Love Plus [ The Predestination Love ]

ลำนำแห่งฤดูใบไม้ร่วง ตอนที่ 4 เทศกาลชมรม

เมื่อเมฆหมอกและความมืดของยามราตรีกาลค่อยๆหายไปในตอนรุ่งสาง ณ สวนสาธารณะของส่วนหอพัก หรือที่เรียกกันจนติดปากว่ากรีนเฮาส์นั้น เรนะ สาวน้อยผู้เพิ่งจะเคยสัมผัสกับแดดอันอบอุ่นของพระอาทิตย์ยามเช้าของโรงเรียนฮาคุโอ กำลังวิ่งออกกำลังกายตามปกติเหมือนที่เธอเคยทำอยู่ทุกวันๆก่อนที่จะมาอยุ่ที่นี่ โดยส่วนตัวของเรนะนั้นเธอไม่ค่อยชอบตื่นเช้าสักเท่าไหร่ แต่เธอกลับชอบอากาศยามเช้าที่ชวนให้สดชื่นและมีกำลังใจที่จะทำอะไรๆในวันนั้นซะมากกว่า มันจึงเป็นการบังคับให้เธอต้องตื่นเช้าออกมารับลมเย็นๆแล้วก็แสงแดดอุ่นๆไปโดยปริยาย และไม่เพียงแต่เรนะเท่านั้น ยังมีคนอื่นๆที่คิดแบบเดียวกับเธอออกมาใช้เวลายามเช้าด้วยการทำกิจกรรมใช้แรงมากโขอยู่ทีเดียว

" เหนื่อยจัง "

เรนะบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะสอดส่ายสายตาหาม้านั่งที่ว่างๆ แล้วเดินทอดน่องช้าๆไปนั่งแหมะอยู่บนม้านั่งตัวดังกล่าว เรนะใช้ผ้าขนหนูของเธอซับเหงื่อที่ไหลออกมาเพราะการวิ่งเบาๆ พลางสอดส่ายสายตามองไปๆมาๆในสวนสาธารณะไปพลาง เธอยิ้มเล็กน้อยเมื่อมองเห็นคนอื่นๆกำลังปฏิบัติกิจกรรมของตนทั้งวิ่งออกกำลังกาย ทั้งเล่นกีฬายามเช้า ก่อนที่เรนะจะบิดตัวแล้วถอนหายใจอย่างสบายอารมณ์

" วันที่ 2 แล้วสินะเนี่ย "

หลังจากกิจกรรมยามเช้าเสร็จสิ้น เรนะก็เริ่มออกเดินทางไปยังส่วนมัธยมปลายของโรงเรียนฮาคุโอด้วยรถรางแน่นขนัด ต่างกับวันแรกที่เธอเข้ามาเสียเหลือเกิน หรืออาจจะเป็นเพราะเธอมาเช้ากว่าเมื่อวานก็อาจเป็นได้ เมื่อรถรางวิ่งไปถึงจุดหมายหน้าที่ของมัน กลุ่มคนมากมายก็ทยอยๆหลั่งไหลออกมาจากรถรางมุ่งไปยังตึกเรียนมัธยมปลาย และแน่นอน เรนะเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน

" อรุณสวัสดิจ้าเรนะจัง " เสียงเรียกดังจากด้านหลังทำให้เรนะต้องหันกลับไปมองแม้จะพอรู้อยู่แล้วว่าใครก็เถอะ และมันก็ใช่อย่างที่เธอคิดเพราะคนที่เรียกเธอก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ยูกินั่นเอง

" เธอนี่ชอบโผล่มาไกล้ๆชั้นตลอดเลยนะยูกิ "

" แหมๆ สำหรับวันนี้คงอยู่กับเรนะจังได้ไม่นานหรอกนะ เพราะวันนี้นักเรียนไหม่แบบเรนะต้องออกรบนี่นะ "

ยูกิยิ้ม แต่คำพูดของยูกิมันกลับทำเรนะไม่สบายใจ ออกรบเหรอ ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ เรนะคิด แต่ก็คงไม่มีอะไรน่าแปลกสำหรับโรงเรียนฮาคุโอมั้ง เพราะเมื่อวานเธอก็เห็นมาเยอะพอสมควรแล้ว ถึงวันนี้เรนะจะต้องจับโล่จับดาบวิ่งไล่ใครเธอก็คงไม่แพ้ใครง่ายๆแน่ แต่ความหมายของยูกิกลับต่างจากที่เรนะคิดโดยสิ้นเชิง

" ว่าแต่วันนี้ดูแปลกๆนะสังเกตไหม " เรนะถามยูกิ แต่เธอก็ไม่คิดว่าจะได้รับคำตอบอยู่แล้ว

" ยังไงเหรอค่ะ "

" ก็เธอดูสิ "

เรนะชี้ไปที่อกของคนอื่นๆที่มีเข็มกลัดสีแดงติดเสื้อของทุกคนในขณะที่เรนะไม่มี ทำให้เธอสงสัยว่าไอ้เจ้าเข็มกลัดสีแดงที่ติดอยู่บนอกเสื้อนั่นมันคืออะไรกันแน่ แต่จะว่าไปตัวยูกิเองก็มีเข็มกลัดที่ว่าติดอยู่ด้วยสิ แล้วถ้าเพ่งมองให้ดีๆ สัญลักษณ์ที่อยู่ใจกลางของเข็มกลัดของยูกิเป็นรูปฟลุตและทรัมเป็ตไขว้กันอยู่ ซึ่งแตกต่างจากของคนอื่นๆที่บางคนก็เป็นรูปไม้เทนนิสไขว้กันแล้วมีลูกเทนนิสลอยอยู่ตรงกลาง หรือไม่ก็ลูกบาสลูกเดียว เป็นต้น

" อ่อ นี่เหรอค่ะ " ยูกิชี้ที่เข็มกลัดของตัวเอง เรนะก็พยักหน้า

" เข็มกลัดนี่น่ะ เป็นสัญลักษณ์ของชมรมค่ะ มันมีความหมายว่าคนที่ใส่เข็มกลัดนี้มีชมรมอยู่แล้วน่ะค่ะ "

หลังจากนั้นยุกิก็เริ่มสาธยายเกี่ยวกับสัญลักษณ์ต่างๆที่อยู่บนเข็มกลัดโดยเริ่มจากสัญลักษณ์ของตัวเองที่หมายถึงชมรมดนตรี สัญลักษณ์ลูกบาสลูกเดียวที่หมายถึงชมรมบาสเกตบอล ตลอดจนสัญลักษณ์ลูกบาสเล็กๆ 3 ลูกวิ่งอยู่บนเกลียวลมที่หมายถึงชมรมสตรีทบาส ซึ่งเรนะก็พยักหน้าตามด้วยความเข้าใจ ยูกิยังเล่าให้ฟังอีกด้วยว่าสัญลักษณ์พวกนี้จะติดในวันที่มีงานเทศกาลอะไรสักอย่างเท่านั้น เพื่อเป็นการบ่งบอกสังกัดชมรมเมื่อมีเรื่องเกิดขึ้นอีกด้วย ( วันธรรมดาก็สามารถติดเข็มกลัดได้เหมือนกัน แต่ต้องระวังเพราะตัวเข็มกลัดมีการสลักชื่อเจ้าของเอาไว้ด้วย หากชื่อจริงกับชื่อในเข็มกลัดไม่ตรงกันจะถูกลงโทษ ถ้าเข็มกลัดหายหากแจ้งกับประธานชั้นปีแล้ว 7 วันไม่ได้คืน ทางโรงเรียนจะสร้างไหม่ให้ )

" สำหรับวันนี้คนที่ไม่มีเข็มกลัดนี่ติดอกอยู่ก็จะลำบากพอควรล่ะค่ะ เพราะวันนี้เป็นเทศกาลชมรม "

" เหรอ!? แต่ถ้าคิดแบบนั้น ทุกๆวันที่เจอเธอ ชั้นก็ลำบากทุกวันน่ะล่ะนะ " เรนะบ่นยูกิเองก็ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น

ทั้งคู่เดินต่อไปเรื่อยๆตามทางเดินจนเข้าสู่เขตของลานกว้างเหมือนเมื่อวาน และทันที่ที่เรนะได้เหยียบย่างเข้ามาในนี้เรนะก็ต้องตกใจกับซุ้มที่ตั้งอยู่มากมายเรียงรายไปตามทางเดิน และขอบของลานกว้าง เสียงผู้คนร้องเชียร์และทาบทามนักเรียนใหม่เพื่อให้เข้าชมรมของตนดังลั่นไปหมดจนจับใจความไม่ได้ว่าพูดอะไรกันบ้าง ทั้งๆที่เมื่อวานนี้ยังเป็นแค่สวนโล่งๆ ที่มีแค่คนเดินไปๆมาๆและนั่งพักผ่อนเท่านั้นเอง

" นี่แหละค่ะเทศกาล… " ยูกิบอกกับเรนะ แต่เรนะก็หายไปโดยที่ยูกิไม่รู้ตัวเลย

" สงสัยจะโดนจับไปแล้วมั้ง แต่เรนะจังตัดสินใจจะเข้าชมรมดนตรีไปแล้วนี่นา  คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง " ยูกิพูดกับตัวเองสักพัก แล้วเธอก็ค่อยๆเดินไปทางซุ้มชมรมดนตรีของเธอ

ฝ่ายเรนะที่หายไปนั้น ก็ไม่ได้หายไปไหนไกลแต่เธอคงอยู่ในสภาพที่พูดกับใครไม่ได้ไปอีกพักใหญ่เพราะเธอถูกมัดเอาไว้อย่างแน่นหนา ไม่เพียงแค่นั้นเธอยังถูกเอาผ้ามัดปากยัดใส่ถุงและแบกขึ้นไหล่ด้วยฝีมือของผู้ชาย 2 คนอีกด้วย ด้วยความที่เธอถูกมัดอยู่ ทำให้เรนะไม่มีแรงจะขัดขืนเลยแม้แต่นิดเดียว ทำได้แค่ดิ้นขยุกขยิกนิดๆหน่อยๆเท่านั้น

" หึหึ เป็นไปตามแผน ในที่สุดก็ได้ตัวมาแล้ว รู้ปล่าวว่าชั้นเล็งเธอไว้ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาแล้ว " ชายคนแรกบอก

" ไอ้บ้านี่ อย่าเพิ่งคิดอะไรนอกเรื่องสิ " ชายอีกคนบอก

ทั้งคู่แบกเรนะที่ไร้แรงขัดขืนข้ามป่า ข้ามลำธาร ลัดเลาะไปตามขอบหน้าผา - - ไปจนถึงคฤหาสน์ที่เหมือนจะทิ้งร้างไปหลายปีแล้ว มันตั้งตระหง่านอยู่บนเนินริมทะเลสาบของโรงเรียนฮาคุโอ ตัวคฤหาสน์เป็นรูปทรงสไตน์ยุโรป หากแต่มันถูกตกแต่งไปด้วยตะไคร่น้ำและเถาวัลย์ที่ทับถมกันมาหลายปีจนเกือบจะกลายเป็นสีเขียวเพราะใบไม้ หน้าต่างกระจกก็แตกไปเกือบหมด เหมือนกับคฤหาสน์ที่เคยมีเหตุฆาตกรรมเกิดขึ้นแล้วปล่อยทิ้งร้างยังไงยังงั้น

" เอาล่ะ ถึงซะที "

ชายทั้งสองแบกเรนะเข้ามายืนอยู่หน้าประตูคฤหาสน์ สักพักใหญ่ๆ ประตูก็เปิดออกโดยไม่ต้องมีใครมาเปิดหรือผลักมัน เหมือนทั้งคู่จะรู้อยู่แล้วเพราะพวกเขาไม่ได้แสดงท่าทีตกใจอะไรออกมา ทั้งคู่แบกเรนะไปตามทางเดินภายในตัวคฤหาสน์ที่ดูสะอาดกว่าที่เห็นข้างนอกมากมายหลายเท่า ก่อนที่จะลงลิฟสู่ชั้นไต้ดิน แล้วเดินลงบันไดไปอีก 2 ชั้น เพื่อไปสู่ห้องเก็บของที่มีรูปมิกุ?? ( Hutsune Miku ) ยิ้มแฉ่ง และใส่กรอบอย่างดีที่สุดประดับไว้กลางห้องโล่งๆถึง 7 รูป 7 แบบด้วยกัน

" เอ้า คนละทางก็แล้วกัน "

ทั้งคู่บอกกันเป็นนัยๆแล้ววางเรนะลงบนพื้นให้เบาที่สุด ก่อนจะเดินแยกไปคนละทางแล้วเริ่มเลือนรูปที่ประดับห้องไปทางซ้ายบ้าง ขวาบ้างจนครบ เมื่อทั้งคู่ทำภารกิจเสร็จก็เดินไปยังรูปประดับที่ใหญ่ที่สุดในห้องและช่วยกันเลื่อนรูปลงมาด้านล่าง หลังจากที่รูปใบสุดท้ายถูกเลื่อนมาให้ถูกต้อง  กลไกภายในห้องก็ทำงานทันที เสียงฟันเฟืองดังเอี๊ยดอ๊าดขึ้นมาสักพักใหญ่ๆแล้วมันก็เงียบเสียงไป หลังจากนั้นรูปประดับรูปสุดท้ายที่ตั้งอยุ่ตรงหน้าพวกเขาก็เด้งออกมา เผยให้เห็นประตูที่ถูกซ่อนอยู่ด้านหลังรูปใบสุดท้าย