ดาบสะท้านยุทธภพ

หลังจากที่เหลียงจิ้งหลับไหลไม่นานกว่า 3 วัน 3 คือ เหลียงจิ้งก็ตื่นขึ้นมาบนกองศพนับร้อย

“ถึงพวกเจ้าจะคิดทำร้ายข้า แต่ข้ากับพวกเจ้าก็ไม่เคยมีความแค้นต่อกัน และข้ารู้ว่ดีาที่พวกเจ้าทำคงเป็นเพราะคำสั่งของนายพวกเจ้า ถึงยังไงข้าจะทิ้งพวกเจ้าไว้อย่างนี้ไม่ได้หลอกนะ ข้าจะฝังพวกเจ้าทุกคนเลยนะ”

พอเหลียงจิ้งพูดจบ เขาก็ใช้ฝ่ามือยมโลกใส่พื้นดินจนพืนดินยุบลงไปเป็นหลุมๆเพื่อฝังศพพวกนั้น ตอนนี้กำลังภายในของเหลียงจิ้งกลับมาเหมือนเดิมแล้ว

“ข้าขอให้พวกเจ้าจงไปสู่สุขติเถอะ”

พอเหลียงจิ้งฝังพวกเขาเสร็จแล้วก็เดินไปที่หลุมศพพ่อของเขา

“ท่านพ่ออย่างที่ท่านพูดมามันถูกแล้ว อย่าคิดแก้แค้นไม่นั้นข้าก็จะไม่มีวันเป็นสุข ก่อนท่านแม่ข้าตายท่านก็ไม่พูดถึงเรื่องแก้แค้นเลย ข้าคิดแก้แค้นไปเอง ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะไม่คิดแก้แค้นอีก ข้าจะฝึกฝนให้ตัวเองเก่งยิ่งขึ้นถึงจะสามารถปกป้องคนที่ข้ารักเอาไว้ได้ ข้าหวังว่าท่านพ่อจะเป็นคนสุดท้ายที่ข้าไม่อาจช่วยท่านได้ ข้าขอโทษ”

แล้วเหลียงจิ้งก็ร้องให้ต่อหน้าหลุมศพพ่อของเขาและไม่คิดแก้แค้นตามที่พ่อเขาสั่งเสีย แล้วเหลียงจิ้งก็ลุกขึ้นไปเก็บดาบของเขาในบ้านตอนนี้ดาบของเขาก็กลับมาเบาเหมือนเดิมแล้ว แล้วเหลียงจิ้งก็ใช้วิชาตัวเบาขึ้นไปบนหน้าผาสูงกว่า 7 พันเมตรเหลียงจิ้งฝึกวิชาอยู่บนนั้นทั้งวันทั้งคือเพื่อที่จะให้ตัวเองเก่งขึ้น

ผ่านไปอีก 3 ปี

“วันพรุ้งนี้ก็เป็นวันที่ข้าให้สัญญากับไหวอันไว้สินะ และอีกอย่างตอนนี้ข้าก็เก่งขึ้นมามากแล้วข้าลงเขาไปพบไหวอันดีกว่า ป่านี้ไป่พอกับเซียวอี้หลิงจะเป็นยังไงบ้างนะ”

เหลียงจิ้งมองลงไปข้างล้านที่เป็นเหวลึกกว่า 7 พันเมตร แล้วเหลียงจิ้งก็กระโดดลงไป เหลียงจิ้งตกถึงพื้นอย่างนิ่มนวนด้วยกำลังภายในที่มากมายกว่าเมื่อก่อนมาก แล้วเหลียงจิ้งก็เดินที่หลุมศพของพ่อเขา

“ท่านพ่อลูกพร้อมแล้วที่จะไปช้วยเหลือผู้คน ลูกจะต้องฆ่าคนชั่วให้หมด ท่านพ่อหลับให้สบายนะไม่ต้องเป็นห่วงข้า”

แล้วเหลียงจิ้งก็เดินจากไปมุงหน้าไปที่เมืองชันจิ๋ว เหลียงจิ้งออกเดินทางทั้งวันทั้งคือในที่สุดก็มาทันวันนัดของเขากับไหวอัน

‘แล้วโรงเตียบ 5 ดาวมันไปไหนแล้วนะข้าจำได้ว่ามันอยู่ตรงนี้ไม่ใช่หรอ’

เหลียงจิ้งคิดในใจแล้วมองไปทาง เวทีที่เขาใช้ประมุลสินค้ากัน

“ท่านลุงโรงเตียบ 5 ดาวที่เมื่อก่อนอยู่ตรงนี้ไปไหนแล้ว”

เหลียงจิ้งเดินมาถามคุณลุงท่านหนึ่ง

“ท่านคงจะเป็นคนต่างถิ่นสินะ ร้านนั้นละปิดมาทำเป็นเวทีประมูลสินค้าแล้วล่ะน้อยชาย”

คุณลุงท่านนั้นชี้ไปทางเวทีประมูลสินค้า

“นั้นหรอครับ ข้าขอบคุณท่านมาก”

‘ผ่านไปตั้ง 10 ปีแล้วหนิ มันก็ต้องเปลี่ยนแปลเป็นธรรมดา ข้าไปรอไหวอันที่ข้างๆเวทีดีกว่า’

เหลียงจิ้งดูชาวบ้านประมูลสินค้าอย่างสนุกสนานแล้วในที่สุดไหวอันก็มา และบนเวทีกำลังประมูลชายหนุ่มตัวเล็กอายุประมาณ 22 ปี

“ข้าให้ 5 ตำลึง”

“ข้าให้ 10 เลย”

“ข้า 12”

“ข้าให้ 21”

“ข้า 100 เลย”

“มีใครที่ให้มากกว่านี้อีกมั้ย”

ชายหนุ่มที่เอาสินค้ามาประมูลบนเวทีประกาศ ทันไดนั้นเองเหลียงจิ้งก็เห็นไหวอันแล้วก็ยกมือเรียกไหวอัน ติดต่อกันสามครั้ง เขาไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังอยู่ในเขตการประมูลที่เขายกมือติดต่อกัน 3 ครั้งนั้นเท่ากับว่าเขาไว้ 3 หมื่นตำลึงเลย

“นายท่านท่านนี้ให้ 3 หมื่นมีใครให้มากกว่านี้อีกมั้ย 1 2 3 ชายหนุ่มผู้นี้เป็นของคุณชายท่านนี้แล้ว”

แล้วชายหนุ่มที่เอาสินค้ามาประมูลก็ลงไปเชิญเหลียงจิ้งขึ้นมา

“นายท่าน 3 หมื่นตำลึงครับ”

ชายหนุ่มน้ำลายไหลท่วมมาก

“อะไรกันข้ายังไม่ได้บอกเลยว่าข้าจะเอา”

เหลียงจิ้งปฏิเสธทันที

“อ่าวอย่างนี้ตั้งใจจะมาก่อกวนนั้นชัดๆเลยหนิ ใช่มั้ยพวกเรา ข้าก็เห็นเจ้ายกมือให้ราคา 3 หมื่นตำลึง”

ชายหนุ่มพูดดังไปทั่ว จนไหวอันได้ยินเข้า

‘อ่าวนายท่านหนิ สงสัยจะไปก่อเรื่องอีกแล้ว’

ไหวอันก็รีบขึ้นไปบนเวที

“เฒ่าแก่เท่าไหร่ ข้าจะจ่ายแทนนายข้าเอง”

พอไหวอันรีบไปถึงก็รีบถามถึงราคาทันทีเลย

“ทั้งหมด 3 หมื่นตำลึงครับนายท่าน”

แล้วไหวอันก็เงินออกมาจ่ายเสร็จแล้วก็พาเหลียงจิ้งลงมาจากเวที

“เดียวก่อนนายท่าน สินค้าของท่าน ท่านยังไม่ได้เอาไปเลยนะครับ”

แล้วเฒ่าแก่ก็เอาชายหนุ่มที่เขาประมูลมาให้เหลียงจิ้ง

“ท่านประมูลคนหรอเนี่ย”

ไหวอันถามเหลียงจิ้ง

“ข้าไม่ได้ตั้งใจนะ คือข้าเป็นเจ้าแล้วข้าเลยยกมือเรียกเจ้า แล้วผู้ชายคนเมื่อกี้ก็ให้ข้าขึ้นไปบนเวที”

เหลียงจิ้งยังงงอยู่เลยว่าเกิดอะไรขึ้น

“ท่านนี่จริงๆเลย เวลาประมูลกันถ้าใครจะเอาสินค้าชิ้นนั้นก็ต้องยกมือเพื่อนให้ราคาที่มากกว่าที่คนก่อนให้ ท่านเจ้าใจมั้ย”

ไหวอันสอนเหลียงจิ้งอย่างระเอียด

“อย่างนั้นหรอครับ ข้าไม่น่าทำให้เจ้าเสียงตั้ง 3 หมื่นตำลึงไปฟรีๆเลย”

เหลียงจิ้งรู้สึกผิดขึ้นมาทันที ที่ต้องหาเรื่องให้ไหวอันเสียเงิน

“ไม่เป็นไรครับ แค่นี้เรื่องเล็กน้อย ว่าแต่เราจะทำยังไงกับชายผู้นี้ดีล่ะ”

ไหวอันชี้ไปที่ ชายคนที่เหลียงจิ้งประมูลมา

“ช่วยไม่ได้ก็คงต้องให้เขาตามเราไป พอหาที่อยู่ให้เขาได้ค่อยให้เขาไปอยู่ละกัน”

เหลียงจิ้งออกแสดงความคิดเห็น

“แล้วเจ้าชื่ออะไรล่ะ”

ไหวอันถามชายหนุ่ม

“ข้าชื่อออออออ......ชื่ออออออ..... ข้าจำไม่ได้”

ชายหนุ่มพูดออกมา เสียงของเขาหวานมากเหมือนกันผู้หญิงเลย

“ทำไมเสียงเขาไม่เหมือนผู้ชายเลย ชื่อตัวเองก็ยังจำไม่ได้เจ้าเป็นอะไร”

ไหวอันสงสัยในตัวเขามาก

“อย่าไปสนใจเลยข้าว่าเราไปกินข้าวกันดีกว่า”

แล้วเหลียงจิ้งก็กอดคอชายหนุ่มผู้ที่เพิ่งประมูลมาไปหาร้านอาหารกิน

“นายท่านเดี๋ยวก่อน มีสหายของท่าน 2 คนอยากพบท่าน ชื่อ ไป่พอกับเซียวอี้หลิง ตอนนี้พวกเขารอท่านที่โรงเตียบนั้น”

ไหวอันก็ชี้ไปทางโรงเตียบ

“อ่าวเขาสองคนมาด้วยหรอ นั้นเรารีบไปกันเลย”

แล้วทั้งสามก็เดินไปที่โรงเตียบ แล้วก็พบกับไป่พอกลับเซียวอี้หลิง พอเซียวอี้หลิงกับไป่พอเห็นเหลียงจิ้งแล้วก็วิ่งเข้ามากอดเหลียงจิ้งทันทีเลย

“เพื่อนรักเจ้าไปไหนมาตั้ง 10 ปี”

ไป่พอถามเหลียงจิ้ง

“รู้มั้ยว่าพวกเราเป็นห่วงเจ้ามากแค่ไหน”

เซียวอี้หลิงพูดออกมา

“ไหนเจ้าว่าเราจะไปสอบเป็นคราส 2 ด้วยกันไง”

ไป่พอถาม

“ไหนเจ้าว่าเจ้าจะกลับมาหาพวกเราไง”

เซี่ยวอี้หลิงถาม เหลียงจิ้งเจอเป็นชุดๆเลย

“ถามทีละคนสิข้ามีปากเดียวจะไปตอบทันได้ยังไงกัน”

แล้วไป่พอกับเซียวอี้หลิงก็หัวเราะกันใหญ่

“ชั่งเหอะข้าไม่ถามแล้วมาๆข้าสั่งอาหารไว้ให้แล้วกินได้เลย อ่าวแล้วชายท่านนี้เป็นใครกัน”

เซียวอี้หลิงชี้ไปทางชายที่เหลียงจิ้งประมูลมา

“คือข้าไปประมูลมาน่ะ ข้าไม่ได้ตั้งใจนะ”

เหลียงจิ้งยกมือชึ้นมาอย่างกับคนกำลังตกใจ

“ฮ่าๆ ๆ เจ้าเนี่ยไม่เปลี่ยนไปเลยนะ กินข้าวร้านเซียวอี้หลิงก็ไม่จ่านมาครั้งหนึ่งละ”

ไป่พอหัวเราะใหญ่เลย

“ตอนนี้พวกเจ้าอยู่คราสไหนกันแล้ว”

เหลียงจิ้งกินข้าวแล้วพูดออกมาข้าวกระเด็นติดหน้าชายหนุ่มที่เพิ่งประมูลมาเต็มไปหมด

“ข้าขอโทษๆ ข้าไม่ตั้งใจ”

แล้วเหลียงจิ้งก็ใช่มือของเขารุบข้าวที่ติดบนใบหน้าของชายหนุ่มออกจนหมด เขารู้สึกว่าใบหน้าของชายหนุ่มนั้นนุ่มเนียนอย่างกับผู้หญิงเลย

“ข้าไม่เป็นไร”

ชายหนุ่มตอบกลับ

“นั้นก็ดีแล้วกินต่อๆ”

ไหวอันพูดให้ทุกคนกินข้าวต่อ

“ข้า คราส 4 ส่วนไหวอันคราส 4 เซีวอี้หลิงคราส 3 ฮ่าๆ ๆ”

ไป่พอชี้ไปทางคนต่าง

“อะไรกันทำไมต้องหัวเราะข้าด้วย ก็ข้าไม่เก่งยุทธไม่เห็นจะต้องหัวเราะข้าเลย”

เซียวอี้หลิงนางโกรธมาก

“ไม่เป็นใครเดี๋ยวข้าสอนเจ้าเอง รับรองเลยว่าวรยุทธของเจ้าต้องก้าวหน้ากว่าพวกเขาอย่างแน่นอน”

เหลียงจิ้งมองหน้าเซียวอี้หลิงแล้วพูดออกมา

“แล้วพวกเจ้ารู้จักกันได้ยังไง”

เหลียงจิ้งสงสัยมาตั้งนานแล้วเลยถาม

“พวกเราได้อยู่ทีมเดียวกันตอนไปสอบเป็นคราส 3 น่ะ”

ไป่พอรีบตอบเหลียงจิ้งทันที

“นั้นหรอโลกเรากลมจิงๆเลยนะ”

เหลียงจิ้งก็หัวเราะใหญ่ๆเลย พวกเขาพูดคุยกัยจนค่ำแล้วกำลังจะไปเข้านอนกัน

“คือข้าจองห้องไว้แค่ 4 ห้องเองห้องมันเต็มหมดแล้ว”

เซียวอี้หลิงมองหน้าทุกคนแล้วพูดออกมา

“ไม่เป็นไรเดียวข้าไปนอนกับเข้าเองก็ได้”

ไป่พอมองหน้าเซียวอี้หลิงแล้วพูด

“จะบ้าหรอ”

เซียวอี้หลิงปฏิเสธทันที

“ข้าพูดเล่นน่ะ ฮ่าๆ ๆ”

ไป่พอหัวเราะอย่างมีความสุข

“นั้นข้าจะนอนกับเจ้าไม่มีชื่อนี้เองนะ”

เหลียงจิ้งชี้ไปทางชายที่เขาประมูลมา

“ตกลงกันเสร็จแล้วนะขึ้นไปนอนกันได้แล้ว”

ไหวอันพูดเสร็จแล้ว ทุกคนก็เดินไปที่ห้องของตัวเอง

“เจ้านอนตรงนั้น ข้านอนตรงนี้นะ”

เหลียงจิ้งรีบแบ่งเตียงแล้วก็ขึ้นไปหลับเพราะว่าเหลียงจิ้งเหนื่อยมาก ส่วนชายไม่มีชื่อก็ขึ้นไม่หลับตาม ที่เตียงอีกข้างหนึ่ง เหลียงรู้สึกว่าร้อนมากเลยลุกขึ้นมาถอดเสื้อของเขาออกแล้วนอน

“เจ้าถอดเสื้ออกทำไมหรอ”

ชายไม่มีชื่อถามเหลียงจิ้ง

“อ่อ ข้าร้อนน่ะ”

เหลียงจิ้งตอบแล้วก็หลับต่อ

‘ข้าถอดบ้างดีกว่าข้าก็ร้อนเหมือนกัน’

แล้วชายไม่มีชื่อก็ถอดเสื้อผ้าของเขาออกแล้วหลับตามเหลียงจิ้งไป

 

“เช้าแล้วหรอเนี่ย”

เหลียงจิ้งตื่นขึ้นมาแล้วใส่เสื้อแล้วก็หันมาดูชายไม่มีชื่อ

"ตื่นได้แล้วเช้าแล้ว"

แล้วเหลียงจิ้งก็ดึงผ้าห่มออกแล้วเห็นชายไม่มีชื่อนอนถอดเสื้ออยู่เหลียงจิ้งตกใจมาก

“เจ้าๆ ๆ เจ้าไม่ใช่ผู้ชายหนิ”

พอเหลียงจิ้งเห็นรูปของเธอเลยรู้ว่าเขาไม่ใช่ผู้ชาย แล้วเหลียงจิ้งก็เอาเสื้อของเธอให้เธอใส่แล้วก็เดินออกห้องไปหาเพื่อนๆ

“เขาไม่ใช่ผู้ชาย”

เหลียงจิ้งพูดใหญ่เลย

“อะไรเหลียงจิ้งใครไม่ใช่ผู้ชาย”

ไป่พอถามเหลียงจิ้งเขาสงสัยว่าใครไม่ใช่ผู้ชาย

“ก็เจ้าชายไม่มีชื่อนั่นไง ข้านอนกับเขาทั้งคือตื่นมาข้าก็เห็นนนนน......เห็น”

เหลียงจิ้งพูดออกมาตะกุกตะกัก

“เห็นอะไร”

เซียวอี้หลิงถาม

“ข้าเห็นของนางหมดแล้ว แต่ข้าไม่ได้ทำอะไรนางนะ”

เหลียงจิ้งพูดออกมาอย่างร้อนรน

"เวรกำอะไรเนี่ย"

ไหวอันพูดออกมา

“แล้วเจ้าจะทำยังไงต่อ”

ไป่พอถามเหลียงจิ้ง

“เออ ๆ ข้าคิดว่าจะควรจะรับผิดชอบนางถูกมั้ย"

เหลียงจิ้งแสดงความคิดเห็น

"ข้าจะแต่งงานกับนาง”

เหลียงจิ้งพูดออกมาทุกคนต่างตกใจ

“เหลียงจิ้งพวกเราเพื่องรู้จักนางได้แค่ 1 วันเองนะและก็ไม่รู้ว่านางเป็นใครมาจากไหน”

เซียวอี้หลิงคัดค้านใหญ่เลย และสีหน้าของเธอก็ดูเปลี่ยนไปด้วยดูเหมือนว่าเธอจะกังวลมากกว่าใครๆเลยขนาดเจ้าตัวยังไม่ขนาดนั้นเลย พอไป่พอเห็นสีหน้าของนางแล้วก็เลยหายสงสัยเลยว่าเซียวอี้หลิงรักเหลียงจิ้งหรือป่าว

“แต่นางเป็นฝ่ายเสียหายนะเหลียงจิ้งก็ต้องรับผิดชอบ”

ไป่พอสนับสนุนทันที

“ใช่แล้วข้าต้องรับผิดชอบบนาง และข้าก็ไม่รู้ด้วยว่าในระหว่างที่ข้าไม่รู้ตัวนั้นข้าทำอะไรนางไปบ้างด้วย”

เหลียงจิ้งพูดออกมาอย่างหนักใจ แล้วเจ้าชายไม่มีชื่อก็ลงมา

“มีอะไรกันหรอ”

เขาถามทุกคน ทุกคนต่างมองหน้าเขา

“ข้าจะแต้งงานกับเจ้าเพื่อรับผิดชอบเรื่องเมื่อคืนนี้เอง”

เหลียงจิ้งเดินเข้าไปหานางแล้วพูดกับนางอย่างช้าๆ

“เจ้าจะแต่งกับข้าหรอ ชาย กับ ชาย จะแต่งด้วยกันได้ยังไง”

นางงงมากนางคิดว่าตัวเองเป็นผู้ชายมาโดยตลอด

“เจ้าไม่ใช่ผู้ชายหรอ”

เซียวอี้หลิงพูดออกมาอย่างแตกตื่น

"ตามข้ามา"

เซียวอี้หลิงก็ดึงตัวนางแล้วพาเข้าไปที่ห้องของตัวเอง

‘ถ้าเขาไม่ใช่ผู้ชายจริงๆละก็ ไม่ได้ข้าต้องพิสูจน์’

เซียวอี้หลิงคิดในใจ แล้วเซียวอี้หลิงก็เดินเข้ามาจับหน้าอกของนาง เขาก็รู้ทันทีว่านางไม่ใช่ผู้ชาย

“เจ้าไม่ใช่ผู้ชายหนิ”

เซียวอี้หลิงตกใจมาก

“ข้าเป็นผู้ชายจริงๆ”

นางก็ยังไม่ยอมรับ

“เจ้าดูข้านะ”

แล้วเซียวอี้หลิงก็ถอดเสื้อผ้าของเขาออกหมด แล้วเดินมาถอดของนายอีก

"เจ้าจะทำอะไรน่ะ"

ชายไม่มีชื่อตกใจ

"อยู่เฉยๆน่ะ"

“เจ้าดูสิเจ้าเหมือนข้าทุกอย่าง เจ้าเป็นผู้หญิง”

แล้วเซียวอี้หลิงก็ชักกระบี่ของเขาออกมาจ่อที่คอหอยของนาง

“เจ้าเป็นใคร ใครส่งเจ้ามา”

เซียวอี้หลิงถามนางทันทีที่รู้ว่านางไม่ใช่ผู้ชาย

“ข้า ข้าไม่รู้"

นางพยายามคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก

"ข้าจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น”

นางรู้สึกปวดหัวแล้วก็หมดสติไป

 

โปรดติดตามตอนต่อไป