ดาบสะท้านยุทธภพ

วันนี้เป็นวันที่ 3 ที่เหลียงจิ้งออกตามหาป้ายความดี ผ่านไป 3 วันแล้วเหลียงจิ้งยังไม่ได้ซักกะอันเลยมาดูกันว่าเขาจะรวบรวมป้ายความดีได้ครบหรือไม่ ตอนนี้เหลียงจิ้งได้มาถึงเมืองซันจิ๋วแล้ว

“เจอเมืองซักทีหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว”

เหลียงจิ้งมองไปที่เมืองลูกตาของเหลียงจิ้งมีแสงประกายออกมาอย่างกับเจอสวนสวรรค์ เหลียงจิ้งและไหวอันก็ได้เดินเข้าเมืองไป

“โอโหของกินเต็มไปหมดเลย”

เหลียงจิ้งน้ำลายไหลออกมาท่วมปากแล้วตอนนี้

“นายท่านช่วยคนยากคนจนหน่อยได้มั้ย”

ชายแก่หน้าตามอมแมมใส่เสื้อผ้าขาดๆ เขาเป็นคนขอทานอยู่แถวนั้น เรียกเหลียงจิ้ง

“ท่านเรียกข้าหรอ”

เหลียงจิ้งหันมาแล้วเอามือชี้ตัวเอง

“ใช่ ท่านจามยุทธช่วยทำทานหน่อยได้มั้ย”

คนขอทานยกถ่วยของเขาขึ้นมา

“ข้ามีอยู่แค่ 2 อีแป๊ะ เอง ข้าจะให้ท่าน 1 อีแป๊ะ แล้วเหลือให้ข้าอีก 1 อีแป๊ะละกันนะ”

เหลียงจิ้งเอาเงินที่เขามีออกมาแล้วก็ให้คนขอทานไป 1 อีแป๊ะ

“ท่านจอมยุทธแค่อีแป๊ะเดียวไปทำอะไรรได้ละครับ ที่บ้านข้าลูกๆของข้าอีก 5 คนต้องรอเงินจากข้าอยู่ ข้าขอหมดเลยได้มั้ยท่าน”

คนขอทานมาเกาะขาเหลียงจิ้งแล้วพูดออกมา

“เออ แต่ข้า”

‘ข้ายังไม่ได้กินอะไรเลย ถ้าข้าเอาเงินให้เขาหมดแล้วข้าจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อของกินล่ะ แต่คุณลุงเขาก็น่าสงสานนะยังมีลูกๆอีกตั้ง 5 คน ข้าชีวิตเดียวแต่เขาตั้ง 6 ชีวิต เห้อให้ก็ได้’

เหลียงจิ้งยืนนิ่งอยู่นาน

“นี่ทาน นายข้าให้ 1 อีแป๊ะก็มากแล้วยังจะขออีกหรอ”

ไหวอันยกกระบี่ของเขาขึ้นมาจ่อคอหอยของคนขอทาน

“ไหวอันใจเย็นๆสิ ได้ครับคุณลุง”

เหลียวจิ้งก็มองเงินให้กับคนขอทานแล้วก็เดินจากไป

“ยังดีที่นายข้าใจดีนะ”

ไหวอันเก็บกระบี่แล้วก็เดินตามเหลียงจิ้งไป

“เดียวก่อนท่านจอมยุทธ”

คนขอทานเรียกเหลียงจิ้ง

เหลียงจิ้งหันกลับมาหาคนขอท่านแล้วตอบรับ

“ข้าไม่มีเงินเหลือให้ท่านแล้วนะ”

เหลียงจิ้งเอามือล่วงกระเป๋าของออกมาให้คนขอทานดู

“ไม่ใช่ข้าแค่อยากจะมอบของสิ่งนี้ให้กับท่าน”

คนขอท่านก็เอาป้ายความดีกับเงินเหลียงจิ้งให้เหลียงจิ้ง

“ป้ายความดี”

เหลียงจิ้งยกป้ายขึ้นมาดู

“คุณลุงป้านความดีข้ารับได้แต่เงินข้ารับไม่ได้หลอก ข้าให้ท่านไปแล้วข้ารับคืนไม่ได้หลอกท่าน”

เหลียงจิ้งปฎิเสธเงินที่คนขอทานให้คืนมา

“แต่ท่านไม่มีเงินเหลือติดตัวแล้วหนิ รับไปเหอะที่บ้านข้าไม่ได้มีลูก 5 คนรอข้าซักหน่อย ฮ่าๆ ๆ”

คนขอทานเอามือเกาหัวแล้วหัวเราะออกมา

“ไม่ได้หลอกครับข้าให้ท่านแล้วข้าไม่รับคืนหลอก ถ้าข้ารับคือก็เท่ากับว่าข้าไม่มีสัจจะนะสิครับ”

เหลียงจิ้งส่ายหัว

“นั้นหรอ ฮ่าๆ ๆ นั้นข้าให้ไอ่นี้แทนละกัน”

คนขอทานก็เอาโสมพันปีออกมาให่เหลียงจิ้ง

“โสมพันปี เกิดมาข้าเพิ่งเคยเห็นนะเนี่ย”

ไหวอันตะโกนออกมา

“ฮ่าๆ ๆ ใช่แล้วโสมพันปี”

คนขอทานก็ยื่นโสมให้เหลียงจิ้ง

“ของล้ำค่าขนาดนี้ข้ารับไว้ไม่ได้หลอกครับ”

เหลียงจิ้งปฎิเสธอีกแล้ว

“เจ้าอย่าทำให้ข้าลำบากใจสิข้ารับของเจ้ามา ข้าก็ต้องมีของแลกเปลี่ยนสิถูกมั้ย ข้าไม่สนล่ะข้าจะให้เจ้า”

คนขอท่านก็เอาโสมพันปีใส่กระเป๋าของเหลียงจิ้งเดินจากไป

“ท่านครับเดียวก่อน”

เหลียวจิ้งพยายามเรียกคนขอทาน และเขาก็ไม่หันมาแล้วยังใช้วิชาตัวเบาบินหนีไปอีก

“โหยอดฝีมือ ถ้าเมื่อท่านไม่ห้ามข้าไว้ละก็ข้าต้องตายไปแล้วแน่ๆ ฮ่าๆ ๆ”

ไหวอันหัวเราะออกมา แล้วทั้งสองก็เดินต่อไปในที่สุดเหลียงจิ้งก็ได้ป้ายความดีมา 1 อันแล้ว

“แต่ข้าหิวจังเลย”

เหลียงจิ้งมองไปที่หมั่นโถวน้ำลายท่วมปาก

“นาย่ทานข้าว่าเราเข้าไปหาอะไรในโรงเตียบดีกว่านะท่าน”

ไหวอันชี้ไปทางโรงเตียบ 5 ดาว

“โหโรงเตียบ 5 ดาวเลยหรอ ข้ามีเงินที่ไหนกัน”

เหลียงจิ้งยกกระเป๋าของเขาขึ้นมาดู

“ไม่ต้องห่วงนายท่านเรื่องเงินน่ะข้ามีเยอะแยะจนใช้ไม่หมดเลยล่ะ”

ไหวอันเอาตั๋วแลกเงิน 1 หมื่นตำลึงออกมานับร้อยใบ

“โหเจ้ามีเงินเยอะขนาดนี้เลยหรอข้าขอซักสองสามใบได้มะ”

เหลียงจิ้งตาโตขึ้นมาทันได

“ได้สิข้าให้ท่านหมดเลยก็ยังได้”

ไหวอันยื่นตั๋วแลกเงินทั้งหมดให้เหลียงจิ้ง

“ข้าแค่พูดเล่นน่ะ”

เหลียงจิ้งเก่าหัว

“เราไปกันเถอะข้าหิวแล้ว”

แล้วเหลียงจิ้งก็ไปที่โรงเตียบ 5 ดาว

“ครับนายท่าน”

ไหวอันก้มหัวรับแล้วเดินตามไป

“เสี่ยวเอ้อเอาอาหารทุกอย่างในร้านมาให้หมด”

ไหวอันสั่งเสี่ยวเอ

“โหจะเอาหมดทุกอย่างเลยหรอ จะกินหมดหรอและแต่ละอย่างแพงๆทั้งนั้น”

เหลียงจิ้งพูดออกมาเหลียงจิ้งจึงคิดออก ว่าเขายังไม่ได้ไปจ่ายเงินให่เซี่ยวอี้หลิงเลย พอเหลียงจิ้งคิดถึงเซี่ยวอี้หลิงเขาก็ดูเศร้าไปเลย

“เป็นอะไรหรอครับนายท่านไม่ชอบร้านนี้หรอ นั้นเราเปลี่ยนร้านก็ได้นะครับ”

ไหวอันเห็นใบหน้าที่ดูเศร้าๆของเหลียงจิ้งจึงถามเหลียงจิ้ง

“ไม่ใช่หลอกครับ ข้าคิดถึงเพื่อนของข้าคนหนึ่งน่ะ”

เหลียงจิ้งรีบส่ายหัวปฏิเสธ

“เพื่อนผู้ชายหรือว่าผู้หญิงล่ะครับ”

ไหวอันถามอย่างสงสัย

“ผู้หญิงครับ”

เหลียงจิ้งรีบตอบไปทันที

“นางคงสวยมากแน่ๆเลยใช่มั้ยครับ”

ไหวอันพูกออกมาพร้อมจินตนาการใบหน้าดู

“ใช่ครับ นางสวยมาก สวยมากจริงๆ”

เหลียงจิ้งยิ่งพูดก็ยิ่งเศร้าใจ ไหวอันเห็นดังนั้นเลยไม่ถามต่อ

“อาหารมาแล้วครับนายท่านทั้งสอง”

เสี่ยวเอ้อยกอาหารมาที่ดต๊ะของเหลียวจิ้ง ชาวบ้านทุกคนต่างมองมา เพราะไม่เคนเห็นใครสั่งอะหารมาเยอะเท่านี้มาก่อน

“โหหน้าอร่อยจังกินล่ะน่ะ”

เหลียงจิ้งก็รีบกินทันที

“ครับกินเยอะๆเลยครับ”

ไหวอันก็กินตาม

“อร่อยชะมัด ชักง่วงนอนแล้วสิ”

เหลียงจิ้งพูดออกมาลอยๆ

“เสี่ยวเอ้อขอเปิด 2 ห้องเอาห้องที่ดีที่สุดเลยนะ”

ไหวอันได้ยินเหลียงจิ้งพูดว่าง่วงนอนก็รีบจองห้องนอนทันที

“ครับนายท่านทราบแล้ว”

เสี่ยวเอ้อตอบรับแล้วก็พาไหวอันกับเหลียงจิ้งขึ้นไป

“โหหน้านอนจังเลย นั้นข้านอนก่อนละนะ”

เหลียงจิ้งก็วิ่งไปกระโดนใส่ที่นอนแล้วหลับทันที ไหวอันเห็นดังนั้นเลยปิดประตูแล้วก็เข้าไปนอนที่ห้องของตัวเองบ้าง

“ท่านพ่อท่านอย่าเป็นอะไรนะ”

เสียงดังมาจากห้องข้างของเหลียงจิ้ง เหลียงจิ้งตื่นขึ้นมาแล้วไหวอันก็รีบวื่งเข้ามาในห้องของเหลียงจิ้ง

“นายท่านได้ยินมั้ย”

ไหวอันรีบถามเหลียงจิ้งทันที

“ได้ยินแล้วเราไปดูกันเถอะ”

แล้วเหลียงจิ้งก็เดินไปดูที่ห้องข้างพร้อมกับไหวอัน พอไปถึงก็เปิดประตูเข้าไปดูทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น พอเปิดเข้าไปก็พบหญิงสาวหน้าตางดงามกำลังกอดพ่อของเขาอายุราว 40 ปีอยู่

“เกิดอะไรขึ้น”

เหลียงจิ้งรีบถามทันที

“ท่านพ่อของข้าถูกพิษหิมะโลหิต ถ้าท่านได้ไม่ได้กินเลือดที่อยู่ข้างในหัวใจของคนเป็นๆท่านพ่อของข้าต้องตายแน่ๆ ท่านพ่อของข้าต้องกินทุก 1 เดือนเพื่อนไม่ให้พิษกำเริบ”

หญิงสาวร้องให้ออกมาแล้วก็กอดพ่อของเขาไว้แน่

“ท่านช่วยหาหัวใจของคนเป็นมาหาให้ข้าหน่อยได้มั้ยท่านข้าขอร้อง”

หญิงสาวร้องให้ไม่อยู่

“ถ้าท่านช่วยข้าท่านอยากได้อะไรถ้าข้ามีข้าก็จะให้แม้แต่ตัวข้า ชีวิตของข้าก็ได้”

“ลูก ลูกอย่างทำแบบนี้นะ”

พ่อของเขาพูกออดมาพร้อมกับเลือดไหลออกมาที่มุมปาก

“ถ้าเอาหัวใจของคนเป็นออกมาเขาก็ต้องตายนะสิครับ”

เหลียงจิ้งถามหญิงสาว

“ใช่แล้วมีทางนี้ทางเดียวที่จะช่วยพ่อข้าได้ ถ้าท่านช่วยข้า ข้าจะมองความสาวของข้าให้ท่าน”

หญิงสาวพูดออกมาแล้วถอดเสื้อของเขาออก หญิงสาวยังไม่ทันถอดไหวอันก็เข้ามาห้ามไว้

“แม่นางท่านไม่ต้องทำอย่างนี้หลอก เดียวข้าจะไปหาตัวใจคนเป็นๆมาให้แม่นางเอง”

แล้วไหวอันก็ลุกขึ้นแล้วกำลังจะเดินออกจากประตูไป

“ช้าก่อน ข้าทนไม่ได้หลอกนะ ที่จะต้องใช้ชีวิตคนคนหนึ่งเพื่อนต่อให้กับอีกคนหนึ่ง ข้าจะฆ่าพ่อของท่านซะเพื่อคนบริสุทธิ์จะได้ไม่ต้องมาเสียเลือดเนื้ออีก”

แล้วเหลียงจิ้งก็ชักดาบของเขาออกมา

“ท่านอย่าทำอย่างนี้นะ”

หญิงสาวพยายามห้ามเหลียงจิ้ง

“ข้าขอโทษมีแค่วิธีนี้วิธีเดียวเพื่อไม่ให้คนบริสุทธิ์ต้องล้มตายอีก”

เหลียงจิ้งกำดาบแน่เพราะเขาไม่อยากทำเลย แต่ถ้าเขาไม่ทำก็ต้องมีคนบริสุทธิ์ที่จะต้องล้มตายอีกเป็นจำนวนมาก

“ฮ่าๆ ๆ”

อยู่ๆพ่อของหญิงสาวก็หัวเราะออกมา

“ท่านหัวเราะอะไร”

เหลียงจิ้งถามชายแก่

“20 ปีมานี้ ยังไม่เคยมีใครผ่านด้านของข้าไปได้เลย บางคนเห็นหญิงงามที่พร้อมมอบทุกอย่างให้ได้ก็ต้องทำกันทั้งนั้น ฮ่าๆ ๆ เจ้าเป็นคนแรกในรอบ 20 ปีนี้เลยที่ผ่านด่านของข้าได้”

ชายแก่หัวเราะอย่างชอบใจ

“ด่านอะไรกับข้าไม่เข้าใจ”

เหลียงจิ้งถาม

“ก็ป้ายความดีไง ฮ่าๆ ๆ”

ชายแก่หัวเราะไม่หยุด

“ที่แท้ท่านก็คือผู้ทดสอบนี้เอง”

ไหวอันพูดออกมา

“เอานี้ไป”

แล้วชายแก่ก็โยนป้ายความดีให้เหลียงจิ้ง

“เจ้าผ่านแล้วรับมันไปซะ”

แล้วชายแก่กับหญิงสาวก็เดินออกห้องไป

“เย้ๆ ๆ ได้มาอีก 1 อันแล้วรวมกับเมื่อกี้ก็ 2 อันแล้วสินะ”

เหลียงจิ้งดีใจใหญ่เลย

“นายท่านก็รวบรวมป้ายความดีเพื่อนไปสอบเป็นคราส 2 ด้วยหรอครับ”

ไหวอันถามเหลียงจิ้ง ไหวอันคิดว่าเหลียงจิ้งเป็นจอมยุทธพเนจรมาโดนตลอด เพราะดูจากการแต่งตัวแล้วมันใช่เลย

“ใช่ ข้ารวบรวมอยู่แล้วมัยต้องใช้กี่อันล่ะ ไหวอันเจ้ารู้มั้ย”

เหลียงจิ้งถามไหวอันเพราะเขาไม่ได้ติดตามรายระเอียดอย่างใกล้ชิด

“ใช้แค่ 5 อันครับนายท่าน ข้าน้อยก็รวบรวมนะครับ ข้าน้อยมี 12 อัน ข้าน้อยจะให้อีก 3 อันจะได้ครบนะครับ”

ไหวอันก็เอาป้ายความดีของเขาออกมาหมดเลย

“เจ้าก็เป็นคนดีเหมือนกันหรอเนี่ย”

เหลียงจิ้งเกาหัวเล็กน้อย

“นายท่านพูดอย่างนี้ ตลอดมานายท่ายคิดว่าข้าน้อยเป็นคนชั่วหรอครับ”

ไหวอันรีบตอบไปทันที

“ไม่ใช่ข้าคิดว่าเจ้าเป็นพวกโจรป่าซักอีก”

เหลียงจิ้งยิ้มทันทีที่รู้ว่าไหวอันไม่ใช่โจรป่า

“ฮ่าๆ ๆ นั้นหรอครับ นี่ครับป้ายความดี”

ไหวอันก็ยื่นป้ายความดีให้เหลียงจิ้งไปสามอัน

“ข้ารับไว้ไม่ได้หลอก ข้าต้องหามันมาด้วยตัวเองสิถึงจะเป็นจอมยุทธที่ดี”

เหลียงจิ้งกำหมัดไว้ที่หน้าอกแล้วมองไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั้น

“ครับๆ ข้าน้อยเจ้าใจแล้ว นี่ก็ดึกมากแล้วข้าว่าเราไปนอนกันดีกว่านะครับ พรุ่งนี้จะได้มีแรงไปตามหาป้ายความดีของนายท่านอีก”

แล้วทั้งสองต่างก็เดินไปหลับในห้องของตัวเอง

 

โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับ