ฝากหัวใจไว้ที่...ฮานอย
9.0
กะทิแก้ว
แชร์นิยาย
2) บังเอิญหรือสวรรค์แกล้ง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเมื่อเจ้าหน้าที่สายการบินเรียกขึ้นเครื่อง
ปิ่นปัก กำลังเดินหาที่นั่ง “18A อยู่ไหนน๊า อ่อ อยู่นี่เอง”
ธงรบ ก็เดินหาที่นั่ง "18B ตรงไหนครับ" ชายหนุ่มหันไปถามแอร์โฮสเตสบนเครื่องบิน เธอผายมือไปตรงที่นั่งของชายหนุ่ม "อ่อ...อยู่นี่เอง...ขอบคุณครับ”
เขาและเธอ พูดและชี้หน้าไปอีกฝ่ายพร้อมกัน "คุณ" ซึ่งเมื่อทั้งสองประสานเสียงกันทำให้เสียงดัง จนคนที่นั่งและกำลังหาที่นั่งใกล้ๆ กับเขาและเธออยู่ต่างตกใจหันมามองหน้าชายหนุ่มและหญิงสาว
ปิ่นปักจึงพูดกับตัวเองเบาๆ ว่า “ทำไมฉันถึงซวยแบบนี้นะ”
ธงรบ ก็พูดออกมาว่า “ซวยจริงๆ วันนี้ก้าวขาไหนออกจากบ้านกันเนี่ย ถึงได้มานั่งใกล้ยัยบ๊องปากมากเนี่ย”
หลังจากนั้นเครื่องบินก็ออกบิน เพื่อมุ่งหน้าสู่ฮานอย เมืองหลวงของประเทศเวียดนาม
"อาหารมาเสริฟค่ะ รับอะไรคะ มีสปาเก็ตตี้ไก่ กับ ข้าวผัดอเมริกันค๊ะ" แอร์โฮสเตสสาวเอ่ยถามหญิงสาวและชายหนุ่ม
เขาและเธอก็พูดออกมาพร้อมกันว่า “สปาเก็ตตี้ไก่ ครับ/ค่ะ”
“เขาถามฉันย่ะ”
“แล้วยังไงล่ะครับคุ๊ณ ก็ผมอยากบอกนี่ แล้วเค้าก็ไม่ได้บอกด้วยว่าเขาถามใคร”
“เอ๊ะ นายหาเรื่องฉันเหรอ”
“ใครเขาอยากจะหาเรื่องคุณ”
แอร์โฮสเตส มองชายหนุ่มและหญิงสาวซึ่งเถียงกันอยู่ซักพัก จนเอ่ยขึ้นว่า “เอ่อ….รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ” พลางส่งยิ้มหวานให้ทั้งคู่
เขาและเธอก็พูดออกมาพร้อมกันอีกครั้ง
“น้ำส้มค่ะ”
“น้ำเปล่าครับ”
ปิ่นปัก ทำหน้าเซ็ง พร้อมถอนหายใจเสียงดัง
ธงรบ จึงเอ่ยขึ้น”ว่าเป็นหอบหรือป่าวคุณ เอายาหรือเปล่าครับ เห็นคุณถอนหายใจบ่อยจัง ผมกลัวคุณจะเป็นไรไป”
หญิงสาว จึงพูดขึ้นว่า “ผู้ชายอะไรปากเสีย…เก็บความหวังดีไว้ใช้กับคนอื่นเถอะ” พลางคิดในใจ (เมื่อไหร่จะถึงซักทีนะ เกลียดขี้หน้าหมอนี่ที่สุด)
ธงรบ คิดในใจ (ยัยบ๊องนี้ ตลกจริงๆ อารมณ์เสียมาจากไหนเนี่ย)
เมื่อทั้งคู่ทานอาหารมื้อแรกของวันบนเครื่องเสร็จ ปิ่นปักนั่งคิดอะไรเพลินสักพักหนึ่ง เธอก็หยิบรูปถ่ายระหว่างเธอกับเดชาขึ้นมาดู แล้วคิดว่า ถ้าเธอได้มาเที่ยวพร้อมเดชาก็ดีสิ นั่งคิดแล้วน้ำตาก็ไหล
ธงรบ แอบหันไปมอง เมื่อเห็นยัยบ๊อง นั่งน้ำตาซึม เลยคิดจะแกล้ง เลยทำเป็นแอบมองที่รูป เห็นภาพหญิงสาวที่เขาแอบเรียกในใจว่ายัยบ๊อง กำลังยืนคู่กับชายหนุ่มหน้าตาดี พร้อมรอยยิ้มที่สดใส ผิดกับวันนี้ที่ชายหนุ่มยังไม่เห็นเธอยิ้มเลยตั้งแต่เจอกันที่เคาน์เตอร์เช็คอิน ทันทีที่หญิงสาวหันมาเห็นก็พูดใส่หน้าชายหนุ่มว่า “เสียมารยาท คุณมาแอบดูรูปฉันทำไม”
ชายหนุ่มจึงพูดขึ้นว่า “เอ๊าคุณ พูดดีๆ นะ เราหรือก็เป็นห่วงเห็นนั่งร้องไห้ นึกว่า.......”
หญิงสาวรีบสวนกลับว่า “นึกว่าอะไร”
“แล้วแต่คุณจะคิด” แล้วยิ้มเยาะใส่หน้าหญิงสาว
ปิ่นปักหันหน้าไปที่หน้าต่างเครื่องบินทันที พร้อมกับคิดว่า (คนบ้า…กวนประสาทที่สุด) เมื่อเงียบได้ซักพักหญิงสาวก็เผลอหลับไป
เมื่อชายหนุ่มเห็นเธอหลับ จึงแอบหยิบรูประหว่างเขากับเคธ สมัยเรียนที่ออสเตรเลียด้วยกันออกมาดู นั่งคิดถึงเรื่องเก่าๆ ในวันที่เขาและเธอมีความสุขด้วยกัน แล้วเผลอหลับไป
หญิงสาวตื่นลืมตามาก่อนที่เครื่องจะร่อนลง ณ สนามบินนอยไบ เมืองฮานอย แอบดูรูปที่ชายหนุ่มถืออยู่ในมือ พลาง อุทานเบาๆว่า
“โห อีตาบ้านี่ ถ่ายรูปคู่กับผู้หญิงที่ไหนนะ ทั้งสวย ทั้งเซ็กซี่ที่สุด อย่าบอกนะว่าแฟนนายนี่ ทำไมมาตรฐานหล่อนถึงต่ำแบบนี้นะ ถึงได้คว้านายปากเสียนี่มาเป็นแฟน”
ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ชายหนุ่ม ตื่นลืมตามาพอดี จึงหันมาตะคอกใส่หญิงสาวว่า
“เสียมารยาทที่สุด”
หญิงสาว ทำหน้าตาเหรอหรา ปั้นหน้าไม่ถูก แล้วเอ่ยว่า “เอ๊า….ถือว่าหายกันละกัน ทีนายยังแอบดูรูปฉันเลย”
ชายหนุ่มจึงเงียบไป เพราะเบื่อที่จะต่อปากต่อคำกับหญิงสาว
เครื่องลงจอดที่สนามบินนอยไบ หญิงสาว/ชายหนุ่ม กำลังรอรับกระเป๋าที่สายพาน
ปิ่นปักนำกระเป๋าใบใหญ่มา เนื่องจากเธอบรรจุเสื้อผ้า อุปกรณ์การแต่งตัวมาเต็มกระเป๋า เพราะยังไม่รู้ว่าจะมาเที่ยวนานแค่ไหน ระหว่างที่เธอกำลังจะหยิบกระเป๋า และพยายามที่จะดึงกระเป๋าออกจากมาจากสายพาน แต่กระเป๋ามีขนาดใหญ่ ทำให้เธอดึงลำบาก
ธงรบ ได้แต่ส่ายหน้า และเดินไปช่วยเหลือหญิงสาว
“ขอบคุณ” หญิงสาวพูดเบาๆ แบบที่ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะได้ยิน โดยมีประโยคต่อท้ายว่า “ทีหลังไม่ต้อง”
เขาได้ยินหญิงสาวพูดประโยคสุดท้ายพอดี จึงแกล้งพูดเสียงดังว่า
“อย่านึกนะว่าไม่ได้ยิน ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ เรา”
“ไปละ หวังว่า ฉันคงไม่ซวยเจอคุณอีกนะ…ตาบ้า”
“ผมอยากเจอคุณตายล่ะ…ยัยบ๊อง”
ปิ่นปัก กำลังเดินหาที่นั่ง “18A อยู่ไหนน๊า อ่อ อยู่นี่เอง”
ธงรบ ก็เดินหาที่นั่ง "18B ตรงไหนครับ" ชายหนุ่มหันไปถามแอร์โฮสเตสบนเครื่องบิน เธอผายมือไปตรงที่นั่งของชายหนุ่ม "อ่อ...อยู่นี่เอง...ขอบคุณครับ”
เขาและเธอ พูดและชี้หน้าไปอีกฝ่ายพร้อมกัน "คุณ" ซึ่งเมื่อทั้งสองประสานเสียงกันทำให้เสียงดัง จนคนที่นั่งและกำลังหาที่นั่งใกล้ๆ กับเขาและเธออยู่ต่างตกใจหันมามองหน้าชายหนุ่มและหญิงสาว
ปิ่นปักจึงพูดกับตัวเองเบาๆ ว่า “ทำไมฉันถึงซวยแบบนี้นะ”
ธงรบ ก็พูดออกมาว่า “ซวยจริงๆ วันนี้ก้าวขาไหนออกจากบ้านกันเนี่ย ถึงได้มานั่งใกล้ยัยบ๊องปากมากเนี่ย”
หลังจากนั้นเครื่องบินก็ออกบิน เพื่อมุ่งหน้าสู่ฮานอย เมืองหลวงของประเทศเวียดนาม
"อาหารมาเสริฟค่ะ รับอะไรคะ มีสปาเก็ตตี้ไก่ กับ ข้าวผัดอเมริกันค๊ะ" แอร์โฮสเตสสาวเอ่ยถามหญิงสาวและชายหนุ่ม
เขาและเธอก็พูดออกมาพร้อมกันว่า “สปาเก็ตตี้ไก่ ครับ/ค่ะ”
“เขาถามฉันย่ะ”
“แล้วยังไงล่ะครับคุ๊ณ ก็ผมอยากบอกนี่ แล้วเค้าก็ไม่ได้บอกด้วยว่าเขาถามใคร”
“เอ๊ะ นายหาเรื่องฉันเหรอ”
“ใครเขาอยากจะหาเรื่องคุณ”
แอร์โฮสเตส มองชายหนุ่มและหญิงสาวซึ่งเถียงกันอยู่ซักพัก จนเอ่ยขึ้นว่า “เอ่อ….รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ” พลางส่งยิ้มหวานให้ทั้งคู่
เขาและเธอก็พูดออกมาพร้อมกันอีกครั้ง
“น้ำส้มค่ะ”
“น้ำเปล่าครับ”
ปิ่นปัก ทำหน้าเซ็ง พร้อมถอนหายใจเสียงดัง
ธงรบ จึงเอ่ยขึ้น”ว่าเป็นหอบหรือป่าวคุณ เอายาหรือเปล่าครับ เห็นคุณถอนหายใจบ่อยจัง ผมกลัวคุณจะเป็นไรไป”
หญิงสาว จึงพูดขึ้นว่า “ผู้ชายอะไรปากเสีย…เก็บความหวังดีไว้ใช้กับคนอื่นเถอะ” พลางคิดในใจ (เมื่อไหร่จะถึงซักทีนะ เกลียดขี้หน้าหมอนี่ที่สุด)
ธงรบ คิดในใจ (ยัยบ๊องนี้ ตลกจริงๆ อารมณ์เสียมาจากไหนเนี่ย)
เมื่อทั้งคู่ทานอาหารมื้อแรกของวันบนเครื่องเสร็จ ปิ่นปักนั่งคิดอะไรเพลินสักพักหนึ่ง เธอก็หยิบรูปถ่ายระหว่างเธอกับเดชาขึ้นมาดู แล้วคิดว่า ถ้าเธอได้มาเที่ยวพร้อมเดชาก็ดีสิ นั่งคิดแล้วน้ำตาก็ไหล
ธงรบ แอบหันไปมอง เมื่อเห็นยัยบ๊อง นั่งน้ำตาซึม เลยคิดจะแกล้ง เลยทำเป็นแอบมองที่รูป เห็นภาพหญิงสาวที่เขาแอบเรียกในใจว่ายัยบ๊อง กำลังยืนคู่กับชายหนุ่มหน้าตาดี พร้อมรอยยิ้มที่สดใส ผิดกับวันนี้ที่ชายหนุ่มยังไม่เห็นเธอยิ้มเลยตั้งแต่เจอกันที่เคาน์เตอร์เช็คอิน ทันทีที่หญิงสาวหันมาเห็นก็พูดใส่หน้าชายหนุ่มว่า “เสียมารยาท คุณมาแอบดูรูปฉันทำไม”
ชายหนุ่มจึงพูดขึ้นว่า “เอ๊าคุณ พูดดีๆ นะ เราหรือก็เป็นห่วงเห็นนั่งร้องไห้ นึกว่า.......”
หญิงสาวรีบสวนกลับว่า “นึกว่าอะไร”
“แล้วแต่คุณจะคิด” แล้วยิ้มเยาะใส่หน้าหญิงสาว
ปิ่นปักหันหน้าไปที่หน้าต่างเครื่องบินทันที พร้อมกับคิดว่า (คนบ้า…กวนประสาทที่สุด) เมื่อเงียบได้ซักพักหญิงสาวก็เผลอหลับไป
เมื่อชายหนุ่มเห็นเธอหลับ จึงแอบหยิบรูประหว่างเขากับเคธ สมัยเรียนที่ออสเตรเลียด้วยกันออกมาดู นั่งคิดถึงเรื่องเก่าๆ ในวันที่เขาและเธอมีความสุขด้วยกัน แล้วเผลอหลับไป
หญิงสาวตื่นลืมตามาก่อนที่เครื่องจะร่อนลง ณ สนามบินนอยไบ เมืองฮานอย แอบดูรูปที่ชายหนุ่มถืออยู่ในมือ พลาง อุทานเบาๆว่า
“โห อีตาบ้านี่ ถ่ายรูปคู่กับผู้หญิงที่ไหนนะ ทั้งสวย ทั้งเซ็กซี่ที่สุด อย่าบอกนะว่าแฟนนายนี่ ทำไมมาตรฐานหล่อนถึงต่ำแบบนี้นะ ถึงได้คว้านายปากเสียนี่มาเป็นแฟน”
ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่ชายหนุ่ม ตื่นลืมตามาพอดี จึงหันมาตะคอกใส่หญิงสาวว่า
“เสียมารยาทที่สุด”
หญิงสาว ทำหน้าตาเหรอหรา ปั้นหน้าไม่ถูก แล้วเอ่ยว่า “เอ๊า….ถือว่าหายกันละกัน ทีนายยังแอบดูรูปฉันเลย”
ชายหนุ่มจึงเงียบไป เพราะเบื่อที่จะต่อปากต่อคำกับหญิงสาว
เครื่องลงจอดที่สนามบินนอยไบ หญิงสาว/ชายหนุ่ม กำลังรอรับกระเป๋าที่สายพาน
ปิ่นปักนำกระเป๋าใบใหญ่มา เนื่องจากเธอบรรจุเสื้อผ้า อุปกรณ์การแต่งตัวมาเต็มกระเป๋า เพราะยังไม่รู้ว่าจะมาเที่ยวนานแค่ไหน ระหว่างที่เธอกำลังจะหยิบกระเป๋า และพยายามที่จะดึงกระเป๋าออกจากมาจากสายพาน แต่กระเป๋ามีขนาดใหญ่ ทำให้เธอดึงลำบาก
ธงรบ ได้แต่ส่ายหน้า และเดินไปช่วยเหลือหญิงสาว
“ขอบคุณ” หญิงสาวพูดเบาๆ แบบที่ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะได้ยิน โดยมีประโยคต่อท้ายว่า “ทีหลังไม่ต้อง”
เขาได้ยินหญิงสาวพูดประโยคสุดท้ายพอดี จึงแกล้งพูดเสียงดังว่า
“อย่านึกนะว่าไม่ได้ยิน ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ เรา”
“ไปละ หวังว่า ฉันคงไม่ซวยเจอคุณอีกนะ…ตาบ้า”
“ผมอยากเจอคุณตายล่ะ…ยัยบ๊อง”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.6 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
