ดาบสะท้านยุทธภพ

ผ่านไป 5 เดือนแล้ว มาดูกันว่าเหลียงจิ้งได้ป้ายความดีไปกี่อันแล้ว

“เย้ๆๆ ข้าฝึกเพลงดาบทานพ่อสำเร็จแล้ว”

ในที่สุดเหลียงจิ้งก็ฝึกเพลงดาบมายาล่าวิญญาณของพ่อเขาสำเร็จ เหลียงจิ้งฝึกทุกวัน ตื่นตี 4 มาฝึกจนถึงตี 2 เขาหลับแค่วันละ 2 ชั่วโมงเท่านั้น ด้วยกำลังภายในที่มากมายบวกกับความขยันและพรสวรรค์ทำให้เหลียงจิ้งฝึกสำเร็จได้อย่างรวดเร็ว ถ้าเป็นคนปกติ ต้องใช้เวลาถึง 10 ปีเป็นอย่างต่ำเลยที่เดียว

“ผ่านไป 5 เดือนแล้วสินะ”

เหลียงจิ้งเดินมาที่ปากถ่ำที่เขาใช้ฝึกวิชาทุกวันแล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้าแล้วพูดออกมาเบา ทันไดนั้นเองเหลียงจิ้งก็คิดอะไรบางอย่างออก

“ป้ายความดี”

เหลียวจิ้งทำตาโตแล้วพูดออกมาอย่างตกใจ

“จะทันมั้ยเนื่ยอีกแค่ 1 เดือนเอง”

เหลียงจิ้งรีบเก็บของแล้วออกเดินทางทันที

‘วิชาตัวเบาของข้าก้าวหน้าขึ้นมากแล้วหนิ’

ตอนนี้วิชาตัวเบาของเหลียงจิ้งไม่ใช่แค่ก้าวหน้าขึ้นนิดหน่อยเท่านั้นแต่วิชาตัวเบาของเหลียงจิ้งตอนนี้พอๆกับจอมยุทธระดับคราส 4 เลยทีเดียวคนที่จะมาถึงคราสนี้ส่วนใหญ่อายุมากกันทั้งนั้นประมาณ 40-60 ปีเลย แต่เหลียงจิ้งแค่อายุ 15 ปีก็มีวิชาตัวเบาเท่าพวกเขาแล้ว เหลียงจิ้งเดินทางไปข้างหน้าอย่างเดียวไม่รู้ว่าตอนนี้ถึงไหนแล้วแต่ที่เหลีงจิ้งมาถึงคือป่าร้อยศพ เป็นที่อยู่ของพวกโจรป่าไร้เงาในป่านี้มืดมากจนมองไม่เห็นแม้แต่เงาตัวเอง และเมื่อ 10 ปีก่อนจอมยุทธกว่าห้าร้อยนายได้รวมตัวกันเพื่อฆ่าล้างพวกโจรป่าไร้เงาแต่กลับถูกพวกโจรป่าฆ่าจนหมดสิ้นเขาเลยเรียกป่านี้ว่าป่าร้อยศพ พื้นดินสั่นสะเทือน มีการต่อสู้กันอย่างดุเดือด

‘เสียงอะไร ต้องอยู่ไปห่างจากที่นี่แน่ๆไปดูดีกว่า’

ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเหลียงจิ้งจึงรีบใช้วิชาตัวเบาตามไปที่ต้นเสียงคมดาบปะทะกัน พอเหลียงจิ้งไปถึงก็เห็นว่ามีชายกลุ่มหนึ่งประมาณ 20 กว่าคนกำลังรุมชายหนุ่มใส่ชุดสีดำที่ส่วนหัวไหล่มีผ้าคุมสีเหลืองคลุมอยู่ผ้าคลุมยาวถึงเอวของเขาอายุพอๆกับเหลียงจิ้ง

“หมดทางหนีแล้วสินะ”

ชายหนุ่มถูกล้อมไว้แล้วส่วนด้านหลังก็เป็นหน้าผาสูงกว่า 500 เมตร ชายหนุ่มถือกระบี่ของเขาเอาไว้แน่มากถึงเขาจะรู้ว่าไม่อาจเอาชนะได้แต่เขาก็จะสู้ให้ถึงที่สุด

“ฆ่ามันซะ”

ชายชุกดำใช้ผ้าปิดหน้าผิดตาถือดาบเล่มใหญ่ สั่งให้ชายชุดดำอีกหลายคนเข้าไปโจมตีชายหนุ่ม

สิ้นเสียง ชายชุดดำกว่า 20 คนก็วิ้งใส่ชายหนุ่มทันที ชายชุดดำคนที่ 1 ใช่ดาบของเขาฟันจากส่วนหัวของชายหนุ่มลงมาตรงๆ ชายหนุ่มก็ยกกระบี่ของเธอขึ้นมารับดาบ ถึงจะรับได้ 1 ดาบ แต่กลุ่มชายชุดดำมึงถึง 20 คน จึงจากที่จะรับได้หมดทุกดาบ ชายชุดดำคนที่ 2 ก็ใช่ดาบของเขาแทงเข้าหาชายหนุ่มที่ส่วนท้องทันที ชายหนุ่มไม่อาจรับการโจมตีทั้ง 2 คนในเวลาเดียวกันได้ ดังนั้นเมื่อรับดาบแรงได้ก็ต้องโดนดาบที่ 2 อยู่ดี ทันไดนั้งเองเหลียงจิ้งเห็นว่าชายหนุ่มหมดทางสู้แล้วจึงออกมาจากที่ซ่อน เหลียงจิ้งชักดาบออกมาแล้วใช่วิชาตัวเบาที่รวดเร็วของเราฟันดาบของชายชุดดำหรือพวกโจรป่าจนหักหมดทุกคน

“20 ต่อ 1 อย่างนี้มันไม่โกงไปหน่อยหรอครับ”

เหลียงเก็บดาบแล้วพูดออกมาพร้อมเดินไปช่วยประคองชายหนุ่ม

“โกงหรอ พวกข้าเป็นโจร ไม่รู้จักคำว่าโกงหลอก ฮ่าๆ ๆ”

ชายชุดดำถือดาบเล่มใหญ่ ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นหัวหน้ากลุ่มโจรนี้ เขาพูดออกมาแล้วหัวเราะอย่างคนบ้า

“ไอ่หนูแกคงเบื่อโลกเต็มทีแล้วใช่มั้ย ถึงได้เสนอหน้าออกมา”

หัวหน้าโจรชี้หน้าเหลียงจิ้ง

“จะเก่งซักแค่ไหนมาลองกันซักตั้งสิ”

หัวหน้าโจรยกดาบขึ้นมาแล้ววิ่งหาเหลียงจิ้งทันที เหลียงจิ้งยกดาบจึ้นมาไว้กลางอกยังไม่ทันได้ตั้งตัวเลยดาบของหัวหน้าโจรก็ปะทะกับดาบของเหลียงจิ้ง ผมออกมาคือ ดาบของหัวหน้าโจรถูกดาบของเหลียงตัดอย่างสบายๆเลย หัวหน้าโจรทำตาโตหัวหน้าโจรตกใจสุดขีด เหลียงจิ้งก็ยกดาบของเขามาวางไว้ที่หัว ของหัวหน้าโจรแต่ขาของหัวหน้าโจรถึงกับสั่นแลยทีเดียวเพราะว่าดาบของเหลียงจิ้งหนักถึง 1 พันชั่งหรือ 600 กีโลนั่งเอง หัวหน้าโจรก็คุกเขาลงเพราะว่ารับน้ำหนักของดาบไม่ไหว

“อะไรกับแค่นี้หรอ”

เหลียงจิ้งมองหน้าหัวหน้าโจรแล้วพูดออกมา

“ข้ายังไม่ทันได้ใช้เพลงดาบของท่านพ่อเลย น่าเสียดายจังเลย”

เหลียงจิ้งรู้สึกเสียดาบที่ไม่มีโอกาสได้รองใช้เพลงดาบที่เพิ่งฝึกสำเร็จ

“ท่านเป็นโจรหรอ”

เหลียงจิ้งถามหัวหย้าโจร

“ใช่ช่ช่ช่”

หัวหน้าโจรพูดออกมาตะกุตะกัก

“พวกท่านไปเหอะ”

เหลียงจิ้งปล่อยพวกเขาไป

“ขอยคุณนายท่าน”

หัวหน้าโจรขอบคุณแล้วก็รีบวิ่งหนีทันทีพร้อมกับลูกน้อง

‘เจ้าเด็กเวรทำได้แสบมาก รอข้าไปรายงานท่านหัวหน้าใหญ่ก่อนแกไม่ลอดแน่’

หัวหน้าโจรยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นใจที่ต้องมาแพ้ให้ไอ่เด็กเวรนี่

“เจ้าเป็นอะไรมั้ย”

เหลียงจิ้งถามชายหนุ่ม

“ข้าไม่เป็นไร ข้าขอขอบคุณท่านมากๆที่ช่วยชีวิตข้า ไม่นั้นป่านี้ข้าคงเป็นศพไปแล้ว”

ชายหนุ่มคุกเขาลงคารวะเหลียงจิ้ง

“ไม่ต้องๆ”

เหลียงจิ้งปฎิเสธการคารวะแล้วพยายามพยุงชายหลุ่มขึ้น

“ข้าน้อยชื่อไหวอัน ไม่ทราบว่าท่านเจ้าชีวิตชื่ออะไร”

“ข้าชื่อเหลียงจิ้ง”

เหลียงตอบกลับพร้อมมองไปรอบๆเพื่อหาทางออก

“ครับท่านเจ้าชีวิต”

ไหวอันก้มหัวเล็กน้อย

“ท่านเจ้าชีวิตอะไรกันข้าไม่เข้าใจ”

เหลียงจิ้งเกาหัวแล้วหันมาพูดกับไหวอัน

“ท่านเป็นคนช่วยชีวิตข้าก็เท่ากับว่าท่านให้ชีวิตข้า ตอนนี้ชีวิตข้าคือของท่าน ต่อไปนี้ข้าน้อยจะติดตามท่านไปทุกทนทุกแห่งเพื่อตอบแทนท่าน”

ไหวอังคุกเขาลงแล้วพูก

“เจ้าชีวงเจ้าชีวิตอะไรกัน ข้าช่วยเจ้าเพราะอยากช่วยไม่เห็นต้องตอบแทนข้าเลย ลุกขึ้นๆ”

เหลียงจิ่งสั่งให้ไหวอังลุกขึ้น

“ข้าน้อยจะทำตามคำสั่งของท่านทุกคำ”

แล้วไหวอันก็ลุกขึ้นตามคำสั่งของเหลียงจิ้ง

“ไหวอันเจ้ารู้มั้ยจะออกจากป่านี้ได้ยังไง”

“ข้าน้องไหวอันไม่ทราบ ข้าน้อยติดอยู่ในป่านี้ 3 วันแล้ว”

ไหวอันยืนตรงแล้วรู้สึกโกรธตัวเองที่ไม่สามารถช่วยเหลียงจิ้งได้

“ข้าคิดออกแล้ว”

สิ้นเสียงเหลียงจิ้งก็ใช้วิชาตัวเบาไต่หน้าผาสูงกว่า 500 เมรต ขึ้นไป เพียงแต่ไม่กี่วิเหลียงจิ้งก็ขึ้นไปถึงจบยอดแล้ว พอขึ้นไปถึงเหลียงจิ้งก็มองไปรอบๆแล้วในที่สุดก็พบทางออก แล้วเหลียงจิ้งก็ใช้วิชาตัวเบาลงหน้าผาเหมือนเดิม

“ข้าเห็นทางออกแล้วล่ะต้องไปทางนั้น”

เหลียงจิ้งก็ชี้ไปทางตะวันออก

“นายท่านเก่งจังเลยครับ ตรงไปมีทั้งเหวทั้งหน้าผาแล้วเราจะไปยังไงครับ”

ไหวอันถามด้วยความสงสัย

“มีเหวก็ลงมีผาก็ขึ้นไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย”

เหลียงจิ้งไปข้างหน้าอย่างเดียว เหลียงจิ้งพูดออกมาแบบนี้ไหวอันถึงกับอึ้งไปเลยคนอะไรจะบ้าได้ขนาดนี้

“เอาล่ะไปกันเถอะ”

แล้วเหลียงจิ้งก็วิ่งนำหน้าไป

“ครับนายท่าน”

ไหวอันตอบรับแล้วก็วิ่งตามไป

สุดท้ายทั้งสองก็ออกมาจากป่าร้อยศพได้

โปรตติดตามตอนต่อไป