ยัยซ่ากับยัยเซ่อและนายตัวร้าย

ตอนที่ 2
‘ตึงๆ ตึง’ เปมิกาเคาะประตูห้องของแฮยอน
            “แฮยอน เสร็จรึยังลูก” เปมิกาตะโกนถาม
            “เสร็จแล้วค่ะ คุณแม่” แฮยอนเปิดประตูออกมา
            “ทาคุมิเค้ารอลูกอยู่ข้างล่างน่ะ” เปมิกาจูงมือแฮยอนลงบันได
            “เค้ามาทำอะไรเหรอคะ?” แฮยอนถาม เปมิกาไม่ตอบ
            “ชั้นก็มารับเธอไปโรงเรียนกับชั้นยังไงล่ะ” ทาคุมิพูดแทรกขึ้น
จากนั้นทั้งคู่ก็ไปโรงเรียนพร้อมกัน เมื่อถึงโรงเรียน ไซโจลงมาเปิดประตูให้ทาคุมิ แล้วทาคุมก็ไปเปิดประตูให้แฮยอน
            “ไปแฮยอน เราไปหาอะไรกินกันเถอะ” ทาคุมิจึงจูงมือแฮยอนไปร้านอาหาร
            “ว้าววว โลกกลมจังเลยนะ” แอนนาเดินมากับเคนตะ
            “ไปกันเถอะค่ะ ทาคุมิ ชั้นหิวแล้ว” แฮยอนกระตุมือทาคุมิ
            “แฮยอนจะกินร้านไหนล่ะ” ทาคุมิมองหาร้านอาหาร
            “KFC เป็นไง” แฮยอนควงแขนทาคุมิ
            “อื้อออ ก็ดี” ทาคุมิจึงเดินไป แอนนาและเคนตะเดินตามมา
เมื่อซื้ออาหารเสร็จก็มานั่ง
            “นี่ค่ะทาคุมิ แอนนาป้อน” แอนนาตักไก่ป้อนใส่ปากทาคุมิ
            “ทาคุมิคะ กินนักเก็ตหน่อยสิคะ เดี๋ยวชั้นป้อน” แฮยอนว่าพลางป้อนใส่ปากทาคุมิ
            “คุณแฮยอนมาผมป้อนมั่ง” เคนตะกำลังจะป้อน แต่ทาคุมิแทรกป้อนแฮยอนก่อน
            “อ้าววว! ขอโทษทีนะเคนตะ ตอนนี้ปากของแฮยอนไม่ว่างแล้วล่ะ นายทานไปเถอะ ^^” ทาคุมิยิ้ม
            “เออออ! ไม่เป็นไร กินเองก็ได้” เคนตะก้มหน้าก้มตาทานไป ทาคุมิกับแฮยอนหันมามองกันแล้วหัวเราะ
เมื่อถึงเวลาเข้าเรียน แฮยอนย้ายไปนั่งข้างๆทาคุมิ
            “นี่ทาคุมิ” แฮยอนสะกิด
            “อะไร?” ทาคุมิมองหน้า
            “คุณแม่ให้ชั้นมาชวนนายไปทานอาหารเย็นที่บ้านชั้นน่ะ” แฮยอนว่าพลางจดงานที่ต้องทำ
            “ไปสิ ชั้นต้องไปทำความรู้จักกับแม่ยายให้มากๆสักหน่อย ^^” ทาคุมิยิ้มแล้วมองที่ไวท์บอร์ด
            “บ้า! ชั้นยังไม่ได้เป็นอะไรกับนายสักหน่อย” แฮยอนหน้าแดง
            “ตอนนี้ไม่เป็น แต่อนาคตไม่แน่นะ” ทาคุมิจับมือแฮยอน
            “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ชั้นจะจดงาน” แฮยอนสะบัดมือออก
            “ทาคุมิจ๋า แอนนาว่าตอนกลางวันเราไปทานข้าวกันดีกว่านะคะ” แอนนามาอ้อน
            “ก็ได้นะ แต่ชั้นต้องไปกับทาคุมิด้วย” แฮยอนตอบแทน
            “แล้วทำไมเธอต้องไปด้วย” แอนนาตาโต
            “อ้าววว! นี่เธอไม่รู้เหรอว่าชั้นกับทาคุมิเป็นแฟนกันน่ะ” แฮยอนแลบลิ้นใส่
            “ไม่จริงใช่มั๊ยคะทาคุมิ” แอนนากระชากแขนเสื้อทาคุมิ
(- -) (_ _) (- -) (_ _) ทาคุมิพยักหน้า
‘กรี๊ดดดดดด’ แอนนาโหวกแหวกโวยวาย จนคนทั้งห้องหันมามอง
            “เราเป็นแฟนกันแล้วใช่ปะ ^^” ทาคุมิกระซิบถามแฮยอน
            “เปล่านะ ชั้นแค่แกล้งยัยนั่นต่างหาก” แฮยอนหันหน้าหนี
‘อ็อดดด อ็อดดด’ เสียงหมดเวลาเรียน
            “ไปทานอาหารกัน วันนี้เธอเลี้ยงชั้น ฮ่าๆ^^” ทาคุมิจูงมือแฮยอนออกจากห้อง
            “นี่นาย! ทำไมนายต้องคอยจูงมือชั้นตลอดด้วยเนี่ย? ชั้นไม่ใช่หมานะ” แฮยอนสะบัดมือออก
            “ก็เราเป็นแฟนกันไง แค่จูงมือไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย” ทาคุมิคว้ามือแฮยอนมาจูงอีกครั้ง
            “ชั้นบอกว่าเราไม่ได้เป็นแฟนกันไง!” แฮยอนจ้องหน้า
            “แต่เธอก็บอกทุกคนไปแล้วนี่ว่าเราเป็นแฟนกัน ชั่งเถอะ! หาอะไรลงท้องก่อนดีกว่า” ว่าทาคุมิก็พาแฮยอนไปร้านโออิชิอีก
            “แฮยอน อ้าปากเดี๋ยวชั้นป้อนนะ” ทาคุมิตักอาหารป้อน แฮยอนยอมทานแต่โดยดี
            “อ่ะ! ทาคุมิ ชั้นป้อนนายบ้าง” แฮยอนตักขึ้นมา ทาคุมิอ้าปากรอ แต่แฮยอนตักใส่ปากตัวเอง
            “เฮ้ยยย! ขี้โกงนี่นา” ทาคุมิงอน
            “โอ๋ๆๆๆ อย่างอนเลยน้า คราวนี้ชั้นป้อนให้จริงๆละ” แฮยอนกำลังจะป้อน
            “เฮ้ยยย! แกใช่คนที่ชื่อทาคุมิใช่มั๊ย?” มีชายคนหนึ่งมาทุบโต๊ะ แล้วมองมาที่ทาคุมิ
            “ใช่! แล้วจะทำไม?” ทาคุมิมองหน้ามันตอบ
            “ชั้นชื่อ แอนดริว เป็นพี่ชายของแอนนา แอนนามาฟ้องชั้นว่าแกไม่ยอมไปทานข้าวกับเธอใช่มั๊ย?” แอนดริวกระชากคอเสื้อทาคุมิ
            “ปล่อยมือออกจากเสื้อชั้นเดี๋ยวนี้นะ” ทาคุมิปัดมือแอนดริวออกจากคอเสื้อ ก่อนที่จะขยับปกเสื้อเล็กน้อย
            “นี่แกปัดมือชั้นเหรอ? แกคิดว่าแกแน่นักเหรอ?” แอนดริวชี้หน้า
            “เปล่าหรอก แค่เดี๋ยวคอเสื้อชั้นยับเท่านั้นเอง” ทาคุมิปัดเสื้อ
            “นี่แกยังจะมากวนชั้นอีกเหรอ?” แอนดริวชี้หน้า
(- -) ทาคุมินิ่ง ไม่ตอบ
            “ได้! งั้นวันนี้เลิกเรียนแกมาเจอชั้นหลังโรงเรียน” แอนดริวยืนกอดอก
            “หึๆ โทษที วันนี้ชั้นมีนัด คงไปไม่ได้หรอก” ว่าแล้วทาคุมิก็หยิบแบงค์พันออกมาแล้ววางบนโต๊ะ ก่อนที่จะพาแฮยอนออกจากร้าน
            “โถ่ๆนึกว่าแน่! ที่แท้ก็ป๊อด เอานัดมาอ้าง” แอนดริวตะโกนตามหลัง
ทาคุมิหันหลังกลับมา แฮยอนดึงเอาไว้
            “เลิกเรียนไปรอเลยหลังโรงเรียน” ทาคุมิหันหลังเดินกลับ
            “จะดีเหรอทาคุมิ เดี๋ยวเป็นอะไรขึ้นมาจะว่ายังไง” แฮยอนมองหน้า
            “เธอก็ไปเชียร์ชั้นสิ ชั้นจะได้มีกำลังใจ” ทาคุมิจับมือแฮยอนแล้วพากันเดินไปเรียน
‘อ็อดดด อ็อดดด’ หมดเวลาเลิกเรียนแล้ว ทาคุมิจึงเดินจูงมือแฮยอนไปหลังโรงเรียนอย่างใจเย็น
            “เหอะ กว่าจะมาได้ นึกว่ากลัวจนหนีกลับบ้านไปแล้ว” แอนดริวทักทายเมื่อเห็นทาคุมิเดินมา
            “จะเอายังไงว่ามาเลย? - -” ทาคุมิถอดเสื้อยื่นให้แฮยอน
            “ก็ทำแบบที่ลูกผู้ชายเค้าทำกันยังไงล่ะ” แอนดริวก็ถอดเสื้อโยนให้ลูกน้อง
แอนดริววิ่งตรงเข้ามา ทาคุมิตีลังกาเตะก้านคอแอนดริวทีเดียวลงไปนอนนิ่ง 0[]0
            “ใครจะเข้ามาอีก” ทาคุมิมองไปที่ลูกน้องของแอนดริว แต่ไม่มีใครกล้ามาสู้ ทาคุมิจึงพาแฮยอนเดินไปรอไซโจมารับ
            “ทาคุมิ” แฮยอนมองหน้า
            “อะไรเหรอ?” ทาคุมิจึงหันมามองแฮยอน
            “นายทำได้ไงอะ แต่เตะเดียวนอนนิ่งเลย” แฮยอนเขย่ามือทาคุมิ
            “ก็เธอคอยเป็นกำลังใจให้ชั้นไง ชั้นจึงสู้ได้ ^^” ทาคุมิพูดจบ ไซโจก็ขับรถมาถึง ทาคุมิจึงเปิดประตูให้แฮยอน
            “พี่ไซโจคะ เมื่อกี้ทาคุมิสู้กับพวกที่มาหาเรื่องนะค่ะ เตะทีเดียวนอนนิ่งเลย” แฮยอนเล่าให้ฟัง
            “ก็คุณหนูเค้าเป็นแชมป์เทควันโดที่ญี่ปุ่นมาน่ะครับ” ไซโจอธิบายให้ฟัง
            “อ๋องั้นเหรอ หนูเองก็พอเป็นคาราเต้อยู่นิดหน่อยนะ คุณพ่อเคยสอนตอนเด็กๆ” แฮยอนมองมาทางทาคุมิ แต่ทาคุมิหลับไปแล้ว แฮยอนจึงเอาหัวทาคุมิมาหนุนที่ตัก
‘(^ ^)’ ทาคุมิยิ้มอยู่ในใจ
ไซโจขับรถมาที่บ้าน ทาคุมิจึงให้เอาเซนบงเอาสัมภาระไปเก็บ ก่อนจะให้ไซโจขับรถไปที่บ้านแฮยอน
พอมาถึงเปมิกาจึงสั่งให้คนรับใช้ตั้งโต๊ะอาหารเย็น
            “สวัสดีครับ” ทาคุมิทักทายเมื่อเจอเปมิกา
            “มาๆ กลับมากันเหนื่อยๆขึ้นไปอาบน้ำกันก่อนแล้วค่อยมาทานอาหาร” เปมิกายิ้มแย้ม
แฮยอนจึงพาทาคุมิขึ้นมาที่ห้อง
            “นายรอก่อนนะ ชั้นขออาบก่อน” แฮยอนว่าพลางหยิบผ้าขนหนู
            “ไม่เอาอะ ชั้นจะอาบพร้อมกับเธอ” ทาคุมิลงไปนอนดิ้นเป็นเด็กๆ
            “จะบ้าเหรอ!” แฮยอนรีบวิ่งเข้าห้องอาบน้ำ
20นาทีผ่านไป แฮยอนออกมาจากห้องน้ำ เห็นทาคุมินอนหลับอยู่บนเตียง แฮยอนจึงไปปลุกให้ทาคุมิมาอาบน้ำ
            “ทาคุมิๆ ตื่นได้แล้ว มาอาบน้ำ” แฮยอนเขย่าตัวทาคุมิ แต่ทาคุมิยังนอนขี้เซาอยู่
‘งั้นต้องจะอย่างนี้’ แฮยอนคิดในใจแล้วไปหยิบไม้ปั่นหูมาจั๊กจี้ทาคุมิ ทาคุมิเลยดิ้นมือเลยไปคว้าตัว
แฮยอนลงมานอนกอด
            “เฮ้ยยย! ทาคุมิ มือนายโดนหน้าอกชั้น” แฮยอนพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอด แต่ทาคุมิยังคงหลับอยู่อย่างนั้น
แฮยอนจึงตัดสิ้นใจกัดแขนทาคุมิ
            “โอ๊ยยย! เธอมากัดแขนชั้นทำไมเนี่ย?” ทาคุมิโวยวาย
            “แล้วนายมากอดชั้นทำไมเนี่ย?” แฮยอนผลักตัวทาคุมิออกไป
            “แล้วทำไมเธอไม่ปลุกชั้นดีๆล่ะ จะกัดทำไม?” ทาคุมิลูบแขนไปมา
            “ชั้นปลุกนานตั้งนานแล้ว นายไม่ตื่น แถมยังมาคว้าตัวชั้นไปกอดอีก” แฮยอนลุกขึ้น
            “โอเคๆ ชั้นขอโทษ งั้นชั้นไปอาบน้ำละกัน” ทาคุมิพูดจบก็หยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำ
(^ ^) แฮยอนยิ้ม “รอชั้นด้วยนะ” ทาคุมิตะโกนออกมา
20นาทีผ่านไปทาคุมิก็ออกมา แฮยอนจึงพาทาคุมิไปทานอาหารเย็น
            “นี่ลูก พอดีแม่ต้องไปธุระที่ต่างประเทศหลายเดือนเลยน่ะ แม่เลยอยากให้ลูกไปอยู่ที่บ้านของทาคุมิคุงน่ะ” เปมิกามองแฮยอนแล้วไปมองทาคุมิ ที่กำลังยิ้มแก้มปริ
            “จะดีเหรอคะคุณแม่?” แฮยอนรีบแย้ง
            “แม่บอกคุณซากุระแล้วล่ะ เขาบอกว่าตกลง” เปมิกายิ้ม
            “แล้วคุณแม่จะออกเดินทางเมื่อไหร่เหรอครับ?” ทาคุมิยังคงยิ้มเหมือนเดิม
            “อ๋อ พรุ่งนี้ตอนเช้าจ้ะ” เปมิกายังคงยิ้มเช่นเดิม มีแต่แฮยอนที่หน้าบูด
หลังจากที่ทานอาหารเย็นเสร็จ แฮยอนก็พาทาคุมิมานั่งเล่นบนห้องนอน
            “โชคดีจังแหะ ที่เธอต้องมาอยู่ที่บ้านชั้น ^^” ทาคุมิก็ยังคงยิ้มอยู่
            “โชคดีตรงไหน โชคร้ายซะมากกว่า T T” แฮยอนจะร้องไห้
            “จะกลัวอะไรล่ะ มีชั้นอยู่ทั้งคนไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอหรอก ^^” ทาคุมิมานั่งข้างๆ
            “ให้มันจริงเถอะ” แฮยอนทิ้งตัวลงนอน
            “บ้านเธอนี้สบายจังเลย คืนนี้ชั้นนอนกับเธอดีกว่า” ทาคุมิทิ้งตัวลงตาม
            “แม่นายไม่อนุญาตหรอก เชื่อชั้นสิ” แฮยอนหันหลังให้
            “ถ้าท่านอนุญาต เธอต้องนอนห้องเดียวกับชั้นมั๊ยล่ะ” ทาคุมิต่อรอง แล้วจึงโทรไปหาซากุระ
‘ว่าไงลูก มีอะไรเหรอจ๊ะ” ซากุระสงสัยที่ทาคุมิโทรมา
“คุณแม่ครับ คืนนี้ผมขอนอนค้างที่บ้านแฮยอนได้มั๊ยครับ” ทาคุมิยิ้ม
‘ไม่ได้หรอกจ้ะ เกรงใจเค้า’ ซากุระปฎิเสธ
“ทำไมไม่ได้ล่ะครับคุณแม่” ทาคุมิหน้าบึ้ง แฮยอนหัวเราะเสียงดัง
‘งั้นลูกก็ให้หนูแฮยอนมานอนค้างที่บ้านเราสิ’ ซากุระบอก
“ได้จริงๆเหรอครับ งั้นแค่นี้นะครับ” ทาคุมิวางสายแล้วยิ้ม
            “ตามสัญญา เธอต้องนอนห้องเดียวกับชั้น” ทาคุมิดึงแฮยอนให้หันหน้ามา
            “แม่นายไม่อนุญาตไม่ใช่เหรอ?” แฮยอนมองหน้า
(- -) (_ _) (- -) (_ _) “ใช่ แม่ชั้นไม่อนุญาตให้ชั้นค้างบ้านเธอ แต่ท่านอนุญาตให้เธอค้างบ้านชั้น” ทาคุมิยิ้ม แล้วเปมิกาก็เดินเข้ามาให้ห้อง
            “เก็บของได้แล้วลูก” เปมิกายืนกระเป๋าให้
            “อะไรคะ ไปพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ?” แฮยอนงง
            “ก็คุณซากุระบอกว่าลูกจะไปค้างที่บ้านทาคุมิวันนี้นี่ เดี๋ยวแม่ช่วยเก็บของ” เปมิกาว่าพลางหยิบของใส่กระเป๋า
ในที่สุดแฮยอนและทาคุมิก็มาถึงที่บ้านของทาคุมิ
            “คุณแม่ครับ ให้แฮยอนนอนห้องผมนะครับ” ทาคุมิรีบไปอ้อนซากุระ
            “จ้ะๆ ดูแลหนูแฮยอนด้วยหล่ะ” พูดจบซากุระก็ให้เซนบงยกสัมภาระขึ้นไปเก็บที่ห้องทาคุมิ
            “ปะ! เราขึ้นไปบนห้องกัน” ทาคุมิจูงมือแฮยอนขึ้นบันได
            “ทำไมชั้นต้องไปนอนกับนายด้วยหะ!” แฮยอนกระซิบแล้วหยิก ทาคุมิไม่ตอบอะไร
พอถึงบนห้องทาคุมิก็ผลักแฮยอนลงไปนอนบนเตียง แล้วทาคุมิก็ถอดเสื้อ
            “นายจะทำอะไรน่ะ” แฮยอนเริ่มถอยหนี ทาคุมิไม่ตอบ แล้วเดินเข้าห้องน้ำ ก่อนจะออกมาพร้อมชุดนอนที่ใส่อยู่
            “ชั้นง่วงแล้วนะ ไปเปลี่ยนชุดแล้วมานอนตรงนี้นะ” ทาคุมิทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วเอามือตีหมอนข้างๆ แฮยอนจึงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจึงมานอน แล้วเอาหมอนข้างมากันระหว่างกลาง แล้วจึงหันหลังให้หมอนข้าง สักพักแฮยอนรู้สึกว่ามีมือคนอยู่ข้างหลัง จึงหันไปดูเห็นทาคุมินอนกอดหมอนข้างอยู่
            “เวลานอนนายก็ดูดีเหมือนกันนะเนี่ย” แฮยอนลุกขึ้นนั่ง ก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอน
ทาคุมิละเมอเอามือมากอดแฮยอนแน่น
            “อย่าทิ้งชั้นไปนะ ถ้าทิ้งชั้นไปใครจะคอยเป็นกำลังใจให้ชั้นล่ะ” ทาคุมิยังคงกอดแน่น
            “ชั้นไม่ทิ้งนายหรอกน่ะ” แฮยอนแกะมือออก ก่อนที่จะนอน
            “เธอจะไม่ทิ้งชั้นจริงๆเหรอ?” ทาคุมิละเมอเข้ามากอดอีกครั้ง
            “นี่นายแกล้งละเมอรึยังไงเนี่ย? นอนหลับยังตอบชั้นได้” แฮยอนแกะมือออกอีก
            “ชั้นรักเธอนะ ชิน แฮยอน” แล้วทาคุมิก็มากอดแฮยอนอีกครั้ง
            “แต่ชั้นยังไม่รักนาย” ว่าแล้วแฮยอนก็แกะมือทาคุมิออกแล้วก็นอนหลับไป
            “ชั้นจะทำให้เธอรักชั้นให้ได้” ทาคุมิลุกขึ้นมาเอาผ้าห่มให้แฮยอน แล้วก็นอนกอดแฮยอนแล้วหลับไป
ตอนเช้า แฮยอนตื่นมาเห็นมือทาคุมือจับหน้าอกอยู่
            “เฮ้ยยย! นี่นาย! มาจับหน้าอกชั้นอีกแล้วเหรอ?” แฮยอนใช้ขายันทาคุมิตกเตียง
            “โอ๊ยยย! อะไรกัน วันนี้วันเสาร์ ไม่ต้องไปเรียน” ทาคุมิคลานมานอนต่อ
            “ชั่งนาย! ชั้นจะไปส่งคุณแม่ไปสนามบิน” แฮยอนหยิบผ้าขนหนูแล้วเข้าห้องน้ำ
20นาทีผ่านไปแฮยอนออกมาจากห้องน้ำยังคงเห็นทาคุมินอนอยู่ แฮยอนจึงเดินไปปลุก
            “ทาคุ...” แฮยอนโดนทาคุมิกระชากลงมากอด
            “ว้ายยย! อย่านะไอบ้า ชั้นยังไม่ได้ใส่อะไรเลย” แฮยอนพยายามดิ้น
            “ว้าาา! เธอมาบอกกันอย่างนี้ คิดว่าชั้นจะปล่อยเธอไปเหรอ? ^^” ทาคุมิหัวเราะ
            “ปล่อยนะ! ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้!” แฮยอนดิ้นสุดแรง
            “นี่เธอ! ดิ้นมากเดี๋ยวผ้าขนหนูก็หลุดหรอก” พูดไม่ทันขาดคำผ้าขนหนูก็หลุด 0[]0 ทาคุมิตาค้าง
            “ไอบ้า!” แฮยอนรีบหนีไปด้วยความอาย
เมื่อทาคุมิตั้งสติได้ จึงรีบไปอาบน้ำ พอออกมาก็พยายามมองหาแฮยอน แต่ไม่เจอ จึงรีบใส่เสื้อผ้า พอลงมาข้างล่างก็พบว่าแฮยอนนั่งทานอาหารเช้าอยู่ ทาคุมิจึงลงไปนั่งข้างๆ
            “แฮยอน คือว่าชั้น...” ทาคุมิรู้สึกผิด
            “ลืมไปซะ คิดว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น” แฮยอนลุกขึ้นหนี
            “ลืมไม่ได้หรอก เพราะภาพมันยังติดตาชั้นอยู่ ^^” ทาคุมิพยายามทำให้แฮยอนยิ้ม
            “ระวังของนายไว้เถอะ ^^” แฮยอนหัวเราะ
จบตอนที่ 2