นิยาย : ฉันกับเธอ. . .รักนี้จะเป็นอย่างไร

Lessson 12 
ติ๊ง งง หน่อง งงง !!!  ผมกดอ๊อดบ้านยัยปุ๋ยเพื่อตามเธอไปโรงเรียน ที่มันก็ สายแล้วทำไมเธอไม่ยอมตื่นซักที
 
“อ้าว~ กล้ามาตามปุ๋ยหรอ ? ” เสียงแม่ของยัยปุ๋ย
 
“ครับ. ..แล้วปุ๋ยตื่นยังครับป้าปุ้ม” ผมถามเธอ
 
“อ๋อ. ..วันนี้ปุ๋ยไม่สบายอ่าจ่ะ กล้าไปโรงเรียนก่อนเถอะ”
 
“เอ่อ. ..ท่าคุณป้าไม่ว่าอะไรขอผมดูแลปุ๋ยได้ไหมครับ” ผมเสนอตัว
 
“ได้สิจ๊ะ. ..ป้าก็จะไปทำงานพอดีไม่มีคนดูแลยัยปุ๋ยเลย โชคดีที่กล้ามาดูแลแทน” คุณป้าพูดยิ้ม ๆ ก่อนที่จะเชิญผมเข้าไปในบ้าน
 
“กับข้าวอยู่ในครัวนะจ๊ะ ป้าซื้อมาให้แล้ว ป้าไปก่อนนะจ๊ะ” ป้าปุ้มพูดก่อนจะขับรถออกไปทำงาน ปล่อยให้ผมกับยัยปุ๋ยอยู่กัน 2 คน ผมเดินเข้าไปในห้องของยัยปุ๋ยโดยไม่ได้เคาะประตู ผมเดินไปนั่งข้าง ๆ เตียงเธอมองดูเธอตอนหลับ ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารักคนอะไรก็ไม่รู้ ความน่ารักของเธอมันทำให้ผมอดใจไม่ไหว ผมกำลังก้มลงไปก้มลงไปหอมแก้มเธอ เธอก็ตื่นขึ้นมา
 
“อีตาบ้า !! นายจะมาลักหลับชั้นรึไง แค่ก แค่ก” เธอไอเหมือนคนไม่มีแรง
 
“ป่าว~ ชั้นก็แค่ จะวัดไข้เธอเท่านั้น” ผมแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ
“งั้นแล้วไป~ ว่าแต่ ทำไมนายไม่ไปโรงเรียนหรอ” เธอถามผม
 
“ก็เธอนอนไม่สบายอยู่หนิ จะให้ชั้นไปโรงเรียนได้ไง แล้วใครจะดูแลเธอหล่ะ”
 
“. ..” เธอเงียบไม่พูดต่อ
 
“เพราะเธอแหละ ไม่ยอมกินยา เลยไม่หาย” ผมว่าเธอ
 
“มันเรื่องของชั้นเกี่ยวอะไรกับนายหล่ะ” เธอมองผมค้อน ๆ
 
“เอาล่ะ ๆ ชั้นไม่เถียงเธอล่ะ เด๋วชั้นลงไปทำโจ๊กให้” ผมพูดเสร็จก็ลงไปทำโจ๊ก ระหว่างทำผมนึกว่าทำไมเราพูดดี ๆ กับเธอตั้งเยอะทำไมเธอไม่ยอมใจอ่อนซะที ใจแข็งชะมัดยาก รู้ไหมที่เธอทำเฉยชาเหมือนไม่มีอะไรมันทำให้ชั้นนั้นถ้อได้ ผมต้มโจ๊กเสร็จกับมาได้ยินเสียงคนคุยโทรศัพท์ในห้องเธอ
 
“ฮาโหล. ..วันนี้ปุ๋ยไม่สบายอ่ะไปโรงเรียนไม่ได้โทษทีนะบี    แล้วบีกินไรยังหล่ะ ?    อ่อ   อืม  แค่นี้ก่อนนะบี”  พอเธอพูดจบผมก็เดินเข้าไปในห้องของเธอ ท่าทีของเธอเหมือนตกใจเล็กน้อยเมื่อเจอผม
 
“ตกใจอะไร เหมือนเห็นผีอย่างนั้นอ่ะ” ผมถามเธอ
 
“ก็ตกใจผีถือโจ๊กเนี่ยแหละ เข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียง”
 
ผมวางโจ๊กลงบนโต๊ะเธอดัง ปั้ง !!
 
“เอ้า !! โจ๊ก กินเองละกัน เด๋วชั้นมา” ผมพูดกับเธอก่อนที่เดินออกมาข้างนอกผ่านเพื่อสูบบุหรี่ ผมคิดในใจ นี่เธอยังลืมไอหน้าตี๋นั่นยังไม่ได้อีกใช่มั้ย
 
------------------ปุ๋ย------------------
 
ฉันตื่นเช้ามาวันนี้ได้พบกับคนที่ทำให้หัวใจของฉันเต้นมาอยู่ในของห้องฉัน วันนี้เค้าทำข้าวต้มให้ฉันกินแต่อยู่ดี ๆ เค้าเหมือนโมโหกับชั้นเค้าวางถ้วยโจ๊กที่เค้าทำให้ฉันลงบนโต๊ะเสียงดังพร้อมเดินออกไปนอกห้อง แนรู้สึกเหมือนว่ากำลังทำผิดที่คุยกับ บี ให้เค้าได้ยินจริง ๆ ฉันลืมบีได้แล้ว แต่ติดอยู่ที่ ฉันไม่กล้าบอกความในใจกับนายไม่รู้ทำไมแค่เวลาไม่กี่วันทำให้ฉันรู้สึกดีกับนายขนาดนี้เพราะอะไรกันนะ
 
“เอ๊า~ ยังกินไม่เสร็จอีกหรอ ยัยหัวกะทิ” เค้าว่าฉัน
 
“ก็ชั้นไม่มีแรงนิ โจ๊กมันร้อนด้วย ” ฉันพูดพรางใช้ปากเป่าโจ๊กไป
 
“เด๋วชั้นป้อนเองดีกว่า มา” เค้าพูดพร้อมมานั่ง ๆ ข้าง ๆ เตียงฉัน
 
“อ้าปาก. .” ฉันทำตามคำสั่งของเขาโดยดี
 
“อร่อยมั้ย~ ชั้นทำเองกับมือเลยนะ ” เค้าพูดแล้วยิ้มให้ฉัน
 
“ก็อร่อยดีอ่ะ ” ฉันพูด จากนั้นเค้าก็ป้อนโจ๊กฉันจนหมดถ้วยและแล้วก็มาถึงช่วงเวลาที่ฉันเกลียดมากที่สุด เค้ากำลังจะป้อนยาฉัน
 
“มา กินยาต่อเลย” เขาถือยา มาจะป้อนฉันแล้ว
 
“ไม่เอาชั้นไม่กิน” ปฏิเสธเค้า
 
“กินสักหน่อยนะ จะได้หายไว ๆ” เขาาบอกฉัน
 
“ให้ตายยังไง ชั้นก็ไม่ยอมกินไอยานี่หรอก” ฉันพูดแล้วคอนใส่เขา
 
“อ๋อ. ..ชั้นรู้แล้ว เธอจะได้ไม่ต้องไปโรงเรียนกับชั้นใช่มั้ย  เธออยากได้นายบีมาป้อนใช่มั้ย โอเคชั้นเข้าใจเธอหมดทุกอย่าง เชิญเธอตามสบาย ” เขาพูดแล้วกำลังจะเดินออกจากห้องของฉันไป ฉันรีบตะโกนเรียกเค้า
 
“เด๋วสิ !!”
 
“อะไร” เขาหันหน้ากลับมาพร้อมกับทำเสียงดุ ๆ
 
“ตกลง ชั้นยอมกินยาแล้ว ชั้นขอแค่ว่านายอยู่เป็นเพื่อนชั้นก็พอแล้ว เอายามา” เขาหยิบยาให้ฉัน ฉันยอมกินยาเพื่อจะได้อยู่ใกล้ ๆ กับเขา เวลาที่อยู่ใกล้ ๆ เขา ฉันอบอุ่น มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
 
“ชั้นคงเป็นได้แค่เพื่อนเธอแหละ” เขาพูดออกมาทำให้ฉันตกใจ
 
“อะไรนายเนี่ย !! นายเป็นอะไรของนาย นายต้องการอะไรกันแน่ ” ฉันถาม
 
“นี่เธอยังไม่รู้ใช่อีกใช่ม้ย ว่าชั้นรู้สึกยังไงกับเธอ ? ”
 
“แล้วนายรู้สึกยังไงกับชั้นหล่ะ” ฉันถามเขากลับ แต่ตอนนี้หัวใจของฉันเต้นแรงแหมือนรู้สึก อยากฟังในสิ่งที่อยากฟังมานาน
 
“ชั้น ชอบ เธอ นะ” เขาพูดแล้วส่งยิ้มบาง ๆ ให้ฉัน
 
“แล้วเธอรู้สึกยังไงกับฉันหล่ะ” เขาถามฉันกลับ
 
“ฉันรู้สึกดีที่มีเธอเข้ามาในชีวิตของชั้น” ฉันก้มหน้าตอบเข้าเบา ๆ
 
“ชั้นขอเธอเป็นแฟนได้ไหม”
 
“. . .” ฉันเงียบ ตอนนี้หัวใจของฉันเต้นแรงหนักไปมากกว่าเก่าร่างกายของฉันสั่นไปหมด ทำอะไรไม่ถูก เพียงแต่ว่าปากของฉันมันไม่พูดออกไป
 
“เธอยังไม่ต้องให้คำตอบชั้นก็ได้ ” เขาบอกฉัน ฉันรู้สึกเสียดายมาก ๆ ที่ไม่รีบตอบเขากลับไป ฉันพยักหน้าให้เขา
 
“ชั้นนอนก่อนละกัน ปวดหัวมากแล้ว นายจะทำอะไรก็ทำได้นะ แม่ชั้นซื้อหนังมานายลงไปดูก่อนก็ได้” พอฉันพูดจบ ฉันก็นอนลงบนเตียง หยิบผ้าห่มมาห่มร่างกายที่ตอนนี้หัวใจยังเต้นแรงไม่หยุดแนหลับตาลงก็รู้สึกเหมือนมีคน เอาจมูกมาสัมผัสที่แก้มฉัน ก่อนที่ฉันจะลืมตาขึ้นมามองเขา เขาส่งยิ้มให้กับฉันก่อนที่จะเดินออกจากห้องฉันไป
 
------------------กล้า------------------
 
ผมเดินลงมาถึงห้องนั่งเล่นข้างล่าง รู้สึกอายที่เมื่อกี้พูดออกไป แต่ก็มีความรู้สึกดีที่ได้บอกความในใจกับเธอ ผมหยิบแผ่นหนังขึ้นมาเปิดดูก่อนจะเผลอหลับไป ตกเย็นพระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า เสียงโทรศัพท์ทำให้ผมตื่น
 
RRRrrr !!
 
“ฮาโหล” ผมพูดกับคนในสาย
 
“กล้า~ แม่อยู่บ้านแล้ว ลูกอยู่ไหน”
 
“ผมอยู่บ้านน้องปุ๋ย ทำไมแม่มาไวจังอ่ะ” ผมถามแม่ผม
 
“พอดีทางนั้นเค้าให้แม่กลับมาก่อนจ่ะ  กลับบ้านมาหน่อยสิลูกแม่คิดถึง” แม่พูดกับผม
 
“เด๋วกล้าไปแล้ว ฮ่ะ แม่” ผมพูดจากนั้นก็วางสาย ผมขึ้นไปบอกยัยปุ๋ยว่าผมจะกลับบ้านแล้ว เข้าไปในห้องของเธอเห็นเธอเขียนสมุดเล่มนึงอยู่
 
“ปุ๋ย~ ชั้นกลับบ้านแล้วนะ” ผมบอกเธอ
 
“อืม ๆ ” เธอตอบสั้น ๆ แล้วหันไปหมกมุ่นกับสมุดของเธอ
 
“สมุดอะไรอ่ะชั้นขอดูหน่อยสิ” ผมเข้าไปดูใกล้ ๆ เธอรุกรี้ รุกรน เอาแอบไม่ให้ผมดู
 
“อืม. ..งั้นชั้นไม่ดูก็ได้ มันสิทธิ์ของเธอ ชั้นเข้าใจ ” ผมพูดแล้วหันหลังเดินกลับไป
 
“ซักวัน. ..ชั้นจะให้นายดู” เธอพูดกับผม ผมพยักหน้า แล้วเดินออกจากห้องของเธอไป  ผมหันหนังกลับไปแอบดูเธอ เธอกำลังยิ้มให้กับสมุดเล่มนั้น พร้อมลงสีสันให้สวยงาม ผมไม่ได้สนใจอะไรเลยเดินออกจากบ้านของเธอไปบ้านผม ซึ่งมีพ่อกับแม่ของผมรออยู่
 
“แม่~ กล้ากลับมาแล้ว” ผมพูดกับแม่
“นี่กล้า~ ยังทำตัวเสเพลเหมือนแต่ก่อนรึเปล่า” คำแรกที่แม่พูดกับผมในการที่ไม่เจอกันหลายเดือน
 
“โห่แม่~ แม่เห็นกล้าเป็นคนอย่างงั้นหรอ” ผมถามแม่
 
“ก็ใช่นะสิ ก็รู้เล่นทำตัว ไม่ตั้งใจเรียน เที่ยวไปเป็นนักเลงหัวไม้ เสือผู้หญิง เที่ยวกลางคืน....”
 
“พอ ๆ เลยแม่ ” ผมเบรคแม่
 
“คุณก็. ..อย่าไปว่าลูกอย่างงั้นสิ ลูกมันโตแล้วมันคิดของมันเองได้หน่ะ” พ่อผมช่วยบอกแม่
 
“คุณก็ชอบให้ทายลูก ลูกมันเลยเป็นแบบนี้” แม่ผมบอกพ่อ
 
“พ่อ แม่ กล้าหิวข้าวแล้วอ่ะ กินข้าวกันเถอะ” ผมตัดบทสนทนาทั้งคู่ ก่อนที่จะชวนกินข้าวอย่างพ่อแม่ลูก วันนี้เป็นวันที่ผมกินข้าวอย่างมีความสุขที่สุด แต่พูดถึงวันนี้ผมก็มีความสุขอีกเช่นกันที่ได้ บอกความในใจกับยัยปุ๋ย