คุณชายที่รัก

เฮ้อออออ นอกจากฝันแล้ว ดูท่าเธอจะหาเพื่อนได้ยากนะเนี่ย ทำไม๊ทำไมพวกคุณหนูมีตังทั้งหลายถึงได้คิดถึงแต่เรื่องกระเป๋า รองเท้า เครื่องสำอางค์ น้ำหอม คอนเสิร์ต เสื้อผ้า น้ำหอม เครื่องสำอางค์ เสื้อผ้า คอนเสิร์ต รองเท้า กระเป๋า วนไปวนมาได้ทั้งวันนะ แล้วเด็กบ้านนอกไม่มีเงินเก็บอย่างเธอจะเอาอะไรไปคุยด้วยละเนี่ย

ยังคิดไม่ทันจบดี ฝันก็เข้ามาลากแขนเธอบอกให้ไปกินข้าวกลางวันด้วยกันที่โรงอาหาร โอ๊ะ เธอยังไม่เคยเห็นโรงอาหารที่นี่เลยนี่นะ ชักตื่นเต้นซะแล้วซิ 

ระหว่างทาง ฝันก็อธิบายให้เธอฟังคร่าวๆ ถึงวิธีทานอาหารที่นี่ ว่าทุกคนจะต้องมีที่ประจำของตัวเอง เพราะฉะนั้น วันแรกนี้จึงเป็นวันที่สำคัญที่สุดที่พวกเธอต้องไปจับจองที่ทำเลดีๆไว้ก่อน (ทำเลดีดีๆของฝันก้อคือที่ที่สามารถมองเห็นรุ่นพี่หน้าตาน่ารักนิสัยดีได้ชัดๆ ระหว่างทานข้าวนั่นเอง==') 

พอถึงโรงอาหารจันป้ายก็แทบเข่าอ่อนลงไปกองกับพื้น นี่มันโรงอาหารหรือท้องพระโรงสมัยพระเจ้าหลุยส์กันเนี่ย ระหว่างที่เธอยืนอ้าปากค้าง ฝันซึ่งหันมามองเพื่อนที่อยู่ดีๆก็หยุดเดินไปซะเฉยๆ พอเห็นหน้าจันป้าย ฝันก็หัวเราะคิกคัก ลากป้ายไปนั่งพร้อมอธิบายว่า ที่นี่ถูกออกแบบมาให้เหมือนห้องอาหารของพระเจ้าหลุยส์ที่สาม เพื่อเป็นการฝึกมารยาทบนโต๊ะอาหารให้กับนักเรียนไปด้วยในตัว อาหารจะมีบริกรดูแลแบบโต๊ะละ 1 คน ตอนเย็น นักเรียนทุดคนจะได้รับอนุญาตให้ดื่มไวน์คนละ 1 แก้วด้วยถ้าต้องการ

หลังจากหายตื่นตะลึงกับบรรยากาศห้องอาหารแล้ว เธอก็เริ่มสำรวจเพื่อร่วมโต๊ะ ส่วนมากก็จะเป็นเป็นเพื่อร่วมห้องเธอนั่นเอง เสียงฝันส่งเสียงทักทายเพื่อนเซ็งแซ่ จันป้ายเริ่มมองกวาดออกไปที่โต๊ะข้างเคียง แล้วสายตาเธอก็มาหยุดอยู่ที่ชายหนุ่มรูปร่างดีที่กำลังเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะตัวตรงข้ามกับเธอ นายมารยาททรามคนนั้นนั่นเอง

เอาแล้วมั้ยละยัยฝัน ที่นั่งทำเลดีของเธอกำลังจะทำร้ายชั้นแล้วไง จันป้ายเริ่มใจเต้นไม่เป็นส่ำ แต่ก่อนที่เธอจะหน้าซีดไปมากกว่านี้ เธอก็พยายามคิดหาข้อแก้ตัวให้ตัวเองในใจ ก็เธอไม่รู้นี่นะ คนไม่รู้ย่อมไม่ผิดสิ แล้วเธอก็บอกขอโทษเค้าไปแล้วด้วย ถึงจะเป็นแค่การพึมพำกับตัวเองเบาๆก็เถอะ ถ้านายนั่นต้องการ เธอจะตะโกนขอโทษเค้าตอนนี้ยังได้ ถ้าแลกมากับความสงบสุขตลอดหกปีของเธอที่นี่

เหมือนนายนั่นรับรู้ถึงความคิดของเธอ อยู่ดีๆ ก็หันหน้ามามองหน้าเธอซะอย่างนั้น ไหล่จันป้ายกระตุกนิดนึงด้วยความตกใจแล้วรีบก้มหน้างุดมองผ้ากันเปื้อนบนตักทันที

"นี่ ยัยบ้านนอก เธอติดค้างคำขอโทษชั้นอยู่นะ" เสียงเดียวกับที่ตะโกนว่าเธอเมื่อเช้าดังขึ้นข้างหูจันป้าย

"ป้ายขอโทษพี่แล้วนะคะเมื่อเช้านี้" เธอพึมพำเบาๆ ออกมา

"ชื่อป้ายหรอ ป้ายอะไร ป้ายรถ ป้ายเรือ ป้ายรองเท้า หรือป้ายชุดชั้นใน" ซีซาร์ถามลอยๆ แต่จันป้ายโกรธจิ๊ด คนบ้าอะไรจะชื่อป้ายรองเท้าหรือป้ายชุดชั้นในยะ ไหนยัยฝันบอกนายนี่ฉลาดไง เชอะ

"ไม่ใช่ทั้งหมดนั่นแหละค่ะ จันป้าย ชื่อจันป้าย" เธอเชิดคางขึ้นเล็กน้อยแล้วตอบฉากฉาน

ซีซาร์หัวเราะเบาๆ แล้วถามต่อ "ใครตั้งให้น่ะ แล้วหมายความว่าอะไร ชื่อแปลกดีนี่"

จันป้ายแทบจะสะอึก ทุกครั้งที่มีคนถามคำถามแบบนี้ แต่เธอก็ตอบกลับไปทุกครั้งเหมือนกันว่า "แม่ตั้งให้ค่ะ แต่ไม่ทราบว่าหมายความว่าอะไร แม่เสียตอยป้ายอายุได้เดือนเดียว"

คราวนี้เป็นฝ่ายซีซาร์ที่สะอึกบ้าง "ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ" สีหน้าสลดลงเล็กน้อยทำให้จันป้ายคลายความโกรธลงได้บ้าง

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เรื่องเมื่อเช้านี้ป้ายก็ต้องขอโทษพี่ด้วยนะคะ คือป้ายไม่ทราบจริงๆน่ะค่ะ ว่าเค้ามีที่จอดรถสำหรับนักเรียนด้วย"

"ก็ไม่ทุกคนหรอกนะ ช่างมันเถอะ ว่าแต่เธอจะทำอะไรเป็นการไถ่โทษล่ะ" ตอนนี้หน้าที่สลดอยู่เมื่อกี๊ถูกแทนด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แทนแล้ว นี่ชั้นหลงมีความรู้สึกดีๆ กับนายมารยาทไม่ดีนี่ได้งัยนะ เธอนี่มันเชื่อคนง่ายจริงๆเลยจันป้าย ไปหลงเชื่อจิ้งจอกเจ้าเล่ห์อย่างนายนี่ได้ไงนะ

"ไถ่โทษอะไรคะ ก็ไหนพี่บอกว่าช่างมันไง" เธอเตือนความจำเขา

"เธอทำชั้นขายหน้าต่อหน้าเด็กทั้งโรงเรียนนะเด็กน้อย เธอคิดว่าแค่คำขอโทษคำเดียวเธอก็จะลอยนวลไปได้เฉยๆงั้นเรอะ" เอาอีกแล้วไง รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นอีกแล้ว เธอแอลเหลือบมองฝันเพื่อขอความเห็น แล้วก็เป็นอย่างที่เธอคิด ทุกคนในโต๊ะหยุดคุยกันแล้วแอบฟังบทสนมนาของเธอกับซีซาร์อยู่จริงๆ ฝันรีบพยักหน้าให้เธอเบาๆ เป็นเชิงว่าตกลงไปเถอะ

"พี่จะให้ป้ายชดใช้ยังไงล่ะค่ะ" เธอทำใจดีสู้เสือถาม

"มาเป็นผู้ช่วยชั้น จนกว่าชั้นจะพอใจ"

"ตกลงค่ะ" เธอยิ้ม ฟังดูไม่ใช่งานยากนี่นะ แค่เป็นผู้ช่วยเอง เธอหันไปมองหน้าฝันแต่ฝันกำลังทำหน้าเหมือนคนขาดอากาศหายใจ นี่เธอตกลงใจทำอะไรโง่ๆออกไปอีกแล้วหรือเปล่านะ

"เอานี่มือถือเธอ ห้ามบอกเบอร์ใครนะ เครื่องนี้ชั้นติดต่อเธอได้คนเดียว ห้ามปิดเครื่อง ห้ามให้ชั้นรอนานเกินยี่สิบวินาที แล้วเธอก็โทรหาชั้นได้คนเดียวเท่านั้น คอยเช็คเมลทุก 10 นาทีด้วย ชั้นจะให้งานเธอผ่านอีเมล์นี้ มีอะไรโทรหาชั้นได้ แต่ถ้าเป็นเรื่องไร้สาระ เธอตายแน่ เข้าใจมั้ย"

"เข้าใจค่ะ" จันป้ายตอบรับงงๆ ฟังดูไม่ง่ายอย่างที่เธอคิดแล้วล่ะสิ