Sonia เจ้าหญิงกับความรัก

     ณ อาณาจักรโซเนีย

รถม้าคันใหญ่แล่นผ่านประตูปราสาทไปอย่างรวดเร็วโดยมีทหารหน้าปราสาทยืนโค้งคำนับพร้อม ๆ กันรวมถึงทหารหรือสาวใช้ในปราสาทที่พบเห็นต่างโค้งคำนับเพราะทุกคนต่างรู้ดีว่าใครมาเมื่อมองไปบนรถม้าซึ่งมีพระราชาแห่งเมืองโอดัชกับบุตรชายของเขา เจ้าชายอาสการ์ แห่งเมืองโอดัช นั่งเด่นตระหง่านตาบนรถม้าอย่างน่าเกรงขาม

" ถึงแล้วลูกพ่อ " พระราชากล่าวบอกบุตรชายของตนพร้อมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างแปลกประหลาด เจ้าชายสังเกตุว่าท่านพ่อจะกรุ้มกริ่มยิ้มตลอดการเดินทางมาที่

" ครับท่านพ่อ " เจ้าชายตอบเสียงนุ่มกjอนจะมีอีกเสียงดังขึ้น

" ยินดีต้อนรับพระราชาโอดัช "   เสียงชายชราซึ่งเป็นพระราชาแห่งเมืองโซเนียกล่าวยิ้มต้อนรับพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้และหยุดลงตรงหน้า เจ้าชายและบิดา

" เป็นอย่างไรบ้างเล่า เมืองของข้าเจ้าชาย อาสการ์ "    ชายชราทักทายหนุ่มอีกนซึ่งเป็นว่าที่ลูกเขยของเขาในเร็วนี้ด้วยสีหน้าดีใจและปรีติ

" น่าตื่นตาตื่นใจมากครับท่าน " ชายหนุ่มตอบตามมารยาท

" เรียกข้าว่าท่านพ่อจะดีกว่าเพราะข้าเองก็รุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของเจ้าชาย "

" ครับท่านพ่อ "  สิ้นเสียงเจ้าชายตอบทำเอาสองชายชราที่ยืนอยู่มองหน้ากันและหัวเราะอ่างชอบใจ

" ถ้าอย่างนั้นข้าขอเชิญท่านกับเจ้าชายเข้ามาในปราสาทเลยดีกว่า "    พระราชาแห่งเมืองโซเนียชักเชิญพระราชาโอดัชและเจ้าชายอาสการ์บุตรชายของผู้มายืนเข้าในปราสาทและไม่รีรอที่จะเดินท้าวก้าวนำหน้าไป

            บริเวณห้องรับแขกในปราสาทโซเนีย สาวใช้สองนางนำถ้วยชามาเสิร์ฟและขนมคุ๊กกี้อีกหนึ่งจานใหญ่ก่อจะเดินออกไปทางประตูใหญ่ทางเข้าห้องจนหายลิบไปทางด้านหลังซึ่งเป็นห้องครัวขนาดใหญ่ที่มีกุ๊กและคนทำอาหารฝีมือดีมากมายคอนทำของว่างอยู่ไม่ขาด

" ตกลงท่านพ่อมีกิจอันใดเล่าจึงให้ข้าตามมา "  ชายหนุ่มกระซิบบิดาซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะได้รับเสียงตอบกลับ

" ใจร้อนไปใยลูกชายข้า ฮ่าๆๆๆ "  ชายผู้เป็นพ่อตอบพร้อมกับตบไหล่ลูกชายเบา ๆ

" นั่นไง โซเนีย ลูกสาวของข้าเดินมานั่นแล้ว "   เสียงของเจ้าของปราสาทซึ่งนั่งบนโซฟาใหญ่หรูหราชี้ไปทางเข้าห้องโดยมีหญิงสาวร่างระหงอรชรในชุด สีส้มพริ้วเป็นกระโปรงยาวปะหัวเข่าโชว์เรียวขาสวยและเสื้อโชว์ไหล่งามให้เห็นผิวสีน้ำนมกลมกลืน เดินทอดน่องมาใกล้จนหยุดลงที่โซฟาข้างบิดาของนางเองพร้อมกับกล่าวสวัสดี

" สวัสดีค่ะ พระราชาโอดัช และ สวัสดีเจ้าชาย "  พระราชาผู้มาเยือนกล่าวทักทายกลับ

" นี่โซเนียลูกสาวคนเดียวของตระกูลข้า "  พระราชาแห่งโซเนียกล่าว

" หนูช่างงามยิ่งนัก โซเนีย "   พระราชาโอดัชกล่าวและหันไปมองบุตรชายของตนแต่ทว่าร่างสูงกลับทำหน้านิ่งราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

" สวัสดีเจ้าหญิง "   เจ้าชายผู้หล่อเหลากล่าวทักทายพร้อมยิ้มเย็นใสโซเนียเหมือนแค่ทักทายคนทั่วไป ชายชราผู้เป็นเจ้าบ้านเห็นสถานะการณ์อึดอัดจึงกล่าวขึ้น

" โซเนีย ลูกพาเจ้าชายไปชมรอบๆปราสาทก่อนพ่อมีธุระจะคุยกันหน่อยตามประสาคนแก่ "   บิดาบอกบุตรสาว

" ค่ะ ท่านพ่อ งั้นลูกขอตัวนะคะ "   สาวน้อยกล่าวกับบิดาและไม่ลืมที่จะหันไปบอกผู้ใหญ่ที่มาเยือน

" ขอตัวนะคะพระราชา "  พระราชายิ้มและพยักหน้าให้ก่อนจะกล่าวต่อ

" เรียกข้าว่าท่านพ่อเถิด "   สาวน้อยยิ้มเขิน ๆ แต่ก็ตอบกลับไปด้วยมารยาท

" ค่ะ ท่านพ่อ "

                 ร่างบางเดินออกไปจากห้องโดยมีชายหนุ่มผู้หล่อเหลาเดินตามไป สองชายชรามองทั้งสองราวกับมองเด็กสองคนพึ่งหัดเดินอย่างไม่ระสายตาและพลียิ้มอย่างชอบใจยิ่งนักกับภาพที่เห็น   สองร่างเดินมาจนถึงหลังปราสาทซึ่งมีศาลากว้างตั้งตระหง่านอยู่ ภายในศาลามีช่อดอกไม้จัดเรียงบนโต๊ะเหล็กสีขาวรวดรายระเอียดงดงาม โซเนียเดินไปนั่งลงและตามด้วยเจ้าชายอาสการ์ ทั้งคู่นั่งเงียบจนเจ้าชายเมื่อมองเห็นต้นแอปเปิ้ลหลังปราสาทของโซเนีย ก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้เขามีนัดกับสาวน้อยแสนสวยที่คุ้นตากันอยู่มุกวันจึงทำน่าเคร่งเครียด

" เป็นอะไรรึป่าวคะเจ้าชาย "    โซเนียกล่าวทำลายความเงียบก่อนเจ้าของร่างหนาจะหันมาสบตาโซเนียแว็บนึงก่อนจะหันกลับไปทางต้นแอปเปิ้ลตามเดิม ทำเอาหญิงร่างบางที่นั่งอยู่ตรงหน้านิ่วหน้าและเบ้ปากอย่างไม่พอใจ เพราะไม่เคยมีชายหนุ่มคนไหนทำตัวเย็นชาแบบนี้กับนางมาก่อน ถึงไม่ชอบนางก็น่าจะรักษามารยาทบ้าง ทันใดนั้นเองร่างหนากลับหันหน้าควับมาจังหวะเดียวกับที่โซเนียเบ้ปาก

" น่าเกลียดที่สุด "   หนุ่มหน้าขึมพูดเสียงเรียบแกรมหงุดหงิดเพราะคิดถึงเรื่องของ เจนิส ซึ่งเป็นหญิงชาวโอดัชที่มีความสัมพันธ์กับเขาเพราะในเวลานี้เขาควรจะอยู่กับนางแต่ทว่าเขากับอยู่กับหญิงสาวซึ่งเป็นใครที่ไม่คุ้นเคยกันเลยแล้วยังมาทำท่าทางให้เขาไม่ประทับใจเสียอีก เจ้าชายอาสการ์เป็นชายหนุ่มซึ่งเย็นชาที่สุดแต่ทว่าเขากลับนุ่มนวลอ่อนไหวกับ เจนิส สาวธรรมดาๆคนนึงเพราะนางคอยเอาใจเขาตลิดเวลาตั้งแต่พบกัน  หญิงสาวนั่งอยู่ข้างๆได้ยินคำอุทานของคนร่างหนาจึงหันขวับไปถลึงตาใส่และกล่าวอย่างลืมตัว

" ถึงข้าจะยอมให้ท่านพ่อของข้าและพระราชาโอดัชบิดาของเจ้าชายให้สมรสกับเจ้าชาย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าข้าจะหลงรักหรือพิศวาสเจ้าชายแต่อย่างใด อย่ามัวรุ่มหลงแต่จะเข้าข้างตัวเองอยู่เลย "     เสียงใสแหว ทำเอาหนุ่มหน้าคมขใวดคิ้วด้วยความงุนงง

" เจ้าว่าอะไรนะ สมรสกับข้างั้นหรือ "   เจ้าชายอาสการ์ถามด้วยความตกใจ

" ใช่สิ แล้วเจ้าชายอย่าคิดว่าข้าจะคิดพิศวาสอันใดเล่า ข้าไม่แม้แต่จะคิดเพราะฉนั้นอย่าทำบึ้งตึงใส่ข้าเหมือนดูถูกข้าไม่มีผิด "    หญิงสาวแหวอยู่ฝ่ายเดียวทั้งๆที่ชายหนุ่มอยู่เบื้องหน้าตะลึงงันกับคำพูดที่ได้ยินเมื่อครู่นี้ก่อนจะชงักกึกและมองต้นแอปเปิ้ลด้วยแววตาจริงจังอีกครั้งและผละหันกลับมาที่หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า

" ข้าขอตัว "   เจ้าชายกล่าวและโค้งคำนับตามมารยาทเหมือนเป็นการกล่าวลาก่อนร่างสูงจะหายลับไปกับประตูด้านหลังที่ทั้งสองเดินมาเหลือแต่หญิงสาวที่ยืนงงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด่วยใบหน้าชาไปถึงหู

" คิดว่าตัวเองเป็นใครกันจึงมาทำกับข้าแบบนี้ "   สาวน้อยพูดกับตัวเองด้วยความโกรธจัดจนหูแดงที่ซึ่งถูกชายหนุ่มแปลกหน้าที่จะมาเป็นสวามีในเร็วนี้อีกฉีกหน้านางอย่างเยือกเย็น ไร้มารยาทและความเป็นสุภาพบุรษ ในใจนางรู้สึกขุ่นเคืองและเจ็บใจมากทั้งๆที่นางก็ไม่เคยทำอะไรให้เขามาก่อน พบกันครั้งแรกเขาก็ฉีกหน้านางต่อหน้าสาวใช้ที่นั่งเคยรับใช้อยู่แบบนี้นางจะต้องเอาคืนเขาในไม่ช้าแน่ !

       บริเวณหน้าปราสาทซึ่งมีรถม้าจอดเด่นอยู่ซึ่งก่อนร่างสูงสองร่างจะก้าวขึ้นพร้อมกล่าวลา โซเนียกับพระราชาบิดาของนาง และรถม้าก็แล่นจากไปโดยที่เจ้าชายไม่หันกลับมากล่าวลาโซเนียสักนิด แต่ถึงกระนั้นนางเองก็ไม่มองน่าเจ้าชายอยู่แล้วเช่นกัน ผู้เป็นบิดาเห็นความผิดแปลกจึงเอ่ยปากถามร่างบาง ... 

" เป็นอย่างไรบ้างลูกพ่อ เจ้าชายอาสการ์ถูกใจเจ้าไหม "  ผู้เป็นพ่อถามบุตรสาว

" ก็ดีค่ะท่านพ่องั้นข้าต้องขอตัวก่อนนะคะอยากข้าต้องการจะพักผ่อนนี่ก็ใกล้มืดแล้วค่ะ "   หญิงสาวกล่าวตัดบทราวกับไม่สบอารมณ์กับเจ้าของชื่อที่บิดากล่าวถึงก่อนจะเดินจากไปราวกับไม่ต้องการรอฟังคำพูดต่อไป พระราชาได้แต่มองตามร่างน้อยอย่างงงๆก่อนจะเดิมเข้าปราสาทไปอีกคน

           2.1  ณ เมืองโอดัช

           รถม้าแล่นกลับเข้าสู่ปราสาทที่คุ้นตาของร่างสันทัดสองร่างที่อยู่บนรถม้าจนกระทั่งจอดลงที่รลานน้ำพุตามเดิมโดยมีพระราชาโอดัชก้าวท้าวลงก่อนและตามด้วยบุตรชายของเขาเจ้าชายอาสการ์ และเมื่อมาถึงเจ้าชายก็รีบสาวท้าวเดินไปตามทางด้านข้างปราสาทซึ่งหากเป็นกลางวันจะเห็นดอกไม้สีสันแตกต่างงามตาแต่ทว่าตอนนี้ตะวันก็ลับขอบฟ้าไปแล้วจึงมีแสงสีนวลเปล่งไปตามทางโดยโครมไฟรอบปราสาท พระราชาโอดัชรู้ดีว่าลูกชายของตนเดินไปตรงนั้นเพราะอะไร เขาได้แต่ถอนหายใจยิ้มแผ่วๆก่อนจะเดินเข้าปราสาทไป    ส่วนเจ้าขายร่างสูงกวาดสายตาไปรอบๆซึ่งตอนนี้เขายืนอยู่หลังปราสาทของตนเองสายตายังคงกวาดมองต่อไปราวกับต้องการพบใครสักคนและเขาก็ต้องหยุดเมื่อสายตาสะดุดเข้ากับหญิงสาวในชุดสีขาวและนั่นคือ เจนิส ร่างระหงหันมาพบว่ามีคนมองอยู่ตนเองและทันที่ที่นางเห็นเจ้าชายนางก็คลี่ยิ้มออกอย่างดีใจเมื่อพบว่าคนที่นางรอมาแล้ว  เจ้าชายเดินเข้าไปใกล้หญิงสาวและจับมือบางด้วยความปราณีตขึ้นมาประทับจูบอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวมือน้อยจะกร่อนสลาย

" เจ้ารอข้าหรือ "   ร่างหนาถามด้วยแววตารู้สึกผิด

" ใช่ค่ะ แต่ก็ไม่นานนักข้าพึ่งมาเมื่อครู่ข้าทราบดีว่าท่านมีงานด่วนกับพระราชาทหารหน้าปราสาทบอกข้าแล้ว ข้าจึงกลับไปก่อนและเมื่อครู่นี้เองข้าตัดสินใจกลับมารอท่านที่นี่เพราะข้ารู้ดีว่าดวงใจข้าจะกลับมา "

" ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องรอ เจนิส แต่ข้าเองมีกิจจำเป็นต้องไปหับท่านพ่อเพราะท่านพ่อเองก็บอกข้ากระชั้นชิดเมื่อช้าวนี้ ข้าจึงไม่ได้บอกเจ้า "  เจ้าชายอาสการ์กล่าวด้วยกลัวว่าหญิงสาวจะน้อยใจ

" ข้าเข้าใจท่านดี อาสการ์ "   เสียงสาวซึ่งยืนอยู่เบื้องหน้าตอบ

" เพราะเจ้าน่ารักแบบนี้ไงข้าจึงรักเจ้านัก "   ชายหนุ่มพูดกระซิกเอาใจ ก่อนจะกระชับมือบางที่เขาจับอยู่ขึ้นมาจูบเบาๆอีกครั้ง

" วันนี้ท่าทางท่านจะเหนื่อยมากแล้วไปพักผ่อนเสียเถิด ข้าเองก็เพียงรอได้เห็นหน้าท่านจึงมารอท่านที่นี่ " เจนิส กล่าวพร้อมสายตาแสนอ่อนโยน

" แต่ข้าพึ่งจะได้พบเจ้าแปปเดียวเอง "   เสียงทุ้มออดอ้อนราวกับเด็ก

" เดี๋ยวพรุ่งนี้ท่านก็พบข้าอีก และวันต่อๆไปท่านก็ยังเห็นข้า ข้าไม่ได้หนีไปไหนสักหน่อย "  เจนิสตอบระคนขำหนุ่มร่างหนาที่อยู่เบื้องหน้าซึ่งตอนนี้หดลงเหมือนดอกไม้หุบเลยทีเดียว

" ตกลง แต่ว่าพรุ่งนี้เจ้าต้องมาให้ข้าชื่นใจซะให้พอเลย "   เจ้าชายกล่าว

" ค่ะ ข้าสัญญา "  เจนิสกล่าวพร้อมคลี่ยิ้มหวานให้เจ้าชายและและเจ้าชายก็ปล่อยมือบางช้าอย่างอาวลัยอาวรก่อนร่างบางของเจนิสจะค่อยๆไกลออกไปจนหายลิบไปกับต้นไม้ใหญ่ด้านหลังปราสาทซึ่งมีประตูเหล็กหนาช่องเล็กๆที่เจ้าตัวบางลอดผ่านเข้ามาเป็นประจำจนทหารหลังปราสาทเคยชิน

        เจ้าชายเดินเข้าไปในปราสาททางประตูด้านหลังและกำลังจะผ่านห้องรับแขกไปเพื่อขึ้นบรรไดแต่ทว่ากลับมีเสียงหนึ่งในห้องกล่าวท้วงขึ้น

" พ่อมีเรื่องจะคุยกับเจ้า อาสการ์ "   ชายที่ซึ่งเหมือนจะนั่งรออยู่ทักขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

" ครับท่านพ่อ "   เจ้าชายหันไปตอบก่อนจะเดินเข้าไปนั่งลงโซฟาใหญ่ตรงข้ามกันกับบิดา

" อีกสองวันข้าและพระราชาแห่งโซเนียร่วมกันจัดงานพิธีสมรสให้เจ้าและหนูโซเนีย พ่อได้ตกปากรับคำตกลงกับท่านไว้แล้ว เพราะฉนั้นเจ้าไม่มีสิทธิ์จะประฎิเสธได้เพื่อหน้าตาของพ่อและพระราชาแห่งโซเนีย "  เสียงชายชรากล่าวด้วยสีหน้าเอาจริงเอาจัง

" แต่ท่านพ่อเองก็รู้ว่าข้ารักกับ เจนิส และข้าหวังนักที่จะแต่งงานกับนาง "   ดวงตาสีน้ำเงินเข้มวาววัยเมื่อกล่าวถึงความรักระหว่างตนกับหญิงสาวผูชื่อ เจนิส

" ข้ารู้แต่เรื่องระหว่างเจ้า กับนางมิอาจจะเป็นที่ยอมรับได้ "   ผู้เป็นบิดาตอบอย่างอ่อนใจกับสิ่งที่ได้ยิน เนื่องด้วยในยุคสมัยนั้น ผู้ยิ่งใหญ่กับคนธรรมดายังไม่เป็นที่ยอมรับในการสมรสหรือครองรักกันแต่ถึงกระนั้นเรื่องราวความสัมพันธ์ระหว่างเจ้าชายกับเจนิสก็เป็นที่รู้กัน แต่ไม่มีใครกล้าที่จะกล่างหรือแม้แต่ซุบซิบเพราะเจ้าชายหวงแหนและให้เกีรยตินางมากทุกคนจึงไม่กล้ากล่าวหรือพูดถึงนางใดๆ ร่างสันทัดมองหน้าบิดาซึ่งเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและนึกถึงเมื่อครั้งเขายังเด็ก หากแต่สิ่งใดที่เขาต้องการบิดาก็หามาให้จงได้กับสิ่งนั้นและเมื่อคิดไปว่า เพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านี้จะไม่ยอมทำตามที่ท่านขอเลยหรือไร

" ตกลงครับท่านพ่อ ข้าจะสมรสกับโซเนีย แต่นั่นเพราะทั่นพ่อขอร้อง ข้าเองมิได้คิดพิศวาสอันใดเจ้าหญิงตัวแสบนั่น ในใจข้าตอนนี้มีเพียงเจนิสเท่านั้น "   เสียงเรียบตอบแต่แฝงไปด้วยความจริงใจ

     พระราชามองหน้าบุตรชายด้วยความเอือมระอาก่อนจะลึกขึ้นจากโซฟาใหญ่ครงข้ามใจชายและเดินไปตบไหล่เจ้าชายที่โซฟาอีกตัวเบาๆเป็นเชิงปลอบใจและกล่าวขึ้น

" เจ้าไปพักผ่อนเถิดส่วนพ่อเตรียมเรื่องต่างๆให้เจ้าเรียบร้อยแล้วไม่ต้องห่วง "   จบประโยคสนทนาของคืนนี้เจ้าชายยิ้มให้บิดาที่พึ่งเดินออกจากห้องและขึ้นบรรใดใหญ่ไปด้วยความเหนื่อยใจแต่หากเทียบกับสิ่งที่บิดามอบให้ตนแล้ว มิจเทียบได้เขาจึงตัดสินใจที่จะสมรสกับ โซเนีย สาวน้อยที่พึ่งจะมีกลิ่นของความหึ่งบนโฉมหน้าเมื่อกลางวั้นนี้..

เจ้าชายอาสการ์เดินขึ้นบรรไดไปอย่างช้าๆด้วยการเดินทางของวันนี้ทำให้เขาเหนื่อยล้านักจึงจะไปแช่น้ำในอ่างที่ห้องนอนและหลับอย่างสบายกายในราตรีนี้ที่แสนเงียบเหงาดุจใจที่แตกร้าวเริ่มหล่นหายไปเป็นเศษเสี้ยวน้อยนิด ระหว่างทางเดินไปตามระเบียงซึ่งเบื้อหลังทีประตูห้องไม้เงาวับเป็นห้องๆไปจนมาหยุดอยู่ที่ห้องมุมซ้ายสุดของชั้นสองในปราสาท เจ้าชายหมุนลูกบิดประตูและเปิดเข้าไป ไฟในห้องค่อยๆติดทีละดวงเพราะระบบอัตโนมัติแสนหรูหรา เจ้าชายปิดประตูห้องอย่างเบามือและนั่งฟุบลงที่ปลายเตียง ใบหน้าคมมองออกไปนอกหน้าต่างซึ่งในยามนี้มีพระจันทร์เปล่งประกายกว่าดาวดวงใดตรงกับหน้าต่างบานใหญ่ของห้องพอดี ในใจเขาอยากจะคิดถึง เจนิส สาวผู้เป็นที่รักแต่ทว่า.. ใบหน้านวลขาวผ่องกับแว็บเข้ามาให้ตกใจ ชายหนุ่มสะบัดหัวแรงๆซ้ายขวาด้วยความตกใจและใช่ เขาคิดถึงหน้าของโซเนียสาวพี่พึ่งเจอกันในวันนี้และจะเข้าพิธีสมรสกันอีกไม่กี่วันที่จะมาถึง ในใจเขาเต็มไปด้วยความสับสนเขาคิดถึงนางได้อยางไรกันทั้งที่แม้แต่ตอนพบกันเขาไม่เคยคิดจะจดจำใบหน้าของนางด้วยซ้ำ แต่หน้านางกลับแว็บเข้ามาในหัวเขาและเด่นเกินกว่าจะลบเลือนไป เขาถามตัวเองว่าทำไมจนกระทั่งเผลอหลับไปและหลุดเข้าสู่ห่วงนิทรา ...