นิยาย : ฉันกับเธอ. . .รักนี้จะเป็นอย่างไร

Lesson 2  : ย้อนหลัง 

 

   สวัสดีครับ ผมชื่อ กล้า ผมเรียนอยู่ที่วิทยาลัยเทคนิคแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร อยู่ชั้น ปวช.3 แล้วครับ เรื่องของเรื่องนี้มันเกิดขึ้นมาว่า คุณพ่อกับคุณแม่ผมท่านต้องไปทำงานที่ต่างประเทศอย่างไม่มีกำหนดกลับมา

แต่ท่านสันญาว่าทุก 2 เดือน ท่านจะกลับมา 5 วัน ท่านจึงให้ผมออกมาจากหอ เพื่อมาอยู่บ้านแทน โดยมี

ป้าเทืองเป็นผู้ดูแลผม ป้าเทืองแกดูแลผมมาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วเรียกว่า แม่นมยังได้เลยครับ เข้าเรื่องเลยดีกว่า

 

วันแรกที่ผมมาอยู่บ้านหลังนี้

 

“โห~ ป้า ทำไมผมต้องมาอยุ่ด้วยเนี่ย” ผมบ่นกับป้าเทือง

 

ป้าเหลือบมองมาทางผม “คุณหนู อดทนหน่อยนะค่ะ”

 

“ทนไม่ไหวหรอกป้า กล้าอยู่นู่นยังมีเพื่อน แต่อยู่นี่กล้าไม่มีเพื่อนกล้า เหงา” ผมพูดกับป้าเชิงน้อยใจ

 

“เด๋ว ป้าให้ลูกป้ามาอยู่เป็นเพื่อนก็ได้นี่” ป้าเทืองพูดแล้วยิ้ม

 

“จะบ้า รึไงป้า !! ” ผมพูดพร้อมกับเดินออกมาหน้าบ้าน

 

ผมเดินออกมาเป็นสนามหญ้าขนาดปานกลางหน้าบ้านของผมเอง ผมเหลือบไปเห็นลูกบอล  ด้วยความโมโหจึงจะเตะอัดกับกำแพงขั้นระหว่างบ้านผม กะ เพื่อนแม่ผม

 

เพล้ง ~!!!

 

เสียงกระจกใส ๆ แตกเป็นเสี่ยง ๆ ผมตกใจกระวนกระวายมาก ทำตัวไม่ถูก

 

ซักพักมีผู้หญิงหน้าตาดี ขาวหมวย ลูกผู้ดี โผ่ลหน้าออกมา รุ้สึกว่าเธอคนนี้น่าตาคุ้นเหลือเกิน

 

“เอ่อ. . . ขอโทษนะครับที่ผมทำกระจกแตก” ผมเอ่ยขอโทษพร้อมเกาหัวไปในตัว

 

“นี่นาย ที่นี่หมู่บ้านนะ ไม่ใช่สนามบอลอยากเตะบอลก็ไปเตะที่อื่น” เธอพูดกับผมเหมือนเธอแค้นอะไรผมนักแหละ แค่กระจกบานเดียว

 

“มีอะไรกันจ๊ะลูก” เสียงผู้หญิงวัยกลางคนบ้านเด็กสาวคนนั้น

 

“กล้า. . .มีอะไรหรอจ๊ะ ? ” ป้าเทืองออกมาถามผมพร้อมทำท่าทีตกใจ

คุณหญิงบ้านเด็กสาวนั่นเดินมาหาผมพร้อมถามผมว่า

 

“นายเป็นคนทำกระจก บานนั้นแตกใช่มั้ย ?” คุณหญิงพูดพรางชี้มือไปทางหน้าต่างบานนั้น

 

“ผมทำเองครับ ผมจะรับผิดชอบให้ครับ” ผมรีบยอมรับผิดเพื่อจะให้เรื่องมันจบ ๆ ก็แค่เสียตังไม่กี่บาท ขนหน้าแข็งผมไม่ร่วงอยู่แล้ว

 

“5 5 5” เสียงคุณหญิงนั่นหัวเราะอย่างผู้ดี

 

“...” ผมเงียบไม่พูดอะไร สงสัยว่าหัวเราะอะไร

 

“หนูกล้าจำป้าไม่ได้หรอ ?” คุณหญิงพูดพร้อมกับหัวเราะ

 

“เอ๋ ???” ผมทำหน้าสงสัยก่อนจะเกาหัว

 

“ก็ป้าปุ้ม แม่ของยัยปุ๋ยไง จำได้มั้ย ?” คุณหญิงพูดแล้วยังหัวเราะไม่หยุด

 

ผมทำหน้าสงสัยก่อนจะนึกได้ “อ่อ จำได้แล้วครับที่ตอนเด็ก ๆ คุณป้าซื้อของเล่นให้ผมบ่อย ๆ ^^.”

 

“ใช่แล้วจ่ะ” คุณหญิงพูด

 

“ผมขอโทษเรื่องที่ทำกระจกแตกนะครับ ไว้ผมจะรับผิดชอบเอง” ผมพูดพร้อมกับสำนึกผิด

 

“ไม่เป็นไรหรอกจ่ะ เข้าไปคุยกันในบ้านก่อนป่ะ”  คุณหญิงชวนผมเข้าไปในบ้าน

 

“ป้าเทือง ฮ่ะ เด๋วกล้ามานะ ฮ่ะ ” ผมยิ้มให้ป้าเทืองก่อนเดินไปบ้านคุณหญิงนั่น

 

----------------------บ้านคุณหญิง----------------------

 

“บ้านคุณป้าน่าอยู่นะคับ”  ผมพูดแล้วมองรอบ ๆ บ้าน

 

“ก็มาอยู่สิจ๊ะ คนกันเองอย่าเกรงใจเลย” คุณหญิงพูดอย่างไม่ทิ้งเชิงผู้ดี

 

“คุณป้าก็ แล้วน้องปู่ยหล่ะครับ”  ผมถามถึงเพื่อนสาวผมสมัยเด็กคนหนึ่ง เธอเป็นเด็กเรียบร้อย พูดเพราะ นิสัยดี

 

“แม่ !! เอาไอ่คนบ้าที่เตะบอล ใส่กระจกหน้าต่างหนูเข้ามาในบ้านทำไม” คำพูดของเด็กสาวช่างเจ็บเหลือเกิน

“ปุ๋ย อย่าไปว่าพี่เค้ายั่งงั้นสิ นี่พี่กล้าเค้ามาอยู่แทนป้าศรีแล้ว” คุณหญิงพูดกับลูกสาว

 

“พี่อะไรแม่ หนูรุ่นเดียวกับมันนะ” ยัยปุ๋ยตอบอย่างเสียงแข็ง

 

คุณหญิงเริ่มหงุดหงิด “ก็แม่เห็นแต่ก่อนหนูเรียกพี่นี่”

 

ยัยปุ๋ยบ่นพึมพัม ๆ แล้วมองค้อนมาทางผม ผมได้แต่ยื้มให้หวังว่าเธอ คงจะจำชั้นได้นะ

ผมนั่งคุยกับคุณหญิงซะนาน จนคุณหญิงชวนผมกินข้าวเที่ยงด้วยกัน ผมก็ไม่ก็ไม่กล้าปรติเสธ

 

ระหว่างกินข้าว ยัยปุ๋ย เกิดถามผมขึ้นมา “นายมาอยู่ทำไมที่นี่เนี่ย ?”

 

ผมสำลักข้าวที่กำลังกลืนด้วยความตื่นเต้น “พ่อกับแม่ชั้นไปต่างประเทศชั้นเลยต้องมาอยู่”

 

!!!!!RRRrrr!!!!!

 

เสียงโทรศัพท์คุณหญิงดังขั้นเธอจึงขอตัวไปคุยธุระของเธอ

 

“เธอ สบายดีมั้ย ? ” ผมถามตามประสาคนปรกติ

 

“ท่าไม่สบาย ชั้นคงไม่ลงมากินข้าวหรอกย่ะ” เธอพูดจบก็ตักข้าวเข้าปาดพร้อมยักคิ้วให้ผม

 

“เธอ นี่มัน ..” ผมพูดไม่ทันจบคุณหญิงก็มานั่งต่อ

 

“กล้า เรียนอยู่ที่ไหนหรอลูก ? ” คุณหญิงถามผม

 

“อ่อ...วิทยาลัยเทคนิค......ครับ” ผมตอบอย่างมั่นใจในสถาบันของผม

 

ทุกคนอ้าปากค้าง ทำตัวน่าแปลก สายตาเริ่มจ้องมองแต่จานข้าว เหมือนกัน รีบ กินข้าวให้เสร็จยังไงยั่งงั้นแหละ

 

คุณหญิงพูดต่ออีกเพื่อไม่ให้เสียมารยาม “’งี้~ ก็ทางผ่าน รร. เจ้าปู่ยพอดีเลย ฝากดูแลด้วยนะค่ะ”

 

“ครับ ผมจะดูแลให้ครบ” ผมรับคำของคุณหญิง

 

ยัยปุ๋ยมองหน้าผมกับคุณหญิงแล้วพูดกับแม่ของเธอเองว่า “แม่ ฝากหนูไว้กับโจรหรอ ?”

 

“แม่รู้นิสัยพี่เค้า เค้าไม่ทำให้ลูกต้องเสียใจหรอก”คุณหญิงพูดแล้วหัวเราะ

ผมก็สงสัยกับคำที่คุณหญิงพูด ยัยปุ๋ยก็มองหน้าผมอย่างแค้นใจ เมื่อเรากินข้าวเสร็จผมจึงให้วินแถวนั้นไปซื้อกระจกมาให้ เพื่อจะติดชดใช้ยัยปุ๋ย

 

“กล้า ไม่เห็นต้องทำเองเลยนี่” คุณหญิงพูดกับผม

 

“กล้าเรียนมาครับเลยอยากลองใช้วิชาบ้าง”

 

“ตามใจเถอะจ่ะ” คุณหญิงพูดก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้ผมอยู่กับปุ๋ย 2 ต่อ 2

 

“ห้องเธอนี่น่าอยู่เหมือนกันนะ” ผมพูดพร้อมนั่งลงบนเตียงของเธอ

 

เธอมองหน้าผมอย่างเคือง “ใคร อนุญาตให้นายมานั่งบนเตียงชั้น ห๊ะ !!!’

 

‘เธอเป็นอะไรชั้นเห็นตั้งแต่ตอนกินข้าวละ’

 

“ก็นายจะทำให้แฟน ชั้นสงสัย”

 

“ชั้นจะทำอะไร” ผมพูดด้วยท่าทีงง

 

“ก็นายมาขึ้นรถเมล์พร้อมชั้นอ่ะ สิ” เธอพูดพร้อมกับทำท่าทางรังเกียจผม

 

“แค่เนี๊ย  คิดว่าชั้นอยากจะไปกับเธอตายหล่ะ ยัยเผือก” ผมว่าเธอตอนนั้นเพราะเธอเรียนเก่งมาก !!

 

“โห ไอ่หน้าแมลงสาป หล่อตายหล่ะ” เธอพูดด้วยเสียงโมโห

 

“โอเค ชั้นยอมเธอละ” ผมไม่ไหวเถียงกับเธอต่อไปแล้ว

 

“ดีมาก !! นายรู้ตัวก็ดีแล้วรู้ว่าเถียงชั้นไม่ได้ก็อย่าเถียง. . .”

 

กระจกมาส่งคร๊าบ บ บ !!!!

 

เสียงเรียกหน้าบ้าน

 

ผมลงไปยกกระจกขึ้นมาเพื่อประกอบ  ยัยปุ๋ยเดินมาดูระหว่างที่ผมนั่งประกอบอยู่นั้น

 

“ชั้นไม่ทำของเธอเสียหายหรอกน่า” ผมพูดพร้อมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ให้ตายเหอะย่ะ !!! เพื่อนายทำของชั้นเสียอีกอันนึงว่าไง จะจะเอาหน้าต่างที่ไหนปิดห้องชั้น” เธอพูดพร้อมกับท่าทางที่ออกจะโอเว่อหน่อย

 

“ที่แท้ ก็ขี้เหนียว” ผมบ่นเบา ๆ

 

“นายบ่นอะไรชั้นได้ยินนายหมดนะ”

 

“ป่าว~ หลบไปหน่อยชั้นประกอบเสร็จแล้ว”

 

ผมประกอบหน้าต่างเสร็จแล้ว จึงทดสอบเพื่อความถูก

 

“ประกอบเสร็จแล้วก็ ขอเชิญ ค่ะ” ยัยนั่นพูดอย่างกับว่าผมเป็นอะไรในสายตาเธอยั่งนั้นแหละ

 

“คิดว่าชั้นอยากอยุ่เร๊อะ !! พรุ่งนี้ 7 โมง ชั้นจะไปรอเธอที่ป้ายระเมล์ละกัน” ผมพูด เธอพยักหน้าก่อนที่จะใช้สีหน้าอันน่ากลัวขับไล่ผมออกไป

 

ผมเดินออกจากบ้านหลังนั้นในใจกำลังคิดว่าเด็กสาวที่พึ่งคุยเมื่อทำให้หัวใจของผมกลับมาเต้นอย่างมีจังหวะอีกครั้ง ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะเป็นปุ๋ย เพราะตอนนี้เธอน่ารักบาดใจผม มาก ๆ