ดาบสะท้านยุทธภพ

วันนี้เป็นวันที่ 5 แล้วที่เหลียงจิ้งออกเดินทางเพื่อรวบรวมป้ายความดี
“ไหวอันเจ้าว่าชายคนนั้นจะเป็นผู้ทดสอบหรือเปล่า”
เหลียงจิ้งชี้ไปทางผู้ชายวัยกลางคนอายุประมาณ 40 ปี
“นายท่านข้าน้อยไม่ทราบแต่ดูเหมือนว่าเขาจะต้องการความช่วยเหลือนะ”
ไหวอันมองชายวัยกลางคนคนั้นแล้วก็พูดออกมาตามที่เขาเห็น
“นั่นสิอย่าไปสนใจเลยเรื่อง ผู้ทดสอบว่าช่วยคนสำคัญกว่า”
แล้วเหลียงจิ้งก็เดินเข้าไปถามชายวัยกลางคนคนนั้น
“ท่านต้องการให้เราช่วยมั้ย ดูเหมือนว่าหน้าตาของท่านชีดๆไปนะ”
หน้าตาของชายวัยกลางคนชีดมาก เหลียงเห็นว่าชายวัยกลางคนไม่ตอบเลยเอามือไปแตะดู ชายวันกลางคนที่ยืนอยู่นั้นก็ล้มลง ชายวันกลางคนคนนั้นหมดสติทั้งๆที่กำลีงยืนอยู่หน้าตาของเขาเต็มไปด้วยเลือด
“ท่านเป็นไรมั้ย ไหวอันข้าว่าเราพาคุณลุงท่านนี้ไปหาหมอกันดีกว่า”
เหลียงจิ้งเรียกไหวอันเพื่อมาช่วยพาคุณลุงท่านี้ไปหาหมอ
“ครับนายท่าน”
แล้วไหวอันก็มาแบกคุณลุง ส่วนเหลียงจิ้งก็เดินตามไป ถ้าให้เหลียงจิ้งแบกคุณลุง ไหวอันก็ต้องถือดาบเหลียงจิ้งคงเป็นไปไม่ได้ที่ไหวอันจะถือดาบของเหลียงจิ้งไหว
“คุณหมอ ฝากดูด้วยนะครับ”
ไหวอันพูดกับหมอที่เขาทั้งสองคนพาคุณลงท่านนั้นไปหาหมอ หมอเป็นผู้หญิงยังสาวอยู่อายุราวๆ 25 ปี หน้าตางดงามอยู่เหมือนกันใส่ชุดสีฟ้า
“ได้ ข้าจะดูให้นะ”
แล้วหญิงสาวก็มาตรวจชีพจรของคุณลุงดู
“อาการสาหัส บาดเจ็บภายใน ลมปราณวิ่งทั่วร่าง ชีพจรเต้นไม่เป็นจังหวะ”
หญิงสาวตรวจดูชีพจรแล้วก็ตกใจมาก
“มีทางเดียวที่จะช่วยเขาได้”
หญิงสาวถอนหายใจแล้วหันมาพูดกับเหลียงจิ้งกับไหวอัน
“ทางไหนครับถ้าข้าช่วยได้ข้าจะทำให้ทันทีเลย”
เหลียงจิ้งก้าวเท้าขาวมาข้างหน้า 1 ก้าวแล้วพูดออกมา
“ข้าพูดไปพวกเจ้าไม่มีปัญญาหาสิ่งที่ข้าต้องการมาได้หลอก ไหนๆก็ไหนๆแล้วข้าจะบอกให้ก็ได้นะ อาการของชายท่านี้ต้องใช้โสมพันปีเพื่อนช่วยรักษาอาการบาดเจ็บภายในและโสมพันปีนี้จะช่วยรักษาอวัยวะภายในของเขาที่บอกช้ำด้วย ข้าเสียงใจด้วยนะถ้าไม่มีโสมพันปีก็ช่วยเขาไม่ได้หลอก”
หญิงสาวพูดอย่างหมดหวังแล้วก็เดินไปหาคนไข้คนอื่นต่อ
“ช้าก่อนพี่สาว ไอ่โสมพันปีอะไรนั้นน่ะ ใช่ไอ่นี่มั้ย”
เหลียงจิ้งก็เอาโสมพันปีที่ผู้ทดสอบขอทานให้เขาออกมา
“ใช่ๆแล้ว พวกเจ้าช่วยต้มน้ำให้ข้าหน่อยได้มั้ย”
หญิงสาวเห็นโสมพันปีแล้วก็รีบทำการรักษาทันที
ผ่านไป 3 วัน
“คุณลุงฝื้นแล้ว”
เหลียงจิ้งดีใจมากที่คุณลุงที่เขาช่วยนั้นฝื้นแล้ว แล้วไหวอันกับหมอแสนสวยก็รีบเข้ามาดู
“ท่านยังไม่หายอย่าเพิ่งลุกขึ้นดีกว่า”
หมอสาวก็รีบให้คุณลุงนอนลงทันที
“ใครเป็นคนช่วยข้า”
คุณลุงพูดออกมาเบามาก
“ชายหนุ่มสองคนนี้เป็นคนช่วยท่านเอง”
หมอสุดสวยก็รีบตอบกลับแล้วหันมาหาเหลียงจิ้งกับไหวอัน
“เจ้าสองคนเองหรอที่ช่วยข้า ข้าขอขอบใจเจ้าสองคนมากน่ะ ข้าไม่รู้ว่าข้าจะตอบแทนพวกเจ้ายังไงดี”
คุณลุงมองหน้าเหลียงจิ้งกับไหวอันแล้วพูดออกมา
“ไม่ต้องตอบแทนหลอกคุณลุง ข้าว่าท่านพักผ่อนก่อนดีกว่านะ ท่านยังไม่หายเลย”
เหลียงจิ้งก็รีบให้คุณลุงนอนเพราะอาการของคุณลุงยังไม่หายดี
ผ่านไปอีก 3 วัน
เหลียงจิ้งกำลังฝึกยุทธอยู่แล้วคุณลุงก็เดินเข้ามา
“เพลงดาบของเจ้าใช้ได้เลยหนิ แต่ว่ามันมีช่องโหว่นะ”
คุณลุงที่เขาช่วยชีวิตอยู่ที่ประตูคุยกับเหลียงจิ้ง
“อ่าวคุณลุงหายแล้วหรอครับ มามานั่งนี่ก่อน”
พอเหลียงจิ้งเห็นคุณลุงก็รีบหยุดฝืกแล้วมานั่งคุยกับคุณลุงทันที
“แล้วที่คุณลุงว่าเพลงดาบของข้ามีช่องโหว่นี่หมายความว่ายังไงหรอครับ”
เหลียงจิ้งถามด้วยความสงสัย
“เพลงดาบของเจ้านั้น หนักแน่นและรวดเร็ว เพลงดาบของเจ้าน่ะเร็วเกินไปรู้มั้ย ดาบต้องเน้นที่ความหนักแน่น ส่วนกระบี่ว่องไวและแม่นยำ ดาบไม่อาจใช้แทนกระบี่ได้ กระบี่ไม่อาจใช้แทนดาบได้ เพลงดาบของเจ้าถ้าเจ้าเจอยอดฝีมือนั้นเจ้าต้องเป็นฝ่ายแพ้อย่างแน่นอนต่อให้เจ้ามีวรยุทธที่เหนือกว่าก็ตาม ท่ามังกรคำรามของเจ้าเวลาเจ้าใช้เจ้าต้องกระโดดขึ้นไปด้านบน 2 ศอกแล้วใช้ดาบของเจ้าฟันลงมาที่พื้นแล้วหมุนตัวฟันที่ส่วนท้องตาม ตอนที่เจ้าลงมาแล้วจะหมุนตัวต่อนั้นถ้าคู่ต่อสู้ใช้กระบี่แล้วแทงเข้ามาที่ส่วนคอของเจ้าด้วยความไวของเจ้านั้นทำให้เจ้าตกลงมาใส่พื้นอย่างรุนแรงยากที่จะยกดาบขึ้นมากันไว้ได้ทัน แต่ถ้าเจ้าช้าลงอีกหน่อยเจ้าก็จะตกใส่พื้นเบาขึ้นแล้วจะทำให้เจ้าออกดาบต่อไปได้ไวขึ้นเป็นเท่าตัวเลยล่ะ”
คุณลุงสอนเหลียงจิ้งอย่างละเอียด แล้วเหลียงจิ้งก็ลองไปทำตามคำแนะนำของคุณลุงดู
“ใช่จริงๆด้วยถ้าข้าช้าลงหน่อยข้าก็จะออกดาบต่อไปได้เร็วเป็นเท่าตัวเลย ขอบคุณท่านลุงมากที่ชีแนะ”
เหลียงจิ้งคารวะคุณลุง แล้วคุณลุงก็อธิบายถึงจุดด่อยจุดต่างๆให้เหลียงจิ้งฟังอย่างละเอียด
“จริงสิข้ายังไม่ได้ถามเจ้าเลยว่าช่วยข้าทำไม”
คุณลุงคิดออกเลยถามเหลียงจิ้งทันที
“คือว่าข้าอยากเป็นจอมยุทธผู้ทรงคุณธรรมข้าเห็นท่านหมดสติอยู่ในป่าอย่างนั้นข้าก็ต้องช่วยสิ และอีกอย่างท่านหน้าตาเหมือนท่านพ่อของข้าที่จากข้าไปตั้งแต่ข้าอายุ 5 ขวบ ข้าก็เลยเผลอคิดว่าท่านเป็นพ่อข้า ข้าเลยใช่โสมพันปีช่วยท่าน”
เหลียงก้มหน้าลง
“ข้ารู้ตัวดี ข้าก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง ข้าไปกล้าคิดที่จะให้ท่านมาเป็นพ่อหลอก เพราะข้าคงมีคุณสมบัตรไม่พอ”
เหลียงจิ้งพูดเบามาก และดูเศร้าๆด้วย
“อย่างนั้นหรอ ฮ่าๆ ๆ แล้วเจ้าอยากมีพ่อมั้ยล่ะ”
คุณลุงพูดออกมาอย่างมีความสุข
“คุณลุงหมายความว่ายังไงข้าไม่เข้าใจ”
เหลียงจิ้งเกาหัวถามคุณลุงด้วยท่าทีที่ไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณลุงพูด
“ข้าก็ไม่มีลูกหลอกแต่ข้ารู้สึกถูกชะตากับเจ้า ข้าเลยอยากรับเจ้ามาเป็นลูกบุญธรรม เจ้าจะยอมมั้ยล่ะ”
คุณลุงเอามือรุบหัวของเหลียงจิ้งเบาๆ
“ท่านพูดจริงหรอ ได้ ได้ท่านลุงข้าจะเป็นลูกท่าน”
เหลียงจิ้งยิ้มขึ้นมาทันไดที่คูณลุงจะรับเขามาเป็นลูกบุญธรรม
“ยังเรียกข้าว่าลุงอีกหรอ ต้องเรียกว่าไง”
เหลียงจิ้งคิดสักแปป
“ต้องเรียกว่าท่านพ่อ”
เหลียงจิ้งหันมาพูดกับคุณลุงหรือพ่อบุญธนนมของเขา
“ฮ่าๆ ๆ ใช่แล้วลูกพ่อ”
แล้วคุณลุงกับเหลียงจิ้งก็ได้ตกลงเป็นพ่อลูกกัน
ผ่านไปอีก 5 วันพ่อของเหลียงจิ้งก็หายดีแล้วทั้งสามก็ออกเดินทางต่อไป
“ท่านพ่อฉายาของท่านในยุทธภพคืออะไรหรอครับ”
เหลียงจิ้งด้วยความอยากรู้
“ฉายาของพ่อหรอ พ่อพูดไปแล้วลูกอย่าตกใจนะ ฉายาของพ่อคือ เทพสามภพ”
ทั้งสามเดินไปแล้วก็คุยกันไป
“เทพสามภพ”
ไหวอันได้ยินถึงกับตกใจเลยทีเดียว
“เทพสามภพ หรอมันคืออะไร”
เหลียงจิ้งภามไหวอัน
“เทพสามภพ เป็นคนที่ใช้ฝ่ามือในการต่อสู้ มีอยู่สามอย่างคือ ฝ่ามือยมโลก ฝ่ามือสวรรค์ และก็ฝ่ามือมนุษย์ ทั้งสามฝ่ามือจะมีความแตกต่างกันออกไป ฝ่ามือยมโลมหนักแน่นเน้นโจมตีภายนอก ฝ่ามือสวรรค์นุ่มนวนแต่รุนแรงแน่นการโจมตีภายใน ส่วนฝ่ามือมนุษย์นั้นเป็นฝ่ามือที่ร้ายกาจที่สุดคือเอาทั้งสองฝ่ามือมาร่วมกันจะโจมตีภายนอกและภายในพร้อมกัน ใครที่โดนฝ่ามือนี้ถ้าไม่ตายก็กระดุกหักไปทั่วร่างเลยล่ะ”
ไหวอันอธิบายอย่างละเอียกให้เหลียงจิ้งฟัง
“ที่ไหวอันเล่ามาถูกแค่ 10 เปอร์เซ็นต์เอง”
แล้วพ่อของเหลียงจิ้งก็เล่าให้ฟังอย่างละเอียด
“ท่านพ่อท่านสอนข้าหน่อยได้มั้ย”
เหลียงจิ้งชักจะอยากเรียนขึ้นมาแล้วสิ
“ได้พ่อจะสอนให้หมดเลยดีมั้ย”
“ดี”
เหลียงจิ้งตอบรับอย่างดีใจ
“พ่อคิดว่าพ่อจะสร้างบ้านไว้ซักหลัง ที่มันห่างไกลจากผู้คน”
พ่อของเหลียงจิ้งพูดออกมาลอยๆ
“นั้นหรอครับนั้นสร้างหลังภูเขาลูกนั้นดีมั้ย”
เหลียงจิ้งชี้ไปที่ภูเขา
“ก็ดีนะไปกันเลย”
พ่อของเหลียงจิ้งออกความคิดเห็นแล้วก็เดินนำไป
“นายท่านแล้วเรื่องรวบรวมป้ายความดีล่ะ”
ไหวอันพูดกับเหลียงจิ้งเขากลัวว่าเหลียงจิ้งจะลืม
“ข้าไม่สนใจธรรมมะ อธรรมแล้วล่ะ ข้าคิดว่าไม่ว่าเราจะเป็นอะไรเราก็สามารถทำความดีได้ทั้งนั้น ข้าคิดไว้แล้ว ข้าจะฝึกวิชากับท้านพ่อ”
เหลียงจิ้งหยุดเดินแล้วพูดออกมา
“ถูกต้องแล้ว ธรรมมะ คนที่เรียกตัวเองว่าธรรมะบางคนก็ไปปล้นชาวบ้าน ข่มขืนเขาบ้าง ทำแต่เรื่องชั่วๆ แต่อธรรมบางคนถึงเขาจะโหดเหี้ยมแต่เขาก็มีคุณธรรมสู้ตามกฎของยุทธภพ ที่ลูกพูดมามันถูกแล้ว เจ้าสองคนเข้าใจยัง”
พ่อของเหลียงจิ้งก็เดินเข้ามารุบหัวของเหลียงจิ้งและไหวอัน
“เข้าใจแล้วครับ”
ทั้งสองคนก็พูดออกมาพร้อมกัน ข้างหน้ามีทางแยกสองทาง
“นายท่านข้าต้องไปสอบเป็นคราส 2 ตามความต้องการของท่านพ่อนั้นเราแยกกันตรงนี้นะครับนายท่าน และ นายนายท่าน อีก 10 ปีเวลานี้ข้าจะไปรอพบนายท่านที่เมืองชันจิ๋วโรงเตียบ 5 ดาวนะครับนายท่าน”
ไหวอันหันมาพูดกับเหลียงจิ้งและพ่อของเหลียงจิ้ง
“โชคดีนะไหวอัน อีก 10 ปีเจอกัน ข้าจะต้องไปให้ได้”
เหลียงจิ้งก็มองไหวอันเดินจากไป
“โชคดีนะ”
พ่อของเหลียงจิ้งตะโกนส่งไหวอัน
“เราไปกันได้แล้ว”
แล้วเหลียงจิ้งกับพ่อก็เดินกันต่อไปสองคน
เวลาผ่านไปไหวเหมือนโกหก ผ่านไปอีก 7 ปีแล้วในที่สุดเหลียงจิ้งก็เรียนวิชาต่างๆจากพ่อของเขาจนหมดสิ้น
“ลูกเหลียงพ่อสอนวิชาของพ่อให้เจ้าหมดแล้วนะ แค่เจ้าฝึกฝนให้มากๆเจ้าก็จะเก่งเหมือนพ่อเองเข้าใจมั้ย”
เหลียงจิ้งฝึกวิชาอยู่พ่อของเขาก็พูดออกมาให้ฟัง
“ข้ารู้แล้วครับท่านพ่อ ท่านพูดมาเป็นครั้งที่ 999 ครั้งแล้วนะ”
เหลียงจิ้งฝึกไปพูดไป
“นั้นหรอ ฮ่าๆ ๆ”
พ่อของเหลียงจิ้งหัวเราะใหญ่เลย
“ลูกเหลียงหยุดก่อนพ่อสัมผัสได้ถึงรังสีฆ่าฟัน ระวังตัวนะลูกเหลียง”
พ่อของเขาลุกขึ้นมาเตรียมตัวรับมือ
“ครับท่านพ่อ”
เหลียงจิ้งก็หยุกฝึกแล้วก็เตรียมตัวรับมือเหมือนกัน
“ศัตรูรู้ตัวแล้วบุก”
หญิงสาวในชุดสีดำปิดหน้าปิดตาไว้ผมยาวดวงตาคู่งามของนางเต็มไปด้วยความเย็นชา สังให้ลูกน้องบุกเข้าไปโจมตี
ลูกน้องนับร้อยต่างก็แสดงตัวออกมาจากที่ซ่อนแล้วพุ่งจู่โจมเหลียงจิ้งกับพ่อทันที พ่อของเหลียงจิ้งใช่ฝ่ามือยมโลกรับมือทำให้พิ้นดินสั่นสะเทือน ส่วนทางด้านเหลียงจิ้งก็ใช้ฝ่ามือสวรรค์สู้เพราะเหลียงจิ้งจังใช่ฝ่ามือมนุษย์ไม่ค่อยเก่ง ส่วนดาบก็อยู่ในบ้าน ทั้งสองคนฆ่าทุกคนที่เข้ามาจู่โจมกว่า 50 คนแล้ว แล้วในที่สุดหญิงสาวก็ต้องออกมาสู้เองเพราะลูกน้องไม่ได้เรื่องเลยสักคน
“เจ้าเป็นใคร”
พ่อของเหลียงพูดออกมา
“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้หลอกเพราะอีกเดี๋ยวเจ้าทั้งสองคนก็ต้องตาย”
หญิงสาวยกกระบี่ขึ้นมาแล้วจู่โจมใส่พ่อของเหลียงจิ้งทันที ทั้งสองสู่กันกว่า 30 กระบวนท่า แต่พ่อของเหลียงจิ้งกลับรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแรงลงกำลังภายในก็วิ่งไม่สะดวก
“เจ้าๆวางยาข้า นางปีศาจ”
พ่อของเหลียงจิ้งกับเหลียงจิ้งและลูกน้องของนางต่างล้มลงไปพร้อมๆกัน
“เจ้าโหดเหี้ยมมากแม้แต่ลูกน้องตัวเองก็ยังฆ่าได้”
เหลียงจิ้งชี้ไปที่นาง
“อะไรกันข้าไม่ได้ฆ่าลูกน้องข้าสักหน่อยข้าก็แค่ใช้ยาสลายวิญญาณทำให้ลมปราณของพวกเจ้ากับลูกน้องข้าสลายตัวไปเลยรู้สึกหมดแรงเท่านั้นเองเดี่ยวพลังกลับคืนลูกน้องข้าก็เดินทางกลับไปเองส่วนพวกเข้าข้าจะใช้กระบี่ของข้าแทงไปที่หัวใจของพวกเจ้า ฮ่าๆ ๆ ข้าจะฆ่าพ่อเจ้าก่อนให้เจ้าดูพ่อเจ้าตายไปอย่างช้าๆ”
นายมองหน้าเหลียงจิ้งด้วยสายตาเย็นชา แล้วก็เดินไปหาพ่อของเหลียงจิ้งแล้วใช้กระบี่ของตัวเองแทงลงไปที่หัวใจของเขา
“ลูกเหลียงหนีไปแล้วอย่าแก้แค้นนะจำไว้ พ่อไม่อยากให้เจ้ามีความแค้นในใจเพราะตลอดเวลาพ่อรู้ดีว่าเจ้ามีความแค้นอยู่ในใจ พ่ออยากให้เจ้าลืมมันไปซะอย่าสนใจเรื่องอดิตไม่อย่างนั้นทั้งชีวิตนี้เจ้าจะไม่วันไหนเลยที่จะนอนมีความสุข”
พ่อของเขาสั่งเสียได้แค่นี้ก็ขาดใจตายไป
“ตาเจ้าแล้ว”
นางก็เดินเข้ามาหาเหลียงจิ้งแล้วก็ใช้กระบี่แทงไปที่หัวใจของเหลียงจิ้งแล้วก็ไล่แทงทุกคนรวมไปถึงลูกน้องของตัวเองด้วย
“ช่วยไม่ได้พวกเจ้าทำงานไม่ได้เรื่องเองโทษข้าไม่ได้นะ”
แล้วหญิงสาวก็ใช้วิชาตัวเบาหนีไป
เหลียงจิ้งเป็นคนในปัจจุบันห่างไกลการต่อสู้เลยมีหัวใจที่เล็กกว่าคนในยุคนั้นอีกแค่ 0.1 เซนคมกระบี่ของนางก็จะแทงเข้าไปที่หัวใจของเหลียงจิ้งอยู่แล้ว ครั้งนี้เหลียงจิ้งก็เลยลอดตาย เหลียงจิ้งก็เอายาสมันแผลในอกเสื้อของลูกน้องหญิวสาวคนนั้น มาใส่ที่แผลของเขา แล้วก็เดินเข้าไปในบ้านแล้วหยิบดาบของเขาแต่ครั้งนี้ดาบของเขาหนักมากเขายกแทบไม่ไหว เหลียงจิ้งเลยใช้มือขุดหลุ่มศพฝังพ่อตัวเองแล้วก็หลับไปสามวันสามคืน
 
โปรดติดตามตอนต่อไป