Dangerous ✗รักอันตราย

 
 
 
 
 
                    ณ สาธารณรัฐเกาหลีใต้
 
 
 
 
                    ประเทศที่เต็มไปด้วยระบอบประชาธิปไตย โดยมีประธาณาธิบดีเป็นประมุข มีประชากรอาศัยอยู่ประมาณ 50 ล้านคน เป็นอีกหนึ่งประเทศที่ชาวต่างชาติมักจะพบแต่สิ่งสวยงามน่าตื่นตาตื่นใจไปกับแสง สี เสียงแห่งประเทศนี้ ยิ่งได้รับความนิยมมากในหมู่เด็กวัยรุ่น ในด้านแฟชั่นและวงการบันเทิงที่ดูสวยหรู
 
 
 
 
                   หากแต่อีกด้านของประเทศที่ถูกปิดบังไว้ วงการมืดอีกหนึ่งวงการที่สั่นสะเทือนวงการตำรวจ อาชญากรรมที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า การจลกรรมและแก๊งค์มาเฟียที่แฝงตัวอยู่ทุกซองทุกมุมของประเทศ จนเกินความสามารถตำรวจธรรมดา
 
 
 
 
                    เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ต้องจัดตั้งองค์กรพิเศษขึ้นเพื่อนภารกิจระดับชาติโดยเฉพาะ ศูนย์รวมคนเก่งและอัจฉริยะจากทั่วประเทศองค์กรสืบราชการลับเกาหลีใต้ NIS (National Intelligence Service) ซึ่งถูกก่อตั้งอย่างเป็นทางการเมื่อ ค.ศ. 1961
 
 
 
 
 
 
:::Dangerous:::
 
 
 
 
                  “กรี๊ดดดดด!! ปล่อยฉันนะ!!....ฮึก ฮือออ…” เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังลั่น พยายมดิ้นรนให้หลุดพ้นจากพันธนาการของชายร่างใหญ่ที่จับตัวเธอไว้
 
 
 
 
                   เพี้ยะ!!
 
 
 
 
                  ร่างบางถึงกับตัวเหวี่ยงไปตามแรงกระทบที่แก้มที่เปลี่ยนเป็นสีช้ำด้วยมือหนา มุมปากมีเลือดไหลซิบถูกกระทำอย่างไร้ความปราณีจากหัวหน้าใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเธอ คิมคิบอม
 
 
 
 
               “เธอกล้ามากที่ทรยศต่อแก๊งค์ของเรา….” ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่แอบแฝงไปด้วยความโหดเหี้ยม “รู้ใช่มั้ย…ว่าบทลงโทษของคนทรยศมันจะเป็นยังไง”
 
 
 
                 “หัวหน้าคะ….ได้โปรดเถอะคะ ให้โอกาสฉันอีกครั้งเถอะ…ฉันขอโทษ ฮึก ฮึก” หญิงสาวตะเกียดตะกายเกาะขาของคนที่เธอเรียกว่าหัวหน้า ตัวสั่นงันงกเหมือนนกน้อยที่กำลังหวาดกลัว พยายามอ้อนวอนเพื่อขอชีวิต
 
 
 
 
                  ผลั่ก!
 
 
 
 
                  ชายหนุ่มสะบัดร่างที่ขาออกอย่างแรง ก่อนจะจ้องมองด้วยแววตาที่ใครเห็นก็คงจะต้องกลัวจนหัวหด ทำเอาหญิงสาวตัวสั่นมากกว่าเดิม
 
 
 
 
                “เธอยังกล้าร้องขอโอกาสจากฉันอีกหรอ ห้ะ!!” คิบอมจิมผมหญิงสาวขึ้นมาก่อนจะพูดเสียงแข็ง
 
 
 
                  “โอ้ยย…หัวหน้า ได้โปรด ฮึก ฮืออ.. ฉันสัญญาว่าจะไม่พลาดอีก ฉันจะไม่ทำมันอีกแล้วคะ”
 
 
 
                  “หึ….” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอพร้อมกับเหวี่ยงหญิงสาวลงไปนอนกองกับพื้น  “ก็ได้  ซอฮยอน…ฉันจะให้โอกาสเธออีกซักครั้ง แต่ถ้าทำไม่สำเร็จล่ะก้….”
 
 
 
 
                 “ไม่คะ!  ฉันต้องทำสำเร็จแน่ๆ ขอแค่คุณสั่งมาคะ” หญิงสาวตัดบทอย่างหนักแน่น
 
 
 
 
                “ก้ได้…เอายาสามพันเม็ดในล็อตใหม่ไปปล่อยให้หมดเร็วที่สุด ให้คนมันติดยานรกนี่เพิ่มขึ้นอีก”
 
 
 
 
                 “คะ…ฉันจะทำตามนั้น” ซอฮยอนรับคำ
 
 
 
 
               “แต่ถึงอนย่างนั้นเธอก็ต้องได้รับบทลงโทษที่ทรยศแก๊งค์ของเรา….คังอินจัดการที” ชายหนุ่มพูดเพียงเท่านั้นก่อนเดินออกไปจากห้องสี่เหลี่ยมมืดๆ ที่มีแสงไฟสลัวๆ
 
 
 
 
                ชายร่างใหญ่ที่เคยจับตัวร่างบางไว้หันไปหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมา ภายในมีสารเหลวสีเขียวที่ดูสวยงาม            แต่ซอฮยอนกลับจ้องมองมันด้วยความตกใจ เธอรู้จักมันดี ใครก็ตามที่ได้ลองจะต้องกลายเป็นทาสของมันตลอดกาล
 
 
 
 
                 “ไม่นะคังอิน ได้โปรดอย่า!.....กรี๊ดดดดด!!” เธอกรีดร้องเมื่อเข็มแหลมถูกปักลงไปที่ต้นแขนสดๆ สารเหลวภายในหลอดถูกปล่อยเข้าสู่กระแลเลือด ก่อนที่ยาจะเริ่มออกฤทธิ์หลอนประสาททันที
 
 
 
 
:::Dangerous:::
 
 
 
 
                 14 กุมภาพันธ์ 2010
 
 
 
 
         
 
                  หญิงสาวร่างบางนั่งอยู่ที่ม้านั่งในสวนสาธารณะเพียงลำพัง พลางยกนาฬิกาข้อมือดูเป็นระยะ นี่ก็เป็นเวลาเกือบหนึ่งทุ่มแล้ว แต่คนที่สั่งให้เธอมานั่งรอก็ไม่มาเสียที ทั้งๆที่เลิกงานพร้อมกันแท้ๆ แต่อีกฝ่ายกลับอยากไปแวะที่อื่นตามลำพังก่อน ทั้งๆที่เป็นวันที่คู่รักควรจะอยู่ด้วยกันด้วยซ้ำ
 
 
 
 
                  “นี่ๆ พี่สาวคะ” จู่ๆก็มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆมากระตุกแขนเสื้อเธอเบาๆ
 
 
 
 
                   “ว่าไงคะหนูน้อย…มาทำอะไรคนเดียวคะ หลงทางหรือเปล่า” หญิงสาวรีบถามทันที แต่เด็กน้อยกลับส่ายหัวเบาๆ
 
 
 
 
                   “พี่สาวช่วยยกนิ้วก้อยขึ้นมาหน่อยสิคะ” ร่างบางมีทีท่าฉงนกับเด็กน้อยแต่เธอก็ยอมทำตาม เด็กหญิงตัวเล็กบรรจงผูกเส้นด้ายบางๆสีแดงไว้ที่นิ้วก้อยของเธอก่อนจะพูด
 
 
 
 
 
                   “เดินไปตามเส้นด้ายสีแดงนี้เรื่อยๆนะคะ ที่ปลายเชือกมีคนรออยู่” เมื่อพูดจบเด็กหญิงตัวน้อยก็เดินจากไป หญิงสาวมองด้ายสีแดงที่นิ้วก้อยก่อนจะตัดสินใจเดินสาวด้ายเส้นบางที่ไม่มีทีท่าว่าจะเจอปลายของมันไปเรื่อยๆ
 
 
 
 
                   ยิ่งเดินตามไปยิ่งเพิ่มความสงสัยให้กับหญิงสาวเป็นอย่างมาก พรือว่าเธอจะโดนเด็กหลอกเสียแล้ว…แต่จู่ๆเชือกก็ดึงกระตุกสองสามที ทำให้ต้องเดินตามต่อไป…แล้วก็ต้องถึงกับอึ้ง เมื่อคนที่ยืนรออยู่ปลายเชือกคือ โจคยูฮยอน
คนรักของเธอเอง….
 
 
 
 
                ชายหนุ่มยืนนิ้มกวนๆพร้อมกับกระดิกนิ้วก้อยขอตัวเองที่มีด้ายสีแดงผูกติดอยู่เหมือนกัน รอบๆเต็มไปด้วยเทียนยาวที่ตั้งอยู่บนเสาร์สูงพอดีไหล่ของชายหนุ่มช่วยให้แสงสว่างแทนดวงตะวันที่เริ่มคล้อยต่ำลงแล้ว
 
 
 
 
                 “เล่นอะไรของคุณเนี่ย คยูฮยอน” หญิงสาวเอ่ยถามยิ้มๆพร้อมกับเดินเข้าไปหา
 
 
 
 
 
                    “ผมไม่ได้เล่นซักหน่อย…ยุนอา..” ชายหนุ่มเรียกพร้อมจ้องหน้าเธอนิ่งด้วยแววตาอ่อนโยน  “เห็นนี่มั้ย…ตำนานจีนกล่าวไว้ว่า มนุษย์ทั้งชายหญิงจะเกิดมาพร้อมกับด้ายแดงที่ผูกติดอยู่กับนิ้วก้อย และที่ปลายอีกด้านของด้ายเส้นนั้นก็คือเนื้อคู่ของเขานั่นเอง….”
 
 
 
 
                 “คะ….แล้วไงต่อ” ยุนอายืนยิ้มฟังนิทานของคยูฮยอน
 
 
 
 
               “ก็นี่ไง….ผมเป็นเนื้อคู่ของคุณ แล้วคุณก็เป็นเนื้อคู่ของผม”
 
 
 
 
                “ฮ่าๆ มั่วแล้ว…อย่างนี้ฉันจะเอาเชือกไปผูกกับใครก็ได้สิคะ” หญิงสาวขำออมมากับจินตนาการของแฟนหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
                   “ไม่ได้หรอก เพราะปลายเชือกของคุณต้องเป็นผมเท่านั้น” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเอาหน้าผากไปชนกับหน้าผากของหญิงสาวเบาๆ “เราก็คบกันมาห้าปีแล้วนะ ตอนนี้ผมมั่นใจแล้ว….แล้วคุณล่ะ”
 
 
 
 
                  “อืม….คะ” ยุนอาตอบรับอย่างเขินๆ
 
 
 
 
                 “งั้นเรา….แต่งงานกันนะครับ” คยูฮยอนพูดพร้อมกับหยิมแหวนที่เตรียมไว้ออกมา ทำเอาร่างบางนิ่งอึ้งไปกับเวลาที่เธอรอคอยมาตลอด
 
 
 
 
                “คะ ฉันตกลงคะ” เธอตอบรับพร้อมสวมกอดชายหนุ่มตรงหน้า
 
 
 
 
                 “ผมดีใจที่สุดเลย…งั้นขอสวมแหวนจองไว้ก่อนนะครับ” ทั้งคู่ผละออกจากกันเล็กน้อยก่อนที่คยูฮยอนจะบรรจงสวมแหวนลงไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของยุนอา ทำเอาหญิงสาวถึงกับน้ำตาคลอด้วยความตื้นตันใจ
 
 
 
:::Dangerous:::
 
 
 
 
                    “กลับมาแล้วคะ” เสียงใสของยุนอาเอ่ยทันทีที่ก้าวพ้นประตูเข้ามาในบ้าน เรียกให้พี่ชายหนุ่มลูกพี่ลูกน้องที่นั่งจมอยู่กับกองเอกสารละสายตาขึ้นมอง
 
 
 
 
                    “วันนี้กลับดึกจังนะ” เขาทัก
 
 
 
 
                    “พี่ทงเฮล่ะคะ ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะ” เธอถามพร้อมทั้งเดินเข้าไปหยิบเอกสารบนโต๊ะขึ้นมาดูผ่านๆ  “แก๊งค์มังกรดำ…อะไรกันคะ”
 
 
 
                  “ฉันกำลังเตรียมเอกสารที่ใช้ประชุมพรุ่งนี้น่ะ ช่วยหน่อยสิ”
 
 
 
 
                   “อะไรกันเป็นถึงหัวหน้าทีมต้องมานั่งจัดเอกสารเองหรอเนี่ย” ยุนอาพูดในขณะที่มือก็เริ่มจะทำงานแล้ว ทงเฮยิ้มน้อยๆ
 
 
 
 
                  “ก็ฝ่ายกรองข้อมูลงานล้นแล้วนี่ยา ทำเองแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก” ทงเฮตอบ “แล้วนั่นอะไรน่ะ”
 
 
 
 
                “อ๋อ นี่หรอค” ยุนอาจับที่แหวนของตัวเองอย่างเขินๆ  “คยูฮยอนของฉันแต่งงานน่ะคะ”
 
 
 
 
                “หืมมม….กระทันหันจัง แต่ก็ยินดีด้วยนะน้องพี่” ชายหนุ่มยิ้มพร้อมขยี้ผมน้องสาวสุดที่รักเบาๆ
 
 
 
 
                   “แล้วเรื่องแก๊งค์มังกรดำเนี่ย มันอะไรกันหรอคะ”
 
 
 
 
                    “เป็นแก๊งค์มาเฟียอันดับต้นๆของเกาหลีเลยล่ะ พวกมันทั้งค้าอาวุธเถื่อนละยาเสพติด ทางองค์กรตามสืบคดีของพวกมันมาเป็นปีๆแล้วแต่ก็ยังไม่ได้เรื่อง เพราะการหลบซ่อนตัวของพวกมันแนบเนียนมาก ผบ.เลยยกงานนี้ให้ทีมของเราสืบต่อ” ทงเฮอธิบายเรื่องคร่าวๆ
 
 
 
 
                    “’งานช้างน่าดูเลยสิคะ”
 
 
 
 
                     “มีงานไหนไม่งานช้างสำหรับองค์กรเรามั่งล่ะ…ระดับชาติทั้งนั้น”
 
 
 
 
 
                     “อื้มม ก็จริง…อ่ะ เสร็จแล้วคะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ เหนื่อยมากๆเลยแหละ” ยุนอาพูดพร้อมกับวางเอกสารชุดสุดท้ายลงบนโต๊ะ
 
 
 
 
                      “ไปทำอะไรกันมาถึงเหนื่อยนักหนา” ทงเฮแซวเล่นด้วยแววตากรุ้มกริ่มทำเอายุนอาหน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
 
 
 
 
                     “ที่ทงเฮ บ้าน่า!!”