ที่ตรงนี้ มีเพียงเธอ

     เพราะเมื่อวานยูมาส่งแอ๊บที่บ้าน ทำให้เชอร์รี่ไม่มีโอกาสได้พูดอะไรกับเพื่อนสาว เช้านี้จึงรีบอาบน้ำแต่งตัวไปหาแอ๊บที่บ้านแต่เช้า พอเข้าบ้านก็พบเพื่อนสาวกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ม้าหินอ่อนหน้าบ้าน
 
     "ไงจ๊ะ" แอ๊บเงยหน้าขึ้นมาพบเพื่อนยืนยิ้มอยู่หน้าบ้านก็รีบทักทันที
 
     "แหม มานั่งอ่านหนังสือรอใครหรือไงจ๊ะ" เชอร์รี่แซวเพื่อนขณะขยับตัวเข้าไปนั่งม้าหินอ่อนฝั่งตรงข้ามเพื่อนสาว มองเห็นเพื่อนยิ้มหวานก็นึกแซวขึ้นมาอีก
 
     "อุ๊ย เพื่อนเรายิ้มหวานแปลกจังเลย"
 
     "อย่าแซวหน่า" แอ๊บเขินหน้าแดง รู้สึกอบอุ่นที่คิดถึงรุ่นพี่ยู
 
     "ไม่แซวก็ได้ ว่าแต่...แอ๊บชอบพี่ยูแล้วสิ"  ถามเพื่อนเพื่อต้องการความมั่นใจ เพราะเท่าที่ผ่านมา หญิงสาวไม่เคยแสดงอาการชอบใครเลย หรือแม้แต่รุ่นพี่ยูเองก็ตาม ก็เพิ่งจะมีนี้แหละหลังๆ ที่ดูเพื่อนจะสนใจมากขึ้น
 
     "พูดมาหน่า ว่าแต่เชอร์รี่สารภาพรักพี่ยิมหรือยัง" แอ๊บเขินที่จะเล่าเรื่องของตัวเองจึงเลี่ยงไปถามเพื่อนแทน เชอร์รี่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วยใบหน้าเปี่ยมสุขก่อนจะตอบเพื่อนสาว
 
     "ยังเลย แต่ต้องขอบใจแอ๊บนะ"
 
     "ยังไง งงอ่ะ" แอ๊บรู้สึกงงมาก เพราะไม่รู้ว่าเพื่อนต้องขอบคุณเธอทำไม
 
     "ก็ถ้าแอ๊บไม่กลับก่อน พี่ยิมก็ไม่ได้มาส่งนะสิ" เชอร์รี่อธิบายยิ้มๆ
 
     "ไม่เห็นยากเลยอยากกลับบ่อยๆ ก็บอกรักซะสิ" แอ๊บเสนอ
 
     "ก็ดีอยู่หรอก แต่ถ้าพี่เขาไม่ได้สนใจชอบพอขึ้นมา รี่กลัวมองหน้ากันไม่ติดนะ" เชอร์รี่กังวลจึงลังเลที่จะสารภาพรัก
 
     "อ้อ...เลยคิดว่าคบแบบนี้ปลอดภัยใช่ไหม"
 
    "แน่นอน" ทั้งคู่หยุดการสนทนาเพียงเท่านั้นเพราะได้ยินเสียงรถจอดหน้าบ้าน เชอร์รี่ชะโงกออกไปดูเห็นก็ยิ้มแป้น ทำเอาคนที่อยากรู้ข้างๆ ไม่จำเป็นต้องถามก็รู้ว่าเป็นใคร
 
     "ไปเร็ว" เชอร์รี่รีบชวนเพื่อนสาวให้รีบเดินไปเปิดประตูหน้าบ้าน
 
     "อรุณสวัสดิ์ครับ" ยิมเห็นสองสาวเดินออกมาก็เอ่ยทักด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พอเห็นสองสาวทักตอบก็พูดต่อ
 
     "พี่มารับไปโรงเรียน" ยิมเอ่ยอย่างสุภาพ
 
     "ค่ะ" เชอร์รี่ตอบ ไม่แสดงอาการอะไรทั้งๆ ที่จริงแล้วอยากจะกระโดดกอดชายหนุ่มด้วยความดีใจ แต่เพราะเป็นผู้หญิงก็ต้องไว้นวลสงวนตัวบ้าง
 
     "ขึ้นรถสิ" ยูพูดขึ้นบ้างเพราะเห็นแอ๊บเอาแต่เงียบไม่พูดอะไร อีกอย่างพี่ชายเขาก็พาเพื่อนหญิงสาวนำหน้าไปแล้ว
 
     "เอ่อ...แอ๊บไปเองก็ได้ค่ะ เท้าก็ค่อยยังชั่วแล้ว" หญิงสาวปฏิเสธเสียงต่ำ เพราะกลัวชายหนุ่มตำหนิ
 
     "เดี๋ยวสาย ขึ้นมาเร็ว" ยูบังคับหญิงสาวกลายๆ จนทำให้เธอต้องรีบขึ้นมาแต่ก็ไม่วายบ่นในใจ
 
     "คนอะไรหน้าตาก็ดีเสียอย่างเดียวพูดดีๆไม่เป็น"
 
     "อย่างนี้ใครจะทนเป็นแฟนได้" หญิงสาวบ่นไปเรื่อยๆ แต่ก็ต้องหยุดเมื่อได้ยินคำถามของชายหนุ่ม
 
     "รำคาญพี่หรือไง" ชายหนุ่มถาม ขณะขี่รถ จริงๆ เขาก็ไม่ได้คิดอะไร เพียงแค่อยากถามก็เท่านั้นเอง
 
     "เปล่านะคะ แอ๊บเกรงใจพี่เท่านั้นเอง" หญิงสาวพยายามอธิบาย
 
     "ถ้างั้นก็อย่าคิดมาก พี่เต็มใจ อีกอย่างทำตามใจเถอะ ไม่ต้องเกรงใจพี่ในทุกๆ เรื่อง เข้าใจไหม" ทั้งๆ ที่พูดอย่างนิ่มนวลแล้ว แต่พอชายหนุ่มเห็นหน้าหญิงสาวผ่านกระจกมองข้างก็ต้องแอบถอนหายใจ เพราะหญิงสาวทำท่ายังกับว่าเขากำลังดุอยู่ยังไงยังงั้น
 
     "จะดีหรือค่ะ" แม้จะไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มพูดถึงเรื่องอะไร แต่ก็ถามออกไป เพื่อที่จะได้แน่ใจว่าได้ยินไม่ผิด
 
     "ดีสิ พี่เชื่อว่าเราทำได้นะ" ชายหนุ่มให้กำลังใจหญิงสาว
 
     "ค่ะ" แอ๊บตอบสั้นๆ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรกับชายหนุ่มอีก ไม่ใช่ไม่มีเรื่องพูด แต่เพราะปกติไม่ค่อยได้คุยกัน ชายหนุ่มชอบทำสันโดษ หญิงสาวเลยไม่กล้าชวนคุย
 
   พอมาถึงโรงเรียน ชายหนุ่มก็จอดรถส่งหญิงสาวหน้าตึก ก่อนจะพาตัวเองเอารถไปเก็บที่ลานจอดรถ
 
     "อิจฉาไอ้ยูมันจังได้แฟนน่ารัก" เพื่อนในกลุ่มที่เห็นพากันแซว แต่พอเจอะเข้ากับสายตาคมกริบเฉียบเฉยชาของชายหนุ่มก็ต้องพากันเงียบ เพราะต่างก็รู้ดีว่าอย่าแหย่หนวดเสือ แต่พอพ้นหลังชายหนุ่ม ทุกคนพากันพนันว่าชายหนุ่มจะคบหญิงสาวเกินอาทิตย์หรือเปล่า
 
     "ฉันลงด้วยเกินอาทิตย์"ยิมมาจากทางไหนไม่รู้จู่ๆ ก็วางเงินพร้อมกับการพนันที่ตรงข้ามกับทุกคน คนอื่นๆ พากันดีใจเพราะคิดว่าต้องได้เงินจากยิม เนื่องจากรู้ดีว่ายูมีชื่อเสียงในการคบสาวไม่เกินอาทิตย์
 
     "แล้วนายล่ะยิมจริงจังกับน้องรี่หรือเปล่า" จู่ๆ เพื่อนคนหนึ่งก็เอ่ยถามขึ้นมา พาให้คนอื่นๆ เงียบเพื่อฟังคำตอบ
 
     "จริงจังสิ แต่ไม่อยากออกหน้ามากเดี๋ยวน้องเค้าจะลำบาก"
 
     "ว้าวววว ห่วงน้องรี่หน้าดูเลยนะ" เพื่อนๆ พากันแซว ยิมเขินหน้าแดงเป็นครั้งแรกที่รู้สึกพอใจเวลาโดนเพื่อนแซว
 
     "อย่าเพิ่งพูดไปนะ" ยิมหันมาสั่งเพื่อนๆ ไม่อยากให้ใครทำไก่ตื่น
 
   ทางด้านบรรดาแฟนคลับของชายหนุ่มทั้งสองต่างก็ไม่พอใจแอ๊บกับเชอร์รี่อย่างมาก พากันรวมหัวเพื่อหาทางกลั่นแกล้งสองสาวอีก
 
     "ผลักมันอีกรอบไหม" มดอดีตแฟนเก่ายูเสนอ ทุกคนเห็นด้วย จึงนัดพบกันตอนพักกลางวันดักอยู่ตามจุดต่างๆ ที่คิดว่าสองสาวจะผ่านมา
 
     "นั่นไง เป้าหมาย" กลุ่มของมดเจอสองสาวก่อนคนอื่นๆ เข้าไปหมายผลักให้ล้ม แต่ก็ต้องผิดหวัง เมื่อแอ๊บระวังตัว จึงไม่ได้ตกไปอย่างที่อีกฝ่ายต้องการ
 
     "อย่างนี้มันต้องตัวต่อตัว" มดรู้สึกทนไม่ได้เข้าไปหมายใช้กำลัง
 
     "ไงนางตัวดี" มอเอ่ยเยาะๆ
 
     "แอ๊บมาอีกแล้ว" เชอร์รี่บ่นกับเพื่อนอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
 
     "อย่าห่วงเลย" แอ๊บเดินนำหน้าเชอร์รี่ หญิงสาวตัดสินใจแล้ว ถ้าขืนเฉยต่อไป พวกแฟนคลับคงตอแหยเธอไม่เลิก
 
     "รู้สึกจะภูมิใจที่ได้เป็นแฟนพี่ยูสินะ" มดเอ่ยเปิดศึกก่อน
 
     "จะเป็นอย่างไงมันก็ไม่เกี่ยวกับเธอนี่" แอ๊บตอบโต้คราวนี้เธอเอาจริงไม่ยอมอ่อนข้อเหมือนทุกครั้งแล้ว
 
     "แห๊มมม แต่น่าเสียดายครบอาทิตย์ก็คงจะถูกทิ้ง" มดลากเสียงยาวเสียดสีหวังทำให้อีกฝ่ายไม่กล้าตอบโต้ เพราะมันคือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับคนอื่น แต่ไม่ใช่กับแอ๊บเสียหน่อย
 
     "มันเรื่องของเรา ของเก่าๆ หมดสภาพนะหลบไป"
 
     "กรี๊ดๆๆๆๆๆนังบ้านี่แกว่าฉันเก่าเหรอ" มดเอ่ยอย่างไม่พอใจเจ็บใจที่เป็นฝ่ายทนไม่ได้เสียเอง
 
     "แล้วมันใช่ไหมล่ะ พวกเธอมันก็แค่ของเก่าๆ พยายามแค่ไหนมันก็เป็นได้แค่ของมือสอง" แอ๊บว่าอีกฝ่ายซะเสียหาย เชอร์รี่แอบลุ้นเพื่อนอยู่ข้างหลัง ดูเหมือนว่าเธอจะไม่จำเป็นต้องตามใครมาช่วย
 
     "แก...แก" มดอึ้งซะพูดไม่ถูก แอ๊บยังคงนิ่ง นาทีนี้เธอไม่ยอมอยู่เฉยๆ อีกแล้ว ไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำให้เจ็บอีก เชอร์รี่แอบเชียร์เพื่อนในใจ ยิ้มด้วยความซะใจ ที่เพื่อนจัดการ ไม่งั้นก็ต้องมาคอยระวังตัว ไม่รู้ว่าจะถูกแกล้งอย่างไงอีก
 
     "ทำมาพูดดี สักวันกลายเป็นของเก่าๆ แล้วจะรู้สึก" มดยังไม่ยอมแพ้พูดไปหวังให้อีกฝ่ายใจเสีย
 
     "สังสัยมันคงไม่มีวันนั้นหรอกนะจ๊ะ" เสียงแอ๊บเย้ยหยันเต็มที่ เมื่อเห็นท่าว่าพูดไปจะสู้ไม่ได้ มดก็ทำท่าจะใช้กำลัง
 
     "อ๊ะ อ๊ะ คิดให้ดีนะ ถ้าอยากให้หน้าสวยๆ มีรอยช้ำก็เข้ามาเลย" มดชะงักมองดูสถานการณ์ที่ตอนนี้คนเริ่มมุงเข้ามาดู แถมอีกฝ่ายก็ดูเอาจริงเอาจัง มดเห็นท่าไม่ดีเลยชวนคนอื่นๆ กลับ
 
     "สุดยอดเลย" ใครหลายคนที่มุงดูต่างส่งเสียงเชียร์แอ๊บกันเป็นแถว
 
     "ไม่เบาเลยนะหวานใจนาย" ยิมเดินมาตบไหล่น้องชายที่ยืนดูสถานการณ์มาตั้งแต่ตอนแรก แต่ไม่ยอมเดินออกไป เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าหญิงสาวจะทำได้อย่างที่เขาหวังหรือเปล่า
 
     "พูดมากหน่า" ยูทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เดินหนีเมื่อเห็นพี่ชายแหย่ไม่เลิก ในความคิดชายหนุ่มตอนนี้คิดว่าหญิงสาวน่ารักดี แต่มีเหรอที่คนอย่างเขาจะพูดแบบนั้น กองหนุนไม่จำเป็นต้องออกหน้าเสมอไป 
 
   ตั้งแต่วันนั้นบรรดาแฟนคลับก็เงียบหาย ไม่มีใครกล้าตอแย เพราะแอ๊บประกาศว่าจะไม่ยอมให้ใครมาแกล้งเธอหรือเพื่อนเธออีก ไม่ว่าใครทั้งนั้นไม่มีการไว้หน้า
 
     "ค่อยสบายใจหน่อย" เพื่อนในห้องเรียนของสองสาวบ่นเป็นเสียงเดียวกัน ทุกคนต่างก็ดีใจที่ต่อไปนี้เพื่อนจะไม่โดนใครแกล้งอีก
 
     "ช่วยไม่ได้นี่หน่า ถ้าไม่ลุกขึ้นสู้ก็เหมือนคนขึ้แพ้ ยอมให้คนอื่นเขารังแก เอาเปรียบอยู่เรื่อยไป แม้มันจะไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุดแต่ก็เหมาะกับคนอย่างพวกเธอ" แอ๊บบ่นในใจ มองบรรดาแฟนคลับที่พากันเลี่ยงเมื่อเจอเธอ