นักสืบซัมเมอร์

หลังจากคุยโทรศัพท์กับเฮียแฟรงค์เสร็จ  โรมก็พยายามคิดว่า...ทำยังไงจะได้เจอแฟรงค์ เพื่อนของเขานะ   เขาหยิบแฟ้มสีส้มอ่อนๆขึ้นมาจากลิ้นชักโต๊ะอ่านหนังสือของเขา พลางมือเขาก็ค่อยๆเปิดมันไปทีละหน้าๆ  แต่ละหน้าจะมีใบเกียรติบัตร จดหมายของเพื่อนที่เขียนมาถึงเขา และข้อความของเพื่อนที่เขียนไว้บนกระดาษที่เขารู้สึกประทับใจก็จะเก็บไว้  เขาเปิดมาเรื่อยๆ จนถึงกระดาษแผ่นหนึ่งที่ดูเก่ามากแล้ว  มีรอยพับเป็น “สี่เหลี่ยม”ที่ถึงแม้จะคลี่ออกเก็บไว้แล้วแต่มันก็ยังเห็นเป็นรอยอยู่ ไม่น่าเชื่อว่ากระดาษแผ่นนี้จะยังถูกเก็บไว้ถึง 7 ปี ข้อความนั้นเขียนว่า
 
To โรมนะ
เราไม่ได้ดูนายมากเท่าไรนะ แต่ก็ดูอยู่ห่างๆ
                                  เดี๋ยวก็รู้เราคือใคร?
 
เป็นข้อความที่แฟรงค์เขียนถึงโรม ตั้งแต่ 7 ปีที่แล้ว คือประมาณเดือนกันยายน พ.ศ.2547  ตอนนั้นจะเป็นค่ายอบรมสมัชชาเยาวชนแห่งชาติ ปี 2547 ซึ่งจะมีตัวแทนของทุกอำเภอในภาคอิสานมารวมตัวกันที่มอดินแดง อ.เมือง จ.ขอนแก่น  ซึ่งที่ค่ายนี้ก็จะมีคนมากมายเลยที่เดียว  มีกิจกรรมสันทนาการให้เล่นเป็นกลุ่มมีบรรยากาศที่สนุก และ มีความสุขมากๆ  และมันเป็นค่ายที่ทำให้เขาได้รู้จักกับแฟรงค์ และตอนนั้นเขาก็เป็นบัดดี้ของแฟรงค์ และแฟรงค์จึงเขียนข้อความนี้มาถึงเขา   ทำให้เขายังจำแฟรงค์ได้
 
 “คู่บัดดี้”ก็คือเกมส์ที่ให้เราจับฉลากชื่อใครได้ก็ให้เราไปดูแล เทคแคร์คนนั้น   โดยที่ไม่จำเป็นว่าคนนั้นจะสนใจเรา  โดยคนๆนั้นก็ต้องไปดูแล เทคแคร์ บัดดี้ของตัวเองไปเรื่อยๆ เช่น โรมเป็นคู่บัดดี้ของแฟรงค์  แฟรงค์ก็ต้องดูแล  เทคแคร์โรม  แต่ผู้หญิงอีกคนหนึ่ง(สมมุติ) จะเป็นคู่บัดดี้ของโรม  และโรมก็จะไปดูแล เทคแคร์ผู้หญิงคนนั้นโดยไม่ต้องสนใจแฟรงค์  และเราอย่าให้ใครรู้ว่าเราเป็นคู่บัดดี้ของคนๆนั้นจนกว่าจะถึงวันจะให้เปิดเผยคู่บัดดี้     และในความเป็นจริงโรมเองก็เป็นบัดดี้ของแฟรงค์เหมือนกันแต่ตอนนั้นเขาเอาฉลากชื่อแฟรงค์ไปเปลี่ยนกับคนอื่น  ทำให้เขาไม่ได้เป็นคู่บัดดี้ของแฟรงค์ แต่เหตุการณ์นั้นก็ทำให้เขารู้สึกเสียใจ  ไม่น่าฝืนโชคชะตาเลย เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาทำไมถึงเอาชื่อแฟรงค์ไปเปลี่ยนกับคนอื่น  เขาไม่อยากดูแล เทคแคร์แฟรงค์หรือไร  แต่สุดท้ายเขาก็ได้กลายเป็นคู่บัดดี้ของแฟรงค์ซะเอง  หนีกันไม่พ้น แต่เหตุการณ์ครั้งนั้นก็ทำให้เขาจำไว้เป็นบทเรียนว่า .....โอกาสที่เราจะรู้จักกับคนๆหนึ่งมันไม่ได้ง่ายเลยนะ ในเมื่อโชคชะตาให้เราเป็นแบบนี้ เราก็ควรจะยอมรับ....หรือเพราะเหตุนี้จึงทำให้เขาไม่ได้เจอแฟรงค์อีกเลย เป็นเวลา 7 ปีก็ไม่รู้....เขาได้แค่หวังว่าจะเจอเพื่อนคนนี้อีกครั้ง แต่เขาก็ไม่รู้จะติดต่อแฟรงค์ยังไง เพราะขาดการติดต่อกัน มาเป็นเวลา 7 ปี  และ สมุดที่เขาจดที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์ของคนเข้าค่ายอบรมสมัชชาเยาวชนแห่งชาติครั้งนั้นก็หายไปอย่างไรร่องรอย   เขาพยายามค้นหาอยู่ที่บ้านหลายครั้งแต่ไม่เจอเลย  แต่เขาก็ยังจำชื่อจริงของแฟรงค์ได้เป็นอย่างดี
 
“นี่มันก็ 7 ปีแล้วนะ กระดาษแผ่นนี้ เรายังเก็บไว้อย่างดี” โรมเอ่ยเบาๆกับตัวเอง พลางสายตาของเขาก็ดูเศร้าลง
 
ตอนนี้เขาทำได้แค่คิดว่าจะออกไปตามหาเพื่อนคนนี้ให้เจอ  แต่ก็ไม่รู้เลยว่าจะไปตามหายังไง เริ่มจากจุดไหน  ตอนนี้เขาทำได้แค่คิด  แค่คิดเท่านั้น จริงๆ ......