เธอ กับ เขา & รถเมล์

 

บทที่ ห้า

 

หลังจากวันนั้น

อัครเดชพยายามไม่ทำอะไรให้นิสามาก นอกจากอุ้ม ออกกำลังขาให้     

นิสาเช็ดตัวเอง สวมเสื้อเอง ส่วนกางเกงเขาต้องช่วย เวลานวดเขาจะนวดทั้งที่สวมผ้า

นิสารู้สึกเสียใจ น้อยใจไม่รู้ทำไม?

เธอเริ่มรักเขาเหรอ?

นิสาถามตัวเอง...

 

พ่อแม่เธอกลับมา อัครเดชกับนิสายิ่งห่างไปอีก นอกจากเวลาอุ้ม

หมอเอาเฝือกออกเมื่อถึงกำหนด และต้องอยู่โรงพยาบาลทำกายบำบัดหัดเดิน

อัครเดชคอยอยู่ใกล้ ให้กำลังใจ ไปหาที่โรงพยาบาลทุกวัน

นิสาสวมกางเกงเองได้แล้ว...

 

“ผมคงหมดหน้าที่ครับ พวกท่านดูแลคุณนิสาได้สบาย”

อัครเดชพูดหลังอาหารค่ำ

นิสาหัดเดิน โดยใช้ไม้ค้ำแขนสองอันได้ดี

“อือ...ฉันก็คิดเช่นนั้น” คุณพ่อเป็นคนพูด

คุณแม่มองลูกสาว นิสาก้มหน้านิ่ง

“คุณได้งานหรือยัง?” ฝ่ายคุณพ่อถามอีก

“ยังครับ ไม่เป็นปัญหา ตกงานไม่นานครับ”

อัครเดชพูดท่าทางสบาย

“คนหนุ่มไม่มีงาน ก็ไม่มีอนาคต” ท่านย้ำเต็มๆเข้าอีก

“ครับจะพยายาม”  

“คุณจะไปเมื่อไหร่?” คุณหญิงถามบ้าง

“พรุ่งนี้ครับ หากไม่มีอะไร” คุณหญิงมองลูกสาว

“นิสามีอะไรหรือเปล่าลูก?” นิสาส่ายหน้าไม่พูด

อัครเดชมองเธอเข้าใจ แต่ต้องตัดใจตั้งแต่ตอนนี้

“พรุ่งนี้ฉันจะเตรียมค่าใช้จ่ายให้ ก่อนไปพบฉันด้วย”  

“ครับท่าน”  อัครเดชรับคำคุณหญิง...  

 

หัวค่ำ

อัครเดชอุ้มนิสา ขึ้นนอน พักนี้ตัวเธอเบามาก ไม่หนักเหมือนตอนมีเฝือก

และเธอผอมลง หน้าตาไม่สดชื่น

สิงหลไม่มาเยี่ยมอีกเลยตั้งแต่คราวนั้น 

อัครเดชวางนิสาบนเตียง เธอดึงเขาไว้

“คุณจะไปจริงๆ ใช่มั้ย?” สบตาเขา

“ผมต้องไป คุณก็รู้ผมอยู่ไม่ได้ ผมรักคุณมากขึ้นทุกวัน แต่ผมเป็นคนไม่มีอนาคต

คุณมีอนาคตกับคุณพ่อคุณแม่ และกับคุณสิงหล มีงานที่คุณต้องรับผิดชอบ”  

นิสาร้องไห้ อัครเดชแปลกใจ

“ร้องทำไมครับ?”    

“ไม่มีอะไรค่ะ คงคิดถึงคุณมากแน่”

“ธรรมดาคนเคยอยู่ด้วยกัน ก็เป็นแบบนี้แหละ” เขาปลอบเธอ

“คุณให้ที่อยู่ฉันได้มั้ยคะ?  เผื่อมีอะไรหรือจะคุยด้วย” น้ำตาไหลอีก

“ผมให้ที่อยู่บ้านนอกไว้ที่โต๊ะโทรศัพท์ จดหมายไปคุยได้ ถ้าผมไม่ตอบแสดงว่ายังไม่กลับบ้าน”  

เขาเช็ดน้ำตาให้เธอ ห่มผ้าให้จูบหน้าผาก

เธอดึงเขาจูบปาก และกอดเขาแน่น ค่อยๆปล่อย  

“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างค่ะ”  

“ครับ...เออ...ฝันดีนะ”

 

อัครเดชกลับบ้านนอก

คุณหญิงให้เงินสองหมื่นห้าพัน ค่าดูแลลูกสาว มันมากไป

เขานั่งรถประจำทางคิดถึงคืนสุดท้ายนั้น...

“นิสารักคุณค่ะ”  เธอดึงเขาไว้กอด

อัครเดชกอด และจูบเธอด้วยความรักล้นใจเหมือนกัน เธอร้องไห้

“นอนกับนิสาสักคืนนะคะ” เธอขยับตัวให้เขานอนกอดเธอ

“เดี๋ยวพลิกโดนคุณๆ จะเจ็บนะ”  

“ช่างมัน! กอดนิสานะคะ”

“อือ...ผมรักคุณนิสา”  

ทั้งคู่นอนกอดกันหลับไม่รู้เรื่อง คุณหญิงและสามีเข้ามาดูลูกสาวเห็นภาพนั้น

ตะลึง! แต่เงียบ เดินออกห้องปิดประตูไว้

นั่งคุยกันต่อที่ห้องนอน

“คุณหญิงเห็นมั้ย ผลมันเป็นไง?” สามีโมโหหน้าแดง

“คุณใจเย็นหน่อย ถึงไงเขาก็ไปแล้วพรุ่งนี้” สามียังไม่หายโมโห

“ไม่รู้ไปถึงไหนกันแล้ว” ส่ายหัวอ่อนใจ

“คงไม่มีอะไรมากกว่านี้ ถ้ามียายนิสาคงไม่ให้ไปแน่ๆ”

“ขอให้มันจริงเถอะ”

คุณหญิงพูดต่อ หนักใจเช่นกัน

“แค่หลงไหลเพราะความใกล้ชิดชั่วคราว พอห่างกันคงวูบหายไป” คุณหญิงใคร่ครวญ

“ทางสิงหลว่าไง?” ฝ่ายชายถาม

“ป้าแสงบอก ตั้งแต่ลูกป่วย มาเยี่ยมครั้งเดียวหายไปเลย

คงเห็นลูกพิการไม่อยากเอาเป็นเมียแล้วมั้ง เฮ้อ...” คุณหญิงหน้าเศร้า

“พิการอะไรเดี๋ยวก็เดินได้ แค่กระดูกร้าวแค่นั้น” สามีไม่พอใจขึ้นอีก

“กระดูกร้าวมาก ต่อไปอาจมีโอกาสเดินไม่ได้อีก

ถ้ากระทบกระเทือนมากต้อง ด้ามเหล็กแน่คราวนี้ เขาคงคิดอย่างนี้

ไม่รู้จะเอาลูกสาวเราไปทำไม รูปหล่อ พ่อรวย ไม่ง้อลูกเราหรอก”

เธอเศร้าใจแทนลูก สามีนั่งซึม

“คงเป็นงั้นจึงไม่โผล่มาอีก ลูกคงเสียใจแย่ ถึงได้ โอละพ่อกับไอ้หนุ่มนี่”

“ความจริงคุณอัครเดชก็เป็นคนดี ดูแลเอาใจใส่ยายนิสามาก ป้าแสงชมไม่ขาดปาก นิสัยก็ดี

เพียงแต่ไม่มีงานทำ ฐานะไม่ดีเท่านั้น” ฝ่ายหญิงถอนใจเหนื่อย

“ข้อนั้นแหละสำคัญ คนไม่มีอนาคต จะฝากลูกสาวได้ไง

เอาเถอะเวลาจะช่วยรักษาจิตใจยัยนิสาเอง”

สามีล้มตัวนอน เอามือก่ายหน้าผาก...

 

อัครเดชถึงหมู่บ้าน

ด้วยรถสองแถว ตรงเข้าบ้านเวลาจวนมืด ก้าวขึ้นเรือน พ่อกับแม่นั่งกินข้าวสองคนตายาย

“หวัดดีครับพ่อ แม่”

ทั้งคู่สะดุ้ง! พ่อเห็นก่อนยิ้ม ยกมือข้างเดียว

“เออ...กลับมาแล้วเหรอ มาๆกินข้าวกำลังลงมือ” แม่หันมายิ้มอย่างดีใจพูด

อัครเดชเดินเข้าไปกอด แม่ตบหัว

“กลับมาก็ดีแล้ว ค่อยหายห่วงหน่อย สบายดีนะลูก?”

“ครับสบายดี พ่อกับแม่สบายดีใช่มั้ยครับ?” พ่อตบบ่าลูกชาย พยักหน้า

“กินข้าวก่อนค่อยคุยกัน” แม่ยิ้มพูดอย่างอ่อนโยน

ลูกชายตักข้าวกินพร้อมหน้ากับพ่อแม่ เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี 

กินเสร็จเขาจัดการเก็บล้าง ทั้งหมดนั่งคุยกัน

“มาเที่ยว มาพักผ่อน หรืออะไรลูก?” พ่อถามอย่างสนใจ

“ผมคิดจะมาพัฒนาไร่นาเรา ไม่ไปไหนแล้วครับ” พ่อหัวเราะ

“อุตสาห์เรียนเสียหลายปี พ่อบอกแล้ว เสียเวลาเปล่า

ไม่เป็นไรมีความรู้ไว้กับตัว เป็นเรื่องดีมีประโยชน์ทั้งนั้น” ตบไหล่ลูกชาย

แม่เอ่ยถามหน้าตาสดใสที่ลูกชายกลับมาอยู่บ้าน

“จะทำไงฮึลูก?”

“ผมจะปรึกษา ฝึกงานกับอากำนันสักปี แล้วค่อยเอาที่ดินเข้าธนาคาร

เอาทุนมาทำของเรา พ่อว่าไงครับ?”  

เขาต้องถาม เพราะเป็นที่ดินของพ่อกับแม่

“ดูงานให้ดี ศึกษาให้รู้ก่อนลงมือ ถูกต้องแล้วลูก จะทำพ่อไม่ว่า

แต่ลูกต้องเรียนรู้งานให้ดีก่อน อยู่ๆ จะมาทำโดยไม่รู้อะไรเป็นอย่างไร

ลูกไม่เคยแม้แต่ทำนา ยังไงพ่อสนับสนุนลูก”   

“แม่ก็คิดงั้น พักผ่อนก่อน พรุ่งนี้หรือมะรืนค่อยหาอากำนัน ลองปรึกษาแกดู”  

แม่ยิ้มสบตาพ่อ

“พ่อกับแม่แค่ทำนาปลูกพืชผักสวนครัวเลี้ยงไก่ มีผลไม้ไว้กินทั้งปี ไม่เดือดร้อน

มีชีวิตอยู่อย่างพอเพียง มีความสุขตามประสาตายาย

มีเงินพอส่งลูกเรียนได้ก็พอใจมากแล้ว ลูกจะทำเพื่ออนาคตของลูก ก็ตามใจเถอะ”  

“ขอบคุณครับแม่”

“พรุ่งนี้เอามอเตอร์ไซด์คันใหม่ไปทำงาน พ่อจะเอาคันเก่าของลูกไปเช็คดู มันจอดทิ้งไว้นานเกินไป”  

“ครับ”

                       

                          (ผ่านไปอีกตอน ติ ติงมาบ้างนะครับ)