รักหมดใจยัย(วิญญาณ)จอมเปิ่น

ท่ามกลางบรรยากาศที่เริ่มเงียบเหงา ของห้างสรรพสินค้าที่กำลังจะปิดทำการ หลังจากที่เสียงประกาศเตือนครั้งสุดท้ายของพนักงานเงียบเสียงลง เหล่าพนักงานและเหล่าลูกค้าต่างพากันเดินไปยังทางออกของห้างสรรพสินค้าแห่งนั้น และไม่นานห้างสรรพสินค้าก็เริ่มถูกปกคลุมด้วยความเงียบงัน แต่ก่อนที่หอดไฟตามทางของห้างสรรพสินค้าแห้งนั้นจะถูกปิดลง พนักงานสาวคนหนึ่งเดินอย่างเร่งรีบเพื่อจะไปยังทางออกได้ทันเวลา โดยในวันนี้เธอได้เลือกที่จะเดินลงมายังชั้นใต้ดินผ่านแหล่งขายโทรศัพท์มือถือมือสอง และทันทีที่เธอเดินผ่านร้านมือถือร้านหนึ่งสายตาของเธอขงได้เหลือไปเห็นเงาของใครคนหนึ่งเข้าโดยบังเอิญ เธอรีบหยุดเดินอย่างกะทันหัน แล้วค่อยๆหันไปมองยังที่ที่เห็นเงานั้นเพื่อพิสูจน์ในสิ่งที่เธอได้เห็น และทันทีที่เธอหันไป ใต้แสงไฟสลัวๆร่างของหญิงสาวใน

หลังจากที่เสียงประกาศเตือนครั้งสุดท้ายของพนักงานเงียบเสียงลง เหล่าพนักงานและลูกค้าต่างพากันเดินไปยังทางออก ปล่อยให้สถานที่นั้นปกคลุมด้วยความเงียบงัน แต่ก่อนที่หลอดไฟตามทางจะถูกปิดลง พนักงานสาวคนหนึ่งเดินอย่างเร่งรีบเพื่อจะไปยังทางออกได้ทันเวลา โดยในวันนี้เธอได้เลือกที่จะเดินลงมายังชั้นใต้ดินผ่านแหล่งขายโทรศัพท์มือถือมือสอง และทันทีที่เธอเดินผ่านร้านมือถือร้านหนึ่งสายตาของเธอก็ได้เหลือบไปเห็นเงาของใครคนหนึ่งเข้าโดยบังเอิญ ใต้แสงไฟสลัวๆร่างของหญิงสาวในชุดนักศึกษาคนหนึ่งกำลังนั่งกอดเข่าก้มหน้าร้องไห้อยู่ที่มุมมืดใกล้ๆกับคู้กระจกของร้านๆนั้น พนักงานสาวรีบเดินเข้าไปหาหญิงสาวลึกลับคนนั้น แม้ว่าในใจของเธอจะรับรู้ได้ถึงความผิดปกติก็ตาม

                “น้องจ๊ะ ตอนนี้ห้างปิดแล้วนะ ทำไมยังอยู่อีก มีอะไรเกิดขึ้นเหรอจ๊ะ” เธอถามขึ้นขณที่กำลังเดินเข้าไปหาร่างนั้น แต่เด็กสาวกลับไม่ตอบนอกจากนั่งร้องไห้ราวกับคนที่กำลังเสียใจอย่างหนัก เมื่อเธอเข้าใกล้มาก เธอจึงสังเกตได้ว่า มีโซ่เส้นหนึ่งล่ามที่คอของเด็กสาวคนนั้น เหมือนกับนักโทษที่ต้องโทษสถานหนัก พนักงานสาวถึงกับผงะ และทันใดนั้นเด็กสาวคนนั้นก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา จนพนักงานสาวสามารถเห็นใบหน้าของเธอได้อย่างชัดเจน ใบหน้าของเด็กสาวคนนี้ขาวซีดราวกับคนที่ตายไปแล้ว ดวงตาอันบวมช้ำที่บ่งบอกถึงการผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักของเธอจ้องมองมายังพนักงานสาวคนนั้นอย่างเศร้าสร้อยเหมือนคนที่ไม่มีอะไรเหลืออีกแล้วในชีวิต

                ชั่ววินาทีนั้นพนักงานสาวถึงกับหงายหลังล้มลงด้วยความตกใจ แขนขาของเธอเริ่มเกร็งจนไม่สามารถขยับได้ เธอรู้สึกหลัวจนอยากจะหวีดร้องออกมาแต่ก็ทำไม่ได้ และทันใดนั้นเองได้มีมือของใครบางคนเอื้อมมาแตะที่หัวไหล่ของเธอเบาๆ

                “แนน เป็นอะไรไป มานั่งทำอะไรตรงนี้น่ะ”

พนักงานสาวรีบหันไปทางด้านหลัง แล้วรีบพูดเสียงสั่นด้วยความกลัวจนอีกฝ่ายไม่สามารถจับใจความได้

                “ใจเย็น แนน เกิดอะไรขึ้น” พนักงานสาวอีกคนหนึ่งรีบพูดปลอบ เพื่อเรียกสติของเธอกลับมา ซึ่งไม่นานเธอก็สามารถทำให้แนนสงบสติลงได้บ้าง

                “ที่มุมนั้น เด็กสาวที่ถูกล่ามโซ่ที่คอ ปอ แกเห็นเธอมั้ย” แนนพูดด้วยเสียงสั่นเครือและชี้ยังที่ที่เด็กสาวลึกลับคนนั้นเคยนั่งโดยที่เหน้าของเธอยังซบอยู่ที่อกของเพื่อน

                “แนน หันไปดูดีๆ มันไม่มีใครนั่งอยู่ตรงนั้นนะ”ปอ พูดด้วยเสียงที่อ่อนโยน และเมื่อแนนได้ยินแบบนั้น เธอค่อยๆหันไปมอง แต่ภาพที่เธอเห็นคือกำแพงที่ว่างเปล่าไม่มีร่างของเด็กสาวลึกลับคนนั้นนั่งอยู่อีกแล้ว

………………………………….