Dangerous ✗รักอันตราย
qpit
1) Dangerous ::: 1
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ณ สาธารณรัฐเกาหลีใต้
ประเทศที่เต็มไปด้วยระบอบประชาธิปไตย โดยมีประธาณาธิบดีเป็นประมุข มีประชากรอาศัยอยู่ประมาณ 50 ล้านคน เป็นอีกหนึ่งประเทศที่ชาวต่างชาติมักจะพบแต่สิ่งสวยงามน่าตื่นตาตื่นใจไปกับแสง สี เสียงแห่งประเทศนี้ ยิ่งได้รับความนิยมมากในหมู่เด็กวัยรุ่น ในด้านแฟชั่นและวงการบันเทิงที่ดูสวยหรู
หากแต่อีกด้านของประเทศที่ถูกปิดบังไว้ วงการมืดอีกหนึ่งวงการที่สั่นสะเทือนวงการตำรวจ อาชญากรรมที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า การจลกรรมและแก๊งค์มาเฟียที่แฝงตัวอยู่ทุกซองทุกมุมของประเทศ จนเกินความสามารถตำรวจธรรมดา
เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ต้องจัดตั้งองค์กรพิเศษขึ้นเพื่อนภารกิจระดับชาติโดยเฉพาะ ศูนย์รวมคนเก่งและอัจฉริยะจากทั่วประเทศองค์กรสืบราชการลับเกาหลีใต้ NIS (National Intelligence Service) ซึ่งถูกก่อตั้งอย่างเป็นทางการเมื่อ ค.ศ. 1961
:::Dangerous:::
“กรี๊ดดดดด!! ปล่อยฉันนะ!!....ฮึก ฮือออ…” เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังลั่น พยายมดิ้นรนให้หลุดพ้นจากพันธนาการของชายร่างใหญ่ที่จับตัวเธอไว้
เพี้ยะ!!
ร่างบางถึงกับตัวเหวี่ยงไปตามแรงกระทบที่แก้มที่เปลี่ยนเป็นสีช้ำด้วยมือหนา มุมปากมีเลือดไหลซิบถูกกระทำอย่างไร้ความปราณีจากหัวหน้าใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเธอ คิมคิบอม
“เธอกล้ามากที่ทรยศต่อแก๊งค์ของเรา….” ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่แอบแฝงไปด้วยความโหดเหี้ยม “รู้ใช่มั้ย…ว่าบทลงโทษของคนทรยศมันจะเป็นยังไง”
“หัวหน้าคะ….ได้โปรดเถอะคะ ให้โอกาสฉันอีกครั้งเถอะ…ฉันขอโทษ ฮึก ฮึก” หญิงสาวตะเกียดตะกายเกาะขาของคนที่เธอเรียกว่าหัวหน้า ตัวสั่นงันงกเหมือนนกน้อยที่กำลังหวาดกลัว พยายามอ้อนวอนเพื่อขอชีวิต
ผลั่ก!
ชายหนุ่มสะบัดร่างที่ขาออกอย่างแรง ก่อนจะจ้องมองด้วยแววตาที่ใครเห็นก็คงจะต้องกลัวจนหัวหด ทำเอาหญิงสาวตัวสั่นมากกว่าเดิม
“เธอยังกล้าร้องขอโอกาสจากฉันอีกหรอ ห้ะ!!” คิบอมจิมผมหญิงสาวขึ้นมาก่อนจะพูดเสียงแข็ง
“โอ้ยย…หัวหน้า ได้โปรด ฮึก ฮืออ.. ฉันสัญญาว่าจะไม่พลาดอีก ฉันจะไม่ทำมันอีกแล้วคะ”
“หึ….” ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอพร้อมกับเหวี่ยงหญิงสาวลงไปนอนกองกับพื้น “ก็ได้ ซอฮยอน…ฉันจะให้โอกาสเธออีกซักครั้ง แต่ถ้าทำไม่สำเร็จล่ะก้….”
“ไม่คะ! ฉันต้องทำสำเร็จแน่ๆ ขอแค่คุณสั่งมาคะ” หญิงสาวตัดบทอย่างหนักแน่น
“ก้ได้…เอายาสามพันเม็ดในล็อตใหม่ไปปล่อยให้หมดเร็วที่สุด ให้คนมันติดยานรกนี่เพิ่มขึ้นอีก”
“คะ…ฉันจะทำตามนั้น” ซอฮยอนรับคำ
“แต่ถึงอนย่างนั้นเธอก็ต้องได้รับบทลงโทษที่ทรยศแก๊งค์ของเรา….คังอินจัดการที” ชายหนุ่มพูดเพียงเท่านั้นก่อนเดินออกไปจากห้องสี่เหลี่ยมมืดๆ ที่มีแสงไฟสลัวๆ
ชายร่างใหญ่ที่เคยจับตัวร่างบางไว้หันไปหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมา ภายในมีสารเหลวสีเขียวที่ดูสวยงาม แต่ซอฮยอนกลับจ้องมองมันด้วยความตกใจ เธอรู้จักมันดี ใครก็ตามที่ได้ลองจะต้องกลายเป็นทาสของมันตลอดกาล
“ไม่นะคังอิน ได้โปรดอย่า!.....กรี๊ดดดดด!!” เธอกรีดร้องเมื่อเข็มแหลมถูกปักลงไปที่ต้นแขนสดๆ สารเหลวภายในหลอดถูกปล่อยเข้าสู่กระแลเลือด ก่อนที่ยาจะเริ่มออกฤทธิ์หลอนประสาททันที
:::Dangerous:::
14 กุมภาพันธ์ 2010
หญิงสาวร่างบางนั่งอยู่ที่ม้านั่งในสวนสาธารณะเพียงลำพัง พลางยกนาฬิกาข้อมือดูเป็นระยะ นี่ก็เป็นเวลาเกือบหนึ่งทุ่มแล้ว แต่คนที่สั่งให้เธอมานั่งรอก็ไม่มาเสียที ทั้งๆที่เลิกงานพร้อมกันแท้ๆ แต่อีกฝ่ายกลับอยากไปแวะที่อื่นตามลำพังก่อน ทั้งๆที่เป็นวันที่คู่รักควรจะอยู่ด้วยกันด้วยซ้ำ
“นี่ๆ พี่สาวคะ” จู่ๆก็มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆมากระตุกแขนเสื้อเธอเบาๆ
“ว่าไงคะหนูน้อย…มาทำอะไรคนเดียวคะ หลงทางหรือเปล่า” หญิงสาวรีบถามทันที แต่เด็กน้อยกลับส่ายหัวเบาๆ
“พี่สาวช่วยยกนิ้วก้อยขึ้นมาหน่อยสิคะ” ร่างบางมีทีท่าฉงนกับเด็กน้อยแต่เธอก็ยอมทำตาม เด็กหญิงตัวเล็กบรรจงผูกเส้นด้ายบางๆสีแดงไว้ที่นิ้วก้อยของเธอก่อนจะพูด
“เดินไปตามเส้นด้ายสีแดงนี้เรื่อยๆนะคะ ที่ปลายเชือกมีคนรออยู่” เมื่อพูดจบเด็กหญิงตัวน้อยก็เดินจากไป หญิงสาวมองด้ายสีแดงที่นิ้วก้อยก่อนจะตัดสินใจเดินสาวด้ายเส้นบางที่ไม่มีทีท่าว่าจะเจอปลายของมันไปเรื่อยๆ
ยิ่งเดินตามไปยิ่งเพิ่มความสงสัยให้กับหญิงสาวเป็นอย่างมาก พรือว่าเธอจะโดนเด็กหลอกเสียแล้ว…แต่จู่ๆเชือกก็ดึงกระตุกสองสามที ทำให้ต้องเดินตามต่อไป…แล้วก็ต้องถึงกับอึ้ง เมื่อคนที่ยืนรออยู่ปลายเชือกคือ โจคยูฮยอน
คนรักของเธอเอง….
ชายหนุ่มยืนนิ้มกวนๆพร้อมกับกระดิกนิ้วก้อยขอตัวเองที่มีด้ายสีแดงผูกติดอยู่เหมือนกัน รอบๆเต็มไปด้วยเทียนยาวที่ตั้งอยู่บนเสาร์สูงพอดีไหล่ของชายหนุ่มช่วยให้แสงสว่างแทนดวงตะวันที่เริ่มคล้อยต่ำลงแล้ว
“เล่นอะไรของคุณเนี่ย คยูฮยอน” หญิงสาวเอ่ยถามยิ้มๆพร้อมกับเดินเข้าไปหา
“ผมไม่ได้เล่นซักหน่อย…ยุนอา..” ชายหนุ่มเรียกพร้อมจ้องหน้าเธอนิ่งด้วยแววตาอ่อนโยน “เห็นนี่มั้ย…ตำนานจีนกล่าวไว้ว่า มนุษย์ทั้งชายหญิงจะเกิดมาพร้อมกับด้ายแดงที่ผูกติดอยู่กับนิ้วก้อย และที่ปลายอีกด้านของด้ายเส้นนั้นก็คือเนื้อคู่ของเขานั่นเอง….”
“คะ….แล้วไงต่อ” ยุนอายืนยิ้มฟังนิทานของคยูฮยอน
“ก็นี่ไง….ผมเป็นเนื้อคู่ของคุณ แล้วคุณก็เป็นเนื้อคู่ของผม”
“ฮ่าๆ มั่วแล้ว…อย่างนี้ฉันจะเอาเชือกไปผูกกับใครก็ได้สิคะ” หญิงสาวขำออมมากับจินตนาการของแฟนหนุ่ม
“ไม่ได้หรอก เพราะปลายเชือกของคุณต้องเป็นผมเท่านั้น” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเอาหน้าผากไปชนกับหน้าผากของหญิงสาวเบาๆ “เราก็คบกันมาห้าปีแล้วนะ ตอนนี้ผมมั่นใจแล้ว….แล้วคุณล่ะ”
“อืม….คะ” ยุนอาตอบรับอย่างเขินๆ
“งั้นเรา….แต่งงานกันนะครับ” คยูฮยอนพูดพร้อมกับหยิมแหวนที่เตรียมไว้ออกมา ทำเอาร่างบางนิ่งอึ้งไปกับเวลาที่เธอรอคอยมาตลอด
“คะ ฉันตกลงคะ” เธอตอบรับพร้อมสวมกอดชายหนุ่มตรงหน้า
“ผมดีใจที่สุดเลย…งั้นขอสวมแหวนจองไว้ก่อนนะครับ” ทั้งคู่ผละออกจากกันเล็กน้อยก่อนที่คยูฮยอนจะบรรจงสวมแหวนลงไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของยุนอา ทำเอาหญิงสาวถึงกับน้ำตาคลอด้วยความตื้นตันใจ
:::Dangerous:::
“กลับมาแล้วคะ” เสียงใสของยุนอาเอ่ยทันทีที่ก้าวพ้นประตูเข้ามาในบ้าน เรียกให้พี่ชายหนุ่มลูกพี่ลูกน้องที่นั่งจมอยู่กับกองเอกสารละสายตาขึ้นมอง
“วันนี้กลับดึกจังนะ” เขาทัก
“พี่ทงเฮล่ะคะ ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะ” เธอถามพร้อมทั้งเดินเข้าไปหยิบเอกสารบนโต๊ะขึ้นมาดูผ่านๆ “แก๊งค์มังกรดำ…อะไรกันคะ”
“ฉันกำลังเตรียมเอกสารที่ใช้ประชุมพรุ่งนี้น่ะ ช่วยหน่อยสิ”
“อะไรกันเป็นถึงหัวหน้าทีมต้องมานั่งจัดเอกสารเองหรอเนี่ย” ยุนอาพูดในขณะที่มือก็เริ่มจะทำงานแล้ว ทงเฮยิ้มน้อยๆ
“ก็ฝ่ายกรองข้อมูลงานล้นแล้วนี่ยา ทำเองแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก” ทงเฮตอบ “แล้วนั่นอะไรน่ะ”
“อ๋อ นี่หรอค” ยุนอาจับที่แหวนของตัวเองอย่างเขินๆ “คยูฮยอนของฉันแต่งงานน่ะคะ”
“หืมมม….กระทันหันจัง แต่ก็ยินดีด้วยนะน้องพี่” ชายหนุ่มยิ้มพร้อมขยี้ผมน้องสาวสุดที่รักเบาๆ
“แล้วเรื่องแก๊งค์มังกรดำเนี่ย มันอะไรกันหรอคะ”
“เป็นแก๊งค์มาเฟียอันดับต้นๆของเกาหลีเลยล่ะ พวกมันทั้งค้าอาวุธเถื่อนละยาเสพติด ทางองค์กรตามสืบคดีของพวกมันมาเป็นปีๆแล้วแต่ก็ยังไม่ได้เรื่อง เพราะการหลบซ่อนตัวของพวกมันแนบเนียนมาก ผบ.เลยยกงานนี้ให้ทีมของเราสืบต่อ” ทงเฮอธิบายเรื่องคร่าวๆ
“’งานช้างน่าดูเลยสิคะ”
“มีงานไหนไม่งานช้างสำหรับองค์กรเรามั่งล่ะ…ระดับชาติทั้งนั้น”
“อื้มม ก็จริง…อ่ะ เสร็จแล้วคะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ เหนื่อยมากๆเลยแหละ” ยุนอาพูดพร้อมกับวางเอกสารชุดสุดท้ายลงบนโต๊ะ
“ไปทำอะไรกันมาถึงเหนื่อยนักหนา” ทงเฮแซวเล่นด้วยแววตากรุ้มกริ่มทำเอายุนอาหน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ที่ทงเฮ บ้าน่า!!”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
