คดีจำเป็น ตอน คดีฆาตกรรมรางรถไฟ

     ผมมาถึงจุดเกิดเหตุด้วยอาการหงุดหงิด ผมต้องรบรากับนายตำรวจเจ้าอารมณ์คนนี้เหรอ ดูท่าทางผมจะไม่เก็ทกับมันนะ และแล้วมันก็ทัก

"อ้าว คุณทนายนักสืบ เพิ่งมาเหรอ งานเขาใกล้เสร็จแล้วนะ" เออ เรื่องของเมิง เมิงจะเสร็จที่ไหนก็เรื่องของเมิง ผมนั่งที่ม้านั่งแห่งหนึ่ง และสังเกตเห็นข้อความหนึ่ง ประหลาดมาก

I love you linda. but I don't take care you, Everytime.

     เป็นข้อความที่ประหลาดมาก แสดงว่า ชายผู้นี้ ไม่ได้ถูกฆาตกรรมแต่อย่างใด แต่เดี๋ยวก่อน ทำไมมีรอยเงื่อนลูกเสือที่มือกับเท้าล่ะ และศพนั้นดูเหมือนกับว่า มีคนพันศพให้งั้นอ่ะ ผมค่อยๆใช้ความเป็นไปได้ในการสืบคดีครั้งนี้ ผมลองถามชาวบ้านแถวจุดเกิดเหตุดู

"เออ เมื่อวันนั้นตอนเช้าๆน่ะ ป้าเห็นผู้ชายร่างอ้วนแบบนี้แหละ แต่งตัวเป็นผี หน้าร้านป้า ป้าตกใจมากเลย" ป้าสมศรี ขายข้าวแกงครับ

"ผมก็เห็นผีอ้วนมันเดินวนเวียนรอบๆสถานีรถไฟ อยู่สัก 2-3 นาที แล้วก็หายไปเลย แสดงว่าเป็นผีแน่นอนเลย" ลุงคิด มอเตอร์ไซค์รับจ้าง

"หนูเห็นเขาซื้อตั๋วค่ะ หลังจากนั้น เขาก็ไม่มาที่นี่อีกเลย" นิดา นักศึกษา

         จากคำสัมภาษณ์ของผมเบื้องต้น มันทำให้ผมได้รู้ว่า ชายผู้นี้ ไม่ได้ถูกฆาตกรรมจริง แต่เพราะฆ่าตัวตาย หรืออุบัติเหตุมากกว่า ในเมื่อหลักฐานที่ถ่ายรูปมา มันอยู่ในมือแล้ว จึงหาทางจัดการเรื่องนี้ให้จบไป

         ผมเลยขอเบอร์คนที่ชื่อว่าลินดาในโทรศัพท์ของเขาที่หน่วยปอเก็บไว้ให้ญาติของเขามาโทรหาคุณลินดา ผมได้เบอร์ของคุณลินดา ผมก็เลยขอแรงเธอด้วยการนำลายลักษณ์อักษรของชายร่างอ้วนนี่มาเทียบข้อความที่ผมได้ถ่ายรูปไว้ เธอให้ความร่วมมืออย่างดีมาก ทุกอย่างเป็นไปอย่างคลี่คลาย ผมเลยนั่งจิบน้ำชายามบ่ายที่ร้านกาแฟใกล้ๆกับสถานีรถไฟ ซึ่งคุณลินดาขอผมมาดูศพเขาด้วย

"ดาเสียใจมากค่ะ ทำไมเขาทำแบบนี้" ผมจับมือคุณลินดาบอกเธอว่า

"ไม่เป็นไรนี่ครับ ปัญหาทุกอย่างมีทางแก้ และผมเองเชื่อว่า มันเป็นอุบัติเหตุ เพราะเขาไม่เคยไปมีเรื่องบาดหมางใจกับใครนี่ครับ"เธอยังร้องไห้ไม่หยุด

"เรา 2 คนรักกันมาก ชีวิตนี้หากชั้นขาดเค้า ชั้ั้น ชั้น ชั้นตายดีกว่า อะฮือๆๆๆๆๆ" เธอคร่ำครวญสุดยอดครับ ไม่รู้ว่าแกล้ง หรือเสียใจจริงๆ ลินดา สาวฝรั่งผมยาวสีทองจับมือผม และบอกกับผมว่า

"ชั้นไม่เคยคิดเลย ว่าเขาจะจากชั้นไปเร็วกว่านี้ วันนั้นชั้นเพิ่งซื้อน้ำเต้าหู้ให้เขากินอยู่เลย" น้ำเต้าหู้ น้ำเต้าหู้งั้นเหรอ สงสัยผมต้องลองไปร้านน้ำเต้าหู้เสียแล้ว ผมกับคุณลินดาเดินไปที่ร้านน้ำเต้าหู้ด้วยกัน ป้าแก่ๆคนหนึ่งกำลังขายน้ำเต้าหู้ เห็นลินดากับผมก็ยิ้ม

"ว่าไงจ๊ะ หนู จะซื้ออะไรดีจ๊ะ" ผมเลยถามป้าเขาว่า

"ขอโทษนะครับ ช่วยตอบตามตรงนะครับว่า คุณลินดา มาซื้ออะไรบ้างครับ"

"ซื้อน้ำเต้าหู้ใส่เครื่อง ปาท่องโก๋ ขนมปังสังขยาสีเขียว สีส้มจะ" กินปลาเป็นอาหารรึเปล่าเนี่ยยย ความจำดีเกิ๊นนน ป้าเค้าเห็นว่าผมสงสัย ก็เลยหยิบโพยมา อ๋อ เป็นอย่างนี้นี่เอง ผมเกาหัวและกล่าวยิ้มๆว่า  

"ครับ ขอบคุณมากครับ" ผมหันมาทางลินดา เธอพยักหน้าและซื้อของที่ป้าว่านั้นมันก็จริง ผมเลยซื้อของ อุดหนุนป้าเขาซะหน่อย "เอาน้ำเต้าหู้ใส่สาคู วุ้น เม็ดแมงลัก ถุงใหญ่ 4 ถุง ขนมปังสังขยา 50 บาท สีเขียว สีส้มครับ ปาท่องโก๋ซาลาเปา 50 บาทเลยแล้วกัน" ว้าว ได้อย่างที่สั่งจริงๆ

          ก่อนที่ผมจะไปกับคุณลินดา ผมขอแวะกลับบ้านของผมก่อน กว่าจะถึงบ้านผม ผมว่ามันก็เย็นพอดี ก็แช่ตู้เย็นได้ ผมเลยนำของที่อุดหนุนมาใส่ไว้ในตู้เย็น และล็อกบ้าน พาคุณลินดาไปให้ปากคำที่ สน.

"ผมขอสรุปให้ชัดเจนแล้วกันนะครับว่า เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นนั้น เป็นอุบัติเหตุครับ" แน่นอน ย่อมมีคนไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูด

"หึ แล้วไอ้เงื่อน กับผ้าห่อศพ คืออะไร" หมวดคนเดิมแหละครับ ที่พูด

"ผู้ตายคนนี้ เรียนการผูกเงื่อนแบบลูกเสือ และก่อนที่อยากจะฆ่าตัวตายเพื่อง้อคุณลินดานั้น เลยซื้อตั๋วรถไฟเที่ยวนี้มาก่อนยังไงล่ะครับ" ผมเลยชูตั๋วรถไฟให้ดู หมวดหมูฉึกๆ ยังไม่วายจะถามผมอีก

"เหรอ ผ้าห่อศพล่ะ"

"จริงๆแล้ว เขามีเทคนิคในการห่อศพครับ และอีกอย่างเขารู้ว่าที่ลองชั่งดูตั้งแต่วันก่อนๆที่ก่อนจะเสียชีวิตนั้น เขาวางแผนมาหมดดีทุกอย่าง" 

"แล้วรู้ได้ยังไง ว่าวางแผนมาหมดดีทุกอย่าง"

"ก็ผมไปบ้านคุณลินดามาครับ" ทุกคนในสน. หันมามองหน้าผมเป็นตาเดียวกัน และผมเล่าต่อไปอีก "ครับ ผมได้สังเกตห้องว่างหนึ่งห้อง พบว่าลายมือผู้ตายนั้น มีลายลักษณ์อักษรว่า วางแผนยังไง อะไรยังไง" ผมเอามาให้หมูดู

"อืม แจ่ม วางแผนแม้กระทั่ง หลอกล่อให้คุณลินดาออกไปข้างนอก" งานนี้คุณลินดาตกใจมาก

"เขาหลอกชั้นทำไม" เธอร้องไห้หมดท่า "ชั้นรักเค้ามาก ทำไม ทำไมเค้าทำกับชั้นขนาดนี้" แอบเสียใจเหมือนกัน ที่จี้จุดคุณลินดา ผมได้แต่บอกเธอว่า

"อย่าไปเสียใจเลยครับ เขาไปสบายแล้ว" เธอเหมือนไม่มีอารมณ์จะฟังใครแล้ว ผมก็เงยหน้าขึ้นมาบอกกับหมูฉึกๆว่า "เขามีปัญหาหนี้สินมากเกินไป เขาฆ่าตัวตายมาหลายรอบ แต่ไม่เคยสำเร็จ สุดท้ายต้องมาพึ่งวิธีประหลาดนี่" ดูเหมือนว่าทุกคนจะเชื่อในสิ่งที่ผมพูด ในที่สุด ผมพูดว่า

"ขอสรุปว่า คดีนี้ ไม่เกี่ยวกับคุณลินดา เพราะคุณลินดาไม่ใช่ฆาตกร แต่เป็นเพราะว่าเขาประมาทมากเกินไป" งานนี้ ผมเลยเอาอักษรที่ผมถ่ายให้มาให้ดู ทุกอย่างเป็นตามแผนของชายร่างอ้วนหมดเลย แต่กว่าแผนการนี้สำเร็จ เขาก็ดันสิ้นใจ

โปรดติดตามตอนต่อไป นะน้องนะ - -