ไกลปืนเที่ยง

      หลังจากส่งลูกสมุนทั้งสองแล้ว  มะปรางก็กลับมาถึงบ้านซึ่งเป็นร้านขายกาแฟโอเลี้ยงและปาท่องโก๋ของเธอ  พลางเรียกหาบิดาสักพัก  ชายชรารุ่นราว 60 กว่าๆผมหงอกทั้งหัวเดินกะย่องกะแย่งออกมาพลางขานรับ
       "กลับมาแล้วเรอะ ..... วันนี้ไปไหนมาล่ะนี่มันเย็นมากแล้วนะ  แกก็รู้ไม่ใช่เรอะว่ามันอันตราย"
      "รู้จ่ะพ่อ ....แหมม หนูก็แค่ไปส่งไอ้แกละกับไอ้จุกมันเอง .... นี่จ่ะหนูซื้อโจ๊กมาฝาก   กินเป็นข้าวเย็นกันเลยขี้เกียจทำกับข้าวอ่ะ"
      "อ้าว ..... พ่อก็อุตส่าห์หุงข้าวเผื่อแก   นี่ก็ทำผัดผักบุ้งกับไข่เจียวไว้ด้วย   โจ๊กไว้กินพรุ่งนี้ดีกว่าใส่ตู้เย็นอุ่นไว้กินเช้า"
      "ตามใจจ่ะพ่อ" มะปรางยิ้มให้บิดา  แล้วก็ลงมือจัดวางจานช้อนส้อม  และยกสำรับมาตั้งไว้  สองพ่อลูกเริ่มรับประทานอาหารเย็นแล้วอยู่ๆหญิงสาวก็นึกอะไรขึ้นได้
      ''ตายจริงพ่อ!!!!  หนูลืมหมวกสานใบนั้นที่ใต้ต้นมะขาม  พ่อกินข้าวไปก่อนนะ   เดี๋ยวหนูมา''  พูดจบหญิงสาวลุกพรวดพราด  คว้ากุญแจรถได้ก็สตาร์ทซาเล้งคู่ใจบิดออกไปทันทีโดยไม่ฟังคำทัดทานของบิดา   เมื่อมาถึงกลางทางก็พบชายหนุ่มที่เธอทิ้งมาเมื่อตอนบ่าย  กำลังเดินอย่างขมักเขม้น  หญิงสาวรู้สึกผิดในความใจดำของตัวเองแต่ก็ทำเป็นใจแข็งขับรถผ่านไปโดยไม่มองหน้าแต่เป้นชายหนุ่มเสียเองที่ยิ้มแก้มแทบปริเมื่อเจอเธอแล้วยังร้องทัก
       "คุณๆๆๆ  ลืมของไว้หรือเปล่า"  ชายหนุ่มร้องทักพร้อมกับโบกหมวกที่เธอตามหาในมือไปมา    หญิงสาวใจชื้นขึ้นจึงขับรถเครื่องเข้าไปหา
       "คุณทำหมวกนี่ลืมไว้เมื่อตอนบ่ายน่ะผมเก็บมาได้  กะว่าจะเอาไปคืนคุณเมื่อเข้าหมู่บ้านได้แล้ว   คุณมาก็ดีแล้วเอาคืนไปเถอะอยู่กับผมนานๆมันจะยิ่งขาดหมด" ชายหนุ่มพูดพลางปัดฝุ่นออกจากหมวกยื่นให้หญิงสาว
         เธอรีบรับมันมาด้วยความดีใจ  เพราะหมวกใบนี้ถึงแม้จะเก่าและขาดแต่กลับมีความหมายกับเธอมาก
         "เอ่อ .... ขอบ...ขอบใจนายนะ" หญิงสาวยิ้มแหยๆรู้สึกผิดที่ทำไม่ดีใส่ชายหนุ่มเมื่อตอนบ่าย
         "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว   ผมขอเดินต่อนะใกล้ค่ำแล้วเดี๋ยวจะเข้าหมู่บ้านไม่ทันก่อนค่ำ"
          "เดี๋ยวสิรอก่อน .... ถือเป็นการตอบแทนให้ฉันไปส่งนายเข้าหมู่บ้านก็แล้วกัน"
          "มันจะดีเหรอ ..... คุณไม่กลัวผมจะปล้ำคุณกลางทางแล้วเหรอ"  ชายหนุ่มย้อน
           "ก็ลองดูสิ   แม่จะถีบตกรถซาเล้งเลย" หญิงสาวทำท่าขึงขัง
           "งั้นก็ได้ครับ ..... ผมไม่ขอปฏิเสธแล้วกัน" ชายหนุ่มพูดจบก็วางสัมภาระไว้ข้างรถแล้วกระโดดขึ้นรถทันที
          ภายใต้บรรยากาศยามโพล้เพล้  ดวงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าลงทุกที  รถซาเล้งที่บรรทุกเอาหนุ่มสาวคู่หนึ่งขับไปตามทางถนนดินแดงแคบๆผ่านทุ่งนาและไร่สวนผลไม้ของชาวบ้าน  ผ่านเงารกครึ้มและสุมทุมพุ่มไม้ข้างทางทำให้บรรยากาศรอบด้านสดชื่นแต่ก็ดูวังเวงยิ่งนัก   ยามพลบค่ำเช่นนี้ชายหนุ่มสังเกตดูก็ไม่เห้นแม้แต่รถสวนมาเลย  ผิดกับเมื่อยามบ่ายที่ยังพอมีมอเตอร์ไซค์ของชาวบ้านขับผ่านไปผ่านมาบ้าง  เลยดูไม่น่าวังเวงเท่ากับตอนกลางคืน  ช่างสมกับเป็นที่ห่างไกลความเจริญดีแท้  แม้แต่แสงไฟริมทางถนนก็ยังไม่มี  อาศัยแค่แสงไฟจากรถซาเล้งเก่าคันนี้เท่านั้นที่ทอดลำยาวไปเบื้องหน้าพอจะมองเห็นทางถนนดินแดงที่ขรุขระไปได้บ้าง
         "แล้วนี่คุณมีที่พักแล้วหรือยัง?"หญิงสาวชวนคุยเพื่อทำลายความเงียบวังเวงของบรรยากาศ
         "ยังเลย ..... ว่าจะหาโรงแรมแถวนี้ดู    คุณพอจะแนะนำได้บ้างไหมที่ไหนราคาถูกๆพอนอนได้  ไม่ต้องหรูมากหรอก"
         "อย่าว่าแต่ราคาถูกเลย  โรงแรมแพงๆแถวนี้ก็ไม่มีหรอกเพราะที่นี่มันไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยว  ขืนใครเปิดโรงแรมที่นี่ก็เจ๊งกันพอดี"
         "ว้า ..... ทำไงดีเนี่ย   ไม่ได้สำรองแผนอื่นไว้ซะด้วย"  ชายหนุ่มทำหน้าผิดหวัง
         "ฉันก็บอกคุณแล้ว   ว่าที่นี่ไม่เหมาะกับคนเมืองใหญ่อย่างคุณหรอก  เอาอย่างนี้สิ.....คุณไปพักบ้านฉันคืนนี้ก่อน  พรุ่งนี้ค่อยตีรถกลับเข้าตัวเมือง  เดี๋ยวฉันจะไปส่งให้ที่สถานีรถขนส่งในตอนเช้า"
         "อืมมมม ... ก็ดีครับ   ขอบคุณมากคุณ ..... เอ่อ"
         "มะปราง ..... ฉันชื่อมะปราง  แล้วคุณล่ะ" หญิงสาวแนะนำตัว  พลางหันมายิ้มแย้มให้  สายลมอ่อนๆยามค่ำคืนต้องระแก้มใสทำเอาไรผมพลิ้วผ่านแก้มเนียนนุ่มที่ต้องแสงจันทร์ช่างเป็นภาพที่น่ามองเหลือเกิน 
          "ผมชื่อตุลย์ครับ    ยินดีที่ได้รู้จักครับ!!!!"