นิยาย : ฉันกับเธอ. . .รักนี้จะเป็นอย่างไร
12) Lessson 12
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความLessson 12
ติ๊ง งง หน่อง งงง !!! ผมกดอ๊อดบ้านยัยปุ๋ยเพื่อตามเธอไปโรงเรียน ที่มันก็ สายแล้วทำไมเธอไม่ยอมตื่นซักที
“อ้าว~ กล้ามาตามปุ๋ยหรอ ? ” เสียงแม่ของยัยปุ๋ย
“ครับ. ..แล้วปุ๋ยตื่นยังครับป้าปุ้ม” ผมถามเธอ
“อ๋อ. ..วันนี้ปุ๋ยไม่สบายอ่าจ่ะ กล้าไปโรงเรียนก่อนเถอะ”
“เอ่อ. ..ท่าคุณป้าไม่ว่าอะไรขอผมดูแลปุ๋ยได้ไหมครับ” ผมเสนอตัว
“ได้สิจ๊ะ. ..ป้าก็จะไปทำงานพอดีไม่มีคนดูแลยัยปุ๋ยเลย โชคดีที่กล้ามาดูแลแทน” คุณป้าพูดยิ้ม ๆ ก่อนที่จะเชิญผมเข้าไปในบ้าน
“กับข้าวอยู่ในครัวนะจ๊ะ ป้าซื้อมาให้แล้ว ป้าไปก่อนนะจ๊ะ” ป้าปุ้มพูดก่อนจะขับรถออกไปทำงาน ปล่อยให้ผมกับยัยปุ๋ยอยู่กัน 2 คน ผมเดินเข้าไปในห้องของยัยปุ๋ยโดยไม่ได้เคาะประตู ผมเดินไปนั่งข้าง ๆ เตียงเธอมองดูเธอตอนหลับ ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารักคนอะไรก็ไม่รู้ ความน่ารักของเธอมันทำให้ผมอดใจไม่ไหว ผมกำลังก้มลงไปก้มลงไปหอมแก้มเธอ เธอก็ตื่นขึ้นมา
“อีตาบ้า !! นายจะมาลักหลับชั้นรึไง แค่ก แค่ก” เธอไอเหมือนคนไม่มีแรง
“ป่าว~ ชั้นก็แค่ จะวัดไข้เธอเท่านั้น” ผมแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ
“งั้นแล้วไป~ ว่าแต่ ทำไมนายไม่ไปโรงเรียนหรอ” เธอถามผม
“ก็เธอนอนไม่สบายอยู่หนิ จะให้ชั้นไปโรงเรียนได้ไง แล้วใครจะดูแลเธอหล่ะ”
“. ..” เธอเงียบไม่พูดต่อ
“เพราะเธอแหละ ไม่ยอมกินยา เลยไม่หาย” ผมว่าเธอ
“มันเรื่องของชั้นเกี่ยวอะไรกับนายหล่ะ” เธอมองผมค้อน ๆ
“เอาล่ะ ๆ ชั้นไม่เถียงเธอล่ะ เด๋วชั้นลงไปทำโจ๊กให้” ผมพูดเสร็จก็ลงไปทำโจ๊ก ระหว่างทำผมนึกว่าทำไมเราพูดดี ๆ กับเธอตั้งเยอะทำไมเธอไม่ยอมใจอ่อนซะที ใจแข็งชะมัดยาก รู้ไหมที่เธอทำเฉยชาเหมือนไม่มีอะไรมันทำให้ชั้นนั้นถ้อได้ ผมต้มโจ๊กเสร็จกับมาได้ยินเสียงคนคุยโทรศัพท์ในห้องเธอ
“ฮาโหล. ..วันนี้ปุ๋ยไม่สบายอ่ะไปโรงเรียนไม่ได้โทษทีนะบี แล้วบีกินไรยังหล่ะ ? อ่อ อืม แค่นี้ก่อนนะบี” พอเธอพูดจบผมก็เดินเข้าไปในห้องของเธอ ท่าทีของเธอเหมือนตกใจเล็กน้อยเมื่อเจอผม
“ตกใจอะไร เหมือนเห็นผีอย่างนั้นอ่ะ” ผมถามเธอ
“ก็ตกใจผีถือโจ๊กเนี่ยแหละ เข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียง”
ผมวางโจ๊กลงบนโต๊ะเธอดัง ปั้ง !!
“เอ้า !! โจ๊ก กินเองละกัน เด๋วชั้นมา” ผมพูดกับเธอก่อนที่เดินออกมาข้างนอกผ่านเพื่อสูบบุหรี่ ผมคิดในใจ นี่เธอยังลืมไอหน้าตี๋นั่นยังไม่ได้อีกใช่มั้ย
------------------ปุ๋ย------------------
ฉันตื่นเช้ามาวันนี้ได้พบกับคนที่ทำให้หัวใจของฉันเต้นมาอยู่ในของห้องฉัน วันนี้เค้าทำข้าวต้มให้ฉันกินแต่อยู่ดี ๆ เค้าเหมือนโมโหกับชั้นเค้าวางถ้วยโจ๊กที่เค้าทำให้ฉันลงบนโต๊ะเสียงดังพร้อมเดินออกไปนอกห้อง แนรู้สึกเหมือนว่ากำลังทำผิดที่คุยกับ บี ให้เค้าได้ยินจริง ๆ ฉันลืมบีได้แล้ว แต่ติดอยู่ที่ ฉันไม่กล้าบอกความในใจกับนายไม่รู้ทำไมแค่เวลาไม่กี่วันทำให้ฉันรู้สึกดีกับนายขนาดนี้เพราะอะไรกันนะ
“เอ๊า~ ยังกินไม่เสร็จอีกหรอ ยัยหัวกะทิ” เค้าว่าฉัน
“ก็ชั้นไม่มีแรงนิ โจ๊กมันร้อนด้วย ” ฉันพูดพรางใช้ปากเป่าโจ๊กไป
“เด๋วชั้นป้อนเองดีกว่า มา” เค้าพูดพร้อมมานั่ง ๆ ข้าง ๆ เตียงฉัน
“อ้าปาก. .” ฉันทำตามคำสั่งของเขาโดยดี
“อร่อยมั้ย~ ชั้นทำเองกับมือเลยนะ ” เค้าพูดแล้วยิ้มให้ฉัน
“ก็อร่อยดีอ่ะ ” ฉันพูด จากนั้นเค้าก็ป้อนโจ๊กฉันจนหมดถ้วยและแล้วก็มาถึงช่วงเวลาที่ฉันเกลียดมากที่สุด เค้ากำลังจะป้อนยาฉัน
“มา กินยาต่อเลย” เขาถือยา มาจะป้อนฉันแล้ว
“ไม่เอาชั้นไม่กิน” ปฏิเสธเค้า
“กินสักหน่อยนะ จะได้หายไว ๆ” เขาาบอกฉัน
“ให้ตายยังไง ชั้นก็ไม่ยอมกินไอยานี่หรอก” ฉันพูดแล้วคอนใส่เขา
“อ๋อ. ..ชั้นรู้แล้ว เธอจะได้ไม่ต้องไปโรงเรียนกับชั้นใช่มั้ย เธออยากได้นายบีมาป้อนใช่มั้ย โอเคชั้นเข้าใจเธอหมดทุกอย่าง เชิญเธอตามสบาย ” เขาพูดแล้วกำลังจะเดินออกจากห้องของฉันไป ฉันรีบตะโกนเรียกเค้า
“เด๋วสิ !!”
“อะไร” เขาหันหน้ากลับมาพร้อมกับทำเสียงดุ ๆ
“ตกลง ชั้นยอมกินยาแล้ว ชั้นขอแค่ว่านายอยู่เป็นเพื่อนชั้นก็พอแล้ว เอายามา” เขาหยิบยาให้ฉัน ฉันยอมกินยาเพื่อจะได้อยู่ใกล้ ๆ กับเขา เวลาที่อยู่ใกล้ ๆ เขา ฉันอบอุ่น มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
“ชั้นคงเป็นได้แค่เพื่อนเธอแหละ” เขาพูดออกมาทำให้ฉันตกใจ
“อะไรนายเนี่ย !! นายเป็นอะไรของนาย นายต้องการอะไรกันแน่ ” ฉันถาม
“นี่เธอยังไม่รู้ใช่อีกใช่ม้ย ว่าชั้นรู้สึกยังไงกับเธอ ? ”
“แล้วนายรู้สึกยังไงกับชั้นหล่ะ” ฉันถามเขากลับ แต่ตอนนี้หัวใจของฉันเต้นแรงแหมือนรู้สึก อยากฟังในสิ่งที่อยากฟังมานาน
“ชั้น ชอบ เธอ นะ” เขาพูดแล้วส่งยิ้มบาง ๆ ให้ฉัน
“แล้วเธอรู้สึกยังไงกับฉันหล่ะ” เขาถามฉันกลับ
“ฉันรู้สึกดีที่มีเธอเข้ามาในชีวิตของชั้น” ฉันก้มหน้าตอบเข้าเบา ๆ
“ชั้นขอเธอเป็นแฟนได้ไหม”
“. . .” ฉันเงียบ ตอนนี้หัวใจของฉันเต้นแรงหนักไปมากกว่าเก่าร่างกายของฉันสั่นไปหมด ทำอะไรไม่ถูก เพียงแต่ว่าปากของฉันมันไม่พูดออกไป
“เธอยังไม่ต้องให้คำตอบชั้นก็ได้ ” เขาบอกฉัน ฉันรู้สึกเสียดายมาก ๆ ที่ไม่รีบตอบเขากลับไป ฉันพยักหน้าให้เขา
“ชั้นนอนก่อนละกัน ปวดหัวมากแล้ว นายจะทำอะไรก็ทำได้นะ แม่ชั้นซื้อหนังมานายลงไปดูก่อนก็ได้” พอฉันพูดจบ ฉันก็นอนลงบนเตียง หยิบผ้าห่มมาห่มร่างกายที่ตอนนี้หัวใจยังเต้นแรงไม่หยุดแนหลับตาลงก็รู้สึกเหมือนมีคน เอาจมูกมาสัมผัสที่แก้มฉัน ก่อนที่ฉันจะลืมตาขึ้นมามองเขา เขาส่งยิ้มให้กับฉันก่อนที่จะเดินออกจากห้องฉันไป
------------------กล้า------------------
ผมเดินลงมาถึงห้องนั่งเล่นข้างล่าง รู้สึกอายที่เมื่อกี้พูดออกไป แต่ก็มีความรู้สึกดีที่ได้บอกความในใจกับเธอ ผมหยิบแผ่นหนังขึ้นมาเปิดดูก่อนจะเผลอหลับไป ตกเย็นพระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า เสียงโทรศัพท์ทำให้ผมตื่น
RRRrrr !!
“ฮาโหล” ผมพูดกับคนในสาย
“กล้า~ แม่อยู่บ้านแล้ว ลูกอยู่ไหน”
“ผมอยู่บ้านน้องปุ๋ย ทำไมแม่มาไวจังอ่ะ” ผมถามแม่ผม
“พอดีทางนั้นเค้าให้แม่กลับมาก่อนจ่ะ กลับบ้านมาหน่อยสิลูกแม่คิดถึง” แม่พูดกับผม
“เด๋วกล้าไปแล้ว ฮ่ะ แม่” ผมพูดจากนั้นก็วางสาย ผมขึ้นไปบอกยัยปุ๋ยว่าผมจะกลับบ้านแล้ว เข้าไปในห้องของเธอเห็นเธอเขียนสมุดเล่มนึงอยู่
“ปุ๋ย~ ชั้นกลับบ้านแล้วนะ” ผมบอกเธอ
“อืม ๆ ” เธอตอบสั้น ๆ แล้วหันไปหมกมุ่นกับสมุดของเธอ
“สมุดอะไรอ่ะชั้นขอดูหน่อยสิ” ผมเข้าไปดูใกล้ ๆ เธอรุกรี้ รุกรน เอาแอบไม่ให้ผมดู
“อืม. ..งั้นชั้นไม่ดูก็ได้ มันสิทธิ์ของเธอ ชั้นเข้าใจ ” ผมพูดแล้วหันหลังเดินกลับไป
“ซักวัน. ..ชั้นจะให้นายดู” เธอพูดกับผม ผมพยักหน้า แล้วเดินออกจากห้องของเธอไป ผมหันหนังกลับไปแอบดูเธอ เธอกำลังยิ้มให้กับสมุดเล่มนั้น พร้อมลงสีสันให้สวยงาม ผมไม่ได้สนใจอะไรเลยเดินออกจากบ้านของเธอไปบ้านผม ซึ่งมีพ่อกับแม่ของผมรออยู่
“แม่~ กล้ากลับมาแล้ว” ผมพูดกับแม่
“นี่กล้า~ ยังทำตัวเสเพลเหมือนแต่ก่อนรึเปล่า” คำแรกที่แม่พูดกับผมในการที่ไม่เจอกันหลายเดือน
“โห่แม่~ แม่เห็นกล้าเป็นคนอย่างงั้นหรอ” ผมถามแม่
“ก็ใช่นะสิ ก็รู้เล่นทำตัว ไม่ตั้งใจเรียน เที่ยวไปเป็นนักเลงหัวไม้ เสือผู้หญิง เที่ยวกลางคืน....”
“พอ ๆ เลยแม่ ” ผมเบรคแม่
“คุณก็. ..อย่าไปว่าลูกอย่างงั้นสิ ลูกมันโตแล้วมันคิดของมันเองได้หน่ะ” พ่อผมช่วยบอกแม่
“คุณก็ชอบให้ทายลูก ลูกมันเลยเป็นแบบนี้” แม่ผมบอกพ่อ
“พ่อ แม่ กล้าหิวข้าวแล้วอ่ะ กินข้าวกันเถอะ” ผมตัดบทสนทนาทั้งคู่ ก่อนที่จะชวนกินข้าวอย่างพ่อแม่ลูก วันนี้เป็นวันที่ผมกินข้าวอย่างมีความสุขที่สุด แต่พูดถึงวันนี้ผมก็มีความสุขอีกเช่นกันที่ได้ บอกความในใจกับยัยปุ๋ย
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ