คุณชายที่รัก

ในที่สุด วันนี้ก็มาถึงจนได้ แล้วนี่มันอะไรกันละเนี่ย นี่ขนาดแค่ประตูทางเข้ายังขนาดนี้ ไม่รู้จะเวอร์ไปถึงไหน ดอกไม้อะไรเยอะแยะไปหมด มีแต่ที่จันป้ายไม่รู้จักทั้งนั้น แล้วไอ้พรมสีแดงเลือดนกนี่อีก นี่รับนักเรียนเข้าใหม่หรือประธานาธิบดีสหรัฐกันแน่นะ

"นี่เธอคิดผิดหรือคิดถูกเนี่ย จันป้าย" หญิงสาวพึมพำกับตนเอง

เอ่าน่า ไหนๆเธอก็สู้อุตส่าห์ตั้งใจเรียนจนชิงทุนที่นี่ได้ ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายอะไรเลยแถมมีเบี้ยเลี้ยงรายเดือนอีกเดือนละตั้ง 2 หมื่นบาท เวอร์แค่นี้เธอไม่ตายหรอกยัยบ้านนอก หญิงสาวแอบคิดกับตัวเองในใจเงียบๆ เผื่อว่าความกล้าบ้าบิ่นที่เธอมีมาตลอดสี่ปีนี้จะกลับมา

ยังไม่ทันที่ความกล้าของจันป้ายจะกลับมาอยู่กับตัว เธอก็เหลือบไปเห็นโชว์รูมรถราคาแพงระยับจอดเรียงรายละลานตาไปหมด อันที่จริง มันก็เป็นแค่ลานจอดรถธรรมดา แต่รถแต่ละคันที่จอดอยู่นี่สิ เธอไม่รู้ราคาหรอก รู้แต่ว่ามันต้องแพงมากแน่ๆ เพราะเธอไม่เคยเห็นรถพวกนี้วิ่งอยู่แถวบ้านเลย แล้วนี่มันก็สวยสุดๆไปเลย ส่วนมากเป็นรถสปอร์ตเปิดประทุนทั้งนั้น แล้วจะไม่ให้เธอหลงคิดไปว่าที่นี่เป็นโชว์รูมรถได้ยังไงนี่นะ

ระหว่างที่เธอเดินชมโฉมรถหลากยี่ห้อหลากรุ่นอยู่นั้น

"เฮ้ยยยยยย ยัยบ้านนอก เธอมาขวางทางชั้นทำไม ออกไปให้พ้นเดี๋ยวนี้เลยนะ" เสียงตะโกนโหวกเหวกของชายหนุ่มเจ้าของรถ SUV ตรา 4 ห่วง (Audi) ดังขึ้นข้างหลังจันป้าย คนอะไร หน้าตาก็ดี แต่มารยาททรามชะมัด

"นี่มันทางสาธารณะนะยะ นายจะมาโมเมอ้างความเป็นเจ้าของได้ยังไง" หญิงสาวตะโกนกลับ ไม่ยอมแพ้

--- แปลกแฮะ หลังจากที่เธอตะโกนใส่นายไม่มีมารยาทนั่นก็ดูเหมือนทุกคนที่อยู่แถวนั้นจะชะงักแล้วหันมามองเธอเป็นตาเดียว สาบานได้ว่าเธอเห็นบางคนวาดไม้กางเขนให้เธอด้วยซ้ำ ว่าแต่นายนี่รู้ได้ไงนะว่าเธอบ้านนอก ไม่ใช่ว่าเธอจะโกรธอะไรกลับคำนี้หรอกนะ เธอออกจะชินกับมันด้วยซ้ำ แต่ชั้นแต่งตัวบ้านนอกขนาดนั้นจริงหรอเนี่ย นี่เธอก็อุตสาห์ก้อบมาจากนิตยสารวัยรุ่นที่เห็นบนแผงหนังสือล่าสุดแล้วนะเนี่ย

"นี่ แม่คุณ ทางนะสาธารณะ แต่ที่จอดรถที่เธอยืนขวางอยู่เนี่ยมันเป็นที่ชั้น ไม่เห็นป้ายที่ติดอยู่กับทะเบียนรถชั้นรึไงฮะ ยัยซื่อบื้อ"

เธอเหลือบมองป้าย แล้วมองทะเบียนรถนายนั่น อร้ายยย จิงแฮะ กข 77 กรุงเทพ ตรงกันเป๊ะ

"ขอโทษ" เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วรีบเดินหนีก่อนที่เธอจะหน้าร้าวไปมากกว่านี้

"นี่ เธอจะเดินหนีชั้นไปแบบนี้ไม่ได้นะ" ชายหนุ่มยังตะโกนตามหลัง "ยัยเบ๊อะเอ๊ย เธอเสร็จชั้นแน่ ยัยบ้านนอก ดันมาทำชั้นเสียเวลา" เขารีบจอดรถอย่างรวดเร็วก่อนที่กระโดดตามหลังจันป้ายไป

"หายไปไหนเนี่ย เดินเร็วชะมัด เห็นตัวเล็กๆแท้ๆ" ได้แต่หงุดหงิดกับตัวเอง แต่ในเมื่อตามไม่ทันแล้ว ซีซาร์ก็ยอมแพ้เดินกลับเข้าห้องเรียนของตัวเอง

ห้อง 1A

"สวัสดี เราชื่อฝัน เธอชื่ออะไรน่ะ" เสียงใสดังขึ้นข้างหลังเธออย่างเป็นมิตร

"เราชื่อป้ายจ้ะ จันป้าย" เธอเงยหน้าตอบ โอ้โห คนอะไรน่ารักเป็นบ้า ผิวขาวอมชมพูยิ่งกว่าในโฆษณาครีมหน้าขาวที่เธอเห็นในทีวีอีก ปากเล็กๆสีชมพู แก้มแดงระเรื่อ ผนยาวสลวย ถ้าเธอเป็นผู้ชาย เธอคงตกหลุมรักแม่สาวน้อยที่อยู่ตรงหน้านี่แน่ๆ จันป้ายคิดพลางยิ้มตอบกลับไป

"ป้ายหรอ ชื่อเก๋ดีจัง ว่าแต่ป้ายนี่กล้าดีนะที่ตะโกนใส่พี่ซีซาร์อย่างนั้นน่ะ เรานะ แค่เห็นหน้าเค้าก็กลัวจะแย่แล้ว"

"พี่ซีซ่าร์หรอ" จันป้ายทวนชื่อแบบงงๆ เธอเพิ่งมาที่นี่วันแรก มนษย์คนแรกที่เธอทำความรู้จักด้วยก็คือฝัน หญิงสาวที่กำลังส่งเสียงแจ๋วๆ อยู่ตรงหน้านี้นี่ หรือว่าจะเป็นนายไม่มีมารยาทนั่น นี่นายนั่นน่ากลัวปานนั้นเลยหรอเนี่ย นี่เธอหาเรื่องใส่ตัวตั้งแต่ก้าวเท้ามาวันแรกซะแล้วสินะ จันป้ายเอ๊ย

"ใช่ ก็พี่ผู้ชายเข้มๆ หน้าตาดีในรถออดีที่เธอคุยด้วยเมื่อเช้านี้ไง เธอไม่รู้จักพี่เค้ารึไง" จันป้ายส่ายหน้าแบบแขยงๆ

"เฮ้ยยยยยยย พี่เค้านะ เป็นคนที่ป้อบปูล่าร์ที่สุดที่นี่เลยนะป้าย บ้านฐานะดี เรียนเก่ง หน้าตาดี กีฬาเริด แถมเล่นเปียโนเก่งสุดๆ ไปเลย" --- แต่มารยาทแย่มากถึงมากที่สุด จันป้ายแอบเถียงเพื่อนใหม่ในใจ

"แต่พี่เค้าแปลกๆ นิดหน่อยตรงที่ไม่ชอบให้แฟนคลับเข้าใกล้ หรือว่าไปกรี๊ดกร๊าดรอบตัวน่ะ แบบพวกโลกส่วนตัวสูง แต่รู้มั้ยว่ายิ่งเข้าถึงตัวยาก สาวๆที่นี่ก็ยิ่งคลั่งกันใหญ่ ที่เธอคุยกับพี่เค้าเมื่อเช้านี้คงเป็นประโยคที่พี่เค้าพูดกับผู้หญิงแปลกหน้ายาวที่สุดตั้งแต่มาอยู่ที่นี่แล้วละมั้ง เธอนี่โชคดีสุดๆไปเลยนะป้าย" เอากันเข้าไป ชั้นว่าชั้นโชคร้ายที่สุดที่ต้องมาเจอกับมนุษย์ประหลาดนี่แต่เช้ามากกว่านะฝัน จันป้ายได้แต่คิดในใจ

"เอ่อ ฝัน เราขอถามอะไรหน่อยสิ คือ เราแต่งตัวบ้านนอกขนาดนั้นเลยหรอ คือว่าเราก็ดูแบบมาจากแมกกาซีนแล้วนะ" จันป้ายถามอายๆ แต่เธอดูท่าทีแล้ว ฝันคงช่วยเธอได้แน่ๆ เรื่องนี้

"555+ เธอกังวลเรื่องที่พี่เค้าว่าเธอบ้านนอกเมื่อเช้านี้สินะ ไม่ต้องคิดมากหรอกป้าย อันที่จริง ชุดเธอมันก็น่ารักดีนะ แต่ว่าเด็กที่นี่นะ ไม่มีใครแต่งตัวตามแมกกาซีนกันหรอก เค้าจะดูแฟชั่นจากปารีส อิตาลี หรือไม่ก็ลอนดอนกันมากกว่าน่ะจ้ะ พวกที่เอามาลงปกที่เมืองไทยมันก็ช้าไปอย่างน้อยไม่ต่ำกว่าสองสามเดือนแล้วน่ะ"

โอ้ววว ทำไมเรื่องแค่นี้เธอคิดไม่ได้นะจันป้าย

"เธอไม่ต้องกังวลเรื่องแฟชั่นหรอกนะ แต่งตามสไตล์เธอดีกว่า เชื่อชั้น" ฝันส่งยิ้มอบอุ่นมาให้

"อุ้ย อาจารย์มาแล้ว พักเที่ยงคุยกันใหม่นะ" พูดยังไม่ทันจบดีเธอก็กลับไปนั่งที่เรียบร้อย