องพวกนี้ก่อนฉันอีกงั้นเหรอ ไม่ยุติธรรมเลยนะ!"
"ก็แหม...พี่อีทึกสั่งว่าห้ามเล่าอะไรให้ฟังทั้งนั้นนี่คะ ฉันก็เลยต้องแอ็คติ้งนิดหน่อย" ซอฮยอนทำท่าเคอะเขิน จนยุนอาลมแทบจับ
"อย่าไปโกรธซอฮยอนเลย เธอแค่ปกปิดฐานะทั้งตัวเธอเองและคนอื่นก็เท่านั้น" อีทึกแก้ต่างให้ "เธอพึ่งจะมารู้เรื่องรุ้ราวเอาตอนนี้ แสดงว่าพ่อแม่ของเธอ ไม่ได้เล่าอะไรให้เธอให้เธอฟังเลยงั้นสิ"
"เอ๊ะ! พ่อแม่ของฉันก็รู้เรื่องด้วยเหรอเนี่ย!? โอย....จะเป็นลม" ยุนอาฟุบลงไป
"ยังไงก็เถอะ ยังมีอีกหลายสิ่งที่เธอต้องเรียนรู้ อิมยุนอา มันคือชะตากรรมของพวกเธอ ยังไงเธอก็ต้องยอมรับ" อีทึกย้ำคำเดิม
ระหว่างนั้นเอง ยุนอาก็มองออกไปข้างนอก พบว่าเหตุการ์ณสงบลงไปแล้ว เหลือไว้แต่ความเสียหายในแถบนั้นนิดหน่อยเท่านั้น "นี่ซอฮยอน ดูข้างนอกสิ ไมมีแผ่นดินไหวแล้ว ฮอนบะก็หายไปแล้ว"
"ใช่ค่ะ ทุกอย่างสงบลงไปแล้ว แต่ฉันรู้สึกสังหรณ์ในไม่ดียังไงไม่รู้สิ" ซอฮยอนพูดขึ้นมา ยุนอาทำหน้างงๆ
"ฉันก็เหมือนกัน...." อีทึกพูดและเอามือไปจับกระจกหน้ารถไว้ "ทุกคนหลับตาเถอะ เตือนแล้วนะ!"
ทันใดนั้นแสงสีเขียวก็แผ่ไปทั่วทั้งรถรวมทั้งที่นั่งอยู่ในรถทุกคนด้วย และก็มีบางอย่างขนาดใหญ่มากๆมาจากด้านทะลุผ่านพวกเขาไป!!!
"อ๊ายยยยยย อะไรกันอีกเนี่ยยยยยยย!!!!" ยุนอาร้องเสียงดัง รถไปจอดอยู่ไกลกว่าเดิม พอทุกคนลงมาจากรถแล้ว พบว่าภายนอกมีบางอย่างห่อหุ้มอยู่คล้ายกับเกราะโดมที่ครอบคลุมทั้งบริเวณขนาดใหญ่นั้น และที่สำคัญคือเจ้าฮอนบะตัวเมื่อกี้ก็อยู่ข้างหน้าพวกเขาด้วย
"อีทึก คุณจะจอดทำไมเนี่ย!" ยุนอาโวยวาย
"เธอสังเกตเห็นเกราะบนฟ้านั่นมั๊ย นั่นแหละมันตร์วิเศษอีกรูปแบบของฉัน ฉันสามารถสร้างเกราะกำบังขึ้นมาคลุมพื้นที่ได้ ทำให้มนุษย์ธรรมดาไม่สามารถมองเห็นสิ่งที่โดมครอบคลุมอยู่ได้" อีทึกอธิบาย "คราวนี่หล่ะ เธอจะได้ใช้พลังเมเดอเรียนของเธออีกรอบแล้ว"
"ก็...สุดยอดเลย แต่นั่นมันบังเอิญนะ! ฉันไม่ได้คิดจะปล่อยแสงนั่นออกมาเลยซักนิด!" ยุนอาพูดแย้ง
"บังเอิญ เธอว่ามันคือเรื่องบังเอิญเหรอ?" อีทึกยิ้มและยิ่งไปข้างหลังรถ "คำว่าบังเอิญไม่มีในพจนานุกรมของราชินีหรอก มีแต่คำว่าชะตากรรมเท่านั้น!!!"
"ไอดอลส์.....ราชินี!!!!!!" ฮอนบะตัวเท่าตึกวิ่งเข้ามาหา ตอนนั้นเอง แสงที่มือของยุนอาก็ส่องสว่างขึ้นมาอีกครั้ง ซึ่งเป็นแสงที่ส่องสว่างโชดช่วงยิ่งกว่าตอนก่อนหน้านั้นซะอีก
"ออกมาแล้ว! แล้วไงต่อดีล่ะ!?" ยุนอาคิด และพาลไปคิดถึงพวกการ์ตูนของญี่ปุ่นที่เคยดูมา จากนั้นก็วนมือเป็นวงกลมจนแสงแผ่เป็นออกไปเป็นวงกว้าง
"ไอดอลส์!!!!!!!!!!!" ฮอนบะตะโกนลั่นและใช้มือยักษ์ของมันชกเข้ามา แต่เมื่อมันโดนแสงที่ยุนอาแผ่ออกไปปุ๊บมันชะงัก และแสงนั้นก็กลายเป็นไฟลุกโชดช่วงทันที!!!
"เอ๋! เมื่อกี้ยังเป็นแสงสีขาวอยู่เลยนี่ ตอนนี้กลายเป็นเปลวเพลิงไปแล้ว!!!"
"เป็นพลังที่แปลกดีแฮะ ว่ามั๊ย" อีทึกหันไปหาซอฮยอน
"อนุภาคไงคะ" ซอฮยอนอธิบาย "ตามหลักวิทยาศาสตร์มันคือพลังที่โมเลกุลเล็กๆทุกเม็ดมีสถานะเป็นอนุภาค อนุภาคคือสสารที่เล็กกว่าอะตอมซะอีก และเมื่ออนุภาคชนกับสสารอย่างอื่นมันก็จะสามารถก่อตัวเป็นแร่ธาตุได้อีกหลายชนิด"
ฮอนบะตนนั้นล้มลงไป จนแผ่นดินที่ถูกโดมที่อีทึกสร้างขึ้นทำให้มีแรงดันอากาศสูงกว่าปกติ จนการล้มลงตึงของฮอนบะทำให้ตัวยุนอาเด้งขึ้นไปนิดหน่อย และก็ได้รอยแผลมาที่ต้นแขน เลือดกระฉูดออกมาเล็กน้อย
"โอ๊ยยยยย! เจ็บๆๆๆๆๆๆ โดนอากาศบาดเหรอเนี่ยเรา!" ยุนอาโวยวาย พอเห็นว่าฮอนบะหมดท่าแล้วซอฮยอนเลยเดินเข้ามาหายุนอา
"พี่ยุนอาคะ เป็นอะไรหรือเปล่า?"
"ไม่มีอะไรหรอก แค่ได้แผลมานิดหน่อย..." ยังไม่ทันพูดจบ ซอฮยอนก็จับแขนขึ้นมาและเอามือเข้าไปใกล้ๆ
"ทำอะไรของเธอน่ะ?" ยุนอาถาม
"อยู่นิ่งๆสิคะ" และก็มีเหมือนกับแสงสีเหลืองวนๆอยู่ที่แผล และแผลก็ค่อยๆหายไปทีละนิด
"ว้าว นี่ซอฮยอน ทำแบบนี้ได้ด้วยเหรอเนี่ย" ยุนอาอึ้งไป
"นี่คือพลังเวทย์มนตร์ของฉันค่ะ ฉันสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของคนอื่นได้" ซอฮยอนตอบ
"เอ้า สาวๆ ขึ้นมาเถอะ ฮอนบะตัวนั้นน่ะใช้การไม่ได้แล้ว อีกพักหนึ่งร่างกายคงสลายไปเอง ไปเถอะ" อีทึกเร่ง
"เฮ้อ มีเรื่องอะไรที่ฉันรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้บ้างมั๊ยเนี่ย" ยุนอาบ่นและรีบวิ่งขึ้นรถไป
ต่อมา รถขับมาถึงหน้าบ้านของยุนอา ซึ่งถือว่าอีทึกกับซอฮยอนมาส่ง
"แล้วต่อจากนี้จะเป็นยังไง...ฉันน่ะ?" ยุนอาถามอีกรอบ
"บอกแล้วไงว่ามันคือชะตากรรม จะมีอะไรเกิดขึ้นก็แล้วแต่ เธอก็ต้องยอมรับมันให้ได้" อึทึกย้ำคำเดิม ส่วนยุนอาก็ได้แต่ถอนหายใจ
"เอาเป็นว่า ต่อจากนี้ขอให้โชคดีก็แล้วกัน" อีทึกตอบ ยุนอาก็ยิ้มรับ
"ไว้เจอกันนะซอฮยอน" ยุนอาลาก่อนจะลงไป และพอเข้าไปในบ้านก็เห็นแม่ของเธอกำลังดูข่าวที่เกิดขึ้นในวันนี้ทางทีวีอยู่
"กลับมาแล้วค่ะ" ยุนอาบอกกับแม่เหมือนทุกวัน
"ยุนอา! เป็นยังไงบ้างลูก แม่ดูข่าวทางทีวีว่ามีแผ่นดินไหว ได้ยินว่าเกิดแถวๆมหาลัยของลูกด้วย!" แม่ของเธอเข้ามาหา
"แม่คะ ทำไมไม่เคยเล่าเรื่องราชินีแห่งโลกใหม่ให้หนูฟังเลย" ยุนอาพูดขึ้นมา
"เอ๋ อะไรกันลูก พูดเรื่องอะไรน่ะ"
"อย่าโกหกหนูอีกเลยค่ะ หนูรู้หมดทุกอย่างแล้ว" ยุนอายื่นคำขาด แต่แม่ของเธอก็เอาแต่เงียบอยู่
"ไม่ต้องปิดบังแล้วล่ะคุณ บอกแกไปเถอะ มันถึงเวลาแล้ว" พ่อของยุนอาตะโกนออกมาออกมาจากครัว และเดินออกมา
"พ่อคะ"
"คงต้องเล่าแล้วสินะ ในคืนที่ลูกเกิดน่ะ วันนั้นแหละที่เราปกปิดลูกมานาน" พ่อของเธอเริ่มเปรยออกมา "มันเป็นสัญญาที่พ่อทำไว้กับท่านผู้นั้น"
"สัญญา?" ยุนอาทำท่าสงสัย
_________________________________________________________________
สองทุ่มในสถานีรถไฟแห่งหนึ่ง มีพวกขี้เมาสองคนมานั่งข้างๆสาวน้อยคนหนึ่งที่ท่าชาลชลา ที่ข้างๆตัวมีกระเป๋าและสัมภาระพะรุงพะรัง
"นี่ น้องสาว ป่านนี้แล้วมานั่งทำอะไรคนเดียวเหรออออจ๊ะ ไม่กลัววววจะมีพวกกกบ้ากามมมมากวนใจเหรออออจ๊ะะะะ" ขี้เมาคนแรกพูดขึ้นมา
"เฮ้ยยยย พูดแหล่มมมมมว๊ะะะะะะ พวกบ้ากามมากวนใจ คล้องจองกันมากกกกกกก ฮ่าาาาาาาา" ขี้เมาคนที่สองตอบ
สาวน้อยคนนั้นเลยลากกระเป๋าไปนั่งที่อื่น ขี้เมาคนหนึ่งเลยลุกขึ้นมาหาเรื่อง
"อ้าวววววว นั่งด้วยแค่นี้ไม่ได้เหรองายยยยย น้องสาววววว โซจูของพี่ไม่ใช่โซจูกระจอกนะน้องงงงง.....เฮ้ย! พูดม่ายด้ายยินเหรองายยยย!!!!"
ตอนนั้นเอง สาวน้อยคนนั้นก็สอกเข้ามาอย่างเต็มไปเปา!!!!! และใช้ขาเตะไปข้างหลังโดนกล่องดวงใจเข้าไปเต็มๆ
"โอ๊!!!!!!!!!!!!!! น้องชายฉัน อ๊าาาาาาาาาาาาา!!!!!!!" ขี้เมาล้มลงไปกองด้วยความจุก (สุดๆ)
"เฮ้ยน้องสาว ทำอะไรเพื่อนพี่วะเนี่ยยยยย" ขี้เมาอีกคนลุกขึ้นมา สาวน้อยคนนั้นเลยยื่นมือออกไป ถึงจะอยู่ห่างกับขี้เมามากแต่ก็สามารถทำให้เขากระเด็นไปไกลได้เลย
"อ๊าาาาาา นี่มันแรงอะไรกันเนี๊ยะะะะะ!!!" ขี้เมาพูดและล้มลงไป
และขี้เมาคนที่แรกที่โดนสอกก็เห็นว่ากระเป๋าตังค์ของเธอร่วงลง เห็นว่าคงกำไรเลยหยิบมาดู
"ลาภลอยแล้ววันนี้ตู...ชื่ออะไรเนี่ย...คิม..แท....ยอน...งั้นเหรอ ชื่อโบร๊าณ โบราณ.."
แต่ยังไม่ทันจะหยิบอะไรจากกระเป๋า กระเป๋าตังค์ก็ลอยขึ้นมาอยู่ที่มือของเธอทันที ส่วนขี้เมาทั้งสองก็รู้สึกว่ามือและเท้าหนักจนยืนไม่อยู่
"เฮ้ย นี่ตูเมาขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย แว๊กกกกก ไม่อ้าวววว!!!"
"มาถึงก็มีเรื่องกับคนอื่นเลยฉัน ท่าทางจะสนุกนะเนี่ย โซลเนี่ย..." สาวน้อยคนนี้พูดและเดินจากไป...
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
