เธอ กับ เขา & รถเมล์

 

 

สาม

นิสาสาวโสด

คุณพ่อ คุณแม่รับราชการทั้งคู่

จัดอยู่ในชนชั้นมีอันจะกิน ไม่เดือดร้อน

คุณพ่อตระกูลข้าราชการหลายรุ่น รำรวยเสมอมา

 

นิสาไม่ต้องทำงาน อยู่บ้านทำอะไรตามใจชอบก็ได้

พอเรียนจบ รุ่นพี่แนะนำให้ทำธุรกิจที่เปิดอยู่ขณะนี้

ลงทุนไม่สูง พนักงานมีเพียงสามคน กิจการไปได้สบาย

อยู่ในห้างสรรพสินค้า  ลูกค้ามีตลอดทั้งขาจร ขาประจำ

 

นิสาดูแลกิจการบ้าง ไม่ดูบ้างตามอารมณ์

เป็นสาวอายุยี่สิบสี่ปี

มีแฟนคบกันนานพอควร...

 

สิงหล

ทั้งสองรู้จักคบหากัน จากการแนะนำสบับสนุนของคุณพ่อเธอ

สิงหลรูปหล่อมีสาวๆ แวดล้อมเยอะ ไม่ค่อยเอาใจใส่นิสาเท่าไหร่

เพียงแต่เกรงใจคุณพ่อของเธอ

 

นิสา

คิดถึงวันที่ขึ้นรถเมล์...

เพราะอยากสนุกกับเพื่อนๆ เธอมีรถเก๋งส่วนตัว

เพียงแต่แต่วันนั้นไม่ได้ขับไป

เที่ยว กินอย่างเต็มที่ วันเกิดเพื่อน ค้างกันที่บ้านเพื่อน

เช้าขึ้นรถเมล์

มาได้ไม่ถึงห้าป้าย ผู้โดยสารแน่นมาก

พวกเธอยืนตรงบันไดหลัง ฝนตกหนัก พื้นบันไดลื่น

ใครไม่รู้เสียหลัก ชนเธอกระเด็นออกนอกประตูรถ

ตอนรถกระชาก ออกตัว

ถ้าไม่ได้อัครเดชรองรับไว้ ป่านนี้ ไม่รู้เธอจะมีอาการแบบไหน?

 

อีตาบ้าคนนี้

หน้าตาก็ธรรมดา รูปร่างสมชาย หากแต่กวนอารมณ์พิลึก

เราก็อยากแกล้งเขาด้วย เพราะเขากวนโมโหอยู่เรื่อย

บางครั้งก็น่ารัก น่าหมั่นไส้

ทะลึ่งมองเห็นของเราอีก...

นิสานึกถึงตอนนี้ เริ่มนึกอาย...

เกิดมาตั้งแต่เป็นสาว ยังไม่มีผู้ชายได้เห็นจะ จะ ขนาดนี้มาก่อน

บ้าจริง อีตาบ้า! 

 

พยาบาล

เดินเข้าห้องมาที่เตียงนิสา

“ช่วยเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้ด้วยค่ะ ดิฉันจะกลับบ้านวันนี้

เออ...ถอดสายฉี่ด้วยนะคะ” 

ข้อความหลัง เธอลดเสียงพูด พยาบาลขำ  

“ต้องเอาออกทั้งหมดอยู่แล้ว คุณหมอสั่งไว้ค่ะ

ที่บ้าน คุณต้องให้คนดูแล เอาถาดรองให้คุณนะคะ ถ้าทำธุระส่วนตัว” 

พยาบาลยิ้ม แต่คนฟังใจหาย...

 

แค้นใจตัวเอง บ้าจริงๆ 

นิสาคิดเหลือบมองอัครเดช เห็นเขาทำไม่รู้ไม่ชี้

แต่เธอรู้ว่าเขาต้องได้ยิน

พยาบาลรูดม่านปิด...

    

รถพยาบาลถึงบ้าน

อัครเดชมองคุณพ่อของเธอ คิดในใจ

นั่นไง! คุณพ่อหน้าตาดุเหมือนลูกสาว

หุ่นข้าราชการ ไว้พุง ศีรษะล้านครึ่งหัว

รูปร่างเตี้ยกว่าเขาเยอะ แต่แข็งแรง

หน้าแดง ไว้หนวดหนา มองเราตั้งแต่หัวจรดเท้า...

อยากมองก็มองไป เขายกมือไหว้ ทว่าไม่ค่อยถนัด ทักทายก่อน

 

“สวัสดีครับ” ท่านผงกหัว เดินหนีไป อัครเดชมึน!

คุณพ่อเดินเร็วไปหลังรถพยาบาล พูดกับบุรุษพยาบาล

“มีรถวีลแชร์ อยู่หน้าบ้านไปเอามา”

“ครับ”

บุรุษพยาบาลเดินไปเอารถเข็นมาท้ายรถ

จากนั้นช่วยกันอุ้มนิสานั่ง เข็นเข้าบ้าน

คุณพ่อเดินตาม

อัครเดชต้องหิ้วสัมภาระทั้งของตัวเอง และของนิสา ตามหลังขบวน

นิสาถูกวางบนเตียงคนไข้เหมือนโรงพยาบาล

คุณพ่อเธอคงซื้อมาเตรียมไว้ ในห้องนอนลูกสาว

ท่าทางคุณพ่อลุกลี้ลุกลนเดินวนไปมา...

 

รถพยาบาลกลับไปแล้ว

อัครเดชเดินเข้าห้อง

คุณแม่กำลังสั่งความลูกสาวข้างเตียง หันมาพูดกับอัครเดช

“ฝากนิสาด้วย ฉันอาจต้องไปนาน เบอร์โทรศัพท์อยู่ในเครื่อง

อ่อ...อาหารสั่งแม่ครัวกับแม่บ้านได้

ที่จริงฉันจะให้พวกเขาดูแล แต่ทำกันไม่เป็น

ต้องเป็นคุณนี่แหละ เพราะนิสาเลือกเอง”

 

“เร็วเข้าคุณหญิง เดี๋ยวไม่ทันเครื่อง”

เสียงคุณพ่อเร่งคุณแม่ดังขึ้นมา

“ฉันต้องรีบไป ลูกด้วย แม่ไปนะ หายไวๆ จะ”    

คุณแม่พูดเร็วมาก รีบจูบหน้าผากลูกสาว เดินเร็วลงข้างล่าง

เสียงรถแล่นออกไป...

 

อัครเดชเดินเข้าชิดเตียง ถาม

“สบายขึ้นไหม?” นิสายิ้มเซียวๆ ตอบ 

“ที่ไหนก็เหมือนกัน”

อัครเดชมองสำรวจไปทั่วคิด

อือ...มีห่วงคล้องขาไว้ออกกำลังด้วย ต้องลองหน่อย  เขายิ้มร่าสะใจ

นิสาทำเป็นไม่สนใจท่าทีของเขา

“ผมคิดว่าจะนอนห้องนี้ดีกว่า เผื่อคุณจะเรียกได้ง่าย”

นิสาเม้มปากพูด ชี้ไปที่ข้างเตียง

“ฉันจะเรียกคุณทางอินเตอร์คอมได้”

อัครเดช ส่ายหน้าพูด

“ไม่ทัน ถ้าคุณปวดฉี่ปวดหนัก คงทันหรอก!”

นิสาหน้าแดงโมโห แต่ทำอะไรไม่ได้ กักฟันพูด

“ได้...โน้นมุมโน้น...”

เธอชี้ไปที่มุมห้องด้านใน ตรงชุดรับแขกเล็ก

อัครเดชส่ายหน้าอีก พูดพร้อมกับชี้ไปที่ข้างเตียงเธอ

“ไม่! ผมจะนอนใกล้หน้าต่าง บรรยากาศดีกว่า”

พูดจบ หมุนเดินออกจากห้องไป

นิสามองตามขัดใจ พูดไม่ออก...

 

อัครเดช

ยกเครื่องนอนจากห้องนอนรับรองแขก ที่อยู่อีกมุมหนึ่งของชั้นบน

จัดการปูข้างเตียงคนป่วย ห่างห้าเมตร ทำให้มองเห็นกันได้

ปูเสร็จ ล้มตัวลงนอนมองนิสา เขายิ้มชอบใจเอ่ยปาก

“ผมกรนดัง ต้องขอโทษ ช่วยไม่ได้ ทนเอาแล้วกัน ฮะๆ”

นิสาเฉย เขาแปลกใจ! ลุกขึ้นนั่ง เอียงคอมองเธอ ถาม

“ทำไมไม่พูดบ้าง เงียบอยู่ได้?”

“ขี้เกียจพูด และไม่รู้จะคุยอะไร” เธอตอบ สีหน้าเซ็งๆ

“ค่ำนี้จะกินอะไร? ดูทีวีมั้ย?”

ถามไปหมุนคอมองไป มา ไม่รู้จะทำอะไรเหมือนกัน

“ไม่หิว” เธอตอบ เขาพูดเสียงเข้ม  

“ไม่หิวต้องกิน อย่าดื้อ”

“ฉันไม่ดื้อ แต่ไม่อยากกิน”

นิสาเกี่ยงอีก อัครเดชยิ้มเจ้าเลห์ เธอมองออก

“ถ้าไม่กิน...จะปล่อยให้ฉี่ราดที่นอนไปเลย”

ต่างคนต่างจ้องกัน นิสาเห็นเขาเอาจริง

“ก็ด้าย...กินก็ได้” อัครเดชยิ้มกว้างพูด  

“เห็นไหม...ง่ายจะตาย โธ่...”

นิสาหลับตา ไม่อยากมองหน้าเขา และหลับไป...

 

นิสาสะดุ้งตื่น เมื่ออัครเดชปลุก

ป้าแสงแม่บ้าน เอาถาดอาหารมาให้

อัครเดชรับไว้ วางบนโต๊ะรับแขก เดินเข้าหานิสาที่เตียง พูด

“เตรียมตัว ผมจะหมุนเอาหัวเตียงขึ้น” นิสาพยักหน้า

อัครเดชจัดการเสร็จ ประคองเธอนั่ง เอาหมอนหนุนหลังเธอ ถาม

“สบายมั้ย?” 

“ค่ะ” 

เขาหันไปเลื่อนโต๊ะอาหารคนป่วย หมุนจนได้ที่ เลื่อนชิดเธอ

เดินไปเอาถาดอาหารวาง จัดให้พอดี เอ่ยปาก

“กินเยอะๆ นะคนเก่ง” เธอทำหน้าไม่อยากกิน

อัครเดชพึมพำ

“ถ้าไม่กินเยอะ ได้นอนแช่ฉี่แน่ๆ” เธอค้อน ก้มหน้ากินทันที...

 

อัครเดชคิด

กินอาหารของเขา มองดูเธอกินไปด้วย

เขาเริ่มมีความรู้สึกชอบเธอขึ้นมา นิดหน่อย!

ตอนนี้กลับกลายเป็นเขา ที่คุมสถานการณ์

ไม่ใช่เธอ อย่างตอนแรก

เฮ้อ...ผู้หญิง คิดว่าตัวเองเก่งเสมอ... 

 

เขาลุกขึ้น เดินไปรินน้ำ ยกให้เธอ นิสากล่าวขอบคุณ อัครเดชคิดอีก

ชักนิ่มนวลขึ้นแล้ว ฮึ ฮึ...  

อัครเดชอิ่ม รวบช้อน ลุกไปดูนิสา

เห็นเธอเริ่มฝืนกิน คิด

แค่นี้คงเยอะละมั้ง...

“อิ่มแล้วค่ะ”  

“กินนิดเดียวเอง ผมเห็นพร่องไปไม่เท่าไหร่ ข้าวเหลือตั้งครึ่งจาน”

“อิ่มจริงๆ นะคะ ไม่เคยกินเยอะขนาดนี้มาก่อน”

เธอมองเขาด้วยสายตาวิงวอน มั้ง!

“ด้าย...มื้อนี้ผ่าน” อัครเดชเออออ

เธอถอนใจโล่งอก

เขายิ้ม จัดการเก็บทุกอย่างจนเรียบร้อย ขอแก้วน้ำจากเธอ เอ่ยถาม

“คุณมีชุดนอนบางเบาบ้างเปล่า?”

นิสามองหน้าเขางง! อัครเดชยิ้มพูดต่อ

“ผมเช็ดตัวให้คุณ ใส่เสื้อผ้าให้ เผื่อพวกเพื่อนคุณมาเยี่ยม

ตาจะไม่เป็นกุ้งยิง เรื่องนี้ผมเห็นคนเดียวพอแล้ว”  

“อีตาบ้า! คนบ้า! ของฉันไม่ให้ใครดูอยู่แล้ว”

“อืมม...ถูกต้อง ฮ่า ฮ่า ใครห้ามดู นอกจากผม”

นิสาคว้าหมอนขว้างใส่เขา อัครเดชหนีไปที่ตู้เสื้อผ้า

หาเสื้อและกางเกงให้เธอ วางไว้ก่อน จัดยาถือเดินไปส่งให้ พูด

“หลังอาหารหนึ่งชุด อ้ำเสียดีๆ” เธอรับยาไปกิน

อัครเดชเดินไปเก็บหมอน ยัดเข้าหลังเธอ

นิสาส่งแก้วน้ำ เขารับไปเก็บบนถาด

ป้าแสงเข้ามา เหมือนรู้เวลา

“ให้ป้าเก็บจานก่อนนะคะ”

“ครับ” ป้าแสงยิ้ม เก็บจัดวางเสร็จ กลับออกไป...  

 

อัครเดช

เอาอุปกรณ์เช็ดตัว เตรียมไว้บนโต๊ะคนป่วย ลากมาที่เตียง

ก้มลงแกะกระดุมเสื้อนิสา มองหน้าเธอไปด้วย

ส่วนนิสาคิดปลงแล้ว

ไม่เหลืออะไรเป็นส่วนตัวแล้ว เฮ้อ...มองหน้าอัครเดชเฉย

เขาถอดเสื้อเธอทีละแขน อย่างเบามือ คิดไปด้วย...

 

หน้าอกเธอได้รูป สวยสมตัว ไม่เล็ก ไม่ใหญ่

ผิวเนียนใสขาวกว่าผิวแขน ผู้หญิงคนนี้รูปร่างดีแฮะ  

เขาเริ่มปฏิบัติการไปทุกส่วนของเธอ เบามือ เอาใจใส่

ตบท้ายด้วยการทาแป้งบางๆ สวมเสื้อตัวใหม่...     

 

นิสาเริ่มหัวเราะมองหน้าเขา

อัครเดช งง?

“ฉันเช็ดข้างบน และสวมเสื้อเองก็ได้ คุณทำยังกับฉันเป็นเด็ก”

เธอดึงเสื้อเข้าที่ กลัดกระดุม

อัครเดชยิ้มเขินๆ พูดเบาๆ

“ผมลืมทุกที ไหนๆ แล้ว เลยตามเลย นึกว่าคุณช่วยตัวเองไม่ได้

ถึงอย่างไร คุณขยับตัวลำบากมันกะเทือนถึงเท้า แต่ขอโทษลืมจริงๆ”

เขาถอยออกไปมอง จนเธอสวมเสร็จ

หมุนหัวเตียงให้ต่ำลงจนได้ที่ พูดขึ้น

“สวมกางเกงละนะ...”  

เธอพยักหน้า มันยากพอสมควรในการยกขาเข้าเฝือกแต่ละข้าง

แต่ก็เสร็จ จัดท่านอนให้เธอ ถาม

“สบายขึ้นมั้ย?”   

“ค่ะ ขอบคุณ”

อัครเดชมองดูเนื้อบริเวณขาของเธอ พูดอีก

“โฮ...เนื้อคุณซีดมาก ช้ำด้วย คราวหน้าผมจะนวดให้ ปล่อยไว้ไม่ดีแน่

วันนี้ เอาแค่นี้ก่อน”  

เขาห่มผ้าให้เธอ จูบแก้มเธอหนึ่งที

“หลับฝันดีนะ”  

“ค่ะ”  

 

อัครเดชอาบน้ำบ้าง

เขานุ่งผ้าเช็ดตัวออกจากห้องน้ำ เดินเข้าหาเตียงนิสา

อ้าปาก จะพูด

“คุณไปเอาชุดนอนของคุณพ่อใส่ก่อน ค่อยหาซื้อใหม่นะคะ” นิสายิ้มบอก

“ตรงไหนครับ?”  

“เดินออกประตูเลี้ยวขวา ห้องซ้ายมือค่ะ”  

เขาเดินทั้งที่นุ่งผ้าเช็ดตัวไปตามที่เธอบอก ได้มาสองชุด

กลับมาที่ห้องเธอ แต่งตัว   

นิสามองหัวเราะ

คุณพ่อเธอเตี้ยกว่าเขา ปลายขากางเกงเกือบถึงกลางน่อง

อัครเดชไม่สนใจ แค่นี้ก็สบายแล้ว...

 

เวลาผ่านไป

เกือบสองชั่วโมง อัครเดชนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ ตรงที่นอนของเขา

“ปวดฉี่ค่ะ” นิสากลั้นใจบอกเขาเบาๆ หน้าแดง

อัครเดชวางหนังสือพิมพ์ ลุกขึ้นเดินไปที่เธอ มองหน้าพูด

“ผมจะถอดกางเกงให้ครึ่งก่อน จะอุ้มคุณไปห้องน้ำนั่งบนโถ ปล่อยคุณไว้ โอเค?”  

“ค่ะ” 

นิสาโล่งใจ ไม่ต้องใช้ถาดรองฉี่ ไม่งั้นคงต้องรู้สึกอายมากๆ

เขาจัดการตามที่บอก เธอกอดคอเขาแน่น

อัครเดชช้อนร่างเธอ อุ้มไปห้องน้ำ

 

“เรียบร้อยยังครับ?”  

“ค่ะ”   

อัครเดชเปิดประตูห้องน้ำ

อุ้มเธอไปที่เตียง จัดการกับกางเกง จัดท่านอน ห่มผ้าให้

เดินกลับไปที่นอนตัวเขา คว้าหนังสือพิมพ์มาอ่าน

นิสามองเขาตลอด คิดในใจ

เขาก็เป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง คงทำตามหน้าที่มั้ง?

ทำได้ดีจริงๆ... 

 

ผ่านไปอีกสามวัน

เริ่มมีเพื่อนๆมาเยี่ยม สามคนสามสาว

“คุยกันตามสบาย ผมจะไปซื้อของหน่อย”

อัครเดชพูดจบ นึกได้เงินไม่พอซื้อของมากนัก

ช่างมัน ได้แค่ไหนเอาแค่นั้น!

“คุณ! กระเป๋าตังค์อยู่ในตู้เสื้อผ้าค่ะ” นิสายิ้ม บอกเขา

อัครเดชเดินไปเปิดประตูตู้หยิบไปสองพัน โบกมือให้เธอ เดินออกไปหน้าบ้าน

 

สี่สาวมองตาม บังอรสาวอวบ พวกเธอเป็นเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัย ถามขึ้น

“นิสา นายคนนี้เป็นผู้ดูแลเธอเหรอ?” 

“อือ...เขาเก่ง ทำงานได้ดี” นิสาตอบเสียงเบา   

“ไม่กลัวเหรอ?”

เภตราสาวหุ่นค่อนค้างเตี้ย ใบหน้าสวยถามบ้าง          

“ไม่น่ากลัวหรอก สุภาพจะตาย” พวกเธอนั่งบนเตียง ล้อมนิสา

“ทำไมเขาถึงทำงานนี้?  เป็นบุรุษพยาบาลเหรอ?” บังอรจับมือเพื่อนถาม

“ฉันบังคับเขาเองแหละ”

“บังคับได้ไง?  เธอผิดเอง ไปทับเขาเจ็บนะ” ทั้งสามมองนิสาแคลงใจ

“เผอิญเขาตกงาน เจ็บไม่มีงานทำ ตกลงดูแลฉันชั่วคราวหนะ”

“อ้อ!” ไปร่มาหุ่นดี สวยน่ารัก พยักหน้าเข้าใจ

“ทำอะไรมั่ง?” เภตราลอยหน้าถาม ยิ้มแปลก

“ทั่วๆ ไป ใช้ให้ทำโน้นนี้เท่านั้น”

นิสาเอาตัวรอดไปก่อน

“คุณสิงหลมาเยี่ยมบ้างหรือเปล่า?” บังอรถาม สีหน้าค่อนข้างกังวลแทน

“ไม่มาเลย โทรก็ไม่โทรมา ฉันโทรไปบอกไม่ว่างทุกครั้ง น่าน้อยใจจริงๆ”

นิสาตาแดง เพื่อนช่วยปลอบใจ

“คงไม่ว่างจริงมั้ง” ไปร่มาพูดอ้อมแอ้ม

“การงานเธอ ใครดูแล?”   

“คุณสัญญาคุมอยู่ ไม่เป็นไร” นิสาตอบบังอร

“อ๋อ...คนที่เก่งคอมฯ ใช่มั้ย?”   

“อื้อ...กินของว่างกัน เดี๋ยวให้ป้าแสงสั่งแม่ครัวจัดให้ จะได้กินกลางวันด้วยกัน”

นิสาอยากให้เพื่อนอยู่ด้วย นานๆ ได้ยิ่งดี เธอเหงา...

“ได้ มีอะไรพวกเราก็กินได้อยู่แล้ว”

ไปร่มาหัวเราะเปิดผ้าดูเฝือกนิสา

“อ๋า...ยังไม่มีใครเซ็นชื่อเลย ฉันเป็นคนแรกนะ?”

เธอหยิบปากกาเมจิกจากกระเป๋าถือออกมา

เซ็นชื่อ พร้อมคำอวยพรทันที พวกเพื่อนแหตาม...

 

อัครเดชเข้าห้อง

เห็นสาวๆ คุยกัน เดินไปที่เตียงยิ้มกับทุกคน

“ขออนุญาตเอาคุณนิสาลงข้างล่างจะได้กิน

และคุยกันที่ชุดนั่งเล่นในสนามหน้าบ้าน

คุณป้าจัดอาหารไว้ที่นั้น เชิญตามผมมาครับ”  

 

เขาเดินเข้าทางขวาของเตียง ก้มหัวลงนิสาโอบคอเขา

เขาสอดแขนขวาที่หลัง สอดแขนซ้ายที่ขาพับ

ยกเธอขึ้นเธอ ใช้กำลังแขนที่คอเขาช่วยด้วย

อุ้มเธอเดินตัวปลิวออกจากห้อง

สามสาวมองหน้ากัน..เดินตาม...

 

ถึงชั้นล่าง มีวีลแชร์อยู่ข้างบันได

อัครเดชวางเธอบนรถ จัดการเอาผ้าคลุมตักจนถึงขาให้เธอ

เข็นรถออกนอกสนามข้างบ้าน หยุดข้างโต๊ะหินในสนาม

สามสาวทรุดลงนั่งรอบโต๊ะ

“ผมขอตัว เอาของขึ้นเก็บข้างบนครับ” 

 

อัครเดชเดินไปจากกลุ่มสาวคิด...

ออกจากบ้านบ้างรู้สึกดีขึ้น งานเราตรงนี้ไม่ได้หนักหนาอะไร

เพียงดูแลคนป่วยคนหนึ่งเท่านั้น

ต้องคิดหางานใหม่ไว้ก่อน เกิดขาดตอนขาดเงิน ยุ่งแน่   

อัครเดชเก็บของที่ซื้อมาเข้าที่

ป้าแสงเข้ามา จัดการเรื่องความสะอาดทั้งห้อง

เขาเปิดประตูหน้าต่าง เพื่อรับลมบ้าง

ลงไปดูคนป่วยดีกว่า อัครเดชคิด เดินออกห้อง...

 

นิสาคุยกับเพื่อน ตอนแรกก็สนุก นานไปชักนึกถึงอัครเดช

ไปไหนของเขานะ?

คุยกับเพื่อนก็น่าเบื่อ มีแต่เรื่องผู้ชาย แฟชั่น ช็อบปิ้ง ซักเซ็ง

นั่น! เดินมาแล้ว 

“สวัสดีครับคุณๆ คุยกันสนุกนะครับ?” อัครเดชนั่งลงข้างรถเข็น

หยิบขนมกินมั่ง มองดูหุ่น มองหน้าตาสาวๆไปพราง

 

“ได้ของครบมั้ยค่ะ?” นิสาชวนอัครเดชคุย

“เรียบร้อยเท่าที่จำเป็นครับ”

อัครเดชหยิบขนมป้อนให้นิสาเป็นธรรมชาติต่อหน้าเพื่อนเธอ

ทั้งหมดทำตาโต นิสาตัดใจกิน

“นี่พยาบาลกันถึงไหนฮึ?” บังอรถามมองทั้งคู่ อัครเดชยิ้ม

“บางครั้งผมก็นึกว่าคุณนิสาแขนหักด้วย เป็นประจำครับ หึ หึ”

ตอบหน้าตาย ตามด้วยเสียงหัวเราะ

“พวกคุณอยากกินมั้ย ผมป้อนให้ทุกคนได้นะ?” เขาแหย่พวกเธอ

“ไม่ต้องฉันกินเองได้” เภตรารีบบอก มองหวาดๆ

ไปร่มายิ้มกริ่ม ออกปากสวย

“ขอสักชิ้นซิคะ” เธอยื่นหน้าสวยเข้าหาอัครเดช

เขาหยิบขนมป้อนให้เธอ สบตายิ้ม ไปร่มาทำท่าอร่อย หัวเราะคิก

 

“คุณไม่ใส่ที่ประคองแขนแล้วเหรอ?” นิสามองแขนเขา

“ผมเคลื่อนไหวได้ดีแล้ว คิดว่าไม่จำเป็น อีกอย่างอุ้มคุณบ่อยรู้สึกแข็งแรงขึ้น

ใส่แล้วทำงานไม่สะดวก” หยิบน้ำส้มคั้นให้นิสาอีก เธอรับไปดื่มแล้วถือไว้

“ดื่มน้ำส้มมากๆ ผิวจะได้หายซีด อือ...ต้องให้ป้าจัดให้คุณทุกมื้อดีกว่า

พวกคุณช่วยมาเยี่ยมคุณนิสาบ่อยๆ นะครับ

เธอเหงา คนไข้จะได้มีกำลังใจหายไวๆ”

อัครเดชมองหน้าทุกคน โดยเฉพาะ ไปร่มาเธอยิ้ม พยักหน้า อัครเดชยิ้มตอบ

“ผมไปดีกว่า ผมอยู่พวกคุณคุยไม่สะดวก ผมจะกินข้าว คุณนิสามีอะไรเรียกได้นะครับ ”  

อัครเดชก้มหัวให้สาวๆ เดินเข้าบ้าน

 

“ฉันไม่เข้าใจนายคนนี้เลย” บังอรออกความเห็น

“นั้นสิ พิลึกคนจัง” เภตราเออออ

“ฉันดูเขาก็เอาใจใส่นิสาดีนี่” ไปร่มาพูด มองนิสาอมยิ้ม

“เขาก็งี้แหละ บางครั้งก็ดี บางครั้งก็กวน”

นิสาแก้ต่างกลางๆ...

 

อัครเดชตักข้าวในครัว        

“คุณคะ...คุณนิสาดีขึ้นมั้ยคะ?”

ป้าแสงถาม ขณะที่อัครเดชตักเอากับราดข้าวในครัว        

“สภาพจิตใจดีป้า ไม่ปวดมากคงหายไว

อ้อ...ป้าทำน้ำส้มคั้น น้ำผลไม้ก็ได้ให้คุณนิสาทุกมื้อนะครับ” 

“ค่ะ”  อัครเดชนั่งลง กินที่โต๊ะในครัว

“แฟนคุณนิสา ทำไมไม่มาบ้างครับ?” กินไป ถามไปเรื่อย

“ป้าก็ไม่รู้ แปลกใจเหมือนกัน” 

“เขารักกัน หรือเปล่าครับ?”

“ไม่รู้...คงดูใจกันอยู่มั่ง!”     

“ป้าทำกับข้าวอร่อยจริงๆ อยู่นานผมคงอ้วนแน่ ขอบคุณครับ”  

“ป้าไม่ได้ทำ ป้าพรแม่ครัวเป็นคนทำ แล้วป้าจะบอกเขาให้”

เธอหันมายิ้มให้ เขาเอาจานวางในอ่าง

“วางไว้นั้นแหละ คุณ”  

“ครับ” 

อัครเดชเห็นน้ำส้มคั้นเหลืออยู่ในตู้เย็น คว้าเทใส่แก้วยกดื่มจนหมด...

 

เดินออกจากครัวไปห้องรับแขก หาหนังสือในตู้ดู เผื่อมีอะไรน่าสนใจ

“คุณอัครเดชคะ อยู่ไหนเอ่ย?”

ไปร่มาส่งเสียง เดินตรงมาหาอัครเดช เห็นเขานอนอ่านหนังสือบนโซฟา

ยิ้มหวาน พูด

“นิสาเรียกหาค่ะ”

อัครเดชลุกนั่ง เก็บหนังสือ เดินตามไปร่มา

“คุณจะกลับกันหรือครับ?” เขาถาม ระหว่างเดิน

“สักครูค่ะ นี่ก็นานนะคะ รบกวนนิสาพักผ่อน”

“ผมเห็นว่าดีนะครับ เธอคงหายเหงา”

ทั้งคู่เดินไป คุยไป

“วันนี้หยุดงาน และนัดกันไว้ก่อน วันอื่นคงมาพร้อมกันเห็นทีจะยาก”

เธอเดินนำไปที่โต๊ะสนาม ทั้งสามสาวมองทั้งคู่ เขาทรุดลงนั่งข้างนิสา

“มีอะไรหรือครับ?”  

“เพื่อนๆ จะกลับกัน”

“อ๋อ...ขอบคุณที่มาเยี่ยมคนป่วยครับ” เขายิ้มกับสามสาว

“ไปนะนิสาว่างๆ จะมาใหม่”  

บังอรโบกมือนำเป็นคนแรก ทุกคนโบกมือเดินไปที่รถ

อัครเดชเดินไปเปิดประตูรั้วบ้านรอ รถผ่านเขา สาวๆโบกมืออัครเดชโบกตอบ

ปิดประตูรั้ว เดินมาหานิสา

“ขึ้นบน หรือจะอยู่ชั้นล่างครับ?” เธอเงยหน้ามองเขา

“ฉันปวดฉี่จะแย่อยู่แล้ว” เธอเสียงสั่น

เขาหัวเราะ หึ หึ เข็นรถเข้าบ้าน

“เอาห้องน้ำล่างดีกว่า ผมจะอุ้มคุณละนะ”  

“ค่ะ”

นิสายื่นมือกอดคอเขาแน่น ตอนนี้รู้จังหวะกันแล้วสบายหน่อย

อัครเดชวางเธอลงโถชักโครก จัดการถอดกางเกงให้

เธอหน้าแดง เธอเหนี่ยวคอเขา เพื่อให้เขาจัดการสะดวกขึ้น

“ตามสบาย เดี๋ยวเรียกผมนะ?”

เขาออกไป ปิดประตู นิสาอ่อนใจคิด...

เราทำอะไรก็ลำบาก หากไม่มีเขาคงแย่มากๆ  

อัครเดชเคาะประตู เปิดเข้ามา

“ผมอุ้มคุณขึ้นข้างบนเลยดีกว่า”  

“ค่ะ”   ชูมือขึ้น ขอคอเขา ยิ้มให้กัน

“ป้าดูรถด้วยนะครับ”  

“ค่ะ”  

 

ป้าแสงมองอัครเดชอุ้มนิสาขึ้นบันได ส่ายหัวยิ้ม

เขาวางเธอลงบนเตียง จัดให้เธอนอนสบาย ยื่นนิ่งมองเธอ

“วันนี้เริ่มออกกำลัง และนวดคุณด้วย

ตอนนี้คุณนอนพักก่อน ผมจะปลุกเมื่อได้เวลาโอเค?”   

“ค่ะ”  

เราต้องตามใจเขาอยู่แล้ว  คิดแล้วอ่อนใจ

นิสาม้อยหลับไปเกือบทันทีหลังกินยาที่อัครเดชจัดให้ และห่มผ้าให้เธอ...