Sonia เจ้าหญิงกับความรัก

ณ เมืองโซเนีย

    ช้าววันนี้พระอาทิตย์ทอแสงอ่อนละมุนประกายแสงทองเด่นชัดกว่าทุกวันไม่ทำให้ร้อนเพราะเป็นแพงแสงอาทิตย์อ่อนๆ ทหารในปราสาทหรือแม้แต่สาวใช้ต่างๆพากันเดินวุ่นพรรวันเต็มไปหมด บ้างก็มีหน้าที่จัดถามอาหารบุฟเฟห์บนโต๊ะใหญ่หรุหราซึ่งปูด้วยผ้าขาวทำกลีบรอบโต๊ะเป็นระเบียบงามตา บ้างก็มีหน้าที่จัดซุ้มดอกไม้สีขาวปนเฟลืองทองแจมด้วยดอกชมพูเล็กน้อย บ้างก็ยกสิ่งของต่างๆมาจัดเรียงตามที่ได้รับมอบหมาย และใช่ในวันนี้เป็นวันเข้าพิธีสมรสระหว่าง เจ้าชายอาสการ์ ผู้หล่อเหลาดุจเทพ กับ เจ้าหญิงโซเนีย สาวที่ซึ่งงามเหลือยากจะหาใครเปรียบ

    เมื่อทอดมองเข้าไปในปราสาททั่วทุกทางเดินปูด้วยพรหมนุ่มชั้นดีสีแดงแกรมเทาๆไปทั่วทุกทางเดินทอดลงมาตั้งแต่บรรได ปลีกปราสาททางซ้ายมีห้องพระโรงสำหรับจัดสังสรรค์ในงานพิธีต่างๆโดยมีบรรลังค์สองที่นั่งประดับด้วยเพชรนิลจินดาอันประมานค่ามิได้ติดอยู่มากมาย

" ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับพระราชา "  เสียงทหารนายหนึ่งกล่าวรายงานพระราชาที่ยืนมองผลงานอยู่อย่างชอบใจยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่วันนี้ลูกสาวของตนจะโตเป็นผู้ใหญ่และเป็นฝั่งเป็นฝากับเขาสักที

" ดีมากเจ้าไปสั่งแม่บ้านให้ขึ้นไปดูความเรียบร้อยของ โซเนีย ด้วย " พระราชาสั่ง

" ครับพระราชา "  ชายหนุ่มทหารตอบและโค้งคำนับพระราชาก่อนจะเดินตรงไปที่แม่บ้านคนนึงเพื่อสั่งให้ไปดูความเรียบร้อยของเจ้าหญิง

      ในห้องนอนใหญ่แสนหรูหรา สาวน้อยหน้านวลนั่งเด่นอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งใบหน้านั้นจะว่ามีความสุขก็ไม่เชิง ปากส้มระเรื่อผลัดให้ผิวหน้าดูเด่นชัดไม่มีแม้แต่ริ้วรอย วันนี้โซเนียแต่งกายด้วยชุด สีขาวสายเดี่ยวยาวจรดพื้นผมสีน้ำตาลม้วนทำเป็นทรงรวบขึ้นอย่างเรียบร้อยแต่ทว่าสิ่งที่เห็นเด่นชัดที่สุดบนใบหน้าหาจะเป็นอะไรไปไม่ได้นอกจากดวงตาสีฟ้าใสดุจเพชรของนางเปล่งประกายอย่างชัดเจน

" เจ้าหญิงทรงสวยมากจริงๆค่ะ "  เสียงสาวใช้ซึ่งเป็นคนแต่งตัวให้โซเนียท้วงขึ้นอย่างจริงใจทำเอาผู้ถูกท้วงหน้าแดงอย่างบอกไม่ถูก

" เจ้าก็พูดไป ริซ่า เจ้ากับข้าพบกันอยู่ทุกวัน ข้าก็เหมือนทุกๆวันนั่นแหระ "   เสียงใสพูดกันท่าเขินอายของตนทันใดนั้นเองเสียงประตูก็ดังขึ้น ก๊อกๆๆ !! พร้อมร่างของแม่บ้านคนหนึ่ง

" เจ้าหญิงคะได้เวลาเข้าพิธีแล้วค่ะ เจ้าชายและคนอื่นๆได้มารอเรียบร้อยแล้ว "   แม่บ้านโค้งตัวก่อนจะเดินออกไปจากห้องและโซเนียก็ลุกขึ้นจากโต๊ะเครื่องแป้งตามไปช้าๆโดยมี ริซ่า สาวใช้คู่ใจของนางเดินตามไปติดๆคอยจัดแจงชุดรวมไปถึงทรงผมให้อยู่ในสภาพที่เรียกว่าดีมากเลยทีเดียว โซเนียค่อยๆทอดน่องเดินลงทางบรรไดซึ่งปูพรหมหรูหราไปตามทางจนกระทั่งหยุดที่ประตูซุ้มทางเข้าห้องพระโรง ทุกสายตาในที่นั้นจับนางอย่างตะลึงกับความสวยของนางรวมไปถึงเจ้าบ่าวคือเจ้าชายอาสการ์ก็เผลอตกห้วงเหวแห่งความงามของนางไปด้วย โซเนียยเดินทอดน่องมาจนถึงหน้าบรรลังค์โดยมีพระราชาโอดัชและบิดาของนางนั่งอยู่ ชายชราทั้งสองส่งยิ้มให้นางอย่างเปรมปรีด์ และเมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ก็มีผู้เฒ่าท่านหนึ่งซึ่งเป็นขุนนางเก่าประจำตระกูลเดินขึ้นมาบนแท่นและกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

" เจ้าชายอาสการ์แห่งอาณาจักรโอดัชบัดนี้เจ้าจะยอมรับ เจ้าหญิงโซเนียแห่งอาณาจักรโซเนียเป็นชายาหรือไม่ ไม่ว่าจะเกิดซิ่งใดขึ้นแม้นชีวิตจะหาไม่เจ้าจะยังรักและให้เกีรตินางหรือไม่ "  ท่านผู้เฒ่าอดีตขุนนางกล่าวถาม

" รับ และข้าสัญญาครับ "  ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบๆแกรมอายขึ้นมาเล็กน้อยกับคำพูดอันสักสิทธ์ของผู้เฒ่า

" มาถึงเจ้าหญิงโซเนีย แห่ง อาณาจักรโซเนียเจ้าจะรับเจ้าชายอาสการ์แห่งอาณาจักรโอดัชเป็นสวามีหรือไม่ เจ้าจะรักและเคารพในตัวเจ้าชายเสมอ ไม่ว่าจะดีหรือร้าย เจ้าก็จะยังพักดีต่อเจ้าชายหรือไม่ "  ผู้เฒ่ากล่าวภามจริงหญิงเช่นกัน

" ข้ารับค่ะ รับขอสัญญา "   หญิงสาวตอบแต่ไม่มองหน้าว่าที่สามีของนางเองแต่อย่างใด หน้าขาวนวลแดงปลั่งจนไปถึงใบหู ทำเอาคนที่ยืนจ้องนางอยู่อย่างเจ้าชายอดนึกขันไม่ได้

" ถ้าอย่างนั้น ข้าขอประกาศให้ทั้งคู่เป็นสามีถรรยาอย่างสมบูรณ์ "   สิ้นเสียงผูเฒ่ากล่าวทุกคนก็ร้องไชโยกันดังกังวาลไปทั่วห้องพระโรงและยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาชูเพื่อเป็นเกีรติกับเจ้าบ่าวและชายาหมาด ๆ ทันที

                งานเลี้ยงดำเนินไปอย่างราบรื่นจนถึงเวลาส่งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวขึ้นหอ โซเนียรู้สึกอายแกรมอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก นางได้แต่ยิ้มโชว์ริมฝีปากส้มธรรมชาติให้แขกในงานซึ่งต่างอวยพรให้นางอย่างดีใจ เมื่อทั้งสองเดินมาถึงหน้าห้องของโซเนียโดยมีบิดาของทั้งสองและคนสำคัญอื่นๆตามมาส่ง ทั้งสองก็หันไปกล่าวขอบคุณเล็กๆน้อยๆก่อนร่างบางและชายหนุ่มหน้าหล่อจะหายข้าไปในห้องและปิดประตูอย่างแผ่วเบา  กลึก ! เสียงประตูปิดลงพร้อมกับชายชราที่ยืนยิ้มทั้งสองหมุนตัวกลับลงไปด้านล่างเพื่อฉลองต่อกับแขกสำคัญของพวกเขา

                บรรยากาศภายในห้องเงียบกริบไม่มีผู้ใดปริปากพูดโซเนียนั่งอยู่ปลายเตียงนุ่มใหญ่อันคุ้นเคยพร้อมกับแอบมองชายหนุ่มหน้าหล่อ ปากของเขาช่างหน้าหลงไหลดุจนารีแต่ไรหนวดบางๆทำให้เขาดูเข้มขึมเหมือนกัน หน้าอันหล่อเหลาซึ่งมีดวงตาเข้มสีน้ำเงินดุจคริสตัล แต่เมื่อชายหนุ่มหันมานางจุงผละหน้าออกด้วยความตกใจระคนอับอายที่เผลอตัวไปแอบมองเจ้าชายซึ่งนางไม่ชอบหน้าเลยสักนิด

" ข้ารู้สึกโชคร้ายอย่างบอกไม่ถูกที่ต้องแต่งงานกับนแปลกหน้ามิหนำซ้ำยังหยิ่งยโสมากเลยทีเดียว "   โซเนียเก็บความคลั่งแค้นด้วยความอายสุดๆนางจึงพูดที่เก็บไว้ตั้งแต่คราวที่โดนเจ้าชายฉีกหน้าต่อหน้าสาวใช้ในปราสาทจนนางเก็บมาจนถึงบัดนี้ และ นางได้เอ่ยปากออกไปเสียที

" ขืนเจ้ายังปากดีอยู่ ข้าจะให้เจ้าเป็นชายาเต็มตัว อย่างสมใจเลยทีเดียว "   ชายหนุ่มแกล้งสาวน้อยผู้น่ารักด้วยความขันแต่ตีสีหน้าขึมและทำท่าจะเข้ามาใกล้นาง หญิงสาวจึงผละออกด้วยความตกใจระคนอายอย่างทำตัวไม่ถูก

" หยาบคราย "   เสียงใสแหวคนข้างๆโดยไม่มองหน้าพร้อมกับลุกพรวดขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว

" หยาบครายที่ไหนกัน ในเมื่อเจ้าเป็นชายาของข้าแล้วทุกคนต่างก็รู้ดีในตอนนี้ และก็สมใจเจ้าแล้วมิใช่หรือ "   เจ้าชายแสยะยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์ด้วยสายตาแฝงดูถูก ทันใดนั้นเองมือบางจึงกระแทกแรงเข้าใบหน้าหล่อเหลาด้วยความเร็ว เพี๊ยะ !!!

" ท่านดูถูกข้าเกินไปมั้ย ขามิได้ต้องการที่จะแต่งงานกับท่านแม้แต่น้อยหากแต่ข้ามทำตามที่พ่อผู้มีพระคุณต่อข้าขอร้อง ข้าเคยบอกท่านแล้วว่า ข้ามิได้คิดพิศวาสอันใดกับท่านแม้แต่น้อยซ้ำตอนนี้ข้ายังรู้สึกรังเกียจท่านอย่างไม่อยากจะใกล้ "  เสียงใสเอ่ยพร้อมน้ำตาพรั่งพูลไหลเป็นสายดุจธารานางไม่เข้าใจว่าทำไจ้ชายจึงร้ายกาจกำนางนักทั้งๆที่นางก็ไม่เคยทำอะไรให้เขามาก่อน

" ข้าโชคร้ายเสียจริง "  สาวน้อยเสียใสกล่าวอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว     

                  ร่างหนาที่ใบหน้าแดงฉาดเพราะแรงจากมือบางสาดเข้าเต็มปรี่นั่งนิ่งอยู่ปลายเตียงมองตามหญิงสาวที่พึ่งจะต่อปากต่อคำกันไปเมื่อครู่นี้ด้วยความรู้สึกผิด เขาเพียงแต่จะแกล้งนางเล่นๆแต่ไม่รู้ว่านางจะโกรธถึงเพียงนี้ เขารู้สึกแปลกในร่างกาย เหมือนมีฝูงผีเสื้อบินว่อนป่วนท้องไส้พร้อมกับความรู้สึกที่ว่าเขาแคร์หญิงสาวคนนี้ได้อย่างไร ในใจเขาบอกเบาๆว่าเค้ารู้สึกแคร์นางขึ้นมาดื้อๆพร้อมทั้งนึกถึงเจนิสซึ่งเค้ารักนาง เมื่อนึกถึงเจนิสเขาจึงกลับทำน่านิ่งเหมือนเดิมเพราะ เขาเคยสัญญากับนางว่าจะอ่อนโยนกับนางผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขารัก

                  มือน้อยเปิดประตูออกมาด้วยสีน่าแดงขอบตาบวมเปอะไปด้วยการร้องไห้หมาดๆนางไม่มองมาทางที่มีชายหนุ่มมองแต่อย่างใด นางเดินก้มหน้ามาหยิบหมอนที่เตียงและนำไปวางที่โซฟาใหญ่ในห้องก่อนจะเอ่ยขึ้น

" หากท่านจะเสียสละนอนตรงนี้ข้าจะขอบคุณท่านมาก " นางมองชายหนุ่มพร้อมกับชี้ไปทางโซฟาที่นางพึ่งวางหมอนเมื่อครู่นี้  ชายหนุ่มไม่ตอบแต่อย่างใดเพียงแค่ลุกจากเตียงใหญ่และเดินไปที่โซฟา ทั้งคู่เงีบกริบอีกครั้งก่อนเสียงเข้มจะเอ่ยอย่างแผ่วเบา

" ข้าขอโทษ " เจ้าชายเอ่ยโดยที่ไม่มองหญิงสาว

" ข้าไม่อยากได้ยินเสียงท่านอีก "  สิ้นเสียงสาวน้อยจึงหยิบผ้าเช็ดกายผืนใหญ่พร้อมเสื้อคลุมอาบน้ำเดินหายไปราวในห้องน้ำราวสามสิบนาทีก่อนจะออกมาพร้อมชุดนอนบางเบาสีชมพูอ่อนปล่อยผมสีน้ำตาลสยายดุจดังเส้นไหมราคาแพงเดินมาและขึ้นเตียงนอนคลี่ผ้าห่มหนาคลุมกายจนเงียบและหลุดไปในห้วงนืทราในที่สุดโดยไม่รับรู้สิ่งใด