คดีจำเป็น ตอน คดีฆาตกรรมรางรถไฟ

        ขณะนี้ ผมได้อยู่ สน.ที่หมวดหมูฉึกๆทำงานอยู่ครับ ผมเองได้มีโอกาสมานั่งที่ทำงานของเขา เขาดูเคร่งเครียดยิ่งกว่าเดิม จากที่เคยเครียดอยู่แล้ว ไม่แน่ ผมอาจจะเครียดตามเขาไปเลยนะนี่
"จากหลักฐานทั้งหมด ที่ผมได้มา ผมยังสรุปไม่ได้ว่า คดีครั้งนี้ คือ ฆาตกรรม หรืออะไร" แน่นอน หมูฉึกๆ ทุบโต๊ะดังปัง
"แล้วเมื่อไหร่คุณจะสรุปเสียทีล่ะ"
"ใจเย็นๆก่อนครับ ไม่ช้าก็เร็วคงได้เรื่องแล้วครับ" มันจะหุนหันพลั่นแพล่นไปไหน ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่มันทำเลย พลอยทำให้ผมจะเป็นไมเกรนตาม
"หึ ไอ้ที่ผบ.บอกผมว่า คุณเก่ง เชี่ยวชาญทุกคดีน่ะ สงสัยมันจะไม่จริงมั้ง" เฮ้ยยยยยย เกินไปแล้วววว ทำไมพูดจาแบบนี้ อ๋อ ที่ไม่มีเพื่อน เพราะพูดจาแบบนี้สินะ ผมใจเย็นก่อนตอบว่า
"ผมยอมรับครับว่าผมไม่เก่งแต่..." และผมจิบกาแฟก่อนจะงัดประโยคเด็ดออกมา "ก่อนจะว่าใครไม่เก่ง คุณเคยดูตัวเองรึยังครับ ว่าคุณเก่งแค่ไหน" หมูฉึกๆ ของขึ้นครับ ผมย้อนแรงมว๊ากกกกกกกก
"เก่งให้ได้อย่างปากล่ะ ผมจะไปดูที่จุดเกิดเหตุ อย่าลืมไปด้วยล่ะ ผมยังมีร่องรอยที่น่าสงสัยอีกเยอะ" แนะ ชี้หน้าด่าผมอีก และเดินจากไป
      ผมเลยโทรศัพท์ไปหาไอ้โต๊ะ เล่าทุกอย่างให้ฟัง มันตบอกผาง
"จริงเหรอวะ ภีม ไอ้เชี่ยหมูฉึกๆมันด่าอะไรต่อไหมวะ"
"ก็แค่นี้แหละ เมิงอย่าคิดมากน่า"
"ไอ้ภีม เมิงก็รู้นี่ ว่ากรูกับเมิงคบกันมากี่ปี เมิงอัดอั้นขนาดนั้น ทำไมกรูจะไม่รู้ และอีกอย่าง ไอ้หมูฉึกๆนั่น ไม่รู้จักเมิงดีเท่ากรูนะ ไอ้เชี่ยนั่นปากหมาไปงั้นแหละ เอาเข้าจริงก็ขี้ไก่"
"เฮ้ย โต๊ะ ขอบใจที่เมิงเป็นห่วงกรู แต่กรูพอมีสติ ต่อรองกับมันได้"
"โฮ้ยยย ไม่รู้ล่ะ เดือนนี้กรูไม่สนใจแล้ว กรูจะกลับไปช่วยเมิง และจะไปด่าไอ้คนที่ว่าเพื่อนกรู"
"อยู่ฮ่องกงไปเหอะเมิง"
"ง่ะ ไอ้ภีม" มันผงะเลยครับ
"ขืนเมิงมาตอนนี้ งานกรูก็เละหมดสิ กรูไม่ได้ห่วงอะไรมากหรอก ห่วงแต่ว่าเมิงจะเข้ากับเพื่อนร่วมงานบางคนไม่ได้ แล้วก็เกิดศึกต่อยกัน และเขาจะด่ากรูอีกว่า คบเพื่อนอันธพาล เผลอๆยัดกรูเข้าตะรางอีก" มันดูจ๋อยๆไปเลยครับ เมื่อกี๊ก๋า ก๋ากั่น
"เออ เห็นแก่งานเมิง แต่คราวหน้า ทีกรูแล้ว" ปรึกษาผิดคนแล้วจริงๆ "เออ แค่นี้ก่อนนะ กรูมีธุระจริงๆ"
"เออๆ ทำงานดีๆล่ะ อย่ามีเรื่องกับใครเขานะ โต๊ะ" และมันก็วางสายไป ผมได้แต่ถอนใจ จึงกดไอโฟน 4 ไปหาเพื่อนอีกคน แต่ยกเว้นไอ้ป้อมครับ ไม่ใช่ว่าปรึกษาไม่ได้ แต่เวลามันร้องไห้ มันไม่อยากจะปรึกษาอะไรกับใครครับ 
"ฮัลโหล หยินเหรอ ว่างเปล่า" 
"เออๆ มีอะไรล่ะ" และเรื่องราวที่ผมเจอนั้นได้ถ่ายทอดออกมาให้เพื่อนผมฟัง หยินก็ไม่ได้ชอบขี้หน้าหมูฉึกๆอยู่แล้ว คราวนี้ยิ่งเกลียดเข้าไปใหญ่  "หนอยยยย ไอ้เวรหมูป่า มันด่าเพื่อนกรูได้ถึงเพียงนี้ เป็นกรูก็ปรี่ไปตบแล้วล่ะ จะยัดกรูเข้าตะรางก็เป็นไงเป็นกันแล้วคราวนี้" 
"เฮ้ย ใจเย็นดิ มันแค่ด่ากรูซอฟท์ๆ" 
"ถ้ามันซอฟท์จริง เมิงคงไม่เดือดร้อนโทรมาหากรูหรอก อีภีม" ก็จริงอย่างที่มันพูดแฮะ "และอีกอย่างนะ ร้อยวันพันปี เมิงไม่เดือดร้อนว่าใครด่าอะไรเมิง ก็ไม่ยักกะโทรมาหากรู แต่แค่นี้ มันด่าแค่นี้ เมิงเก็บมาคิด ภีม กรูไม่อยากด่าเมิงซ้ำเติมนะ แต่อดไม่ได้ว่ะ เลิกคิด และไปหามันซะ ทำงานนี้ให้มันจบๆไป ต่อไปเมิงกับมันก็อย่าร่วมงานกันอีก เมื่อมันทำนิสัยเชี่ยๆแบบนี้ใส่เรา" 
"เออ ขอบใจนะ แต่ขอโทษที่ทำให้เมิงเดือดร้อน" 
"นี่ ภีม" ผมแทบอยากจะร้องไห้จริงๆ เมื่อได้ยินประโยคนี้ "คนเป็นเพื่อนกัน เค้าไม่เดือดร้อนหรอก หนักนิดเบาหน่อย ถ้าช่วยได้ช่วย"
"เออๆ ขอบใจมากนะ"
"เออ แค่นี้แหละ หมดเวลาพักแล้ว ต้องไปพูดแล้ว ดูแลตัวเองดีๆ พักผ่อนเยอะๆ อย่าเก็บไปคิดมากนะ"
"เออๆ" เราวางสายกันไป ผมรู้สึกดีขึ้นมากเลย ที่มีคนเป็นห่วงเราขนาดนั้น ถ้าำไอ้ป้อมไม่ร้องไห้ ก็จะได้เพื่อนรักเพิ่มมาอีกคน เฮ้ยยย แหงะ มันโทรมาง่ะ
"ฮัลโหล ป้อม มีอะไรวะ"
"ได้ข่าวว่ามีคนด่าเมิงนี่"
"เมิงไปได้ข่าวมาจากไหน อีหยินเหรอ" อีหยินปากสว่างมากครับ มันเป็นกระเทยช่างเมาท์ตัวแม่ 
"จาก ใครล่ะ ดอกเตอร์ หรือ นักธุรกิจค้าเหล็กส่งออก" แป่ววว ทั้งคู่เรยย "ประชุมสายแทบไม่ทัน"
"เออๆ กรูขอโทษที่รบกวนเวลาเศร้าของเมิง"
"ขอโทษนะ" มันหัวเราะหึๆ ในลำคอรอบนึง "เจอแบบนี้ ใครจะมานั่งเศร้าลง" อีป้อมของขึ้นแล้วครับ "ถ้าเป็นกรูนี่ไม่ได้เลยนะ กรูจะสวนแบบชนิดที่ว่า จำฝังใจเลยแหละ" โอ้โหวววว เพื่อนกรูสวมบทตัวร้ายตอนไหนเนี่ยยย "ภีม กรูว่า อย่างเมิงน้อยไปนะ กรูว่าของกรูแรงกว่านี้"
"เออ อย่านั่นนักเลยน่า ใจเย็นๆสิวะ"
"อย่ามาเออสิภีม เจอแบบนี้กรูไม่เออกะเมิงแล้วนะ"
"เฮ้ย ป้อม ไม่เอาน่า อย่าเอาเรื่องนี้มาใส่ในสมองเมิงเลย กรูไม่อยากมีเรื่องกับใคร"
"แต่กรูเริ่มอยากมีว่ะ" แหงะ มันเอาแล้ว "กรูอยากลองเข้าซังเตสักครั้งหนึ่ง ต่อยตำรวจผิดมาตราที่เท่าไหร่วะ ภีม เมิงจะได้ไม่ต้องประกันตัวกรู"
"เฮ้ย ป้อม พอเหอะนะ อย่าก๋ากั่นให้มาก ฝากบอกไอ้โต๊ะด้วยนะ กลับมาเมืองไทย ช่วยแวะซื้อของฝาก ที่สำคัญนะ อย่าของขึ้น เมื่อเจอหน้าหมูฉึกๆ รู้รึเปล่า" จริงอยู่ครับ เห็นไอ้ป้อมแบบนี้ จริงๆมันเข้าห้องปกครองหลายรอบแล้วนะครับ สมัยประถมยันมหาลัย มันไม่ชอบมีเรื่องกับใครครับ แต่ถ้าใครลองของกับมันมากๆ มันดักเจอเลยครับ บางครั้งก็ต่อยกันตรงนั้นเลย เอาให้อาจารย์เห็นกันเลย ผมเองยังเคยทะเลาะกับป้อมกับโต๊ะครับ ทะเลาะครั้งนั้นผมเข็ดไปนานโขเลยล่ะ ป้อมโต๊ะเข้าห้องปกครองไล่เลี่ยกันครับ ทั้งคู่โดนคดีเดียวกัน ทะเลาะวิวาทในโรงเรียนและนอกสถานที่ ไอ้โต๊ะไม่ค่อยพูดถึง มันก๋ากั่นมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
"เออ ภีม See You In Thailand"
"เออๆ" และวางสายไป ผมถอนหายใจเฮือก เฮ้ย ท่าทางครั้งนี้ ผมจะมองหน้าหมวดหมูฉึกๆนั่นยังไงเนี่ย เมื่อเพื่อนๆจากที่เศร้าๆ กลายเป็นว่า อยากรุมกระทืบแทน
เฮ้อออออ เพื่อนๆนะเพื่อนๆ หาเรื่องมาจนได้
โปรดติดตามตอนต่อไป นะน้องนะ  - -