นิยาย : ฉันกับเธอ. . .รักนี้จะเป็นอย่างไร

10.0

เขียนโดย WinsBlue

วันที่ 24 สิงหาคม พ.ศ. 2554 เวลา 20.13 น.

  34 ตอน
  19 วิจารณ์
  42.16K อ่าน
แชร์นิยาย Share Share Share

 

12) Lessson 12

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

Lessson 12 

ติ๊ง งง หน่อง งงง !!!  ผมกดอ๊อดบ้านยัยปุ๋ยเพื่อตามเธอไปโรงเรียน ที่มันก็ สายแล้วทำไมเธอไม่ยอมตื่นซักที

 

“อ้าว~ กล้ามาตามปุ๋ยหรอ ? ” เสียงแม่ของยัยปุ๋ย

 

“ครับ. ..แล้วปุ๋ยตื่นยังครับป้าปุ้ม” ผมถามเธอ

 

“อ๋อ. ..วันนี้ปุ๋ยไม่สบายอ่าจ่ะ กล้าไปโรงเรียนก่อนเถอะ”

 

“เอ่อ. ..ท่าคุณป้าไม่ว่าอะไรขอผมดูแลปุ๋ยได้ไหมครับ” ผมเสนอตัว

 

“ได้สิจ๊ะ. ..ป้าก็จะไปทำงานพอดีไม่มีคนดูแลยัยปุ๋ยเลย โชคดีที่กล้ามาดูแลแทน” คุณป้าพูดยิ้ม ๆ ก่อนที่จะเชิญผมเข้าไปในบ้าน

 

“กับข้าวอยู่ในครัวนะจ๊ะ ป้าซื้อมาให้แล้ว ป้าไปก่อนนะจ๊ะ” ป้าปุ้มพูดก่อนจะขับรถออกไปทำงาน ปล่อยให้ผมกับยัยปุ๋ยอยู่กัน 2 คน ผมเดินเข้าไปในห้องของยัยปุ๋ยโดยไม่ได้เคาะประตู ผมเดินไปนั่งข้าง ๆ เตียงเธอมองดูเธอตอนหลับ ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารักคนอะไรก็ไม่รู้ ความน่ารักของเธอมันทำให้ผมอดใจไม่ไหว ผมกำลังก้มลงไปก้มลงไปหอมแก้มเธอ เธอก็ตื่นขึ้นมา

 

“อีตาบ้า !! นายจะมาลักหลับชั้นรึไง แค่ก แค่ก” เธอไอเหมือนคนไม่มีแรง

 

“ป่าว~ ชั้นก็แค่ จะวัดไข้เธอเท่านั้น” ผมแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ

“งั้นแล้วไป~ ว่าแต่ ทำไมนายไม่ไปโรงเรียนหรอ” เธอถามผม

 

“ก็เธอนอนไม่สบายอยู่หนิ จะให้ชั้นไปโรงเรียนได้ไง แล้วใครจะดูแลเธอหล่ะ”

 

“. ..” เธอเงียบไม่พูดต่อ

 

“เพราะเธอแหละ ไม่ยอมกินยา เลยไม่หาย” ผมว่าเธอ

 

“มันเรื่องของชั้นเกี่ยวอะไรกับนายหล่ะ” เธอมองผมค้อน ๆ

 

“เอาล่ะ ๆ ชั้นไม่เถียงเธอล่ะ เด๋วชั้นลงไปทำโจ๊กให้” ผมพูดเสร็จก็ลงไปทำโจ๊ก ระหว่างทำผมนึกว่าทำไมเราพูดดี ๆ กับเธอตั้งเยอะทำไมเธอไม่ยอมใจอ่อนซะที ใจแข็งชะมัดยาก รู้ไหมที่เธอทำเฉยชาเหมือนไม่มีอะไรมันทำให้ชั้นนั้นถ้อได้ ผมต้มโจ๊กเสร็จกับมาได้ยินเสียงคนคุยโทรศัพท์ในห้องเธอ

 

“ฮาโหล. ..วันนี้ปุ๋ยไม่สบายอ่ะไปโรงเรียนไม่ได้โทษทีนะบี    แล้วบีกินไรยังหล่ะ ?    อ่อ   อืม  แค่นี้ก่อนนะบี”  พอเธอพูดจบผมก็เดินเข้าไปในห้องของเธอ ท่าทีของเธอเหมือนตกใจเล็กน้อยเมื่อเจอผม

 

“ตกใจอะไร เหมือนเห็นผีอย่างนั้นอ่ะ” ผมถามเธอ

 

“ก็ตกใจผีถือโจ๊กเนี่ยแหละ เข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียง”

 

ผมวางโจ๊กลงบนโต๊ะเธอดัง ปั้ง !!

 

“เอ้า !! โจ๊ก กินเองละกัน เด๋วชั้นมา” ผมพูดกับเธอก่อนที่เดินออกมาข้างนอกผ่านเพื่อสูบบุหรี่ ผมคิดในใจ นี่เธอยังลืมไอหน้าตี๋นั่นยังไม่ได้อีกใช่มั้ย

 

------------------ปุ๋ย------------------

 

ฉันตื่นเช้ามาวันนี้ได้พบกับคนที่ทำให้หัวใจของฉันเต้นมาอยู่ในของห้องฉัน วันนี้เค้าทำข้าวต้มให้ฉันกินแต่อยู่ดี ๆ เค้าเหมือนโมโหกับชั้นเค้าวางถ้วยโจ๊กที่เค้าทำให้ฉันลงบนโต๊ะเสียงดังพร้อมเดินออกไปนอกห้อง แนรู้สึกเหมือนว่ากำลังทำผิดที่คุยกับ บี ให้เค้าได้ยินจริง ๆ ฉันลืมบีได้แล้ว แต่ติดอยู่ที่ ฉันไม่กล้าบอกความในใจกับนายไม่รู้ทำไมแค่เวลาไม่กี่วันทำให้ฉันรู้สึกดีกับนายขนาดนี้เพราะอะไรกันนะ

 

“เอ๊า~ ยังกินไม่เสร็จอีกหรอ ยัยหัวกะทิ” เค้าว่าฉัน

 

“ก็ชั้นไม่มีแรงนิ โจ๊กมันร้อนด้วย ” ฉันพูดพรางใช้ปากเป่าโจ๊กไป

 

“เด๋วชั้นป้อนเองดีกว่า มา” เค้าพูดพร้อมมานั่ง ๆ ข้าง ๆ เตียงฉัน

 

“อ้าปาก. .” ฉันทำตามคำสั่งของเขาโดยดี

 

“อร่อยมั้ย~ ชั้นทำเองกับมือเลยนะ ” เค้าพูดแล้วยิ้มให้ฉัน

 

“ก็อร่อยดีอ่ะ ” ฉันพูด จากนั้นเค้าก็ป้อนโจ๊กฉันจนหมดถ้วยและแล้วก็มาถึงช่วงเวลาที่ฉันเกลียดมากที่สุด เค้ากำลังจะป้อนยาฉัน

 

“มา กินยาต่อเลย” เขาถือยา มาจะป้อนฉันแล้ว

 

“ไม่เอาชั้นไม่กิน” ปฏิเสธเค้า

 

“กินสักหน่อยนะ จะได้หายไว ๆ” เขาาบอกฉัน

 

“ให้ตายยังไง ชั้นก็ไม่ยอมกินไอยานี่หรอก” ฉันพูดแล้วคอนใส่เขา

 

“อ๋อ. ..ชั้นรู้แล้ว เธอจะได้ไม่ต้องไปโรงเรียนกับชั้นใช่มั้ย  เธออยากได้นายบีมาป้อนใช่มั้ย โอเคชั้นเข้าใจเธอหมดทุกอย่าง เชิญเธอตามสบาย ” เขาพูดแล้วกำลังจะเดินออกจากห้องของฉันไป ฉันรีบตะโกนเรียกเค้า

 

“เด๋วสิ !!”

 

“อะไร” เขาหันหน้ากลับมาพร้อมกับทำเสียงดุ ๆ

 

“ตกลง ชั้นยอมกินยาแล้ว ชั้นขอแค่ว่านายอยู่เป็นเพื่อนชั้นก็พอแล้ว เอายามา” เขาหยิบยาให้ฉัน ฉันยอมกินยาเพื่อจะได้อยู่ใกล้ ๆ กับเขา เวลาที่อยู่ใกล้ ๆ เขา ฉันอบอุ่น มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

 

“ชั้นคงเป็นได้แค่เพื่อนเธอแหละ” เขาพูดออกมาทำให้ฉันตกใจ

 

“อะไรนายเนี่ย !! นายเป็นอะไรของนาย นายต้องการอะไรกันแน่ ” ฉันถาม

 

“นี่เธอยังไม่รู้ใช่อีกใช่ม้ย ว่าชั้นรู้สึกยังไงกับเธอ ? ”

 

“แล้วนายรู้สึกยังไงกับชั้นหล่ะ” ฉันถามเขากลับ แต่ตอนนี้หัวใจของฉันเต้นแรงแหมือนรู้สึก อยากฟังในสิ่งที่อยากฟังมานาน

 

“ชั้น ชอบ เธอ นะ” เขาพูดแล้วส่งยิ้มบาง ๆ ให้ฉัน

 

“แล้วเธอรู้สึกยังไงกับฉันหล่ะ” เขาถามฉันกลับ

 

“ฉันรู้สึกดีที่มีเธอเข้ามาในชีวิตของชั้น” ฉันก้มหน้าตอบเข้าเบา ๆ

 

“ชั้นขอเธอเป็นแฟนได้ไหม”

 

“. . .” ฉันเงียบ ตอนนี้หัวใจของฉันเต้นแรงหนักไปมากกว่าเก่าร่างกายของฉันสั่นไปหมด ทำอะไรไม่ถูก เพียงแต่ว่าปากของฉันมันไม่พูดออกไป

 

“เธอยังไม่ต้องให้คำตอบชั้นก็ได้ ” เขาบอกฉัน ฉันรู้สึกเสียดายมาก ๆ ที่ไม่รีบตอบเขากลับไป ฉันพยักหน้าให้เขา

 

“ชั้นนอนก่อนละกัน ปวดหัวมากแล้ว นายจะทำอะไรก็ทำได้นะ แม่ชั้นซื้อหนังมานายลงไปดูก่อนก็ได้” พอฉันพูดจบ ฉันก็นอนลงบนเตียง หยิบผ้าห่มมาห่มร่างกายที่ตอนนี้หัวใจยังเต้นแรงไม่หยุดแนหลับตาลงก็รู้สึกเหมือนมีคน เอาจมูกมาสัมผัสที่แก้มฉัน ก่อนที่ฉันจะลืมตาขึ้นมามองเขา เขาส่งยิ้มให้กับฉันก่อนที่จะเดินออกจากห้องฉันไป

 

------------------กล้า------------------

 

ผมเดินลงมาถึงห้องนั่งเล่นข้างล่าง รู้สึกอายที่เมื่อกี้พูดออกไป แต่ก็มีความรู้สึกดีที่ได้บอกความในใจกับเธอ ผมหยิบแผ่นหนังขึ้นมาเปิดดูก่อนจะเผลอหลับไป ตกเย็นพระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า เสียงโทรศัพท์ทำให้ผมตื่น

 

RRRrrr !!

 

“ฮาโหล” ผมพูดกับคนในสาย

 

“กล้า~ แม่อยู่บ้านแล้ว ลูกอยู่ไหน”

 

“ผมอยู่บ้านน้องปุ๋ย ทำไมแม่มาไวจังอ่ะ” ผมถามแม่ผม

 

“พอดีทางนั้นเค้าให้แม่กลับมาก่อนจ่ะ  กลับบ้านมาหน่อยสิลูกแม่คิดถึง” แม่พูดกับผม

 

“เด๋วกล้าไปแล้ว ฮ่ะ แม่” ผมพูดจากนั้นก็วางสาย ผมขึ้นไปบอกยัยปุ๋ยว่าผมจะกลับบ้านแล้ว เข้าไปในห้องของเธอเห็นเธอเขียนสมุดเล่มนึงอยู่

 

“ปุ๋ย~ ชั้นกลับบ้านแล้วนะ” ผมบอกเธอ

 

“อืม ๆ ” เธอตอบสั้น ๆ แล้วหันไปหมกมุ่นกับสมุดของเธอ

 

“สมุดอะไรอ่ะชั้นขอดูหน่อยสิ” ผมเข้าไปดูใกล้ ๆ เธอรุกรี้ รุกรน เอาแอบไม่ให้ผมดู

 

“อืม. ..งั้นชั้นไม่ดูก็ได้ มันสิทธิ์ของเธอ ชั้นเข้าใจ ” ผมพูดแล้วหันหลังเดินกลับไป

 

“ซักวัน. ..ชั้นจะให้นายดู” เธอพูดกับผม ผมพยักหน้า แล้วเดินออกจากห้องของเธอไป  ผมหันหนังกลับไปแอบดูเธอ เธอกำลังยิ้มให้กับสมุดเล่มนั้น พร้อมลงสีสันให้สวยงาม ผมไม่ได้สนใจอะไรเลยเดินออกจากบ้านของเธอไปบ้านผม ซึ่งมีพ่อกับแม่ของผมรออยู่

 

“แม่~ กล้ากลับมาแล้ว” ผมพูดกับแม่

“นี่กล้า~ ยังทำตัวเสเพลเหมือนแต่ก่อนรึเปล่า” คำแรกที่แม่พูดกับผมในการที่ไม่เจอกันหลายเดือน

 

“โห่แม่~ แม่เห็นกล้าเป็นคนอย่างงั้นหรอ” ผมถามแม่

 

“ก็ใช่นะสิ ก็รู้เล่นทำตัว ไม่ตั้งใจเรียน เที่ยวไปเป็นนักเลงหัวไม้ เสือผู้หญิง เที่ยวกลางคืน....”

 

“พอ ๆ เลยแม่ ” ผมเบรคแม่

 

“คุณก็. ..อย่าไปว่าลูกอย่างงั้นสิ ลูกมันโตแล้วมันคิดของมันเองได้หน่ะ” พ่อผมช่วยบอกแม่

 

“คุณก็ชอบให้ทายลูก ลูกมันเลยเป็นแบบนี้” แม่ผมบอกพ่อ

 

“พ่อ แม่ กล้าหิวข้าวแล้วอ่ะ กินข้าวกันเถอะ” ผมตัดบทสนทนาทั้งคู่ ก่อนที่จะชวนกินข้าวอย่างพ่อแม่ลูก วันนี้เป็นวันที่ผมกินข้าวอย่างมีความสุขที่สุด แต่พูดถึงวันนี้ผมก็มีความสุขอีกเช่นกันที่ได้ บอกความในใจกับยัยปุ๋ย

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา