เธอ กับ เขา & รถเมล์

 
สี่
นิสาสะดุ้งตื่น
เห็นอัครเดช เอาห่วงผ้าหนาของเตียงคนไข้คล้องขาเธอ ข้างละอัน
เขาเอามือจับสายสำหรับดึงไว้ทั้งสองข้าง ยิ้มให้เธอ
พูดน้ำเสียงเอาจริง
“ได้เวลาออกกำลังก่อนอาหารครับ คุณผู้หญิง”
นิสาตกใจ รีบบอก
“อย่า! ไม่เอาฉันเจ็บนะ”  
“ไม่เจ็บ ผมทำเบาๆ ช้าๆ ค่อยๆ”
พูดไป ก็ดึงไป สลับกันขาซ้าย ขาขวา
เริ่มต้นขาใส่เฝือกนิสาถูกยกขึ้น ลง ห่างจากพื้นประมาณหนึ่งคืบ
เธอไม่รู้สึกปวดเท่าไหร่ ปล่อยให้เขาทำต่อ
อัครเดชเริ่มดึงให้สูงขึ้นอีก จนสูงประมาณศอก
นิสารู้สึกต้นขาตรงก้น มีอาการตึงมาก เธอนิ่วหน้า
แต่ผ้าห่มเจ้ากรรม เลื่อนกลับมากองอยู่ที่เอว
อัครเดชมอง นิสาเหลือบมองตาม
โอ้ย...จะบ้าตาย! พึ่งนึกได้ ตอนออกจากห้องน้ำไม่ได้สวมกางเกง
รีบร้อนชูมือให้เขาอุ้ม
เฮ้อ...เห็นตับไตไส้พุงเราหมด...อีตาบ้า! 
อัครเดชอมยิ้ม ยักคิ้วให้
นิสาอาย ไม่รู้จะเขินยังไง หน้าแดง
หลับตาหนีอาย ไม่อยากมองหน้าทะเล้นของเขา
นิสาถูเขายกขาสลับเร็วขึ้น สูงกว่าเดิมอีก กล้ามเนื้อตึงมาก
“สูงแค่นี้พอนะคะ สูงอีกนิดปวดมากกว่านี้แน่ๆ”
นิสาพูดทั้งที่หลับตา
อัครเดชทำอีกห้านาทีหยุด เธอลืมตา เขาเดินมาดูต้นขา
“ขาคุณดูลีบบ้างแล้ว ต้องออกกำลังทุกวัน”
อัครเดชเอามือจับต้นขา มองหน้าเธอ
นิสาขยับตัวนิดหนึ่ง
เฮ้อ...ปล่อยเลยตามเลย...
 “เนื้อตรงนี้กับตรงนี้ รู้สึกมั้ย เวลาผมจับ?”
 “ไม่ค่อยรู้สึกค่ะ”
เขาลูบต้นขา กับเอวด้านหลังเธออีก
“เนื้อโดนทับมาก อาจตายได้ ทำไงดี คุณหมอบอกอะไรมั้ย?”
สีหน้าเขาวิตกกังวล
“ให้พลิกตัว นอนตะแคงบ้าง” เธอพูดเบา
“พลิกยังไงหว่า? ผมคิดก่อน”
ระหว่างคิด เขานวดต้นขาเธอไปมา นิสารู้สึกสบาย...
 
“ผมจะยกขาข้างหนึ่งของคุณไว้
 ไม่ให้กระทบกัน จับคุณนอนตะแคงคืนนี้ดีกว่า”
อัครเดชพูดเสร็จยิ้ม ในความคิดของตัวเอง
เขาจัดผ้าห่มให้เธอ
“จะนอนพักก็ได้ กินข้าวเสร็จผมจะเช็ดตัวให้”  
เธอจะพูดอะไร?
อัครเดชเอานิ้วแตะริมฝีปากเธอ ส่ายหัวเดินออกไป...
ค่ำนั้น อัครเดชจัดการให้นิสากินข้าว เช็ดตัว
สุดท้าย จัดให้เธอนอนตะแคงตามที่เขาคิด โดยให้เธอหันหน้าเห็นเขา
คือตะแคงขวาก่อน ดูเธอสบายตัวขึ้น...
    
ผ่านไปอีกสองอาทิตย์
อัครเดชอุ้มนิสาลงไป ให้เธอนังรถวิลแชร์
พากันนั่งเล่นที่โต๊ะรับแขกชั้นล่าง
เขานั่งอ่านหนังสือพิมพ์ ดูเธอกินอาหารจนเสร็จ
เสียงรถจอดหน้าบ้าน กดแตรหนึ่งครั้ง นิสาทำตาโต ดีใจ
ป้าแสง เดินเร็วออกไปเปิดประตูรั้วบ้าน
“คุณสิงหลค่ะ” นิสาบอกเขา ท่าทางดีใจ
อัครเดชพยักหน้าพูด
“อ้อ...แฟนมาเยี่ยม” นิสายิ้ม สีหน้าดีใจตอบ    
“ค่ะ”  
เธอมองที่ประตูรอ
อัครเดชมองตามคิด
ชายหนุ่ม หุ่นดี ท่าทางสำอาง หน้าตาหล่อ แต่งกายทันสมัย
สิงหลเดินมาหานิสา หอมแก้มเธอ พูดอย่างร่าเริง
“สวัสดีครับ ขอโทษที่ไม่ได้มาก่อนหน้านี้ ผมติดธุระสำคัญ”
สิงหลทรุดนั่งเก้าอี้ข้างรถนิสา กุมมือเธอไว้
“สวัสดีค่ะ ไม่เป็นไร นิสามีคนดูแลไม่ต้องห่วง”
ทั้งคู่หันมองอัครเดช
“คุณอัครเดช พยาบาลนิสาค่ะ” เธอแนะนำเขากับแฟน
“สวัสดีครับ”  
อัครเดชก้มหัว พูดทักทายก่อน
สิงหลพยักหน้า หันกลับมองนิสา
อัครเดชอารมณ์เสียทันที นึกในใจ
ไอ้หมอนี่ไม่มีมารยาทหวะ! 
“คุยกันตามสบาย ผมขอตัว อ่อ...ฝากดูแลนิสาด้วย”
อัครเดชทิ้งท้าย ก่อนเดินขึ้นชั้นบน...
 
“นิสา ทนมันได้ไง?”
สิงหลมองตามแล้วพูด สีหน้าไม่พอใจ
“เขาเป็นยังงี้แหละ แต่ทำงานดี”   
“ผมจะหาคนใหม่ให้ดีกว่า”
“ไม่เอาค่ะ กว่าจะคุ้นเคยอีกนาน พอดีหาย นิสาช่วยเหลือตัวเองพอได้”
สิงหลทำท่าฮึดฮัด แต่จำยอม
“นิสา จะไปไหนเปล่าวันนี้ ผมจะบริการ?”
สิงหลประจบนิสา เธอยิ้มหวาน
“นิสาไปไหนไม่สะดวก แค่บริเวณบ้านพอได้ นั่งคุยที่โต๊ะสนามมั้ยค่ะ?”
สิงหลรีบลุกขึ้นเข้าเข็นรถ ท่าทางไม่ถนัด นิสาหัวเราะ
“นิสาไปเองได้ คุณประคองก็พอนะคะ”    
“ครับ” นิสาหมุนล้อนำหน้า สิงหลจับที่เข็นประคองเดินตาม
“คุณทำงานหรือยังคะ?”   
“ยังจับอะไรไม่ได้ ช่วยงานคุณพ่อไปก่อนตอนนี้”
“อือ...แค่ช่วยคุณพ่อคงเหนื่อยแย่?” แต่นิสาคิด
สิงหลไม่อยากทำงานอะไร คุณพ่อเขารวย วันๆ ออกเที่ยว
เปลี่ยนตุ๊กตาสวย น่ารัก นั่งหน้ารถหรูบ่อยๆ
“นี่แหละ ผมถึงไม่ค่อยมีเวลาไง”
“อยู่ทานข้าวกลางวันเป็นเพื่อนนิสานะคะ?”
“คงไม่ได้ สักครู่ผมต้องไปแล้ว ขอโทษนะ ผมยุ่งจริงๆ”
สิงหลตอบทำหน้าเซ็งสุดๆ
ถึงโต๊ะสนามนิสาหยุด สิงหลนั่งลงใกล้เธอ...
 
อัครเดชนั่งเก้าอี้ในห้องนอน
คิดเรื่องทำธุรกิจ เลือกไว้หลายอย่างที่ชอบ ติดที่ไม่มีทุน
หางานทำเก็บสะสมทุนก่อน จดรายชื่อบริษัทที่จะสมัครงานไว้เยอะพอควร
หรือจะกลับบ้านพักผ่อน อยู่กับพ่อแม่หลายวันถ้าจะดี ไว้ตัดสินใจอีกที
ไม่ถูกชะตากับแฟน นิสาจริงๆ
 
“คุณคะ!
คุณนิสาเรียกหาค่ะ อยู่กันที่โต๊ะสนามนะคะ”
ป้าแสงเรียกเขาที่ประตู อัครเดชยิ้ม ลุกขึ้นเดินไปถึงโต๊ะสนาม
“คุณสิงหลจะกลับค่ะ” อัครเดชมองหนุ่มหล่อ พูด
“ล่ำลากันหรือยังครับ?”
“ค่ะ?” นิสามองอัครเดช งง?  
“งั้นกลับห้องเถอะ” อัครเดชเข้าอุ้มเธอ
นิสา งง? แต่ก็ยกมือจะกอดคอเขา
“เฮ้ย! ไม่ต้องเลย ฉันอุ้มเองหลีกไป”
สิงหลผลักอัครเดชออกไป ตรงเข้าอุ้มนิสา แต่ไม่เคยทำ  
นิสากอดคอสิงหล เหนี่ยวดึง แต่เพราะสิงหลไม่เคยทำ
เกิดการทำเธอหล่นลงเก้าอี้...
“โอ้ย...นิสาเจ็บนะคะ”
ขาใส่เฝือกกระแทกกัน และโดนเก้าอี้ด้วย
 “ขอโทษ...เอาใหม่นะครับ?” สิงหลหน้าเสียบอก
“ให้คุณอัครเดชทำเถอะ คุณไม่ชำนาญนะคะ”
สิงหลผละถอยห่าง มองหน้านิสาอย่างไม่พอใจ
“จริงๆ นะคะไม่เป็นไรค่ะ  ถ้าคุณมาบ่อยๆ คงอุ้มนิสาได้”
“ก็ได้!  ถ้างั้นผมกลับเลยนะ”
สิงหลเดินเปิดประตูรถ มุดเข้ารถปิดประตูดังปัง
ออกตัวอย่างแรง เร็วไปถึงประตูรั้วบ้านต้องหยุดรถ เดินหัวเสียเปิดประตูรั้วเอง
เดินกลับเข้ารถ กระชากออกตัว เสียงล้อบดถนนกรีดดังยาวจากไป...
 
อัครเดชส่ายหัว แอบสะใจ เดินไปปิดประตูรั้วกลับมา หน้าตายิ้มระรื่น
“คุณแกล้งเขา?” นิสาทำตาดุ อัครเดชหัวเราะ  
“เปล่า!...ผมอยากดูอะไรนิดหน่อย”
“นั้นแหละ เขาเรียกว่าแกล้ง” นิสาทำหน้างอ อัครเดชมองหน้า
“อ๋อ...โกรธผมที่ทำให้แฟนโมโห...เหรอ?”   
“ใช่”  
“ผมทำดีแล้วนะ คราวหน้ามาจะได้อุ้มคุณได้ไง ผมให้หัดนะเนี่ย”
อัครเดชเข็นรถ พาเธอเข้าบ้าน         
“ทำไมไม่อุ้มเข้าบ้าน?”  นิสาถามเงยหน้าจ้องเขา
“เรื่องอะไรจะเหนื่อย เข็นเข้าบ้านก่อน ค่อยอุ้มขึ้นบันได ถนอมแรงดีกว่า หึ หึ”
นิสาตีแขนเขา
“แกล้งจริงๆ แหละ”   
“คุณรักเขามากเหรอ?” อัครเดชหยุดเข็น
“ยังไม่รู้ ไม่ค่อยแน่ใจ เขาเจ้าชู้ ผู้หญิงเยอะ”   
“อ้าว...คบกันมากี่ปีแล้ว?”
“ปีกว่าค่ะ”
 
อัครเดชก้มอุ่มนิสา  
“อึบ...ตัวชักหนักขึ้นอีกหน่อยแล้ว” 
นิสากอดคอเขาแน่น มองซีกหน้าเขาคิด
ร่างกายเขาอบอุ่นแข็งแรง เขาแสดงให้เห็นว่าดูแลเธอได้ ส่วนอีกคน ไม่คิดดีกว่า... 
อัครเดชวางนิสาบนเตียง
“ร้อนนิดหนึ่ง ผมจะปิดหน้าต่างเปิดแอร์ให้”
อัครเดชเดินไปปิดประตูหน้าต่าง เปิดแอร์ เดินกลับมาพูด    
“อีกสามอาทิตย์คงถอดเฝือกออก ต้องทำกายวิภาคบำบัดหัดเดินอีก”
อัครเดชลูบเฝือกของนิสาจนถึงเอว ดึงผ้าห่มให้
ก้มลงจูบหน้าผาก
“นอนพักเถอะ ฝันดีเดี๋ยวจะปลุกกินข้าว” 
อัครเดชยิ้มลูบแก้มเธอ นิสามองเขา...แปลกใจ...
 
เธอหลับ อัครเดชอ่านหนังสือ
“คุณคะคุณไปร่มา  เธอมาเยี่ยมคุณนิสาคะ” ป้าแสงบอกเขาเบาๆ
ไปร่มาเดินเข้าห้องนอนนิสา นั่งตรงข้ามอัครเดช
ยิ้มสวยแต่งตัวก็สวย อัครเดชคิด ยิ้มรับ
“คุณนิสาหลับ คุยกับผมก่อนนะครับ?”   
“ค่ะ”
“วันนี้ หยุดงานหรือครับ?”
“งานไม่มีอะไรมาก ผ่านมาทางนี้ คิดแวะเยี่ยมนิสาหน่อยค่ะ”
อัครเดชวางหนังสือ ถามเธอ
“จะทานกาแฟ หรือน้ำส้มดีครับ?” เธอยิ้มหวาน
“น้ำส้มดีกว่าค่ะ”  
“รอเดี๋ยวครับ” เขาลุกออกไปหาป้าแสง
 
อัครเดชกลับมาถึงทรุดนั่ง มองหน้าไปร่มา ถาม
“คุณทำงานเกี่ยวกับอะไรครับ?”
“บริษัททัวร์ค่ะ”  ไปร่มานิ่งคิด
เธอสนใจเขา เรียกว่าถูกชะตาก็ได้ ตั้งแต่มาพบวันแรก
ดูเขาอ่อนโยน ไม่เคยมีใครป้อนอาหารให้เธอตั้งแต่เป็นสาว ประทับใจจัง... 
“ใน หรือต่างประเทศครับ?” ไปร่มาเลิกคิ้วคิด
แสดงว่าเขาสนใจ เธอยิ้มตอบ
“ในประเทศ แต่มีคณะทัวร์จากต่างประเทศเป็นส่วนมากค่ะ”
อัครเดชยิ้มเขินๆ พึมพำ
“ผมไม่ค่อยสันทัดเรื่องภาษา คงทำงานแบบนี้ยาก คุณเก่งมากครับ”  
 
ป้าแสง เอากาแฟน้ำส้มมาให้ ทั้งคู่ขอบคุณ ป้าหมุนตัว อัครเดชถาม
“ป้า อาหารคุณนิสาเสร็จหรือยังครับ?”  
“สักครู่ค่ะ” ป้าแสงหันมาตอบ
“คุณไปร่มา อยู่ทานข้าวด้วยกันนะครับ?”   
“เกรงใจค่ะ”
“ไม่เป็นไร ดิฉันทำเผื่อไว้อยู่เสมอ เชิญด้วยนะคะ” ป้าแสงตอบแทน
“ขอบคุณค่ะป้า”  ป้ายิ้ม กลับห้องครัว
“คุณอัครเดชช่วงนี้ว่างงาน จะร่วมงานกับไปร่มั้ยคะ?”
อัครเดชคิด ท่าทางเธอจะพูดจริง
“เอ...ให้ผมทำหน้าที่อะไร? แต่...คงไม่ได้เรื่อง หึ หึ”
ไปร่มานั่งพิง ท่าทางผ่อนคลาย
“เยอะไปค่ะ ที่ไม่เกี่ยวกับภาษานะคะ” เธอหัวเราะหน้าสวย...
 
แต่อีกคนรู้สึกหงุดหงิดบนเตียง
นิสาตื่นนานแล้ว ฟังทั้งคู่คุยกัน
ยายไปร่ไม่ค่อยสนิทกับเรานัก ทำไมมาเยี่ยมเราคนเดียว?
สงสัยมาจีบคุณอัครเดชแน่ รู้สึกแปลก!  เธอคิดเงียบฟังต่อ
“ผมขอคิดดูก่อนครับ ไม่แน่ อาจจะต้องรบกวนคุณก็ได้” อัครเดชยิ้มให้เธอ
“ได้ค่ะ ไปรจะรอคำตอบ” สบตากันยิ้ม
อีกคนรู้สึกหมั่นไส้...
 
“คุณ! ช่วยพาเข้าห้องน้ำหน่อยค่ะ”
นิสาเรียกอัครเดช มองไปรมา ทักทาย
“อ้าว...ไปร่...มานานหรือยัง?”   
“สักครู่ รอนิสาตื่น คุยกับคุณอัครเดชสนุกดี” ยิ้มให้เขา อัครเดชลุกขึ้น  
“ขอตัวทำงานครู่ครับ” เดินไปหานิสา
เธอชูมือรอให้เขาอุ้มเธอเข้าห้องน้ำ
ไปร่มามองอย่างสนใจ นิสาแกล้งซบอกอัครเดช...
อัครเดชเดินกลับมาพูดกับไปร่มา
“อีกสองอาทิตย์ถอดเฝือก ต้องหัดเดินอีกเดือนก็ปกติ”  
“คุณก็หมดงานพอดี” เขายิ้ม พยักหน้า
“คนไข้หาย บุรุษพยาบาลก็หมดหน้าที่ครับ”
อัครเดชพุด หัวเราะเบาๆ เดินไปเตรียมรถวีลแชร์          
“คุณไม่ได้เรียนมาทางนี้ ทำไมทำคล่องคะ?”
“สัญชาตญาณของผู้ชาย ต้องปกป้องดูแลผู้หญิงมั้งครับ”
เขาเข็นรถไปหน้าห้องน้ำ เคาะประตู  
“เรียบร้อยค่ะ” เสียงนิสาตอบออกมา
อัครเดชเปิดเข้าไป เห็นเธอหน้าตาสดใส
“พร้อมนะ?”  
 “ค่ะ” เข้าอุ้มเธอนั่งวีลแชร์
จัดผ้าคลุมตักเธอ จัดเสื้อผ้าให้อย่างนุ่มนวล เข็นรถไปหาไปร่มา
“งานไม่เยอะเหรอ?” นิสาเริ่มก่อน
“ไม่เท่าไหร่ ผ่านมาทางนี้เลยแวะมาหา” ไปร่มาตอบ อัครเดชนั่งบ้าง
“กำลังชวนคุณอัครเดช หลังจากหมดหน้าที่กับนิสา ให้ไปร่วมงานกับไปร่”  
“คุณ ตกลงกับไปรหรือยังค่ะ?” เธอจ้องหน้าเขา ตาดุ
“ผมขอคิดดูก่อน ว่าจะเหมาะสมหรือเปล่า” หันไปยิ้มกับเธอ
ไปร่มาอธิบายต่อ
“มีตั้งหลายหน้าที่ ที่เหมาะสมนะคะ”
ท่าทางเอาจริง นิสาคิด
“นี่ นามบัตรของไปร่ ให้คุณไว้เลยค่ะ”  เธอส่งนามบัตรให้
อัครเดชรับมาดู เก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ  
“ขอบคุณครับ โทรชวนเที่ยวคงได้มั้ง?” ทั้งคู่หัวเราะ
“ได้ ถ้าไปร่ ว่างค่ะ” สบตากันยิ้ม...
 
อีกคนรู้สึกอึดอัดนิดๆ
“ทานข้าวกันที่ไหนดีครับ?” เขาถามนิสา
“ข้างล่างค่ะ” เธออยากให้เขาอุ้มอีก 
 “ครับเดี๋ยวจัดให้” เขาหัวเราะสบายใจ
“เชิญลงข้างล่างพร้อมกันครับ คุณไปร่” เธอพยักหน้ายิ้มลุกยืน
อัครเดชอุ้มนิสา เดินนำไปก่อน เธอเอาหน้าแนบอกเขาอีก
ไปร่มาเดินตาม
 
อัครเดชพาไปที่โต๊ะอาหาร ปล่อยให้เธอนั่งเก้าอี้ปกติ ขยับเก้าอี้ให้พอดี  
“เรียบร้อย”   
“ขอบคุณค่ะ”  
ไปร่มาเดินมานั่งตรงข้ามนิสา
อัครเดชเข้าไปช่วยแม่ครัวยกอาหาร บริการตักข้าวให้สองสาว
หลังจากนั้นก็เอาใจ ตักนั้นตักนี่ให้ทั้งคู่ คุยกันสนุก
ไปร่มาขำหน้าแดงสวยขึ้น
นิสาไม่ค่อยรู้สึกขำเท่าไหร่
เอ๋...ทำไมเราต้องไม่พอใจ?
คุณอัครเดช ไม่ได้เป็นอะไรกับเราสักหน่อย...
เราก็มีแฟนแล้ว ทำไม? 
หึงเขาเหรอ?...ต้องทำใจใหม่...
นิสาคิดถึงตรงนี้ หน้าแดง เขินตัวเอง
“คุณนิสาทานน้อยจัง ต้องเยอะกว่านี้อีกหน่อย ไม่งั้นไม่อุ้มนะ”
อัครเดชขู่เธออีก นิสาหน้างอ ไม่ยอมกินต่อ
อัครเดชนึก
วันนี้ ดื้อแฮะ! 
อัครเดชมองหน้าไปร่มา ขำกันเบาๆ
นิสาหงุดหงิดเพิ่มขึ้น
“คุณสิงหล มาหานิสาบ่อยมั้ย?” ไปร่มาชวนคุย
พูดถึงเรื่องนี้ นิสายิ่งอารมณ์เสียเพิ่มขึ้น       
“อือ...ก็บ่อย” พูดไม่เต็มเสียง
อัครเดชมองนิสาอย่างเห็นใจ
“คุณสิงหลไปโน้นนี่ตลอดเวลา นิสาต้องใจเย็นหน่อย” ไปร่มาให้กำลังใจเพื่อน
“ขอบใจ” นิสาคอแข็ง  
“นิสาได้พยาบาลดี หายเร็วแน่ ไปร่กลับก่อน แล้วจะแวะมาอีก”
ไปร่มาลุกขึ้นแตะไหล่นิสา ยิ้มให้อัครเดช เขาลุกตาม
“ผมเดินไปส่ง เปิดประตูรั้วให้ครับ”
พากันเดินไปที่รถ เปิดประรถให้เธอนั่งเรียบร้อย เขาปิดเบาๆ เธอเปิดกระจกรถ
“อย่าลืมโทรหาไปร่นะคะ หวัดดีค่ะ”  
“ครับ หวัดดี ขับรถระวังด้วยครับ”
เขาเดินไปเปิดประตูรั้ว เธอขับผ่านโบกมือเขาโบกตอบ ยิ้มปิดประตูรั้วเดินกลับ
นิสามองดูรถไปร่มาจนลับตา...
 
อัครเดชกลับมาทรุดนั่งลงใกล้เธอ
“สวยนะคะไปร่มาวันนี้?”
“ดูสวยกว่าเจอครั้งแรก อือ...เป็นกันเองกว่าด้วย”
นิสาเห็นท่าทางเขายิ้ม อารมณ์ดี
“คุณจะทำอะไรต่อครับ?”   
“ขึ้นห้องค่ะ”
รู้สึกน้ำเสียงไม่ค่อยดี อัครเดชเข้าอุ้มเธอ
“วันนี้อารมณ์ไม่ดีเลยนะ ไปร่มาเธอมาเยี่ยม ไม่พอใจเหรอ?”  
“เธอมาหาคุณ ไม่ใช่มาเยี่ยมฉัน”
อุ้มไป คุยไป
“หึ หึ คุณรู้ได้ไง?” เขาวางเธอลงเตียง
“รู้สิ มองคุณตาหวานขนาดนั้น ออ...ฉันอยากนั่งโซฟาค่ะ”
อัครเดชเฉย เดินไปจัดยาหลังอาหารให้เธอ พร้อมน้ำ ประคองช่วยเธอกินยา
“ไม่ไปไหน นวดก่อน เมื่อวานก็ไม่ได้นวด”  นิสาทำหน้างอ
อัครเดชไม่สนใจ ถอดกางเกงให้เธอ จัดให้เธอนอนตะแคงดึงขาซ้ายยกไว้
บีบยานวดกล้ามเนื้อใส่ฝ่ามือ ลงมือทาและนวดตั้งแต่เอวจนถึงก้น
นิสามองหน้าเขา หน้าแดง และรู้สึกร้อนสบาย
“นอนจนก้นไม่งอนแล้ว” อัครเดชพูดยิ้ม
“ช่างมัน! ยังไงก็ขายไม่ออก คุณเห็นคุณจับหมด ใครเขาจะสนใจ”
“น่า...ผมทำให้เต่งตึง สวย ขายออกแน่” เสร็จจากก้นลงไปที่ตนขา
อัครเดชใจเต้นแรง ทา นวด คิด
เธอสวยน่ารักไปหมด ต้องห้ามใจอย่างแรง ถือเสียว่าเป็นคนป่วย
ต้องทำใจอย่างนี้ทุกวันเฮ้อ..
เสร็จอีกข้าง ทำอีกข้าง อัครเดชมองเห็น
รู้ว่าเธอเกิดความรู้สึกอะไร มองหน้ากัน
นิสาเม้มปาก เขาดึงกางเกงขึ้นเข้าที่
หันมาปลดกระดุมเสื้อ ถอดแขนออกข้างหนึ่ง นวดหลังให้เธอ
“สบายตัวมั้ย?”    
“ค่ะ” เสียงเธอสั่น...
 
เสร็จงาน อัครเดชนั่งโซฟาเหนื่อยใจสุดๆ
“ผมจะย้ายกลับไปนอนห้องรับรอง วันนี้ครับ”         
“ทำไมค่ะ?”
อัครเดชมองเธอนิ่ง
“คุณก็รู้ว่าทำไม?” นิสารู้...
เธอเองยังอยากให้เขาทำอะไรตามใจ พูดไม่ออก...
“คุณพ่อคุณแม่คุณ ใกล้กลับ เห็นผมอยู่ในนี้ไม่เหมาะ รวมถึงแฟนคุณด้วย”
อัครเดชลุกขึ้น หอมแก้มเธอ ห่มผ้าให้เดินออกจากห้อง
จัดการกลับมาขนเครื่องนอนกลับห้องรับรอง สามเที่ยวก็เสร็จ นั่งพักโซฟา อีกครั้ง
ลุกขึ้นไปข้างเตียงนิสา ลูบผม ลูบแก้มเธอ
“ผมพยายามไม่คิดอะไร นอกจากรักษาคนป่วย คุณสวยมาก
ผมอยู่ห้องโน้น คุณเรียกผมทางเครื่องได้ อยู่คนเดียวได้นะ”
มือของเขา ไล้แก้มเธอไปมา
“ทำไมต้องไปตอนนี้ค่ะ?”    
“ดีที่สุดแล้ว กลางวันผมอยู่กับคุณ ส่วนกลางคืนเมื่อคุณหลับ ผมนอนห้องโน้น”
นิสามีความสุข ที่เขายุ่งกับแก้มเธอ
“คุณจะทำงานกับไปร่มาเหรอค่ะ?” เหลือบตามองเขา
“คงไม่ครับ ผมไม่อยากอาศัยผู้หญิงเท่าไหร่ ไม่เหมาะ เพราะเราไม่สนิทกัน”
อัครเดชใช้นิ้วมือไล้ริมฝีปากสวยของเธอ
“คุณจะทำงานอะไรหลังจากนี้?”
นิสาดึงให้เขานั่งลงบนเตียง
“ยังไม่รู้ ดูก่อน” เขากุมมือเธอไว้   
“คุณชอบไปรมามั้ยค่ะ?” ถามเสียงเบา
“เธอสวยมีเสน่ห์ ถึงผมชอบก็ไม่มีประโยชน์ ชีวิตแตกต่างกัน รวมถึงคุณด้วย
ผมมีความรู้สึก ผมเป็นผู้ชาย อยู่นานไปผมคงรักคุณ...
คุณมีเจ้าของ ฐานะต่างกันกับผม พ่อแม่คุณไม่ยอมรับแน่
ทุกวันที่ผมดูแลคุณ ยิ่งทำให้ผมเหนื่อยใจ หักห้ามใจทุกวัน
พ่อแม่คุณกลับมา ผมต้องไป มันดีสำหรับผม”  
อัครเดชมองเธอ
“คุณมีสิงหล เขาจะปรับตัว คอยดูแลคุณต่อไป”
เขาจูบหน้าผากเธอ วางมือเธอไว้บนอก
ดึงผ้าขึ้นห่มให้เธอ
เดินออกห้องไป...