รักหมดใจยัย(วิญญาณ)จอมเปิ่น

                คืนนั้นหลังจากที่ได้ของขวัญมาแล้วมิลรีบขึ้นรถประจำทางเพื่อกลับบ้าน แต่ตลอดการเดินทางมิลรู้สึกได้ว่า หญิงวัยกลางคนที่นั่งด้านหลังของเขากำลังจ้องมองเอย่างไม่วางตา เขาถอนหายใจออกมายาวๆแล้วทำเป็นไม่สนใจ จนกระทั่งมาถึงซอยบ้านของเขา มิลรีบลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินลงจากรถ แต่ทันทีที่เขาจะลุกขึ้นผู้หญิงวัยกลางคนคนนั้นก็พูดขึ้นมา

                “ระวังด้วยนะเจ้าหนู เขายังผูกพันกับของของเขาอยู่ เขาไม่สามารถไปไหนได้เอง แต่เขาจะตามสิ่งนั้นไปทุกที่”

                มิลหันมองผู้หญิงคนนั้นด้วยสายตาแปลกใจ แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก เขาเดินไปยังบันไดทางลง และชั่วพริบตานั้นเขาได้เห็นภาพเงาของผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ทางด้านหลังสะท้อนจากเหล็กเหนือประตู เขารีบหันกลับไปมองแต่สิ่งที่เขาเห็นกลับเป็นเพียงความว่างเปล่า

                “ให้ตายสิวะ ของขวัญวันนี้คือ เรื่องประหลาดกับคนประหลาดรึไงวะ” มิลบ่นขึ้นในใจ ขณะที่กำลังเดินเข้ามาตามทางเดินในซอย และยังคงรู้สึกได้ถึงไอเย็นที่ตามหลังเขามาติดๆ เขารีบเร่งฝีก้าวให้เร็วยิ่งขึ้น จนกระทั่งมาถึงบ้านหลังหนึ่ง เขาก็รู้สึกได้ว่า หญิงสาววัยกลางคนผู้เป็นเจ้าของบ้านหลังนั้นกำลังจ้องมองเขาอยู่ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจแล้วเดินต่อไป

                "มิล" เสียงเรียกจากเจ้าของบ้านหลังนั้นดังขึ้นจนทำให้เขาสะดุ้งแล้วรีบหันหลังกลับไป

                “ว่าไงครับ น้า เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ” มิลถามอย่างสงสัย แต่เธอคนนั้นกลับมองเขาอย่างประหลาดใจ แล้วมองรอบๆราวกับกำลังมองหาใครสักคน

                “มิล ผู้หญิงคนนั้นหายไปไหนแล้ว คนที่มีโซ่ล่ามที่คอและเดินตามหลังเธอมาน่ะ” มิลขมวดคิ้วด้วยความสงสัยแล้วตอบเจ้าของบ้านคนนั้นไปช้าๆ

                “น้า ผมเดินมาคนเดียวนะครับ” ทันทีที่เขาตอบกลับไป

                "เหรอจ๊ะ งั้นน้าคงตาฝาดไปเอง ขอโทษด้วยนะ" หญิงคนนั้นพูดปนยิ้มแบบฝืนๆ แล้วรีบเดินกลับเข้าบ้านไปเหมือนคนที่กำลังตื่นกลัว ปล่อยให้มิลยืนสงสัยอยู่เพียงลำพัง

                “มิล กลับมาแล้วเหรอ กินอะไรมาบ้างยัง?” พิ้งรีบทักทายน้องชายทันทีที่เห็นเขาเดินกลับข้ามา ซึ่งเขาไม่ได้ตอบอะไรนอกจากพยักหน้าให้แล้วทำท่าจะเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นบน แต่ยังไม่ทันที่เขาจะเดินขึ้นไปพิ้งก็รีบถามขึ้น

                “มิล พี่ไม่ได้อยากจะทำให้เธอกลัวนะ แต่เธอกลับมาคนเดียวใช่มั้ย” มิลหันไปมองหน้าพี่สาวอย่างสงสัย แล้วตอบกลับไปอย่างเย็นชา

                “แล้วคิดว่าผมมากลับใคร ก็มาคนเดียวสิ เจ๊” เมื่อได้รับคำตอบ พิ้งรีบยิ้มจืดๆให้น้องชาย แล้วอธิบายถึงเหตุผลของเธอ

                “ขอโทษนะที่ถามอะไรแปลกๆ พอดีเจ๊ ตาฝาดเห็นมีผู้หญิงวัยเดียวกับแกใส่ชุดนักศึกษาเดินตามหลังแกมา แถมมีโซ่ล่ามที่คออีกต่างหาก”

                "งดละครหน่อยนะเจ๊ ท่าจะมโนตามไปใหญ่แล้ว" มิลตอบกลับอย่างเย็นชา แล้วเดินเข้าห้องไป เขารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอย่างดีใจกับสภาพที่ใหม่เกินราคา แล้วกดโทรหาเพื่อนสนิท

                “ว่าไง มิลระทม”

                “ปาน ออนสไกป์หน่อยสิ เรามีเรื่องอยากคุยด้วย” มิลพูดเสียงสั่นๆ

                “ออนอยู่ รีบมาเลย” เมื่อปานวางสายไป มิลรีบไปเปิดคอมพิวเตอร์ของเขา แล้วเปิดโปรแกรมสไกป์ขึ้นมา และเมื่ออีกฝ่ายกดรับกล้องที่ติดอยู่บนหน้าจอของเขาก็เริ่มทำงาน

                “ว่าไง นายระทม เจออะไรประหลาดมาล่ะ สมน้ำหน้าดีมั้ยนะ ฉันอุตส่าห์นัดเพื่อนฉันให้เจอเธอเผื่อจะชอบกันได้ กลับไม่ยอมมา” ปานรีบพูดแซวเพื่อนสนิทอย่างเช่นทุกวัน

                “ปาน เราไม่รู้วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นหว่ะ วันนี้เราเจอแต่เรื่องแปลกๆตลอดเลย ทั้งแต่ขึ้นรถเมล์ ยันเข้ามาในห้องเนี่ย” มิลพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังจนปานแทบไม่มีอารมณ์จะแซวอีกต่อไป

                “อย่าคิดมากน่า คงแค่เรื่องบังเอิญแหละ” ทันทีที่ปานพูดจบ เธอก็ค่อยๆยิ้มออกมาอย่างนึกสนุกราวกับเธอได้รู้ความลับของเพื่อน

                “แฮ่มๆ ไหนบอกไม่พร้อมไง แต่ไหง…” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ รอยยิ้มก็เริ่มหายไปจากใบหน้าอย่างรวดเร็ว พร้อมกับที่เธอเริ่มแสดงอาการตกใจออกมาอย่างชัดเจน

                “มิล อย่าโกรธฉันนะ แต่ แกอยู่ในห้องคนเดียวรึเปล่าน่ะ” ปานเริ่มถามด้วยเสียงสั่นๆ

                “เออสิ ก็พี่เราอยู่ข้างล่าง” มิลตอบกลับไปพร้อมกับทำน้าสงสัย

                “มิล ฉันว่าวันนี้อย่าเพิ่งคุยเลย ฉันไปก่อนนะ” ปานพูดรัวเร็ว พร้อมกับกดปิดสไกป์ไปก่อนที่มิลจะได้ทันถามอะไร

                “มันอะไรกันหนักหนาวะ วันนี้” มิลบ่นออกมาอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์ที่เขาต้องมาพบกับเหตุการณ์ประหลาดๆมากมายในวันเกิดของเขา