รักหมดใจยัย(วิญญาณ)จอมเปิ่น

สายวันต่อมา มิลตื่นขึ้นมาจัดการทำธุระส่วนตัวเพื่อเตรียมตัวไปเรียน เมื่อเขาหยิบมือถือเครื่องใหม่ขึ้นมา เขาก็สังเกตเห็นได้ว่า มีการแจ้งเตือนข้อความเข้า

                "พวกโฆษณาอีกแล้วสินะ" มิลพูดอย่างเบื่อหน่าย แต่กลับไม่ใช่อย่างที่เขาคิด นอกจากจะมาจากเบอร์ที่เขาไม่รู้จักแล้ว ข้อความนั้นกลับเขียนว่า

                "ขอโทษ หากหนูทำให้พี่กลัว"

                เมื่อเขาอ่านข้อความนั้นเขารู้สึกสงสัยไม่น้อยและรู้สึกคุ้นกับลักษณะการพูดแบบนี้มาก ราวกับว่า คนที่ส่งข้อความนี้มาเคยเป็นคนที่เขาเคยสนิทสนมด้วยมาก่อน แต่ไม่ช้าเขาไม่คิดจะให้ความสนใจกับข้อความปริศนานั้นอีกต่อไป

                "เจ๊!" มิลพยายามเรียกหาพี่สาวเสียงดัง พร้อมกับเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหาอะไรกินรองท้อง และเขาก็เห็นกระดาษแผ่นเล็กๆมีเหลืองที่แปะอยู่ที่ประตูตู้เย็นซึ่งลายมือที่เขียนอยู่บนนั้นคือ ลายมือของพี่สาวเขา

                มิลดึงกระดาษแผ่นนั้นออกมาอย่างแรง พร้อมกับที่เขารู้สึกว่า ข้อความบนนั้นจะต้องเป็นข้อความที่ไม่น่าอ่านนัก ซึ่งเขาคิดไม่ผิด

                "มิล พี่ขอโทษนะที่เคยสัญญาว่าจะอยู่กับเธอตลอดสามเดือนนี้ แต่เมื่อวานพี่มีงานเร่งด่วนต้องไปต่างจังหวัดสองสามเดือน จากนั้นก็อย่างที่เคยบอกไว้แล้วคือต้องไปดูงานที่ประเทศต่อ ระหว่างนี้พี่จะส่งเงินมาให้เหมือนทุกครั้ง ส่วนเงินวันเกิดเธอ พี่โอนให้เรียบร้อยแล้ว อยากได้อะไรก็ซื้อได้เลย อยู่คนเดียวดูแลตัวเองด้วย อย่าคิดทำอะไรบ้าๆล่ะ จำเอาไว้นะ เมื่อรู้สึกโดดเดี่ยว จำไว้เธอยังมีพี่เสมอ

                ปล. พี่หวังว่า พี่กลับมาแล้ว น้องชายพี่จะกลับมาร่าเริงและอ่อนโยน เหมือนอย่างที่เคยนะ

                                                                                                                                                พิ้ง"

                เมื่อมิลอ่านจบ เขารีบโยนแผ่นกระดาษแผ่นนั้นทิ้งอย่างไม่ใยดี

                "เวลาทุเรศ ย่อมมากับเรื่องทุเรศๆแหละ ใครจะไปอยู่กับเราได้ตลอดนอกจากตัวเองล่ะ"

            หลังเรียนวิชาเสร็จ มิลกับปานเพื่อนรักก็ไปกินข้าวด้วยกันเหมือนทุกวัน แต่วันนี้ปานกลับดูนิ่งเงียบและมองเขาอย่างหวาดระแวงจนมิลเกิดสงสัย

            "มิล ฉันถามหน่อยนะ เมื่อวานแกไปทำอะไรหรือเปล่า" ปานถามอย่างสงสัย

                "เปล่านะ แค่ไปเดินห้างและได้มือถือใหม่มา ทำไมเหรอ"  มิลตอบกลับแล้วยกขวดน้ำอัดลมขึ้นมาดื่ม

                "มิล แกอย่าถือฉันนะ แต่เมื่อวานฉันเห็นผู้หญิงใส่ชุดนักศึกษายืนอยู่ข้างหลังแก"

                มิลถึงกับสำลักน้ำจนต้องใช้มือทุบหน้าอก

                "ปาน ฉันไม่เล่นด้วยนะช่วงนี้ฉันต้องอยู่คนเดียวด้วย"

                "มิล ฉันเห็นจริงๆ นักศึกษามีโซ่ล่ามที่คอ ใบหน้าเธอดูเศร้าเหมือนคนที่หมดสิ้นทุกย่างแล้ว ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ"ปานด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่ดูจริงจัง

                มิลไม่เถียงอะไรต่อ เพราะเมื่อลองคิดทบทวนแล้วลักษณะที่ปานพูดมาตรงกับผู้หญิงที่พี่สาวและเพื่อนบ้านของเขาเห็นทุกประการ

............................................

                ค่ำวันนั้นหลังจากที่มิลสะสางงานจนหมดก็ถึงเวลาที่เขาจะฟังรายการผีสุดโปรดอันเป็นกิจวัตรอย่างหนึ่ง เมื่อรายการจบ เสียงประกอบรายการที่ใช้กระตุ้นความกลัวผู้ฟังก็ดังขึ้นตามปกติ

                "ของมือสองที่คุณซื้อมา ระวังเจ้าของเขาอาจจะตามมาด้วย"

                "มาได้ก็ดี มาให้เห็นด้วยสิ ฉันจะได้ไม่เหงา" มิลเผลอโพล่งออกมาตามอารมณ์ของคนที่กำลังฟุ้งซ่านโดยไม่ทันคิด พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่เมื่อสิ้นเสียงเขาก็สังเกตได้ถึงสิ่งผิดปกติ ในจอโทรศัพท์มันสะท้อนภาพร่างของใครอีกคนหนึ่งกำลังยืนด้านหลังเขา

                ตอนนั้นมิลรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ในหน้าชาไร้ความรู้สึก เขาค่อยๆหันไปมองอย่างช้าๆภาวนาว่าอย่าให้สิ่งที่เห็นเป็นเรื่องจริง แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นตามนั้น

                สิ่งที่เขาเห็นคือหญิงสาวคนหนึ่งในชุดนักศึกษายืนอยู่ ใบหน้าของเธอดูอมทุกข์และเต็มไปคราบน้ำตา ที่รอบคอมีโซ่ขนาดใหญ่ล่ามเอาไว้ราวกับนักโทษ มิลถึงกับร้องออกมาสุดเสียงและผงะล้มลงจากเก้าอี้ด้วยความตกใจและกลัวสุดขีด แล้วสิ่งที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดเพราะหญิงสาวคนนั้นเองก็กรี๊ดเสียงดังและหงายหลังล้มลงบนพื้นด้วยความตกใจไม่แพ้กัน

                "ยะยะยะ อย่า อย่ามหาลอกหลอนกันเลย มีอะไรค่อยมาเข้าฝัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะใส่บาตรไปให้ อย่าหลอกผมเลย" มิลพูดเสียงสั่นด้วยความกลัวจนฟังแทบไม่ได้ศัพท์

                "พี่มิล พี่มิล พี่มิลนี่หนูเอง มิ้นไง จำได้มั้ย หนูเอง" วิญญาณสาวพยายามพูดสวนกลับไปเพื่อให้อีกฝ่ายสงบสติลง

            เมื่อมิลได้ยินเช่นนั้นเขาค่อยๆลืมตาขึ้นมา แต่เบื้องหน้ากลับมีแต่ความว่างเปล่า เขาค่อยๆมองไปรอบๆตัวอย่างหวาดระแวงและหวาดกลัว

                "พี่มิล พี่ได้ยินหนูมั้ย" เสียงอันคุ้นหูนั้นกระซิบมาที่ข้างหูเขา มิลรีบหันไปและเห็นใบหน้าขาวซีดของหญิงสาวคนนั้นอย่างชัดเจน มิลร้องออกมาสุดเสียงด้วยความตกใจและดันตัวให้ห่างออกมา พร้อมกับที่วิญญาณตนนั้นเองก็กรี๊ดออกมาเสียงดังด้วยความตกใจเหมือนกัน

                "พี่มิล อย่าร้องแบบนี้ได้ไหม หนูตกใจ" หญิงสาวคนนั้นพูดเสียงสั่นด้วยความกลัวทำให้ความตกใจของมิลหมดไปทันที

                เขาเงยหน้าและเพ่งมองหน้าหญิงสาวตรงหน้าอยู่ชั่วครู่ ซึและเขาก็นึกขึ้นได้ไม่ช้าว่าเธอคือมิ้นรุ่นน้องสมัยมัธยมปลายและเคยเป็นอดีตแฟนเก่าของเพื่อนสนิทของเขานั่นเอง

                "มิ้น นั่นเธอเองเหรอ" มิลรีบถามกลับอย่างประหลาดใจ แต่อีกฝ่ายกลับพยักหน้าตอบด้วยแววตาแสนเศร้า

                มิลค่อยๆเข้าไปใกล้ๆแล้วเอื้อมือไปเพื่อจะช่วยพยุงให้เธอลุกขึ้น แต่เขากลับไม่สามารถสัมผัสเธอได้ มือของเขาทะลุร่างของเธอไปเหมือนกับอากาศธาตุ

                "มิ้น มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอเนี่ย" มิลพูดอย่างประหลาดกับสิ่งที่ได้เห็น มิ้นน้ำตาตกก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อหลายเดือนที่แล้ว

................................................................